Το θλιμμένο σεντόνι θα πνίξει το δελφίνι & το φίδι

Γράφει ο Λεωνίδας Διαμαντόπουλος
Δημιουργία στην άκρη της στιγμής, με μια επίφαση αντοχής και να σπαρταρά το αυγό μόνο του πριν προδώσει ο νεοσσός το τσόφλι.

Κάθε μεσημέρι που έρχονται στο σώμα θύμησες κοντινές & επιθυμίες ανείπωτες, γράφοντας μόνο από ανία & έλλειψη επικοινωνίας/επιβεβαίωσης.

Δρομολόγησα τη χάρτινη βαρκούλα μου καταμεσής στην μισοάδεια σκάφη του μυαλού μας, ήλπισα σ’ ένα χεράκι που κρεμόταν μεσίστεια χωρίς φανερό όφελος.

Τινάγματα στο λεπτό στρώμα και μετά στο γυμνό δάπεδο, καθήμενοι στεκάμενοι, ανυπόληπτοι κλέφτες, ψεύτες, τα υγρά μας έλκονται για να μας προδώσουν άφωνα.

Αυτή την ώρα, η μόνη γεύση των χειλιών σου επίμονα μου έρχεται, με δαγκωματιές μετράν το χώρο μας, ανηλεείς ανιχνευτές αδαούς ευτυχίας, μπαλώματα στο στόμα του δωματίου που χάσκει ορθάνοιχτο προσπαθώντας να ψελίσσει το ολοφάνερο.

Πεθαίνουμε εν γνώσει μας, ηδονοβλεψίας η σβηστή λάμπα, σφυγμομετρώντας ακούσια τις στιγμές μας που στάζουν σε μυριάδες όμοιες κλεψύδρες.
Κ εγώ που ζήτησα το είναι, καταδικάστηκα στο τίποτα

Και απ το τίποτα έλαβα τα πάντα, ανεξάντλητη μνήμη, αθόρυβη σάρκα, σάλιο που στάζει σε ανέφελο δέρμα, βλέπω το ύδωρ να σχηματίζει ρυάκια σ’ ανορθόδοξες κοίτες, κόσμου έρμαια παράφορα αγαπημένες, άδολα μόνες, σίγουρες μεσ’ την υποταγή τους.


Το βράδυ ήταν μια σκέτη ενόχληση, τα γυαλικά στη ραφιέρα έβγαζαν μια φευγαλέα κλαγγή. Ένα φεγγάρι μισό, μάρτυρας τυφλός σ’ αυτά που δεν έγιναν, αλλά και γι’ αυτά που έγιναν δάκρυσε…και μετά γέλασε.
Ακόμη είμαι εκεί, κείτομαι στο πάτωμα, το θλιμμένο σεντόνι θα πνίξει το δελφίνι & το φίδι.
Πηγή :