Ανεξάρτητα από τους στόχους κάθε κόμματος αύριο ψηφίζουμε για τις ευρωεκλογές. Όσο στενά και αν συνδέονται με τα προβλήματα και την πολιτική κατάσταση της χώρας, δεν μπορεί να είναι περιθωριακή η συζήτηση για την ΕΕ και το ρόλο της. Η πρόσδεση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση προβάλλεται από τον κυρίαρχο λόγο ως μονόδρομος σωτηρίας σαν να μην υπάρχει ζωή χωρίς το ευρώ και την ΕΕ.
Από την άλλη πολλοί φαντασιώνονται την Ευρώπη, όπως θέλουν υπερβαίνοντας την υπαρκτή καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική Ευρώπη. Ο Κ. Σημίτης, για παράδειγμα τον Ιούνιο του 1979 είχε πληρώσει με τη διαγραφή του την ονειροφαντασία του για την Ευρώπη των λαών, όταν το παλιό ΠΑΣΟΚ επέμενε εμφατικά στην υπαρκτή ΕΟΚ των μονοπωλίων.
Το ζητούμενο δεν είναι απλά μια άλλη πολιτική, για να καλύψει τα δημοκρατικά ή άλλα «ελλείμματα», όπως υποστηρίζουν οι σοσιαλδημοκράτες, αλλά και η συστημική Αριστερά. Αυτή είναι ανέφικτη σε μια ΕΕ ιμπεριαλιστική που έχει ως βάση το καπιταλιστικό μοντέλο οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας
. Μια αντιδημοκρατική οργάνωση σε ένα διακρατικό συνασπισμό που λειτουργεί ως ένα ιμπεριαλιστικό υπερκράτος με αντίστοιχους θεσμούς διασφαλίζοντας την κυριαρχία των ισχυρών μέσα από μηχανισμούς επιτήρησης και τιμωρίας όσων δε συμμορφώνονται με τις κυρίαρχες πολιτικές λιτότητας, αποδόμησης του «κράτους πρόνοιας» και καταπάτησης βασικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ελληνική οικονομία που καταβυθίζεται στην άβυσσο των υποδουλωτικών μνημονίων, ενώ με την περίφημη Κοινοτική Οδηγία 85 εισέρχεται σε σκληρή ευρωπαϊκή εποπτεία μέχρι το 2052!
Παράλληλα η ΕΕ μπορεί να παρεμβαίνει και ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας με τον Μπαρόζο να επιβάλει τον Λ. Παπαδήμο ως πρωθυπουργό. Ταυτόχρονα με τη συμμετοχή των περισσοτέρων χωρών στο ΝΑΤΟ διασφαλίζεται και η ηγεμονία των ΗΠΑ, όπως δείχνει και η πρόσφατη συμφωνία για τη δημιουργία μιας διατλαντικής ζώνης ελευθέρου εμπορίου (TTIP).
Η οργάνωση και οι θεσμοί της ΕΕ όχι μόνο είναι αδιάβροχοι από κάθε είδους λαϊκό έλεγχο, αλλά αποτελούν τα εργαλεία προώθησης της πολιτικής του γερμανικού άξονα της Κεντρικής Τράπεζας και των πολυεθνικών, την ώρα που σε κάθε χώρα της Ευρώπης τα κοινοβούλια έχουν διακοσμητικό ρόλο. Δεν είναι τυχαίο ότι από τη δημοσκόπηση του αμερικανικού ινστιτούτου Pew Research Center ότι το 71% των ερωτηθέντων σε επτά χώρες της ΕΕ πιστεύει ότι «η φωνή τους δε μετρά στην ΕΕ». Μάλιστα οι Έλληνες σε ποσοστό 80% νιώθουν αποξενωμένοι από την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία.
Συγχρόνως με τη συμμετοχή των περισσοτέρων χωρών στο ΝΑΤΟ διασφαλίζεται και η ηγεμονία των ΗΠΑ, όπως δείχνει και η πρόσφατη συμφωνία για τη δημιουργία μιας διατλαντικής ζώνης ελευθέρου εμπορίου (TTIP). Όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, η ΕΕ είναι ευθυγραμμισμένη με τις ΗΠΑ, συμμετέχοντας σε κάθε επέμβασή τους, όπως έδειξε και με την πρόσφατη στήριξη των νεοναζί στην Ουκρανία.
Η οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων και η αποικιοκρατική διαχείρισή της από την Ε.Ε. ανέδειξε τις καταστροφικές συνέπειες της ένταξης στην ΕΕ για το λαό και τη χώρα μας.
Η Ελλάδα εντάχθηκε στην ΕΕ χάνοντας σταδιακά την οικονομική κυριαρχία της, ακόμα και το νόμισμά της. Ποτέ άλλοτε και σε καμιά άλλη χώρα σε καιρό ειρήνης δε σημειώθηκε τόσο βίαιη ανακατανομή πλούτου που οδηγεί στην κατάρρευση του επιπέδου ζωής, όσο στην Ελλάδα της τελευταίας τετραετίας.
Από την ένταξη στην τότε ΕΟΚ, το 1981αποσαρθρώθηκε με γρήγορους ρυθμούς η παραγωγική βάση της χώρας χάνοντας το ¼ της παραγωγικής της δύναμης (το 1/3 της βιομηχανικής παραγωγής) την ώρα που οι άνεργοι ανέρχονται σε 1,4 περίπου εκατομμύρια. Συρρικνώθηκε δραματικά η συμμετοχή του αγροτικού τομέα στο ΑΕΠ από το 35% του AEΠ το 1981 κάτω από 3% σήμερα!
Παράλληλα η «απελευθέρωση των αγορών» και οι διαδοχικές ΚΑΠ έχουν μετατρέψει τη χώρα από εξαγωγέα αγροτικών προϊόντων πριν από την ένταξη στην ΕΟΚ, το 1981 σε εισαγωγέα.
Η βαριά βιομηχανία της χώρας ήταν και παραμένει ο … τουρισμός του all inclusive για να σωρεύει κέρδη στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους την ώρα που οι μισθοί των εργαζομένων σε αυτόν τον τομέα συρρικνώνονται και πολλές μικροεπιχειρήσεις αναγκάζονται να βάλουν λουκέτο.
Για το λαό δεν υπάρχει το ψευδεπίγραφο δίλημμα Ευρώ ή Δραχμή. Το δίλημμα είναι εξάρτηση, φτώχεια, ανεργία και ζωή χωρίς αξιοπρέπεια εντός Ε.Ε. ή ανεξαρτησία και ζωή με προοπτικές και της αξιοπρέπεια εκτός Ε.Ε.;
Από αυτή την άποψη η ρήξη και η έξοδος από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ είναι όρος για την Εθνική Ανεξαρτησία και συνδέεται με τον αγώνα για τη διάλυση κάθε ιμπεριαλιστικού οργανισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
*Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος της ΣΕ του περιοδικού «Αντιτετράδια της εκπαίδευσηςα» και αρθρογράφος στο «ΕΘΝΟΣ». Πηγή :
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου