Ένα επικίνδυνο βήμα προς κλιμάκωση της σύγκρουσης ΝΑΤΟ και Ρωσίας στα Βαλκάνια σε μια προσπάθεια να αποσπασθεί βιαίως το Βελιγράδι από οποιαδήποτε επιρροή της Μόσχας
Oάνθρωπος ξεπούλησε και ξευτέλισε τη χώρα του, την ελληνική (και παγκόσμια) αριστερά και τους ψηφοφόρους του, που, κατά 63%ψήφισαν κατά των Μνημονίων για να δουν σε μια εβδομάδα τον Πρωθυπουργό τους να κάνει τα αντίθετα από όσα τους ζήτησε ο ίδιος να ψηφίσουν. Στη συνέχεια, ως κυβέρνηση, έδωσε όλα όσα του ζητούσαν οι πιστωτές στην οικονομική πολιτική, οι Αμερικανοί και το Ισραήλ του Νετανιάχου στην εξωτερική και αμυντική πολιτική, ενώ δεν διανοήθηκε καν να έρθει σε σύγκρουση με την εγχώρια ολιγαρχία. Στο τέλος, και μετά από δύο εκλογικές ήττες, έδωσε το κόμμα του σε έναν άνθρωπο της Goldman Sachs και του CSIS (CIA, Πεντάγωνο και αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες) να το διευθύνουν απευθείας οι Αμερικανοί!
Στη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του ο Τσίπρας έγινε μια συνεπής δύναμη προώθησης των αμερικανικών και ισραηλινών συμφερόντων, νομίζοντας ανοήτως ότι θα εξασφαλίσει έτσι τη μονιμότητα στου Μαξίμου.
Με υπουργό Εξωτερικών τον Νίκο Κοτζιά που, από φαν της Αν. Γερμανίας και του σοβιετικού «σοσιαλισμού» μετετράπη σε έναν από τους πλέον φιλοϊσραηλινούς και φιλοαμερικανούς υπουργούς της Ελλάδας, με το ελληνικό «βαθύ κράτος» στα χέρια ανθρώπων εξαρτημένων από ξένες δυνάμεις, ο Τσίπρας έκανε ότι μπορούσε για να λύσει τρία μεγάλα προβλήματα των Αμερικανών:
Συμφώνησε στη σύγκλιση διάσκεψης στη Γενεύη με σκοπό να «λύσει» το Κυπριακό, δηλαδή να διαλύσει το κυπριακό κράτος με μια παραλλαγή του απορριφθέντος στο δημοψήφισμα του 2004 σχεδίου Ανάν, παρακάμπτοντας την υποχρέωση δημοψηφίσματος για την έγκριση της λύσης. Στο Κυπριακό δεν τα κατάφερε, δόξα νάχει ο Ερντογάν, στο Μακεδονικό όμως πέτυχε να «λύσει» το πρόβλημα υπογράφοντας τη σχετική συμφωνία με τα Σκόπια και επιτρέποντας έτσι την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και την περαιτέρω περικύκλωση της Σερβίας και της Ρωσίας από την Ατλαντική Συμμαχία.
Έχουμε αναπτύξει αλλού λεπτομερώς την άποψή μας για αυτή τη συμφωνία αλλά το θέμα δεν είναι εκεί. Ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι η συμφωνία ήταν η καλύτερη δυνατή, ερχόταν σε έντονη σύγκρουση με τις πεποιθήσεις της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, περιλαμβανομένων και των ψηφοφόρων της ίδιας της αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ. Υποστηρίζοντας και μάλιστα ετσιθελικά τη συμφωνία ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθαν σε μετωπική σύγκρουση με το εθνικό φρόνημα μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού, αυτό ακριβώς που τους οδήγησε στη μετεωρική άνοδο και στην εξουσία, ως εκφραστές ενός κατεξοχήν εθνικού αιτήματος: της κατάργησης των αποικιακών μνημονίων.
Για να περάσει ο Τσίπρας τη συμφωνία από τη Βουλή οργάνωσε μάλιστα μια άθλια «κοπτοραπτική» κομμάτων, που θύμισε την Αποστασία του Μητσοτάκη το 1965 (που και αυτή είχε επίσης οργανωθεί από τους Αμερικανούς όχι για το Μακεδονικό, αλλά για το Κυπριακό, αφού χρειάζονταν χρόνο για να προετοιμάσουν τη χούντα του 1967, απαραίτητη για όσα έκαναν το 1974). Για να εξυπηρετήσει τους Αμερικανούς ήρθε έτσι σε μετωπική σύγκρουση όχι μόνο με το ελληνικό εθνικό φρόνημα, αλλά και με το δημοκρατικό φρόνημα των Ελλήνων πολιτών και ιδιαίτερα της Αριστεράς, επιβάλλοντάς τους με το έτσι θέλω ότι ο ίδιος και το κόμμα του (δηλαδή ο Κοτζιάς και οι Αμερικανοί θεωρούσαν σωστό).
Η δεξιά του Μητσοτάκη δεν είχε αντίρρηση για τη συμφωνία των Πρεσπών. Αλλά ευφυώς πολιτευόμενη δεν έσπευσε να σηκώσει αυτή το βάρος της υπογραφής, όπως έκανε ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του, στην αγχώδη προσπάθειά τους να ευχαριστήσουν τους υπερατλαντικούς «νταβατζήδες».
Να πούμε στο σημείο αυτό ότι η δημοκρατία δεν είναι μια τυπική υπόθεση. Αν μια πλειοψηφία στο κοινοβούλιο έχει εντελώς αντίθετη άποψη από τον λαό δεν μπορεί να εκμεταλλεύεται την αριθμητική της υπεροχή στη Βουλή για να επιβάλει σε μια κοινωνία μείζονες ρυθμίσεις που δεν θέλει. Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να είναι ο ίδιος ο λαός που αποφασίζει με δημοψήφισμα.
Αυτή τη θέση υποστήριζε (θεωρητικώς) και ο ΣΥΡΙΖΑ, στην πράξη έκανε όμως τα αντίθετα. Το 2015 έκανε δημοψήφισμα και δεν το τήρησε, ενώ αργότερα αντιτάχθηκε στις προτάσεις για δημοψήφισμα για το Μακεδονικό και τον γάμο των ομοφυλοφίλων.
Επίσης άρχισε στην περίοδο 2015-19 τις διαπραγματεύσεις και ετοίμασε το έδαφος για να πάρουν οι Αμερικανοί όλη τη χώρα περίπου ως στρατιωτική τους βάση.
Με τούτα και με κείνα, ο κ. Τσίπρας μας παρέδωσε όλους «σιδηροδέσμιους» στην πιο απίθανη εκδοχή της ελληνικής Δεξιάς, τη χειρότερη ίσως μετά το 1821, στους Πιστωτές, στους Αμερικανούς, στο ΝΑΤΟ κλπ. με το μεγαλύτερο εξωτερικό χρέος στον κόσμο και ένα τεράστιο εσωτερικό, έχοντας προκαλέσει, με το παράδειγμά του, μια τεράστια ηθική και πολιτική καταστροφή στο ελληνικό και παγκόσμιο κοινωνικό και αριστερό κίνημα . Στο τέλος έδωσε και το ίδιο του το κόμμα σε έναν Αμερικανό να το διευθύνει.
Αλλά ο άνθρωπος δεν μπορεί να καθίσει ήσυχος. Του έδωσαν μια θέση στο Συμβούλιο της Ευρώπης να ασχοληθεί με τα Δυτικά Βαλκάνια. Κι όταν λέμε να ασχοληθεί, εννοούμε, φυσικά, αυτό που ξέρει καλύτερα από καθετί άλλο, να προωθήσει τα συμφέροντα των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ, προδίδοντας τις αρχές και τις αξίες της χώρας του και της αριστεράς.
Δεν πέρασαν λοιπόν μερικές μέρες και από κοινού με τη Ντόρα Μπακογιάννη (!) προώθησαν το αίτημα (ευθέως αντίθετο προς την έως τώρα ελληνική και κυπριακή εξωτερική πολιτική) του Κοσόβου, παρόλο που δεν αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητο κράτος από τον ΟΗΕ, την Ε.Ε. και πέντε μέλη της περιλαμβανομένης της Ελλάδας και της Κύπρου, να γίνει μέλος του Συμβουλίου, όπου συμμετέχουν μόνο ανεξάρτητα κράτη. Έχουμε εξηγήσει σε προηγούμενα άρθρα μας γιατί η αναγνώριση του Κοσόβου συνιστά πλήγμα κατά της Ελλάδας, της Κύπρου και της Σερβίας. Στις σημερινές συνθήκες αποτελεί επιπλέον και ένα επικίνδυνο βήμα προς κλιμάκωση της σύγκρουσης ΝΑΤΟ και Ρωσίας στα Βαλκάνια σε μια προσπάθεια να αποσπασθεί βιαίως το Βελιγράδι από οποιαδήποτε επιρροή της Μόσχας. (Κλιμακώνοντας τον πόλεμο: Μολδαβία, Γεωργία, Κόσοβο).
Και φυσικά δεν μπορεί να λυθεί το πρόβλημα του Κοσόβου επιβάλλοντας μονομερώς, με εξωτερική πίεση, μια λύση που είναι 100% εις βάρος των Σέρβων και εμπεριέχει έτσι τους σπόρους μελλοντικών διενέξεων (όπως έγινε σε κάθε φάση της γιουγκοσλαβικής αποσύνθεσης, ώστε να μην λύνονται ποτέ μέχρι τέλους τα προβλήματα και να έχουν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ πάντα μοχλούς πίεσης).
Στην Ευρώπη μυρίζει μπαρούτι, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Καλό θα ήταν λοιπόν και η Κυρία Μπακογιάννη και ο κ. Τσίπρας, αν δεν μπορούν να πουν τίποτα για την απειλή ακόμα και πυρηνικού ολοκαυτώματος στην Ευρώπη (όπως και δεν έχουν να πουν τίποτα για τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, δηλαδή την επανάληψη των εγκλημάτων του Χίτλερ από τον φίλο τους Νετανιάχου), τουλάχιστο να σταματήσουν επικίνδυνες γελοιότητες και τυχοδιωκτισμούς κατά παραγγελία των ΗΠΑ και εις βάρος των συμφερόντων της Ελλάδας, της Κύπρου και της ειρήνης.
——-
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου