Φόροι, εισφορές και κατασχέσεις

Το δημόσιο χρέος δεν είναι τίποτε άλλο, από αναβαλλόμενοι φόροι – ειδικά στην εποχή της παντοδυναμίας των αγορών, όπως είναι η σημερινή, όπου η εναλλακτική λύση, η χρεοκοπία δηλαδή, αποτελεί ουσιαστικά απαγορευμένο ή πάρα πολύ ακριβό «καρπό» (όπως διαπιστώθηκε στο πρόσφατο παράδειγμα της Ελλάδας, η χρεοκοπία της οποίας ήταν τουλάχιστον Πύρρεια).
Υπάρχουν βέβαια κάποιες χώρες, όπως η Ιαπωνία, οι Πολίτες των οποίων προτιμούν να αγοράζουν ομόλογα της χώρας τους, έστω με μηδενικές αποδόσεις (τόκους), αντί να πληρώνουν φόρους – με αποτέλεσμα το 92% του ιαπωνικού χρέους να είναι εσωτερικό.
Σχεδόν για όλα τα υπόλοιπα κράτη όμως, τα δημόσια χρέη μεταφράζονται αργά ή γρήγορα σε φόρους – γεγονός που τεκμηριώνεται από τις «προτάσεις» του ΔΝΤ το οποίο, διαπιστώνοντας την συνεχιζόμενη αύξηση των χρεών σε πολλές χώρες, αναφέρεται στην ανάγκη επιβολής υψηλότερων φόρων, εισφορών, κατασχέσεων και δημεύσεων των περιουσιακών στοιχείων των ιδιωτών.
Προφανώς λοιπόν βιώνουμε μία αλλαγή παραδείγματος – μία ιστορική εποχή, όπου το θέμα δεν είναι πλέον οι επενδυτικές αποδόσεις, καθώς επίσης η αύξηση του πλούτου, αλλά η διατήρηση των υφισταμένων περιουσιακών στοιχείων. Άλλωστε, ήδη σήμερα μειώνονται, «διολισθαίνουν» καλύτερα μονεταριστικά τα χρηματικά περιουσιακά μας στοιχεία – μέσω της πολιτικής των χαμηλών βασικών επιτοκίων, καθώς επίσης της μαζικής εκτύπωσης χρημάτων, εκ μέρους των κεντρικών τραπεζών.
Επί πλέον προβλέπονται πολυάριθμοι νέοι νόμοι, καθώς επίσης κάθε είδους μέτρα, με στόχο τη μεταβίβαση του κόστους της κρίσης, καθώς επίσης των δημοσίων χρεών στους Πολίτες – ενώ οι τράπεζες κοινωνικοποιούν τις ζημίες τους με τη βοήθεια της πολιτικής, η οποία «εξυπηρετεί» ανάλογα και τις μεγάλες επιχειρήσεις (άρθρο).
Οι λέξεις, οι οποίες χρησιμοποιούνται για να χαρακτηρίσουν τα μέτρα, δεν είναι καθόλου ευχάριστες – όπως η χρηματοπιστωτική καταστολή, οι καταναγκαστικές εισφορές (χαράτσια), το κούρεμα των αποταμιεύσεων, η δήμευση των περιουσιακών στοιχείων, οι κατασχέσεις αφού προηγουμένως οδηγηθούν σε αδιέξοδα (ανεργία, μειώσεις μισθών κλπ.) οι ιδιοκτήτες, τα αρνητικά επιτόκια κοκ.
Στο γράφημα που ακολουθεί, φαίνεται η εξέλιξη των πραγματικών τραπεζικών επιτοκίων (ονομαστικά επιτόκια αφαιρουμένου του πληθωρισμού) στη Γερμανία, για βραχυπρόθεσμες καταθέσεις – η οποία ευρίσκεται σε αρνητικό επίπεδο.
.

.
Σε κάθε περίπτωση το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα, το οποίο στηρίχθηκε στα χρέη, καθώς επίσης στη συνεχή ανάπτυξη, έφτασε σε τερατώδη μεγέθη τα τελευταία χρόνια – τα οποία είναι αδύνατον να διατηρηθούν. Τα κράτη δε, καθώς επίσης οι κεντρικές τους τράπεζες, οι οποίες το προστάτευσαν το 2008 από την ολοκληρωτική κατάρρευση, οδηγήθηκαν με τη σειρά τους στα όρια του κραχ – το οποίο θεωρείται πλέον νομοτελειακό, εάν δεν ληφθούν αμέσως «μη συμβατικά» μέτρα διάσωσης.
Ο χρόνος πάντως που αγοράζουν σήμερα οι κεντρικές τράπεζες είναι πολύ ακριβός – με την τιμή του να αυξάνεται γεωμετρικά, όσο περνάει ο χρόνος. Η επόμενη μεγάλη τραπεζική και χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία θα ακολουθήσει σίγουρα (άρθρο), είναι αδύνατο να καταπολεμηθεί από τα κράτη, με δικές τους δυνάμεις.
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνονται μερικά μόνο από τα τεράστια δημόσια χρέη που έχουν συσσωρευτεί, σε ορισμένες χώρες, καθώς επίσης οι μεταξύ τους «αλληλεξαρτήσεις» – όπου συμπεραίνεται εύκολα πως είναι αδύνατον να αναλάβουν από μόνα τους την επόμενη διάσωση του συστήματος.

 .

 .

Ακριβώς για το λόγο αυτό συζητείται ήδη σε παγκόσμια βάση, καθώς επίσης σε πολλά διαφορετικά επίπεδα ο τρόπος, με τον οποίο οι Πολίτες θα κληθούν απ’ ευθείας να διασώσουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, πριν από την επόμενη κατάρρευση του – ενώ έχουν ληφθεί κάποιες αποφάσεις.

Η νέα ρήτρα δήμευσης για τα κρατικά ομόλογα

Στα παραπάνω πλαίσια, όλα τα ομόλογα των χωρών της Ευρωζώνης διαθέτουν πλέον μία ρήτρα δήμευσης ή αυτόματου κουρέματος. Ειδικότερα, όλα τα ομόλογα που εκδίδονται μετά το 2013 έχουν στις προϋποθέσεις τους, στο «σώμα» τους δηλαδή, την ονομαζόμενη «Ρήτρα Συλλογικής Δράσης» (Collective Action Clause). Η ρήτρα αυτή καθιστά δυνατή την αλλαγή των προϋποθέσεων έκδοσης των ομολόγων εκ των υστέρων – εάν συμφωνεί το 75% των επενδυτών.
Σε μία τέτοια περίπτωση, εάν συμφωνήσει το 75% στη διαγραφή ενός μέρους της αξίας τους, για παράδειγμα, ή στο μηδενισμό των επιτοκίων τους (αποδόσεων), τότε η συμφωνία είναι δεσμευτική για όλους τους υπολοίπους κατόχους των ομολόγων. Με τον τρόπο αυτό είναι δυνατόν οι ιδιοκτήτες των ομολόγων να χάσουν αναδρομικά, σε περίπτωση ανάγκης, τα χρήματα τους, χωρίς να απαιτείται η συμφωνία τους – επομένως, να δημευθούν ακούσια τα περιουσιακά τους στοιχεία.
Φυσικά αρκετοί θα έλεγαν πως δεν έχουν στην κατοχή τους ομόλογα του δημοσίου. Ξεχνούν όμως ή δεν γνωρίζουν πως οι ασφάλειες ζωής που τυχόν έχουν συνάψει, τα συνταξιοδοτικά τους ταμεία, τα επενδυτικά κεφάλαια που ενδεχομένως συμμετέχουν κοκ., έχουν στα χαρτοφυλάκια τους ομόλογα του δημοσίου - οπότε είναι και οι ίδιοι έμμεσοι ιδιοκτήτες, χωρίς καν να το γνωρίζουν.
Με δεδομένο δε το ότι, αρκετές κεντρικές τράπεζες της Ευρωζώνης διαχειρίζονται χρήματα ασφαλιστικών ή συνταξιοδοτικών ταμείων, δημοσίων οργανισμών κοκ., τα οποία συνήθως τοποθετούν σε ομόλογα του δημοσίου (ακόμη και όταν γνωρίζουν πως θα κουρευτούν, όπως στο παράδειγμα της ΤτΕ), η ρήτρα έχει ιδιαίτερη σημασία – πόσο μάλλον όταν τα ελλείμματα και τα χρέη πολλών χωρών, έχουν ξεφύγει από τον έλεγχο.
Στο παράδειγμα της Γερμανίας, το 90% των κεφαλαίων των ασφαλιστικών εταιρειών ζωής (συνολικά 769 δις €), είναι τοποθετημένο σε χρεόγραφα σταθερού επιτοκίου – στα οποία ανήκουν προφανώς και τα ομόλογα του δημοσίου. Το ποσόν είναι τουλάχιστον αστρονομικό – οριοθετώντας το μέγεθος της ζημίας για τα κεφάλαια των ασφαλισμένων, εάν μεσολαβούσε κάποια χρεοκοπία.
.

Η έκθεση της Boston Consulting

Σύμφωνα με την παραπάνω διεθνή εταιρεία συμβούλων, στη μελέτη της «Η επικείμενη απειλή της αναδιάρθρωσης του χρέους», η ευρωπαϊκή κρίση χρέους μπορεί να επιλυθεί μόνο με τη δήμευση της ιδιωτικής περιουσίας – με κανέναν άλλο τρόπο.
Τα συνολικά χρέη δε ορισμένων χωρών, δημόσια και ιδιωτικά, παρουσιάζονται στο κατωτέρω γράφημα – όπου με καφέ/κίτρινο χρώμα είναι τα δημόσια, με κόκκινο τα επιχειρηματικά και με ανοιχτό τα χρέη των νοικοκυρών (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Μ. Βρετανία).
.

 .
Κατά την εταιρεία, θα πρέπει να «δημευθεί» κατά μέσον όρο το 33% όλων των περιουσιακών στοιχείων - με στόχο το συνολικό χρέος των κρατών, των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών, να μην υπερβαίνει το 180% του ΑΕΠ της εκάστοτε χώρας.
Περαιτέρω, εάν πλήρωναν όλες μαζί οι χώρες, τότε η Γερμανία, καθώς επίσης η Γαλλία, θα επιβαρύνονταν με περισσότερα, από όσα χρωστούν (δραστική παραλλαγή) – ενώ, εάν η κάθε χώρα πλήρωνε τα δικά της, τότε οι επιβαρύνσεις θα ήταν οι κατωτέρω (σε ποσοστά επί του ΑΕΠ).
.

.
Όπως φαίνεται από το γράφημα, η Ιρλανδία δεν θα μπορούσε να ανταπεξέλθει ακόμη και αν δήμευε ολόκληρη την περιουσία των Πολιτών της – γεγονός από το οποίο τεκμηριώνεται ξανά ο μύθος της Ιρλανδικής εξόδου από την κρίση (άρθρο).
.

Επιμύθιο

Είναι γεγονός πως η Πολιτική αποθρασύνεται καθημερινά, όσον αφορά την επιβάρυνση των Πολιτών με διάφορους τρόπους. Στο πρόσφατο παράδειγμα της Ιταλίας, η κυβέρνηση της το Φεβρουάριο υποχρέωσε τις τράπεζες να παρακρατούν το 20% των εμβασμάτων προς το εξωτερικό, με την αιτιολογία της προκαταβολής φόρου!
Τα κατασχεμένα ποσά μπορούσαν να τα πάρουν πίσω οι Ιταλοί, εάν αποδείκνυαν πως δεν επρόκειτο για ξέπλυμα μαύρου χρήματος – ενέργειες που απαιτούσαν πολύ χρόνο και κόπο. Φυσικά η Ιταλία αδιαφόρησε για τις κοινοτικές οδηγίες, σε σχέση με την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων – χωρίς να ληφθεί κανένα μέτρο εναντίον της.
Το γεγονός αυτό τεκμηριώνει με το χειρότερο δυνατόν τρόπο το ότι, τα κράτη είναι ικανά να κάνουν οτιδήποτε - επομένως, να «κλέψουν» τα περιουσιακά στοιχεία των Πολιτών τους οποτεδήποτε θέλουν, μετατρέποντας τον πλανήτη σε άγρια ζούγκλα.
.

Analyst Team
inprecor

Πηγή :