Το ξερικό αμπέλι κάνει το καλό κρασί;

Πως θα σας φαινόταν αν σας λέγαμε ότι μερικά από τα καλύτερα κρασιά σε όλο τον κόσμο παράγονται σε εντελώς φτωχής ποιότητας έδαφος; Και όμως είναι η αλήθεια.
Σε αντίθεση με είδη όπως το καλαμπόκι, τα λαχανικά και τα περισσότερα φρούτα που για να ωριμάσουν χρειάζονται εδάφη με πολύ νερό και πλούσια σε θρεπτικά συστατικά, το αμπέλι δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από αυτή την κατηγορία φυτών.
Τα αμπέλια που βρίσκονται δίπλα σε ποτάμια ή ρέματα παρουσιάζουν το γνωστό σύνδρομο των «τεμπέλικων αμπελιών». Όσο κι αν οι ρόγες δείχνουν καθαρές, υγιείς και ολοστόγγυλα παχουλές, στην πραγματικότητα είναι γεμάτες με νερό και είναι πλαδαρές γευστικά. Αντίστοιχα, οι ρίζες του κλήματος είναι κοντά στην επιφάνεια αφού δεν χρειάζεται να ψάξουν παρακάτω για θρεπτικά συστατικά και νερό, με αποτέλεσμα την καθόλου καλή στήριξη του φυτού.
Σε αντίθεση ένα αμπέλι σε ξερικό έδαφος εστιάζει την ενέργειά του στις ρίζες του που επεκτείνονται όλο και πιο βαθιά προκειμένου να βρεί την απαραίτητη τροφή και όση υγρασία μπορεί να εξασφαλίσει. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, συστατικά τόσο του εδάφους όσο και του υπεδάφους να περνούν σε πολύ μεγαλύτερη συμπύκνωση στο φυτό και στον καρπό του απ’ ότι θα γινόταν σε ένα πιο γόνιμο περιβάλλον.

Με λίγο πιο τεχνικούς όρους, ο ρόλος της φωτοσύνθεσης στα φύλλα του αμπελιού είναι να δημιουργεί την σουκρόζη, τα γνωστά σάκχαρα. Τα σάκχαρα στην συνέχεια θα μετατραπούν σε γλυκόζη και φρουκτόζη, ίσως τα πιο σημαντικά συστατικά της ρόγας του σταφυλιού, και αυτά που είναι υπεύθυνα για τα αρώματα στο κρασί μας. Σε ένα σκληρό περιβάλλον όπως είναι το ξερικό έδαφος, η μεγάλη συμπύκνωση γλυκόζης και φρουκτόζης σε συνδυασμό με τα χαμηλά επίπεδα νερού στον καρπό κάνουν τις ρόγες να είναι γεμάτες ζωηράδα με τον χυμό τους να είναι όλο γλύκα.
Μήπως είναι τελικά το φυσικό ένστικτο επιβίωσης και αναπαραγωγής του φυτού που οδηγεί το κλήμα να κάνει όσο πιο γλυκό και θελκτικό μπορεί τον καρπό του; Και που ξέρεις, ίσως ένα πουλί τσιμπήσει μια ρόγα και μεταφέρει τον σπόρο του αλλού, σε πιο γόνιμα εδάφη.

Άννα Κρανιά

Οινολόγος

Πηγή :