Τέλος Εποχής. Για ποιόν;

Του

Στέλιου Μοίρα[1]

Θα ήταν λάθος αν κάποιος ξεκινούσε για άλλη μια φορά τη συζήτηση για το αν επίκειται πια στην Ελλάδα κίνδυνος κατάλυσης της δημοκρατίας.

Κάτι τέτοιο φαντάζει αναχρονιστικό και πέρα για πέρα αφελές. Αν όχι αφελές, τουλάχιστον φαντάζει μια προσπάθεια να μην δούμε αυτό που έχει ήδη έρθει βάζοντας ένα ψευδές ανάχωμα. Δεν είναι ανάγκη να γνωρίζει κάποιος τι είναι η δημοκρατία μιας και καθαρός ορισμός πρακτικά δεν υπάρχει αλλά μεταβάλλεται κάθε φορά από τις συνθήκες που διαμορφώνονται κοινωνικά και οικονομικά αλλά και από τα μέσα που χρησιμοποιεί ένα Κράτος, μια εξουσία για να την περιγράψει(επιβάλλει) στους πολίτες της.

 Το ερώτημα που γεννάται όμως αυτή τη στιγμή είναι: Στ’ αλήθεια χρειαζόμαστε περιγραφή και ορισμό;
Διανύουμε μια αισχρή -με όλη τη σημασία της έννοιας- περίοδο όπου τα άκρα έχουν επανέλθει με τόσο «δημιουργικό» τρόπο που είναι δύσκολο για πολλούς, απεγνωσμένους κυρίως, να παραδεχτούν την παύση κάθε ορθολογικής θεσμικής λειτουργίας.

Για όσους επιμένουν να εθελοτυφλούν η απάντηση είναι πώς ναι, η δημοκρατία έχει καταλυθεί. Περνώντας σε μια πιο παραστατική προσομοίωση ξέρουμε πια πώς δεν χρειάζεται στρατός και ξαφνικές πρωινές ασκήσεις για να επέλθει σε μια ευμετάβλητη πολιτικά χώρα ένα καθεστώς.

Αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση εγκαθιδρύει την απολυταρχία της μέσα από μια ξεκάθαρη ψυχολογική μέθοδο που εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες στις πολλά υποσχόμενες μπανανίες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής. Πατώντας στην για χρόνια μουδιασμένη ή ανύπαρκτη πολιτική συνείδηση των πολιτών, χρησιμοποιεί τα στοιχεία που η ίδια κατασκεύαζε τεχνηέντως για δεκαετίες για να τα πλασάρει ως δεδομένα, περνώντας έτσι στην εκκαθάριση. Αυτό που διαφοροποιεί τη σημερινή κυβέρνηση από αυτή ενός χουντικού καθεστώτος είναι ότι δεν διατηρούν τουλάχιστον τα προσχήματα.

Είναι απλά θρασύδειλοι. Δεν είναι λίγος αυτός ο χαρακτηρισμός. Έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που δρουν αρκετά στο παρασκήνιο και θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε μόνο με εκείνες τις ομάδες και τα μυαλά που έδρασαν στην μετ-εμφυλιακή Ελλάδα φτάνοντας στην δολοφονία του Λαμπράκη.

Δυστυχώς για άλλη μια φορά βρίσκουμε μπροστά μας το Παρακράτος το οποίο όμως τώρα πια δεν αποτελείται από παρηκμασμένους, οργανικά αναλφάβητους φτωχοδιάβολους ή κρυφούς προδότες αλλά από φανερούς αντιπροσώπους οικονομικών θεωριών και εξευγενισμένης κοπής. Και η μέθοδος τους είναι τόσο μελετημένη βήμα προς βήμα αναγκάζοντας ένα μέρος του λάου να ταυτίζεται κρυφά ή φανερά με τα ιδεολογήματα τους.

Τονίζω τη λέξη ταύτιση γιατί πολλοί έχουν πέσει πια στη παγίδα εκκαθάρισης του Δημοσίου που προωθεί με λύσσα η κυβέρνηση. Είναι τόσο φανερή η οργή αυτών των οικονομικών δολοφόνων για την δημοκρατία που δε διστάζουν να εκκαθαρίσουν στο εδώ και τώρα, επιτιθέμενοι στα πιο νευραλγικά σημεία μια χώρας:

• Συρρικνώνοντας την Παιδεία και το πεδίο ουσιαστικής επιρροής της: Την γνώση δηλαδή, κλείνοντας σχολές, συγχωνεύοντας άλλες, κλείνοντας το ΕΚΕΒΙ
• Διαλύοντας την Υγεία, με επισφαλή νοσοκομεία και υπό διάλυση τμήματα, με δομές Ψυχικής Υγείας να κλείνουν.
• Οριοθετώντας με βία την ενημέρωση, αφήνοντας λίγους να κατέχουν τον έντυπο τύπο, κλείνοντας την δημόσια τηλεόραση με τη σκέψη να την μετατρέψουν σε ένα καθαρό όργανο προπαγάνδας ή ελεγχόμενης πηγής, διώκοντας δημοσιογράφους, φτιάχνοντας ένα δίκτυο πελατειακών blogs.

Όλα τα παραπάνω επιβάλλονται με λύσσα από μεριά τους και εκλαμβάνονται με αποχαύνωση από το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών. Η μέθοδος τους είναι η έκπληξη, το μάτι του τρελού που μας βάζει σε μια θέση να μην πιστεύουμε ότι κάποιοι είναι ικανοί για όλα αυτά, πώς έχουμε δημοκρατία για να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αυτό που έχουμε όμως είναι ένα Τέλος Εποχής.

Το πιο σημαντικό ερώτημα όμως είναι για ποιόν; Αν κρίνουμε από την επιμονή των κατοίκων στις Σκουριές ή από ότι ξύπνησε στην Τουρκία, μάλλον είναι τέλος εποχής για αυτούς. Το πλεονέκτημα που έχουμε έναντι τους είναι ότι ιστορικά ο λαός φτάνει σε ένα σημείο όπου συνειδητοποιεί τα όρια του ενώ η εξουσία ποτέ. Το είδαμε με τον Μπέν Άλι, το είδαμε και με τον Καντάφι.

Το μειονέκτημα είναι ότι αυτή τη στιγμή έχει εγκαθιδρυθεί μια «φασίζουσα» τεχνητή διακυβέρνηση που χρησιμοποιεί ένα εκ-πολιτισμένο περίβλημα-μια επίφαση- που συντηρεί με νύχια και με δόντια η παρηκμασμένη Ε.Ε. και εμποδίζει τους περισσότερους να ταυτιστούν με το καθαρό τους ρόλο, αυτόν της δράσης και της διεκδίκησης.

Τα πρόσφατα περιστατικά με τα νομοθετήματα περί ΕΡΤ δείχνουν πως τα αντανακλαστικά της κυβέρνησης είναι γρήγορα αλλά επικίνδυνα, φλερτάροντας ανοιχτά πια με την ακροδεξιά την οποία χρησιμοποιούν ως δεξαμενή ανάγκης. Το ζήτημα πια είναι αν πρέπει να περιμένουμε αυτούς που έζησαν την πρόσφατη ιστορία να αντιδράσουν ή αν πρέπει να αντιδράσουμε όσοι τη βιώνουμε. Ακόμη καλύτερα: να την φτιάξουμε.

---

[1] Κοινωνικός Λειτουργός

Πηγή : http://seisaxthia.wordpress.com