Διαφάνι Καρπάθου / «Κλείνει το σχολείο που φτιάξαμε με τα χέρια μας»

Το σχολείο αυτό, κουβαλά όλες τις παιδικές μας αναμνήσεις. Δεν είναι μόνο ένα κτίριο αυτό που κλείνουν. Είναι και η συγκινητική του ιστορία» λέει στο tvxs συγκινημένος ο συνταξιούχος εκπαιδευτικός από το Διαφάνι Γιώργος Πρωτόπαπας.

Η είδηση ότι το δημοτικό σχολείο Διαφανίου-Ολύμπου στην ακριτική Κάρπαθο κλείνει λόγω έλλειψης μαθητών, έκανε το ταξίδι της στα ΜΜΕ και το διαδίκτυο μέσα από την ανάρτηση μιας εκπαιδευτικού και προκάλεσε θλίψη, όπως κάθε είδηση που παράγει εικόνες ερήμωσης και εγκατάλειψης.

Κατάγομαι από την Κάρπαθο και γνωρίζω τι σημαίνει να ταξιδεύεις 24 ώρες για να φτάσεις στο νησί σου, κι από εκεί άλλη μιάμιση ώρα για να ανέβεις στα δύο από τα μαγικότερα χωριά του νησιού. Την επιβλητική Όλυμπο και το Διαφάνι, το γραφικό λιμανάκι λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα. Δυο χωριά με έντονη πολιτιστική παράδοση.

Το δημοτικό σχολείο Διαφανίου, κατασκευάστηκε το 1959 μετά από πρωτοβουλία των κατοίκων που συνέβαλαν στην κατασκευή με την προσωπική τους εργασία. Εκτός από τα χρήματα της Νομαρχίας (150.000 δρχ) μεγάλος δωρητής του είναι ο ευεργέτης Μιχαήλ Αβδελλής, που έδωσε 45.000 δραχμές για την κατασκευή του.

«Δημιουργήθηκε μια σχολική επιτροπή και διεκδίκησε να φτιαχτεί το σχολείο. Έγινε τελικά, αλλά με την επιστασία των χωριανών. Υπήρχε ομοφωνία, αλληλεγγύη και ένας ψυχικός ξεσηκωμός. Έγινε η δημοπρασια με ανοιχτά χαρτιά και οι κάτοικοι ανέλαβαν ο καθένας από κάτι». Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; ρωτάω τον κ. Πρωτόπαπα.Κάρπαθος – Σχολείο –

 Η δασκάλα Θεοδώρα Κουλουρίκου που δίδαξε τελευταία τα 2 παιδιά του σχολείου πέρσι (Φωτογραφία: Θανάσης Καμπισιούλης, palmosnews.gr)

 

«Άλλοι κουβαλούσαν με τα ζώα οικοδομικά υλικά για το χτίσιμο, άλλος ανέλαβε να φιλοτεχνήσει την πρόσοψη, άλλος μαγείρευε για τους εργάτες…. Ήταν μια συλλογική διαδικασία. Γι’αυτό ήμασταν όλοι δεμενοι συναισθηματικά με το σχολείο. Τώρα που πληροφορούμαστε ότι θα κλείσει, είναι πολύ δυσάρεστο για μας. Φαίνεται και στην όψη του η λαχτάρα μας και το μεράκι. Είναι εντυπωσιακό και εξωτερικά έχει διακοσμηθεί με παραστάσεις από τη μυθολογία. Το είχαν επιμεληθεί οι αδελφοί Χατζηβασίλοι που ήταν παιδιά καλλιτεχνών».

Ο κ. Πρωτόπαππας εργάστηκε για λίγο και βοηθητικά εκεί ως δάσκαλος, όμως υπήρξε μαθητής του σχολείου και αντιδήμαρχος της κοινότητας:

«Όταν τελείωσε το ’60 γράφτηκαν 56 μαθητές. Εγώ όταν πήγα τη δεκαετία του ’70 είχε 42 μαθητές. Οι γονείς μας ζούσαν εδώ, είχε πολλές οικογένειες τότε. Τώρα δυστυχώς αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το χειμώνα τα μικρά χωριά. Εχουμε και υπερήλικες στις οικογένειες μας και πρέπει να είμαστε κοντά στα νοσοκομεία της Ρόδου ή της Αθήνας. Φτάσαμε πέρσι να έχει δύο παιδάκια το σχολείο Ολύμπου -Διαφανίου. Φέτος έχει ένα παιδάκι από την Όλυμπο. Ήταν ήρωες κι αυτά κι η δασκάλα τους».

Ρωτάω που θα φοιτά το παιδάκι αυτό τον χειμώνα: «Σε μια αίθουσα του γυμνασίου Ολύμπου θα κάνει μάθημα μόνο του» μου απαντά και προσθέτει πως ελπίζει να ξανα ανοίξει το σχολείο με δεδομένο το ότι υπάρχουν μερικά νεογέννητα ανάμεσα στις οικογένειες των 130 μόνιμων κατοίκων του Διαφανίου. Ξέραμε ότι αργά ή γρήγορα θα ερχόταν αυτή η στιγμή. Είναι πικρή στιγμή όμως.

Ελπίζουμε ότι οι υπηρεσίες του υπουργείου Παιδείας, θα το αφήσουν ανοιχτό και θα βρεθούν λύσεις όπως το να συνλειτουργήσει με το σχολείο των Σπόων, ενός άλλου κοντινού χωριού. Η πολιτεία πρέπει να δείξει τη φροντίδα για να προκαλέσει ενδιαφέρον και κίνητρο να παραμείνουμε στον τόπο μας».

Αυτή τη στιγμή όχι απλά δεν υπάρχουν κίνητρα, αλλά οι συνθήκες είναι σχεδόν απαγορευτικές, όπως περιγράφει:

«Για οικονομικούς λόγους φεύγουμε και για λόγους ασφάλειας και υγείας. Όταν δεν υπάρχουν δουλειές, όταν το ιατρείο της ολυμπου δεν είναι επανδρωμένο, τι να κάνουμε φεύγουμε! Το ιατρείο Ολύμπου έχει διαχρονικά μόνο έναν αγροτικό γιατρό. Αλλά και το Κέντρο Υγείας Καρπάθου είναι διαχρονικά όχι απλά υποστελεχωμένο, αλλά με σοβαρότατες ελλείψεις. Το ασθενοφόρο για να έρθει εδώ, πρέπει να τους πούμε πως πεθαίνει άνθρωπος. Μιλάμε για απόσταση 45 χιλιομέτρων. Μία ώρα να πας μία να γυρίσεις, μπορεί να μην αντέξει ο ασθενής».Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι παραμένουν και το παλεύουν. Δεν αποφεύγουν όμως τη θλίψη κάθε που η ερήμωση μεγαλώνει. Και το λουκέτο στο δημοτικό σχολείο ήταν πληγή για την κοινότητα.

«Είναι το σχολείο ζωντάνια για τον τόπο. Το να βρίσκεται έστω ένας εκπαιδευτικός εδώ, είναι για τον τόπο είναι αξία».

Πηγή : https://tvxs.gr/