Διακεκομμένο ωράριο – κομμένη ζωή

Με το νόμο 4093/12 του τρίτου μνημονίου και σε σχετική διάταξη για το χρόνο εργασίας, η συγκυβέρνηση εξοπλίζει τη μεγαλοεργοδοσία με ένα ακόμα όπλο στην προσπάθειά της να αυξήσει την εκμετάλλευση των εργαζομένων και να φορτώσει την κρίση στις πλάτες της εργατικής τάξης. 

Δίπλα στην κατάργηση του 5ήμερου, 8ωρου, 40ωρου και τη μετατροπή του σε 6ήμερο, στη μείωση του διαστήματος ανάπαυσης μεταξύ δύο βαρδιών από τις 12 στις 11 ώρες, την αποσύνδεση της λειτουργίας των καταστημάτων από το ωράριο εργασίας των εργαζομένων, προσθέτει και το διακεκομμένο ωράριο και στα καταστήματα που έχουν συνεχές ωράριο λειτουργίας. 

Ετσι το διακεκομμένο (σπαστό) ωράριο που ίσχυε μέχρι τώρα για τα καταστήματα που έκλειναν το μεσημέρι, επεκτείνεται και στα μεγάλα καταστήματα συνεχούς λειτουργίας. Ο χρόνος που ο εργοδότης μπορεί να διακόπτει την εργασία του εργαζόμενου θα είναι τουλάχιστον 3 ώρες. Αυτό σημαίνει ότι το καθημερινό 8ωρο μετατρέπεται τουλάχιστον σε 11ωρη πρόσδεση του εργαζόμενου στην επιχείρηση.

Το σπάσιμο της συνεχούς εργασίας, κατά την οποία μεσολαβεί ένα τόσο μεγάλο διάστημα απραξίας μεταξύ των δύο βαρδιών, αλλάζει άρδην την καθημερινότητα του υπαλλήλου, στην ίδια την προσωπική και οικογενειακή ζωή του. 

Από ένα καθεστώς οχτάωρης απασχόλησης και επιστροφής στο σπίτι αργά το μεσημέρι, όταν η έναρξη της βάρδιας γίνεται το πρωί, ο εργαζόμενος εξαναγκάζεται να «αφιερώνει» ολόκληρη την ημέρα του στην επιχείρηση. 

Ετσι, συνυπολογίζοντας και το χρόνο μετακίνησής του από και προς την εργασία του, αυτό σημαίνει ότι από το χάραμα μέχρι το βράδυ αναγκάζεται «να είναι στο πόδι» για χάρη του αφεντικού. Στην περίπτωση που επιλέξει να επιστρέψει στο σπίτι έστω για λίγη ώρα ανάπαυσης αυτό σημαίνει πρόσθετη ταλαιπωρία στη μετακίνηση και πρόσθετο κόστος είτε κινείται με τα μέσα μαζικής μεταφοράς είτε με ατομικό μέσο. 

Αν ο εργαζόμενος επιλέξει να παραμείνει κοντά στον τόπο εργασίας, αυτό μεταφράζεται σε πρόσθετο κόστος για κάποιο πρόχειρο γεύμα, αλλά και σε χαμένο χρόνο στην αναμονή, για την έναρξη της επόμενης βάρδιας. Το σίγουρο είναι ότι αυτός ο κλεμμένος χρόνος της διακοπής, αντί να αφιερώνεται στην οικογένειά του ή στην αναπλήρωση της εργατικής του δύναμης, αυτός αφιερώνεται στον εργοδότη και μάλιστα χωρίς το παραμικρό κόστος για τον τελευταίο. 

Εξίσου βέβαιο είναι ότι ένας τέτοιος εργαζόμενος, που, αντί για 8-10 ώρες (μαζί με τη μετακίνηση) υποχρεώνεται σε 11-13 ώρες καθημερινά να καθηλώνεται ως σύγχρονος Προμηθέας στην υπηρεσία της επιχείρησης, είναι ένας άνθρωπος που δεν εργάζεται για να ζει, αλλά ζει για να εργάζεται. Ενας σύγχρονος δουλοπάροικος πάντα διαθέσιμος στην υπηρεσία του αφέντη – εργοδότη. 

 Σοβαρές θα είναι και οι συνέπειες στην υγεία των εργαζομένων, καθώς είναι σίγουρο ότι η πολυετής απασχόληση σε ένα τέτοιο καθεστώς τη φθείρει ανεπανόρθωτα.
Διαλύει ζωές

Ταυτόχρονα, το ωράριο αυτό διαλύει κάθε οικογενειακό προγραμματισμό, αποστερεί ουσιαστικά τους γονείς από τα παιδιά, δυσκολεύει στο έπακρο την οργάνωση της οικογενειακής ζωής και τις υποχρεώσεις που έχει να εκπληρώσει κάθε γονέας. 

Στην πραγματικότητα, ένας τέτοιος εργαζόμενος δεν έχει ούτε ελεύθερο χρόνο, ούτε προσωπική και κοινωνική ζωή. Πολύ περισσότερο, στενεύουν ασφυκτικά τα περιθώρια για κοινωνική δράση, για χρόνο που θα αφιερωθεί στο συνδικάτο και στη συνδικαλιστική πάλη.

Στον αντίποδα, για τις μεγάλες επιχειρήσεις τούς εξασφαλίζεται η δυνατότητα να χρησιμοποιούν την εργατική δύναμη σύμφωνα με τις ανάγκες τους και ειδικότερα ανάλογα με τις ώρες αιχμής της κίνησης στα καταστήματα.

 Η αυξομείωση στη χρήση εργατικής δύναμης μέσα στη διάρκεια λειτουργίας του καταστήματος, θα επιτρέψει στις επιχειρήσεις να καλύπτουν τις ανάγκες τους με λιγότερο προσωπικό και έτσι θα οδηγηθούμε και σε μείωση των θέσεων εργασίας και άρα σε απολύσεις. 

Ετσι, μέσα από διαφορετική οργάνωση του χρόνου εργασίας, η νέα ανατροπή και σε συνδυασμό με όλες τις υπόλοιπες που ήδη διαθέτουν οι επιχειρήσεις, σμπαραλιάζει το σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, εξασφαλίζοντας κατακόρυφα τον απλήρωτο χρόνο εργασίας και κατά συνέπεια την υπεραξία για τις μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων. 

Υπεραξία και κέρδη που θα επιτρέψουν να ισχυροποιήσουν ακόμα περισσότερο τη θέση τους απέναντι και στα μικρά μαγαζιά και τους αυτοαπασχολούμενους, επιταχύνοντας αναπόφευκτα τη διαδικασία συγκέντρωσης σε ελάχιστα ισχυρά μονοπώλια.

Πηγή : Ριζοσπάστης