-Ξέρετε, κύριε ότι κι εσείς και οι γονείς μου σπουδάζετε μελλοντικούς μετανάστες, έτσι;

…ήλιος λάμνει με σαράντα κουπιά στο φίλιο χάος…

Μάρκος Μέσκος «Χώματα»

 Ήταν μια πολυτέλεια να έχεις να διαλέξεις ανάμεσα στη ζωή στην πόλη και στην ποιότητα ζωής μακριά της. Σήμερα η επιστροφή στα χωριά είναι διέξοδος. Κι ας μην έχεις παρά έναν παππού ξεχασμένο κι ένα χέρσο χωραφάκι.

Με κλειστές τις κάνουλες χρηματοδότησης, με τα άδεια ταμεία του κράτους αδύναμα να συνδράμουν, πολλές προσπάθειες βρίσκουν τοίχο. Μικρές συνεταιριστικές μονάδες παραγωγής, συνασπισμένοι παραγωγοί, νέες εταιρικές μορφές έρχονται στο προσκήνιο.
Οι περισσότεροι παραγωγοί και επιχειρηματίες δεν έχουν πια μονόπλευρο προσανατολισμό: Ανατολή ή Δύση.

Η παγκόσμια οικονομία ανέδειξε αγορές σε αναπτυσσόμενες χώρες πρώτης γραμμής. Ανάμεσά τους αυτές που αποκαλούνται με το προσωνύμιο BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδίες, Κίνα). Εκεί προσανατολίζεται πια ο κύριος όγκος των εξαγώγιμων ονείρων. Στις παλιές αγορές της Ευρώπης, το κοινό είναι υποψιασμένο, η ποιότητα, το καλό όνομα, ο μύθος, παίζουν ιδιαίτερο ρόλο. Το rebranding Greece δεν αφορά μόνο στο τουριστικό πακέτο. Το βρίσκουν μπροστά τους όλοι όσοι συναλλάσσονται με ξένους. Δεν είναι τυχαίο ότι παρατηρείται η τάση να μην είναι εμφανής η εθνική προέλευση του προϊόντος.

 Οι ελιές είναι Καλαμάτας, το λάδι Κρήτης, τα κρασιά Σαντορινιά, τυριά, μέλια, πορτοκάλια, σπαράγγια, σαλιγκάρια, παράγονται σε μικρές πόλεις κράτη, πατρίδες γεύσεως σημαντικές. Δεδομένης της συγκυρίας και των αρνητικών συνειρμών που φέρει το όνομα της Ελλάδας, λίγοι τολμούν στο ράφι το περιβόητο Made in Greece.

Στην εσωτερική αγορά λόγω καταναλωτικού πατριωτισμού γίνεται το αντίθετο. Όλοι θέλουν το ελληνικό σημαιάκι στη συσκευασία, είτε πρόκειται για προϊόντα που παράγονται στη χώρα από ελληνικές εταιρίες, είτε από πολυεθνικές. Ακόμα κι αν οι πρώτες ύλες είναι εισαγόμενες και μόνο η μεταποίηση είτε η τυποποίηση είναι ελληνική.

Οι έλληνες παραγωγοί επενδύουν στη μάχη που δίνεται στο ράφι. Τα προς εξαγωγή προϊόντα έχουν πια πολύ καλή επικοινωνία σε επίπεδο γραφιστικής και συσκευασίας. Αν πετύχουν παράλληλα ένα καλό και αξιόπιστο στην ποιότητά του προϊόν, τότε η πορεία θα είναι καλή. Ατμομηχανή της εντυπωσιακής στα ποσοστά, δειλής ακόμα στον όγκο, αύξησης ενδιαφέροντος, είναι το ελληνικό ελαιόλαδο. Η κατά 58,5% αύξηση των εξαγωγών το 2012 σημαίνει αύξηση κατά 2 δισ. ευρώ!

Η έννοια του επαγγελματικού προσανατολισμού επαναπροσδιορίζεται. Η οικογένεια  λογαριάζει. Ο μαθητής σκέφτεται διπλά και τρίδιπλα πριν συμπληρώσει το μηχανογραφικό του. Νέοι πτυχιούχοι, απολυμένοι, άνεργοι, αναζητούν διέξοδο, δεν αποδέχονται το μοιραίο της «χαμένης γενιάς». Αντιστέκονται!

Να χαϊδέψω νεανικά αυτιά; Στα δικά τους μυαλά, στα δικά τους χέρια επαφίεται η δικιά μας ελπίδα. Ιδίαις χερσίν και ιδίοις αναλώμασι.

Αν οι παππούδες και οι πατεράδες μας αναλώθηκαν στα χωράφια, στις οικοδομές και στις φάμπρικες της ξενιτιάς, αν η δικιά μας γενιά ήταν η μοιραία της διάλυσης, η δικιά τους επιφορτίζεται την ευθύνη. Με έναν τρόπο Καζατζακικό ίσως, πλην όμως χωρίς άλλη ακτίνα ελπίδας να διαφαίνεται.

Θυμάμαι πέρσι, σε τοπίο θολό, φοιτητή στο Ηράκλειο της Κρήτης:
-Ξέρετε, κύριε Ρουσουνέλο, ότι κι εσείς και οι γονείς μου σπουδάζετε μελλοντικούς μετανάστες, έτσι;
Στην τόση εγνωσμένη σοφία, ψέλλισα κάτι για ωραίο ταξίδι, για νόστιμα παραμύθια που καταναλώσαμε και άτσαλη προσγείωση. Η αλήθεια όμως είναι πως:
-Ένα ξέρω. Πως τίποτα δεν ξέρω! Ελπίζω όμως…

*«Ιδίοις αναλώμασιν», συλλογική έκδοση,

 με δαπάνη και επιμέλεια των ίδιων των συγγραφέων,

 Θεσσαλονίκη 1985

Το κείμενο «Ιδίοις αναλώμασιν» του Δημήτρη Ρουσουνέλου,

δημοσιεύτηκε στο τεύχος Μαρτίου 2013  του περιοδικού “Γαστρονόμος”

Πηγή : http://karvouna.wordpress.com/