Θα μπορούσες να πεις ότι αποτελεί ένα ασαφές μέρος της εικόνας που έχουμε μέσα μας για το καλοκαίρι. Δεν έχει τη δροσιά των πλατανιών, δεν έχει τον παχύ ίσκιο των πεύκων, δεν διαθέτει ούτε καν τον εξωτισμό των κέδρων…
Μπορεί να μην αποτελεί την πρώτη μας επιλογή (στην πραγματικότητα, εκείνο απεχθάνεται τη δημοσιότητα), δίνει όμως λύσεις πολύ αξιόπιστες, ώρες ώρες μάλιστα σε καταπλήσσει με τις ικανότητές του.
Έτσι και το εμπιστευτείς δεν θα σε προδώσει ποτέ, φτάνει όμως να το επιλέξεις, αυτό δεν θα σου φωνάξει ποτέ να έρθεις κοντά του, πολλές φορές μάλιστα θα σε αποτρέψει κιόλας, είναι κατά βάση μοναχικό, περήφανο, εγωιστικό και κάπως αυτάρεσκο.
Το αρμυρίκι μου στήν Σέριφο είναι παράλληλα σκληρό και ανθεκτικό, ανθίζει στις ξέρες, δεν χρειάζεται ούτε κελαριστά νερά να βρίσκονται γύρω του για να το δροσίζουν, ούτε χώματα εύφορα κι αφράτα, το μόνο που χρειάζεται είναι να έχει ορίζοντα ανοικτό, να έχει πάντοτε μπροστά του μια προοπτική, το αρμυρίκι δεν κοιτάει ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, ούτε και πίσω, το αρμυρίκι κοιτάζει μόνο μπρος, με κατεύθυνση πάντα προς τη θάλασσα (είναι κι αυτό μέρος της ιδιοτροπίας του).
Αν βρεθείς δίπλα του θα σου προσφέρει απλόχερα τον ίσκιο του, δεν θα σε απογοητεύσει, αν το προσπεράσεις, μάλλον δεν θα το απασχολήσει ιδιαιτέρως, αυτό θα συνεχίσει και πάλι να κοιτάζει μπροστά, έτσι είναι η φύση του.
Το αρμυρίκι δεν είναι δέντρο καριέρας, δεν υπόσχεται τίποτα και σε κανέναν, όπως επίσης και δεν θα θελήσει κανείς να το καταστρέψει για να καρπωθεί τον ζωτικό του χώρο.
Το αρμυρίκι μπορεί από ένα δέντρο όμορφο, να μετατραπεί σε ένα παραμορφωμένο κορμό με λιγοστά ξεροκαμμένα φύλλα προκειμένου να διασωθεί, το αρμυρίκι είναι αγωνιστής, το αρμυρίκι είναι και χαμαιλέοντας, θα περισώσει το τομάρι του πάσει θυσία, στην ανάγκη μάλιστα θα το προσφέρει και προς τέρψη των σφετεριστών του, θα στολιστεί με πολύχρωμα λαμπιόνια, θα τυλιχθεί με καλώδια ρεύματος και μπαλαντέζες, θα κρεμάσει πάνω του ηχεία, μικροφωνικές εγκαταστάσεις, μπαλόνια, πολύχρωμα φαναράκια, κουβαδάκια, μπρατσάκια, σωσίβια και πετσέτες θαλάσσης, μπορεί και το τάπερ με τα κεφτεδάκια,
θα μετατραπεί σε μια ευφάνταστη καλοκαιρινή ατραξιόν, βουτηγμένο μέσα στην γκλαμουριά και στο υπερθέαμα (γιατί μπορεί να έχει σκληρή καρδιά αλλά έχει και αδύναμο χαρακτήρα), θα δεχτεί επιπλέον και τη συντροφιά ψυγείου με παγωτά ή καφασιών με μπύρες και αναψυκτικά και θα υπομένει στωικά τη φασαρία: «τρία κιλά παϊδάκια μάστορα και δυό κόκα κόλες, όχι τις λάιτ αδερφέ, ε ψιτ παιδί, μη ξεχάσεις το τζατζίκι και την τυροκαφτερή», συνοδεία, άλλοτε εγχώριας ή αλλοδαπής ποπ ηχορύπανσης (πάντως εάν υπάρχει κάποιος που ακούει Βάγκνερ στην παραλία, δεν θα είναι και πολύ στα καλά του) κι άλλοτε νταλκαδιαμένων λαϊκότροπων ασμάτων, που μιλούν συνήθως για άπονες γυναικείες καρδιές και άντρες όλο μπέσα.
…κατά βάθος το αρμυρίκι παίζει κι αυτό έναν ρόλο, χρησιμοποιεί το σύστημα, με τον ίδιο τρόπο που το σύστημα χρησιμοποιεί το αρμυρίκι, δεν συμπαθιούνται βέβαια, αυτό είναι ολοφάνερο, το αρμυρίκι είναι μοναχικό και ιδιότροπο και το σύστημα απαιτητικό και ανάγωγο, έχουν συνάψει μεταξύ τους μια ιδότυπη σύμβαση συμβίωσης, το σύστημα βέβαια γνωρίζει τον χαμαιλεοντισμό του αρμυρικιού και το αρμυρίκι με τη σειρά του ξέρει πολύ καλά τις απαιτήσεις του συστήματος, γνωρίζει εν τέλει ότι, καλοκαίρι είναι, θα περάσει…
…στη φωτογραφία, το αγαπημένο μου αρμυρίκι σε ένα κυκλαδίτικο ακρογιάλι της Σερίφου περιμένει για μία ακόμα φορά να προσφέρει τον ίσκιο του στην εστέτ οικογένεια του επίσης εστέτ Τζων Μπόη…
…μας ξέρει καλά και το ξέρουμε χρόνια τώρα, οικογενειακός φίλος πιστός, καμιά φορά λέμε και τα μυστικά μας, καθώς κοιτάζουμε όλοι μπροστά…
Πηγή : http://johnyonthespot.wordpress.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου