Όπου υπάρχει “κατάρρευση του κράτους”, ανθίζουν οι μαφιόζοι και οι συμμορίες

26/5/2014

Από το -ελαφρώς υπερτιμημένο- έργο του Σκορτσέζε “Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης”

Με αφορμή ένα πρόσφατο περιστατικό  στην Πάτρα, μερικές γενικότερες παρατηρήσεις:

Πριν λίγες μέρες λοιπόν, στην Πάτρα είχαμε ένα δολοφονικό χτύπημα – ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε αντίπαλες συμμορίες “της νύχτας”. Ο ένας μάλιστα από τους δύο που σκοτώθηκαν ήταν απ’ ότι φαίνεται άσχετος, που απλά βρέθηκε “στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή”, και το θέμα πήρε διαστάσεις (εντάξει, τα κυρίαρχα ΜΜΕ λατρεύουν αυτές τις ειδήσεις, που τις πασπαλίζουν με μπόλικη τρομολαγνική προπαγάνδα, και μετά “εισπράττουν” πολλούς αναγνώστες/τηλεθεατές).

Ποιοι και γιατί σκοτώνουν στον “πόλεμο” της Πάτρας

Η σφαγή στην Πάτρα γίνεται κυρίως για την εκμετάλλευση των χρημάτων που αφήνουν στην πόλη περίπου 50.000 φοιτητές. Στο κέντρο της πόλης, μετά και τις πεζοδρομήσεις, όπως και στα Ψηλά Αλώνια, στα Βραχνέικα αλλά και στο Ρίο, υπάρχουν περίπου 2.000 καφετέριες, εστιατόρια, μπαρ και κέντρα διασκέδασης, πολλά από τα οποία στοχεύουν τα κυκλώματα της νύχτας. Κάποιοι κατηγορήθηκαν ότι εκβίασαν ως και γκρουπ καρναβαλιστών!

Πίσω από τις αιματηρές συγκρούσεις κρύβονται και τα συμφέροντα «νονών» της Αττικής και οι οποίοι μέσω ποινικών της Πάτρας επιθυμούν να ελέγχουν το λαθρεμπόριο ναρκωτικών, τσιγάρων και καυσίμων, όπως και τα δίκτυα της λαθρομετανάστευσης στο Νότιο Ιόνιο αλλά και στο τόξο του Πατραϊκού Κόλπου.

Η αναφορά αυτή υψηλόβαθμου αξιωματικού της ΕΛ.ΑΣ. προς «Το Βήμα της Κυριακής» καταγράφει τις αιτίες και το παρασκήνιο της αιματηρής βεντέτας στην Πάτρα με πρωταγωνιστές άτομα του υποκόσμου και όχι μόνο. Στο παρελθόν μάλιστα για ορισμένους ανώτατους αξιωματικούς της ΕΛ.ΑΣ. που υπηρετούσαν στην περιοχή είχαν διατυπωθεί υπόνοιες για διαφθορά και σχέσεις με αυτά τα κυκλώματα.

Οι δύο τελευταίες πράξεις του πολέμου των «νονών» παίχτηκαν με τις δολοφονίες – αρχικώς έξω από κλαμπ στην οδό Σταχτούρη και ύστερα καταμεσής στην οδό Ανθείας- τριών ατόμων και τον τραυματισμό δύο άλλων.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι “κυκλώματα της νύχτας”, μαφιόζοι, κτλ υπήρχαν πάντα. Δε νομίζω ότι λείπουν και ποτέ από μια καπιταλιστική κοινωνία. Ωστόσο έχω την εντύπωση ότι θα μεγαλώσουν αρκετά τα επόμενα χρόνια – η ανοδική αυτή τάση έχει αρχίσει ήδη να φαίνεται (το παρατηρώ και από τον κόσμο, διότι αυτές τις μέρες παρατήρησα πολλούς φίλους, και κυρίως φίλες, να μη θέλουν να περπατήσουν μόνοι τους στο δρόμο το βράδυ, ενώ πριν μερικούς μήνες δεν υπήρχε αυτός ο φόβος. Κυρίως βέβαια φοβούνται τους λούμπεν προλετάριους των δρόμων, και όχι τόσο το “οργανωμένο έγκλημα”, αλλά πάντως υπάρχει φόβος, σε αντίθεση με παλιότερα).

Θυμάμαι πριν κάμποσα χρόνια είχαμε τον παππού μου κατάκοιτο στο κρεβάτι του μετά από ένα εγκεφαλικό που είχε πάθει (ήταν 90 χρονών ο άνθρωπος). Επειδή λοιπόν ήθελε βοήθεια, οι γονείς μου είχαν προσλάβει μια γυναίκα από τη Βουλγαρία, ώστε να τον φροντίζει και να τον προσέχει.

Δεν επισκεπτόμουν συχνά το σπίτι του παππού, εξάλλου ήμουν και εντελώς πιτσιρικάς, στο λύκειο ακόμα. Πάντως, επειδή η συγκεκριμένη γυναίκα ήταν πολύ καλή και με τον παππού και γενικότερα ως χαρακτήρας, είχαμε καλή σχέση, και μου έλεγε και διάφορες ιστορίες από τη Βουλγαρία.

Μου έλεγε λοιπόν για την ανεργία, τη φτώχεια, το ότι σε πολλά σπίτια δεν υπήρχε καν ηλεκτρικό ρεύμα λόγω έλλειψης χρημάτων, κτλ. Όλα αυτά τότε βέβαια ήταν “εκτός πραγματικότητας” για την Ελλάδα, άσχετα αν τώρα έρχονται και εδώ.

Πέρα όμως απ’ όλα αυτά, μου έλεγε και κάτι ακόμα που θυμάμαι για την κατάσταση στη χώρα: Μου έλεγε ότι υπήρχε μεγάλη εγκληματικότητα, με το 90% του πληθυσμού να είναι φτωχό, και το 10% να κυκλοφορεί σε λιμουζίνες και να ελέγχει τα πάντα, είτε μιλάμε για “νόμιμους” πολιτικούς, βιομήχανους, τραπεζίτες, κτλ, είτε μιλάμε για μέλη “παράνομων” συμμοριών, μαφίες, κτλ.

Στη Βουλγαρία βέβαια, όλα αυτά ήταν σε “ακραίο” βαθμό μετά την κατάρρευση του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, μιλάμε για καταστάσεις όπου στους δρόμους έβλεπες μόνο τα αυτοκίνητα των πλούσιων και των μαφιόζων, δηλαδή της νόμιμης και της παράνομης άρχουσας τάξης της χώρας. Όλοι οι υπόλοιποι απλά…δεν είχαν αυτοκίνητο (εδώ δεν είχαν ηλεκτρικό ρεύμα, σιγά μην είχαν και αυτοκίνητο). Και εννοείται ότι οι συμμορίες και οι μαφιόζοι ήταν εξαπλωμένοι σε πολύ μεγάλο βαθμό, και είχαν υπό τον έλεγχο τους περιοχές, εστιατόρια, καζίνο, μαγαζιά, κτλ, κτλ, κτλ, με τις μεταξύ τους συμπλοκές για το ποιος θα ελέγχει τι να είναι “καθημερινό φαινόμενο”.

Μιλάμε δηλαδή για καταστάσεις του στιλ “Συμμορίες της Νέας Υόρκης” (εντάξει, μερικά από αυτά που μου έλεγε μη σας πω ότι μου φαίνονταν για καταστάσεις “Mad Max”, αλλά δε ξέρω, ίσως αυτή να υπερέβαλλε, ίσως εγώ να ήμουν πιτσιρικάς, οπότε ας μην ξεφύγουμε και εντελώς).

Στην Ελλάδα δεν έχουμε φτάσει σε τόσο “ακραίες” καταστάσεις, και δεν υπάρχει λόγος να σπέρνουμε τρομολαγνεία. Ωστόσο, όσο μια χώρα καταρρέει, ή έστω όταν κρατιέται τεχνητά στο χείλος της χρεωκοπίας ώστε αυτό να εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα της ντόπιας και της ξένης άρχουσας τάξης, τόσο θα ανεβαίνει το “οργανωμένο έγκλημα”. Δείτε αυτή τη φωτογραφία, και επανερχόμαστε:

Με μια πρώτη ματιά, η εικόνα αυτή δεν δείχνει τίποτα το “περίεργο’ ή το “ασυνήθιστο”. Στην πραγματικότητα όμως, η φωτογραφία είναι από την είσοδο μιας “Gated Community”, μιας “οχυρωμένης κοινότητας”: 

Εκεί, οι άνθρωποι πληρώνουν για να ζήσουν σε κάποιο από τα κτίρια που βρίσκονται μέσα στο φράχτη της, υπάρχει security 24 ώρες το 24ωρο, και όποιος μπαίνει ή βγαίνει από το τείχος πρέπει να δείξει υποχρεωτικά την ταυτότητα του στο φύλακα της πύλης (η φωτογραφία δείχνει μια τέτοια πύλη, που μοιάζει λιγάκι με τις πύλες των στρατιωτικών στρατοπέδων).

Αυτού του είδους οι “οχυρωμένες κοινότητες” είναι αρκετά δημοφιλής ανάμεσα στους πλούσιους της Αμερικής, αλλά και σε χώρες όπως το Μεξικό ή η Αργεντινή, όπου υπάρχει αυξημένη εγκληματικότητα λόγω της φτώχειας. Οπότε οι πλούσιοι επιλέγουν να πληρώσουν κάτι παραπάνω, ώστε να ζήσουν προστατευμένοι – υπάρχουν μάλιστα και διάφορες “εκδόσεις” των οχυρωμένων αυτών κοινοτήτων (για παράδειγμα, υπάρχουν μερικές που είναι “υπερ-λουξ”, και απευθύνονται στους πολύ πλούσιους, υπάρχουν και κάποιες “μέτριας ποιότητας”, που απευθύνονται στα μεσαία-προς-ανώτερα κοινωνικά στρώματα, κτλ).

Εδώ και μια μικρή περιγραφή από άρθρο της wikipedia (εντάξει, η wikipedia δεν είναι και ότι καλύτερο, αλλά πάντως για μια απλή παρουσίαση ενός τέτοιου θέματος κάνει μια χαρά):

Gated community

In Brazil, the most widespread form of gated community is called “condomínio fechado” (closed housing estate) and is the object of desire of the upper classes. The purpose of such a community is to protect its residents from outside violence.

In Argentina, they are called “barrios privados” (literal translation “private neighborhoods”) or just “countries” and are often seen as a symbol of wealth. However, gated communities enjoy dubious social prestige (many members of the middle and middle upper class regard gated community dwellers as nouveaux riches or snobs). While most gated communities have only houses, some bigger ones, such as Nordelta, have their own hospital, school, shopping mall, and more. Gated communities are an important way through which people – particularly middle and upper classes – cope with the high levels of violent criminal activity in Greater Buenos Aires.

 In post-apartheid South Africa, gated communities have mushroomed in response to high levels of violent crime.

Mexico has both the largest population of gated community dwellers in the world and the largest number of gated community dwellers as a percentage of national population. It is estimated that there are 56.8 million Mexicans living in gated communities as of 2010. Gated communities in Mexico are a result of the huge income gap existing in the country.

Most gated communities in the U.S. are unincorporated—some, like Indiana’s Briar Ridge, may even span more than one incorporated municipality—but uniquely, there are several incorporated gated cities in Southern California, namely Bradbury, Canyon Lake, Hidden Hills, Laguna Woods and Rolling Hills. To meet legal requirements, the city halls and municipal facilities are public, and private corporations own parks and other facilities within the gates. By 1997, an estimated 20,000 gated communities had been built across the country.

Θα μπορούσαμε να βγάλουμε ένα σωρό “κοινωνιολογικά’ συμπεράσματα από όλα αυτά τα στοιχεία, για το πως η απόσταση ανάμεσα στην άρχουσα τάξη και τους εργάτες είναι τόσο μεγάλη σε κάποια μέρη, που πλέον οι πλούσιοι έχουν χτίσει περιφρουρούμενα τείχη, και ζει “στον δικό της κόσμο”, μακρυά και προστατευμένοι από όλους τους άλλους, που πεινάνε, είναι άνεργοι, φτωχοί, και “λουμπενοποιούνται”, γίνονται δηλαδή μικροί (ή και μεγάλοι) κλέφτες, σε μια κοινωνία με μεγάλη εγκληματικότητα. Από τη μία δηλαδή έχουμε τα γκέτο των φτωχών, και από την άλλη…τα “γκέτο” των πλουσίων, που τρώνε και πίνουν εις βάρος μας σε έναν “όμορφο κόσμο αγγελικά πλασμένο”, που όμως έχει απομυζήσει τον πλούτο από την υπόλοιπη κοινωνία για να χτιστεί και να συντηρηθεί.
Την ίδια ώρα, έξω από τα προστατευόμενα τείχη των πλουσίων, υπάρχει μεγάλη φτώχεια και εγκληματικότητα. Η “βασική” βέβαια εγκληματικότητα στις κοινωνίες δεν είναι ποτέ η παράνομη, αλλά η νόμιμη: Η βασική κλοπή είναι το σύστημα ατομικής ιδιοκτησίας, που επιτρέπει σε όσους είναι κάτοχοι των μέσων παραγωγής να αποσπούν υπεραξία από τους εργάτες. Από εκεί ξεκινούν, και εκεί καταλήγουν όλα.
Ωστόσο, παρατηρούμε ότι σε κράτη που έχουν περάσει μια “κατάρρευση”, ή βρίσκονται στα πρόθυρα μιας τέτοιας “κατάρρευσης”, οι κοινωνικές ανισότητες σπάνε κάθε ρεκόρ, και όπου υπάρχει εγκληματικότητα, υπάρχει και φτώχεια.
Εμείς όμως θα ασχοληθούμε λίγο παραπάνω με το “οργανωμένο έγκλημα”, που ανθεί σε τέτοιες καταστάσεις:
Από τη μία, η φτώχεια και η ανεργία ωθεί ολοένα και περισσότερους στο έγκλημα. Από την άλλη, το κράτος κατά μία έννοια “υποχωρεί”, διότι δε θέλει/δε μπορεί να ελέγξει τα πάντα, δημιουργώντας ένα “κενό εξουσίας”, όπως θα έλεγαν οι αστοί αναλυτές. Βέβαια, το κράτος είναι πάντα κυρίαρχο, και όταν πραγματικά θέλει και χρειάζεται, πάντα βρίσκει έναν τρόπο να συντηρεί πχ ένα σωρό διμοιρίες των ΜΑΤ, δακρυγόνα, γκλομπ, κτλ, προκειμένου να χτυπήσει διαδηλωτές.
Όμως, η παντοκρατορία του “επίσημου” κράτους μειώνεται, και όντως δημιουργείται ένα ‘κενό εξουσίας”, που σπεύδουν να το καλύψουν το παρακράτος, αλλά και διάφοροι ‘ιδιωτικοί στρατοί”.
Τέτοιους “ιδιωτικούς στρατούς” έχουν κάποιες μεγάλες εταιρίες, ενώ υπάρχουν και εταιρίες που παρέχουν αυτές ιδιωτικούς στρατούς σε όσους τους πληρώσουν (δηλαδή στους “πλούσιους”). Εννοείται επίσης ότι “ιδιωτικοί στρατοί’ που παίρνουν και αυτοί ένα μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας και γίνονται και αυτοί “κράτος εν κράτη” είναι και οι στρατοί του “οργανωμένου εγκλήματος”. Άλλωστε, όλοι θα έχετε ακούσει ιστορίες για τη Μαφία στη Σικελία που ελέγχει πόλεις, ή μπορεί να έχετε δει έστω τον κινηματογραφικό “Νονό”, με την εξουσία του μαφιόζου να υποκαθιστά σε μεγάλο βαθμό το κράτος, σε ότι αφορά τουλάχιστον τα σύνορα της “περιοχής του”.
Αν δείτε πάντως τις “συμμορίες της Νέας Υόρκης”, θα δείτε και κάτι ακόμα: Η ταινία προσπαθεί να περιγράψει μια περίοδο όπου ακόμα το “επίσημο” Αμερικανικό Κράτος δεν είναι 100% κυρίαρχο, διότι η χώρα βρίσκεται ακόμα στην “εφηβεία” της, ακόμα αναπτύσσεται, μεγαλώνει, και ο κρατικός μηχανισμός δεν μπορεί να ελέγξει πλήρως τα πάντα. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, υπάρχουν πολλές συμμορίες, που κάνουν κουμάντο και παλεύουν μεταξύ τους για τη λεία.
Καθώς ο καπιταλισμός αναπτύσσεται, κάποια στιγμή “ωριμάζει”, και θέλει να δημιουργήσει ένα “σταθερό επιχειρηματικό περιβάλλον”, ώστε να υπάρχει ένα κοινό νομικό πλαίσιο, που να επιτρέπει τη μέγιστη δυνατή παραγωγή πλούτου. Για να φτάσει σε αυτό το σημείο, πρέπει η κρατική εξουσία να επιβληθεί και να κυριαρχήσει σε όλους, είτε μέσω της κρατικής βίας, είτε μέσω της ιδεολογικής βίας (πχ το κράτος μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα σωρό ιδεολογικούς μηχανισμούς όπως το σχολείο, τα ΜΜΕ, κτλ προκειμένου να πείσει τους “πολίτες του” να υπακούουν στους νόμους του, κτλ).
Η αλήθεια είναι πως ποτέ το κράτος δε μπορεί να κυριαρχήσει 100%, και πάντα υπάρχουν και “ιδιωτικές συμμορίες” που δρουν πέρα και πάνω από αυτό, είτε οι “νόμιμες” συμμορίες πχ μιας πολυεθνικής εταιρίας που συχνά πυκνά παραβιάζει ένα σωρό νόμους και κλέβει τον κόσμο ή το επίσημο κράτος, κτλ, είτε οι παράνομες συμμορίες που πάντα υπάρχουν και λειτουργούν παρανόμως, χωρίς να δίνουν φόρους στο κράτος, ή κάνοντας δραστηριότητες που έχουν ζήτηση στη αγορά, αλλά έχουν κηρυχθεί παράνομες, ή κάνοντας δραστηριότητες που το κράτος έχει αποφασίσει ότι θα τις κάνει αυτό και μόνο αυτό με μονοπωλιακό τρόπο (πχ τζόγος)).
Έστω κι έτσι, για να γίνει πιο οργανωμένη η εκμετάλλευση του εργάτη, ώστε να αποδώσει τα μέγιστα, χρειάζεται μια κεντρική αρχή, μία “επίσημη μαφία” δηλαδή που θα ελέγχει τα πράγματα, θα βγάζει νόμους, θα έχει αν γίνεται το μονοπώλιο των όπλων, θα εισπράττει φόρους, κτλ, παρέχοντας όμως ένα κεντρικό σύνολο νόμων και κανόνων, αλλά και θα έχει και διαιτητικό ρόλο, προκειμένου να διασφαλίσει κάποιο μίνιμουμ επίπεδο τήρησης τους )εντάξει, εννοείται ότι στην πράξη οι κρατικοί αξιωματούχοι παραβιάζουν σωρηδόν τους νόμους τους, ώστε να τσεπώσουν οι ίδιοι λεφτά, σε βάρος του κεντρικού κρατικού μηχανισμού(“διαφθορά”). Και όσο πιο κοντά στην κατάρρευση είμαστε, τόσο μεγαλύτερο είναι αυτό το τελευταίο φαινόμενο).
Τέλος πάντων, η κατάσταση στη Δύση είχε “ωριμάσει”, με την έννοια ότι τα κράτη είχαν κυριαρχήσει σε ικανοποιητικό βαθμό έναντι των επί μέρους συμμοριών.
Πλέον, αυτό αλλάζει, εξ ου και η επανεμφάνιση των “Συμμοριών της Νέας Υόρκης”, είτε των “νόμιμων” συμμοριών (ιδιωτικοί στρατοί των πλουσίων), είτε των “παράνομων” συμμοριών, με μερικούς ηγέτες να μαζεύουν από τους δρόμους αυτούς που άλλοτε θα έβρισκαν μια δουλειά και θα ενσωματώνονταν πιο εύκολα στον επίσημο κρατικό μηχανισμό, και να δημιουργούν μαφίες που ελέγχουν περιοχές, καταστήματα, κτλ.
Επαναλαμβάνουμε ότι αυτού του είδους οι “συμμορίες” πάντα υπήρχαν – απλά σήμερα ξαναεμφανίζονται ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ, δηλαδή πλέον διεκδικούν ένα μεγαλύτερο κομμάτι της εξουσίας, “συμπληρώνοντας” με έναν ανεπίσημο τρόπο την κρατική εξουσία όπου αυτή δε θέλει ή δε μπορεί να ελέγξει μόνη της τα πράγματα.
Δυστυχώς η κατάσταση οδηγείται προς μια τέτοια κατεύθυνση – δε γνωρίζω τη σφοδρότητα της “κατάρρευσης”, αλλά πάντως προς μια τέτοιου τύπου κοινωνία βαδίζουμε.
Για να δώσω πάντως και μια νότα αισιοδοξίας, θα βάλω -περιληπτικά- κάτι από Μαρξ και Παρισινή Κομμούνα, μπας και εμπνευστεί κανένας από μια αριστερά που όντως είχε κάτι να πει και να προτείνει, πέρα από μεγάλα λόγια και άπειρους συναισθηματισμούς:

***

Ηταν, αλήθεια, θαυμάσια η αλλαγή που είχε φέρει στο Παρίσι η  Κομμούνα! Ούτε ίχνος πια από το ακόλαστο Παρίσι της δεύτερης  αυτοκρατορίας. Δεν ήταν πια το Παρίσι τόπος συνάντησης για τους  Βρετανούς τσιφλικάδες, τους Ιρλανδούς άμπσεντιρς, τους Αμερικάνους πρώην  δουλοχτήτες και νεόπλουτους, τους Ρώσους πρώην φεουδάρχες και τους  μπογιάρους της Βλαχίας. Δεν εκθέτανε πια πτώματα στα νεκροτομεία για  αναγνώριση, δε γίνονταν πια νυχτερινές διαρρήξεις και σταμάτησαν σχεδόν  ολότελα οι κλοπές. Για πρώτη φορά από τις μέρες του Φλεβάρη του 1848  οι δρόμοι του Παρισιού ήτανε πάλι πραγματικά ασφαλείς, κι αυτό χωρίς  κανενός είδους αστυνομία. “Δεν ακούμε πια να γίνεται λόγος – είπε ένα  μέλος της Κομμούνας – για φόνους, ληστείες και επιθέσεις σε πρόσωπα.  Φαίνεται πραγματικά σαν να τράβηξε μαζί της η αστυνομία στις Βερσαλίες  όλους τους συντηρητικούς φίλους της”. Οι κοκότες ξαναβρήκαν τα ίχνη  των προστατών τους που το είχαν σκάσει, τους ανθρώπους της οικογένειας,  της θρησκείας και πάνω απ’ όλα της ιδιοχτησίας. Στη θέση τους ξαναβγήκαν  στην επιφάνεια οι πραγματικές γυναίκες του Παρισιού – ηρωικές,  ανοιχτόκαρδες και αφοσιωμένες σαν τις γυναίκες της αρχαιότητας. Ηταν το  Παρίσι που εργαζόταν, που σκεφτόταν, που μαχόταν, που μάτωνε, που  αφοσιωμένο όπως ήταν στη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας, ξεχνούσε σχεδόν  τους κανίβαλους που βρίσκονταν έξω από τις πύλες του, που αχτινοβολούσε  μέσα στον ενθουσιασμό της ιστορικής του πρωτοβουλίας».

Ιδού και τα μέτρα που είχε εφαρμόσει η Κομμούνα ώστε να φτάσει σε αυτό το αποτέλεσμα, αλλά και σε πολλά ακόμα:

1) Κατάργηση του μόνιμου στρατού και αντικατάσταση του από τον ένοπλο λαό – ναι, όσο και σας φαίνεται απίστευτο και αν δε το χωρά ο νους σας, θα πρέπει να αναλάβετε εσείς τα όπλα, αλλιώς μοιραία θα οδηγηθούμε σε μια κατάσταση όπου τα όπλα θα τα έχει μια μειοψηφία, και άντε μετά να της πας κόντρα

«Το πρώτο διάταγμα της Κομμούνας ήταν η κατάργηση του μόνιμου στρατού και η αντικατάσταση του από το ένοπλο έθνος». (Καρλ Μαρξ «Ο Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία»

2) Έλεγχος της αστυνομίας από το λαό

«Η αστυνομία που έως τότε ήταν μάλλον ένα όργανο της Κυβέρνησης αποστερήθηκε αμέσως από όλες της τις πολιτικές λειτουργίες και έγινε ένα υπεύθυνο και ανακαλούμενο όργανο της Κομμούνας» (Μαρξ, ο.π.π.)

3) Λογοδοσία όλων των κρατικών αξιωματούχων στο λαό και αμοιβή τους με το μισθό ενός ειδικευμένου εργάτη με κατάργηση κάθε άλλου ειδικού προνομίου.

«Το ίδιο εφαρμόσθηκε και για τους αξιωματούχους όλων των άλλων διοικητικών κλάδων. Από τα μέλη του Συμβουλίου της Κομμούνας, έως τον τελευταίο εργάτη, όλοι στις δημόσιες υπηρεσίες πληρώνονταν με τον ίδιο μισθό ως απλοί εργάτες. Όλα τα προνόμια και οι ιδιαίτερες επιχορηγήσείς που προσφέρονταν στις υψηλές θέσεις του Κράτους εξηφανίσθησαν μαζί με τις θέσεις αυτές» . (Μαρξ, ο.π.π.)

4) Αντικατάσταση της ακριβής και σπάταλης γραφειοκρατικής κρατικής μηχανής με ένα φτηνό εργατικό κράτος

«Η Κομμούνα πραγματοποίησε το σύνθημα αυτό όλων των αστικών επαναστάσεων, να αποκτήσει δηλαδή μια Κυβέρνηση με μικρά έξοδα καταργώντας δυο από τα σπουδαιότερα ελαττώματα της-τον στρατό και τη γραφειοκρατία». (Μαρξ, ο.π.π.)

5) Συγκέντρωση της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας στα όργανα της λαϊκής θέλησης- τα εργατικά και λαϊκά συμβούλια

«Η Κομμούνα (έγραφε ο Μαρξ) δεν ήταν κοινοβουλευτικός, αλλά εργατικός οργανισμός, νομοθετικός και εκτελεστικός συγχρόνως. Ενώ πρώτα αποφάσιζε κάθε τρία ή κάθε έξι χρόνια το ποιο από τα μέλη της κυρίαρχης τάξης θα «αντιπροσώπευε» και θα «καταπίεζε τον λαό μέσα στο Κοινοβούλιο, η καθολική ψηφοφορία χρησιμεύει τώρα στον λαό, που ήταν οργανωμένος σε κομμούνες, ως μέσο για την εξεύρεση των απαιτούμενων εργατών, ελεγκτών και λειτουργών για τις ανάγκες του, όπως ακριβώς ένα άτομο εκλέγει τους ατομικούς υπαλλήλους για τις δικές του ανάγκες». (Λένιν, «Κράτος και Επανάσταση»)

6) Ανακλητότητα όλων των κρατικών αξιωματούχων και των λαικών αντιπροσώπων

«Ο έλεγχος όλων των αρχόντων, χωρίς εξαίρεση, με την γενική εφαρμογή της αρχής της εκλογής και της ανάκλησης σε κάθε στιγμή καθώς και η ελάττωση των μισθών τους στο κοινό εργατικό ημερομίσθιο, όλα αυτά είναι απλά και «επιβεβλημένα» δημοκρατικά μέτρα, που εναρμονίζουν τελείως τα συμφέροντα των εργατών και της πλειοψηφίας των χωρικών, και συγχρόνως χρησιμεύουν ως γέφυρα που φέρνει από τον Καπιταλισμό στον Σοσιαλισμό.» (Λένιν, ό.π.π.)

ciaoant1

Πηγή :