Μήτρα του φασισμού η ευρωζώνη

«Ένα αποτέλεσμα με τον Μπερλουσκόνι γύρω στο 30% και τον Γκρίλο γύρω στο 25% σημαίνει ότι το 55% των Ιταλών ψηφοφόρων ψήφισε με βίαιο τρόπο εναντίον της Ευρώπης, του ευρώ και της Γερμανίας». Αυτή η δήλωση έγινε πριν βγουν τα τελικά αποτελέσματα απ’ τον Ενρίκο Λέτα, αντιπρόεδρο του Δημοκρατικού Κόμματος (Μπερσάνι) και αποτυπώνει ανάγλυφα το μήνυμα που στέλνουν οι κάλπες της Ιταλίας. Σε μια πρώτη όμως ανάγνωση.

Οι αναλύσεις στην Ελλάδα απ’ τους ειδήμονες αρκέστηκαν σε κραυγές για την ανάγκη να πάρει τέλος η λιτότητα στην Ευρώπη και άρχισαν (ως συνήθως) να εκλιπαρούν το Βερολίνο να αφουγκραστεί τα μηνύματα των ιταλικών εκλογών βάζοντας τέλος στην κατακτητική του πολιτική.

Το γεγονός ότι η τρίτη οικονομική δύναμη της ευρωζώνης δίνει πλειοψηφία σε δυνάμεις που μιλούσαν για επιστροφή στο εθνικό νόμισμα της χώρας τη λιρέτα λέει πολλά και υποδηλώνει ακόμα περισσότερα αν συνδυαστεί με το γεγονός ότι ο εκλεκτός του γαλλογερμανικού άξονα, Μάριο Μόντι που διαδέχτηκε στην πρωθυπουργία τον Μπερλουσκόνι (κατά τον ίδιο τρόπο που διαδέχτηκε τον Γιώργο Παπανδρέου ο Λουκάς Παπαδήμος) απέσπασε μόλις το 10%.

Όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια γιατί το πρόβλημα δεν είναι η αλλαγή πολιτικής στην ευρωζώνη. Το πρόβλημα είναι η ίδια η ευρωζώνη. Το οικοδόμημα της ΕΕ τείνει στο απραγματοποίητο όσο πιο αντιδραστικός γίνεται ο χαρακτήρας του.

 Η πολιτική της Γερμανίας που ηγεμονεύει, θέλει ως οικονομική της ενδοχώρα όλη την Ευρώπη και αυτό το ρόλο επιτελεί η ευρώ. Είναι μοχλός για την άσκηση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του Βερολίνου. 

Αυτό εισπράττει και σ’ αυτό απαντά η εκλογική συμπεριφορά (και) των Ιταλών.

Υπό την έννοια αυτή, πρέπει κανείς να κάνει πιο προσεκτική ανάγνωση όχι μόνο του ιταλικού αποτελέσματος αλλά και των πρόσφατων γαλλικών εκλογών. Αυτή η ανάγνωση λέει πως η μόνη ρεαλιστική πολιτική είναι η έξοδος απ’ την ευρωζώνη και κατ’ επέκταση απ’ την ΕΕ.

 Όσο αυτό δεν προβάλλεται για λογαριασμό των λαών απ’ την Αριστερά με παράλληλη διατύπωση ενός αξιόπιστου προγράμματος που θα κινείται στη λογική «ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη» και θα έχει ανοιχτό ορίζοντα προς το σοσιαλισμό, τότε το αίτημα της εξόδου απ’ το ευρώ θα το προβάλλουν για το λογαριασμό των αρχουσών εκείνων τάξεων που είναι σε θέση να τα βάλλουν τη Γερμανία δυνάμεις λαϊκίστικες, δεξιές, ακροδεξιές ή και φασιστικές, καλύπτοντας το πολιτικό κενό που αφήνει η Αριστερά και το εργατικό κίνημα.

Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι το εθνικιστικό, ρατσιστικό και ακροδεξιό κόμμα της Λεπέν πήρε την τρίτη θέση απ’ το Μέτωπο της Αριστεράς στη Γαλλία γιατί μίλησε ανοιχτά για έξοδο απ’ το ευρώ, ενώ ο Μπερλουσκόνι μίλησε ανοιχτά για επιστροφή στη λιρέτα (όπως και ο Πέπε Γκρίλο). 

Ο δε Καβαλιέρε πέραν του ότι συνεργάζεται με φασιστικά κόμματα κατέβηκε σ’ αυτές τις εκλογές κάνοντας δηλώσεις για τα καλά που πρόσφερε στην Ιταλία ο Μουσολίνι!

Τα αποτελέσματα των εκλογών σε Γαλλία πριν και τώρα σε Ιταλία μας λένε ξεκάθαρα για τις τάσεις που διαγράφονται. 

Όσο η Αριστερά στη χώρα μας δεν θ’ αρθρώνει μια αξιόπιστη πρόταση εξόδου απ’ τη μνημονιακή φυλακή του ευρώ, θα ρίχνει νερό στο μύλο της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής.

Διόλου τυχαία το τελευταίο διάστημα η Χρυσή Αυγή προβάλλει απροκάλυπτα τη νεοναζιστική της ταυτότητα, το θαυμασμό της για τις δικτατορίες στην Ελλάδα αλλά και την πολιτική της καταγωγή απ’ τους «νικητές του εμφυλίου», εκτοξεύοντας απειλές κατά της Αριστεράς και σε τελική ανάλυση του ελληνικού λαού.

Πηγή :inprecor