«Τον Ντόναλντ Τραμπ δεν τον γνωρίσαμε από κάποιο newsletter της Κου
Κλουξ Κλαν, αλλά από τα περιοδικά TIME και Esquire. Την πρώτη του
τηλεοπτική εκπομπή δεν την παρουσίασε το κανάλι της Βαπτιστικής
Εκκλησίας του Ουέστμπορο (γνωστή για το κήρυγμα μίσους εναντίων των
Εβραίων και των γκέι), αλλά το δίκτυο NBC. Τον δημιούργησαν άνθρωποι που
θαύμαζαν τον Αντι Γουόρχολ και όχι τον (ακροδεξιό τηλε-ευαγγελιστή)
Τζέρι Φάλγουελ».
Η λίστα με τις αντιπαραβολές που παρουσίαζε πριν από μερικές ημέρες η ηλεκτρονική έκδοση «The Intercept» συνεχιζόταν για πολύ ακόμη. Το μήνυμα όμως ήταν σαφές: Ο επικρατέστερος υποψήφιος για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων δεν δημιουργήθηκε από τη βαθιά Αμερική –ούτε καν από τους Ρεπουμπλικάνους– αλλά από τη λεγόμενη «φιλελεύθερη» οικονομική ελίτ της Νέας Υόρκης και άλλων μεγάλων μητροπόλεων των ΗΠΑ.
Οι περισσότεροι από τους ορκισμένους εχθρούς του πίστευαν ότι ένα τέτοιο «φασιστοειδές υποκείμενο», όπως συχνά τον αποκαλούν, θα ερχόταν από τα βάθη του Τέξας και θα κρατούσε στο ένα χέρι τη Βίβλο και στο άλλο ένα μάτσο πετροδολάρια – όπως έκανε δηλαδή η οικογένεια Μπους. Αυτό το πολιτικό και επιχειρηματικό «τέρας», όμως, δηλώνει βέρος Νεοϋορκέζος και κανένας δεν μπορεί να του το αρνηθεί.
Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι η πολιτισμική ή η γεωγραφική ταυτότητα όσων τον ανέχτηκαν ή τον προώθησαν ενεργά, αλλά η ταξική. Το γεγονός ότι ένας πολιτικός κλόουν φτάνει να διεκδικεί την ηγεσία της μεγαλύτερης στρατιωτικής αυτοκρατορίας που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα δεν αποτελεί ατύχημα της Ιστορίας, αλλά σαφή επιλογή ενός μεγάλου τμήματος της αμερικανικής οικονομικής ελίτ.
Πρόκειται για το ίδιο τμήμα που θα αποδεχθεί με ικανοποίηση και την ενδεχόμενη εκλογή της Χίλαρι Κλίντον στην προεδρία. Με τη διαφορά ότι ο Τραμπ μπορεί να επιτελέσει με μεγαλύτερη επιτυχία την αποστολή των χορηγών του: να αποτρέψει με βία και λαϊκισμό την ανάδειξη ενός μαζικού κινήματος με αριστερά χαρακτηριστικά.
Στη θέση του μπορεί να δημιουργήσει ένα αντιδραστικό αλλά εξίσου μαζικό ρεύμα που θα αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους στους μετανάστες και θα επιχειρεί να εξισορροπήσει τις δικές του καθημερινές ταπεινώσεις με εξωτερικούς πολέμους. Ο ηγέτης ενός τέτοιου κινήματος θα δηλώνει πάντα αουτσάιντερ του πολιτικού κατεστημένου, στο οποίο θα αποδίδει πάντα όλα τα προβλήματα της κοινωνίας.
Μήπως αυτή η κατάσταση όμως θυμίζει απελπιστικά τον ορισμό του φασισμού; Η μόνη ίσως διαφορά είναι ότι ο επικεφαλής αυτής της προσπάθειας δεν ξεκίνησε την πορεία του, όπως ο Χίτλερ, από τα χαμηλότερα στρώματα, για να συναντήσει στο τέλος τους μεγάλους Γερμανούς βιομηχάνους και τραπεζίτες: Ηταν και ο ίδιος τμήμα της οικονομικής ελίτ που τώρα διεκδικεί την εξουσία χωρίς μεσάζοντες και αντιπροσώπους.
Ισως η πιο ανατριχιαστική λεπτομέρεια πάντως από την προεκλογική αρένα των ΗΠΑ δεν αφορά τόσο τον Τραμπ όσο τον Ομπάμα. Το παράδειγμα των ΗΠΑ δείχνει τι μπορεί να ακολουθήσει την κατάρρευση της ελπίδας, που είχε δημιουργήσει σε μεγάλα τμήματα του αμερικανικού πληθυσμού ο πρώτος μαύρος πρόεδρος των ΗΠΑ.
Η προσήλωση στη λεγόμενη πολιτική της ταυτότητας (με την προάσπιση των δικαιωμάτων βάσει του φύλου, της φυλής ή της σεξουαλικότητας αλλά όχι της κοινωνικής τάξης) υπέκρυπτε την ταχεία μετατόπιση των Δημοκρατικών προς τα δεξιά και την ολοκληρωτική παράδοσή τους στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο της Wall Street.
Ο μαύρος ή ο ισπανόφωνος εργαζόμενος μπορεί να αισθανόταν πιο οικεία απέναντι σε μια κυβέρνηση που δεν τον θεωρούσε απόβρασμα της κοινωνίας, αλλά στην καθημερινότητά του παρέμενε κακοπληρωμένος εργαζόμενος.
Αντίθετα, ο λευκός εργαζόμενος, που προσέγγιζε μέρα με τη μέρα το κατώφλι της φτώχειας, δεν είχε τίποτα να κερδίσει από αυτή την ψευδεπίγραφη ισότητα. Ηταν αναμενόμενο λοιπόν ότι εκεί θα δημιουργούνταν οι δεξαμενές ψηφοφόρων που σήμερα στηρίζουν τον Ντόναλντ Τραμπ.
Υπό αυτή την έννοια ο Τραμπ δεν είναι απλώς απόηχος από το παρελθόν της «φιλελεύθερης» Αμερικής, αλλά εικόνα από το μέλλον λαών που επένδυσαν στη λάθος ελπίδα.
Trump Revealed (εκδόσεις Scribner)
Το βιβλίο για τον Τραμπ, που προετοιμάζουν τουλάχιστον 20 δημοσιογράφοι της Washington Post και θα εκδοθεί στις 23 Αυγούστου. Ελπίζουμε να μην παραλείψουν τις ημέρες που η εφημερίδα τον προσκαλούσε ως τιμώμενο πρόσωπο στο επίσημο δείπνο των διαπιστευμένων δημοσιογράφων του Λευκού Οίκου.
Δείτε
Donald Trump's The Art of the Deal
Παρωδία ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Ντόναλντ Τραμπ με τον Τζόνι Ντεπ και αρκετούς ακόμη γνωστούς ηθοποιούς.
info-war.gr
Πηγή : http://www.efsyn.gr
Η λίστα με τις αντιπαραβολές που παρουσίαζε πριν από μερικές ημέρες η ηλεκτρονική έκδοση «The Intercept» συνεχιζόταν για πολύ ακόμη. Το μήνυμα όμως ήταν σαφές: Ο επικρατέστερος υποψήφιος για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων δεν δημιουργήθηκε από τη βαθιά Αμερική –ούτε καν από τους Ρεπουμπλικάνους– αλλά από τη λεγόμενη «φιλελεύθερη» οικονομική ελίτ της Νέας Υόρκης και άλλων μεγάλων μητροπόλεων των ΗΠΑ.
Οι περισσότεροι από τους ορκισμένους εχθρούς του πίστευαν ότι ένα τέτοιο «φασιστοειδές υποκείμενο», όπως συχνά τον αποκαλούν, θα ερχόταν από τα βάθη του Τέξας και θα κρατούσε στο ένα χέρι τη Βίβλο και στο άλλο ένα μάτσο πετροδολάρια – όπως έκανε δηλαδή η οικογένεια Μπους. Αυτό το πολιτικό και επιχειρηματικό «τέρας», όμως, δηλώνει βέρος Νεοϋορκέζος και κανένας δεν μπορεί να του το αρνηθεί.
Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι η πολιτισμική ή η γεωγραφική ταυτότητα όσων τον ανέχτηκαν ή τον προώθησαν ενεργά, αλλά η ταξική. Το γεγονός ότι ένας πολιτικός κλόουν φτάνει να διεκδικεί την ηγεσία της μεγαλύτερης στρατιωτικής αυτοκρατορίας που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα δεν αποτελεί ατύχημα της Ιστορίας, αλλά σαφή επιλογή ενός μεγάλου τμήματος της αμερικανικής οικονομικής ελίτ.
Πρόκειται για το ίδιο τμήμα που θα αποδεχθεί με ικανοποίηση και την ενδεχόμενη εκλογή της Χίλαρι Κλίντον στην προεδρία. Με τη διαφορά ότι ο Τραμπ μπορεί να επιτελέσει με μεγαλύτερη επιτυχία την αποστολή των χορηγών του: να αποτρέψει με βία και λαϊκισμό την ανάδειξη ενός μαζικού κινήματος με αριστερά χαρακτηριστικά.
Στη θέση του μπορεί να δημιουργήσει ένα αντιδραστικό αλλά εξίσου μαζικό ρεύμα που θα αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους στους μετανάστες και θα επιχειρεί να εξισορροπήσει τις δικές του καθημερινές ταπεινώσεις με εξωτερικούς πολέμους. Ο ηγέτης ενός τέτοιου κινήματος θα δηλώνει πάντα αουτσάιντερ του πολιτικού κατεστημένου, στο οποίο θα αποδίδει πάντα όλα τα προβλήματα της κοινωνίας.
Μήπως αυτή η κατάσταση όμως θυμίζει απελπιστικά τον ορισμό του φασισμού; Η μόνη ίσως διαφορά είναι ότι ο επικεφαλής αυτής της προσπάθειας δεν ξεκίνησε την πορεία του, όπως ο Χίτλερ, από τα χαμηλότερα στρώματα, για να συναντήσει στο τέλος τους μεγάλους Γερμανούς βιομηχάνους και τραπεζίτες: Ηταν και ο ίδιος τμήμα της οικονομικής ελίτ που τώρα διεκδικεί την εξουσία χωρίς μεσάζοντες και αντιπροσώπους.
Ισως η πιο ανατριχιαστική λεπτομέρεια πάντως από την προεκλογική αρένα των ΗΠΑ δεν αφορά τόσο τον Τραμπ όσο τον Ομπάμα. Το παράδειγμα των ΗΠΑ δείχνει τι μπορεί να ακολουθήσει την κατάρρευση της ελπίδας, που είχε δημιουργήσει σε μεγάλα τμήματα του αμερικανικού πληθυσμού ο πρώτος μαύρος πρόεδρος των ΗΠΑ.
Η προσήλωση στη λεγόμενη πολιτική της ταυτότητας (με την προάσπιση των δικαιωμάτων βάσει του φύλου, της φυλής ή της σεξουαλικότητας αλλά όχι της κοινωνικής τάξης) υπέκρυπτε την ταχεία μετατόπιση των Δημοκρατικών προς τα δεξιά και την ολοκληρωτική παράδοσή τους στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο της Wall Street.
Ο μαύρος ή ο ισπανόφωνος εργαζόμενος μπορεί να αισθανόταν πιο οικεία απέναντι σε μια κυβέρνηση που δεν τον θεωρούσε απόβρασμα της κοινωνίας, αλλά στην καθημερινότητά του παρέμενε κακοπληρωμένος εργαζόμενος.
Αντίθετα, ο λευκός εργαζόμενος, που προσέγγιζε μέρα με τη μέρα το κατώφλι της φτώχειας, δεν είχε τίποτα να κερδίσει από αυτή την ψευδεπίγραφη ισότητα. Ηταν αναμενόμενο λοιπόν ότι εκεί θα δημιουργούνταν οι δεξαμενές ψηφοφόρων που σήμερα στηρίζουν τον Ντόναλντ Τραμπ.
Υπό αυτή την έννοια ο Τραμπ δεν είναι απλώς απόηχος από το παρελθόν της «φιλελεύθερης» Αμερικής, αλλά εικόνα από το μέλλον λαών που επένδυσαν στη λάθος ελπίδα.
Info
ΔιαβάστεTrump Revealed (εκδόσεις Scribner)
Το βιβλίο για τον Τραμπ, που προετοιμάζουν τουλάχιστον 20 δημοσιογράφοι της Washington Post και θα εκδοθεί στις 23 Αυγούστου. Ελπίζουμε να μην παραλείψουν τις ημέρες που η εφημερίδα τον προσκαλούσε ως τιμώμενο πρόσωπο στο επίσημο δείπνο των διαπιστευμένων δημοσιογράφων του Λευκού Οίκου.
Δείτε
Donald Trump's The Art of the Deal
Παρωδία ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Ντόναλντ Τραμπ με τον Τζόνι Ντεπ και αρκετούς ακόμη γνωστούς ηθοποιούς.
info-war.gr
Πηγή : http://www.efsyn.gr
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου