«Αγαπώ μόνο την πατρίδα των παιδιών μου, την άγνωστη, στις μακρινές θάλασσες»

του Αλέκου Αλαβάνου

«Είμαστε σε πόλεμο.

Νομίζω ότι πρώτη χρησιμοποίησε αυτό τον όρο η Αλ. Παπαρήγα. Κι είχε δίκιο.

Στον πόλεμο έχουμε πείνα. Και σήμερα κρούσματα ασιτίας εμφανίζονται στο ένα σχολείο μετά το άλλο στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.

Στον πόλεμο έχουμε κρυοπαγήματα. Και σήμερα ο φόβος του κρύου, ο φόβος του χειμώνα πλανάται πάνω από τις συνοικίες κι αποτελεί αντικείμενο καθημερινών αγχωτικών συζητήσεων.

Στον πόλεμο έχουμε θανάτους. Και σήμερα βλέπουμε την Ελλάδα των ονείρων κάθε γενιάς να αργοπεθαίνει βασανιστικά και ανυπόφορα.

Στον πόλεμο έχουμε κουκουλοφόρους καταδότες και χαφιέδες. Και σήμερα έχουν μολυνθεί οι δρόμοι των μεγάλων πόλεων από τα τάγματα εφόδου των ρατσιστών που βιαιοπραγούν ασύστολα κατά των μεταναστών.

Στον πόλεμο έχουμε παρακράτος και ταγματασφαλίτες. Και σήμερα βλέπουμε την ελληνική αστυνομία να γίνεται το φυτώριο του ναζισμού.

Στον πόλεμο έχουμε «συνεργάτες» και «κουίσλιγκ», όλους αυτούς που θέτουν τις διεθνείς τους διασυνδέσεις, τις ιδεολογικές τους ταυτότητες, τα συμφέροντά τους πάνω από την κυριαρχία, την επιβίωση και την ευημερία του λαού. Και σήμερα βλέπουμε ένα παράλυτο και παρασιτικό οικονομικό και πολιτικό σύστημα να θέτει την Ευρωπαϊκή Ένωση, τον ευρωπαϊσμό, το ευρώ πάνω από τα μισθολογικά, τα εργασιακά, τα κοινωνικά δικαιώματα, πάνω από τα συμφέροντα όλου του κόσμου της εργασίας.

Στον πόλεμο έχουμε τους μαυραγορίτες. Και σήμερα οι μαυραγορίτες της «Αγοράς Χρυσού», νόμιμα, με τα επιθετικά κατακίτρινα χρώματα στα μαγαζιά τους, βάζουν στο χέρι και λειώνουν τα χρυσαφικά από τη Μικρασία, από τον Πόντο, από την Αίγυπτο, από τα αμέτρητα σημεία της διασποράς του ελληνικού λαού που είναι τα σύμβολα και οι συντεταγμένες της πορείας της κάθε οικογένειας μέσα στην ιστορία.

Στον πόλεμο έχουμε πυρκαγιές, καταστροφές και στάχτη. Και σήμερα βλέπουμε να έχουν μείνει μόνο στάχτες από όλα όσα, μικρά και μεγαλύτερα, κατέκτησαν με αγώνες και θυσίες οι εργαζόμενοι, από όλα όσα έκτιζαν για δεκαετίες έλληνες επιστήμονες και εργάτες για την πατρίδα, από όλα όσα η βιοπάλη γενιάς μετά από γενιά προσφύγων, μεταναστών στα ξένα, ναυτικών, ανθρώπων του μόχθου θα άφηνε ως αφετηρία για ένα καλύτερο μέλλον στους απογόνους.

Στον πόλεμο έχουμε τραυματίες, αναπήρους και αιχμαλώτους που περιφέρονται χωρίς σκοπό ή αναζητούν ένα τσιγάρο στα στρατόπεδα. Και σήμερα τραυματισμένο, ανάπηρο, αιχμάλωτο, χωρίς σκοπό είναι το άνθος του τόπου.

Πώς να αντέξουμε, που δεν είμαστε μαθημένοι, τόση οδύνη, που μόνο ο πόλεμος φέρνει;

Πώς να αντέξουμε μπροστά στα παιδιά μας που όλη η ζωή τους πάει να καταντήσει ψέμα και φτηνό παραμύθι; Τα σχολεία, τα αγγλικά, τα βίντεο, τα γενέθλια, τα επώνυμα είδη, οι εισαγωγικές, τα πτυχία, ο ανταγωνισμός; Στα 20, στα 30, στα 40 τους , έχουμε δώσει ζωή σε μια γενιά τραυματισμένη στο σημείο της ίδιας της καρδιάς, που εκεί στη θέση του πανικού και της ανασφάλειας έπρεπε τώρα να φυτρώνει η αισιοδοξία και η προσδοκία.

Ανάπηρη – σα νεοσσοί που τους έχουν κόψει τα φτερά και τους παραδίδουν στα μυρμήγκια μιας δολοφονικής καθημερινότητας. Αιχμάλωτη – των αγορών, των χρηματιστηρίων, του Νταλάρα, των Βρυξελών, του ευρώ.

Δεν έχουμε άλλη διέξοδο παρά να αντέξουμε.

Θα σφίγγουμε τα δόντια. Αλλά από μέσα μας θα λέμε «θα εκδικηθούμε» και θα ετοιμάζουμε την εκδίκησή μας.

Θα ξέρουμε ότι σήμερα χρειάζεται «αντοχή». Αλλά αντοχή δεν σημαίνει «αποδοχή».

Θα λέμε: «ένας πόλεμος κρίνεται κυρίως από το ηθικό». Αλλά το ηθικό για να γεννηθεί και να κρατηθεί χρειάζεται προοπτική, λύση, φως στον ορίζοντα.

Θα ξαναπιστέυσουμε ότι η ψυχή ενός λαού έχει μεγαλύτερη ισχύ από τη μηχανή ενός τεθωρακισμένου. Αυτό είναι το καταστάλαγμα όλων των απελευθερωτικών αγώνων, σε κάθε σημείο του κόσμου. Ότι είμαστε πιο δυνατοί και από το χρηματιστήριο του Λονδίνου, κι από τις γερμανικές τράπεζες, κι από τις επιτροπές των Βρυξελλών, και από το νόμισμά τους.

Θα γνωρίζουμε ότι το μεγαλύτερο όπλο τους είναι ο φόβος: «Τι θα κάνετε χωρίς εμάς, χωρίς τα δάνειά μας, χωρίς τις δόσεις μας, χωρίς το ευρώ μας;»

Θα γνωρίζουμε ότι το μεγαλύτερο όπλο μας είναι η αυτοεκτίμησή μας: «Σε αυτό τον πόλεμο εμείς θα είμαστε οι νικητές».

Και μετά τον πόλεμο πάντα η ζωή ξαναρχίζει με εκρηκτικό τρόπο, ο πυρετός της οικοδόμησης, τα ανθρώπινα μελίσσια για την ανασυγκρότηση και τη μάθηση.

Όχι για να ξανακτίσουμε το παλιό, που εμπεριέχει όλους τους κώδικες που μας οδήγησαν εδώ. Αλλά για να αναζητήσουμε το εντελώς καινούργιο, αυτό που ανταποκρίνεται στις μη αποκωδικοποιημένες ακόμα δυνατότητες και ανάγκες των νεώτερων γενιών. Κι αν εμπεριέχει τον κίνδυνο του αγνώστου, εμπεριέχει επίσης την επαναστατική δύναμη της δημιουργίας και της καινοτομίας. Μια νέα Ελλάδα.

«Αγαπώ μόνο την πατρίδα των παιδιών μου, την άγνωστη, στις μακρινές θάλασσες: αυτήν το καράβι μου θα αναζητά πάντα και πάντα».

Από την ομιλία του Αλ. Αλαβάνου στη Λαμία, 14.11.2012

Το απόσπασμα της κατάληξης προέρχεται από το «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» του Φρίντριχ Νίτσε.

 http://seisaxthia.wordpress.com