Από λόγια, «οράματα» και προγράμματα, χωρίς λεφτά, έχουμε μπουχτίσει.

Του Γιώργου Κράλογλου
Ούτε το 2030 θα δουν (στην τσέπη τους) οι εργαζόμενοι, στον ιδιωτικό τομέα, κατώτατο μισθό μεγαλύτερο από αυτόν που ξέρουν σήμερα. Όσοι θα έχουν (μέχρι τότε) δουλειά ας εύχονται να πληρώνονται στην ώρα τους. Να μην υποχρεωθούν σε μισθούς Βουλγαρίας. Να συνεχίσουν ασφαλισμένοι. Επαναφορά κατώτατου μισθού (αν δουν) θα είναι μόνο στα χαρτιά. Και εκεί θα μείνει. Γι αυτό μην τους πιστεύετε.

Κανείς δεν είναι σε θέση να ανατρέψει την αλήθεια στο σημερινό εργασιακό περιβάλλον με τις άπειρες θυσίες του ιδιωτικού τομέα για να σταθεί στο βάθος της η κρατική οικονομία…

Τυχεροί μέσα στην ατυχία τους και στην μιζέρια που ζούμε είναι μόνο οι εργαζόμενοι, του ιδιωτικού τομέα, με μισθούς που πάγωσαν μεν αλλά δεν μειώθηκαν. Γιατί αυτοί ίσως διασωθούν αν διασωθεί και η επιχείρηση του αφεντικού...

Στην ίδια μοίρα είναι και οι εργαζόμενοι σε πόστα και αρμοδιότητες που συνδέονται με την παραγωγικότητα, τις εξαγωγές, τα οικονομικά, το μάρκετινγκ και νευραλγικές θέσεις στο μαγαζί (όποιο μέγεθος και να έχει). Γιατί αυτοί θα φύγουν τελευταίοι αν κλείσει το μαγαζί…

Τύχη, ας την πούμε έτσι, έχουν τελικά και οι εργαζόμενοι με ατομικές συμβάσεις που (έστω και κάπως) βολεύονται τις μαύρες ημέρες της κρίσης. Γιατί η κρίση θα συνεχίσει ό,τι και αν λένε κάποιοι και παπαγαλίζουν κάποιοι άλλοι…

Κοντά σε όλους αυτούς τους «τυχερούς» και οι εργαζόμενοι σε κρατικοδίαιτη επιχείρηση, σε ομίλους διαπλεκόμενους με τις κυβερνήσεις και την πολιτική, σε μόνιμους και σταθερούς προμηθευτές του προγράμματος κρατικών προμηθειών, ειδικά, σε προϊόντα αμύνης και υγείας. Γιατί η κρατικοδίαιτη πολιτική και η διαπλοκή έχει μακρύ δρόμο, είτε με την κρίση είτε χωρίς…

Ακόμη και στην περίπτωση που θα στηθεί (είτε από την σημερινή, είτε από την επόμενη κυβέρνηση) το γνωστό γλοιώδες σκηνικό των δήθεν Κοινωνικών Εταιρών, Κράτους, ΣΕΒ και ΓΣΣΕ, και ο όποιος «απλοχέρης» πρωθυπουργός «διατάξει» να υπογραφούν συλλογικές συμβάσεις με κατώτατους μισθούς του 2008, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ναρκοθετηθούν οι περίπου 700.000 θέσεις εργασίας που θα υπάρχουν σήμερα γενικά στον τομέα της μεταποίησης.

Κανείς δεν πρόκειται να τηρήσει την συμφωνία στην πράξη. Και στην περίπτωση που πιεσθεί, θα κάνει απολύσεις ή συρρίκνωση ή θα κλείσει την επιχείρηση.

Ούτε τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου και του Γενικού Συμβουλίου του ΣΕΒ δεν θα τηρήσουν την συμφωνία που θα υπογράψει ο πρόεδρός τους. Και όχι για λόγους απειθαρχίας, αλλά γιατί η έλλειψη ρευστότητας και η μεγάλη μείωση παραγγελιών δεν επιτρέπουν άλλα ρίσκα.

Ας μην ξεχνάμε ότι οι εξαγωγές του 2014, μέχρι τώρα, έχουν χάσει παραγγελίες πάνω από 1 δισ. ευρώ και η προοπτική είναι παραπέρα μείωση γιατί τα εξαγωγικά προϊόντα από την Ελλάδα τα κάλυψαν ήδη οι Ιταλοί, σε μεγάλο βαθμό, οι Πορτογάλοι και οι Γερμανοί.

Μην μας ξεγελούν τα μισθολογικά νούμερα συγκεκριμένων επιχειρήσεων που έχουν τους δικούς τους λόγους να παρουσιάζουν κοινωνικό πρόσωπο και εργατοϋπαλληλικές ευαισθησίες.

Την γενική επιχειρηματική πραγματικότητα δεν θα την αλλάξουν θεατρινισμοί και λαϊκισμοί με προεκλογικές υποσχέσεις επαναφοράς του κατώτατου μισθού ή καραγκιοζιλίκια με «κοινωνικούς εταίρους» και δήθεν συλλογικές συμβάσεις.

Η πραγματικότητα είναι ότι ομάδες επιχειρημάτων με υπομνήματα, αλλά και επιχειρηματικοί όμιλοι ιδιωτικά, με επιστολές, ζητούν επίμονα από τον υπουργό Εργασίας πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων.

Πλήρη κατάργηση των επιδομάτων ανθυγιεινής εργασίας.

Εξαφάνιση και των τελευταίων συλλογικών συμβάσεων που τηρούνται για λογιστές, ειδικούς τεχνικούς και μια-δύο ακόμη κατηγορίες.

Κατάργηση της τακτικής προστίμων στην ανασφάλιστη εργασία και δικαίωμα στις επιχειρήσεις να διαπραγματεύονται νόμιμα το 4ωρο και σύνδεση της ασφάλισης με το μεροκάματο.

Η κατάσταση δε αυτή δεν μπορεί να μεταβληθεί, καθώς ούτε η σημερινή ούτε η επόμενη κυβέρνηση (λόγω αναγκαστικών συμμαχιών και πολιτικής αστάθειας) θα έχουν τους αναγκαίους πόρους να οδηγήσουν την Ελλάδα στην επενδυτική εκτόξευση που χρειάζεται για να συνέλθει η οικονομία της. Από λόγια, «οράματα» και προγράμματα, χωρίς λεφτά, έχουμε μπουχτίσει.

Αλλά και στην περίπτωση που επιτύχει το απαιτούμενο επενδυτικό «μπουμ» η κυβέρνηση (ας πούμε) του 2020-2024 θα χρειαστεί μια πενταετία (κοντά στο 2030) για να δουλέψουν οι επενδύσεις , να αναβαθμισθεί ανταγωνιστικά η σημερινή οικονομία , να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και έτσι να έλθουν λεφτά και στην τσέπη του εργαζόμενου.

Εάν θέλουμε αποτελέσματα νωρίτερα επιβάλλεται αρχικά, να εξασφαλισθεί γενναία ρευστότητα στην αγορά . Να πουληθεί το κράτος-επιχειρηματίας, αλλά με συμφωνίες για επενδύσεις που να υπόσχονται επιχειρηματικό περιβάλλον με πραγματικές ευκαιρίες. Και να ανατραπεί το σημερινό αισχρό φορολογικό καθεστώς που φορτώθηκε σε ιδιώτες και επιχειρήσεις αλλά το πληρώνουν ακριβά οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι, οι νέοι επιστήμονες και οι τεχνικοί με φυγή από την Ελλάδα. Ο φτωχοτουρισμός με το βραχιολάκι δεν πρόκειται να εξισορροπήσει την κατάσταση.

george.kraloglou@capital.gr
Πηγή :