Θήραμα στο λάκκο των λεόντων

«Λάκκος των Λεόντων» είχε χαρακτηριστεί απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’60 η πρόδρομη μορφή της ΕΕ. Το προσωνύμιο αυτό έμεινε στην ιστορία απ’ την κριτική που ασκούσε η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ) που ήταν και το μόνο κόμμα που εναντιώθηκε τότε στη σύνδεση της Ελλάδας με την Κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά. Μια αγορά που στηρίχτηκε στα δολάρια του σχεδίου Μάρσαλ και στη στήριξη που απολάμβανε απ’ τις ΗΠΑ η τότε Δυτική Γερμανία ως ευρωπαϊκό αντίβαρο στη Σοβιετική Ένωση και τον υπαρκτό σοσιαλισμό.

Το σκηνικό της αγρυπνίας του Eurogroup της Τρίτης και τα «αποτελέσματά» του δείχνουν πόσο προφητικός ήταν εκείνος ο χαρακτηρισμός έστω και αν πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Αυτό που μένει να φανεί είναι κατά πόσο η εξέλιξη με τα ήξεις αφίξεις για τη δόση, θα αποτελέσει για τον Αντώνη Σαμαρά και την κυβέρνησή του, ότι αποτέλεσαν οι Κάννες για το Γιώργο Παπανδρέου το 2011.

Σ’ αυτό το λάκκο η Ελλάδα αποτελεί όπως έχει ήδη ομολογηθεί το πειραματόζωο. Στην πραγματικότητα το θέμα του ελληνικού χρέους είναι η κορυφή του παγόβουνου στην παγκόσμια οικονομική κρίση του καπιταλισμού. Μια κρίση που σύμφωνα με τον γκουρού των αγορών George Soros «σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής πιστωτικής επέκτασης που βασιζόταν στο δολάριο ως διεθνές αποθεματικό νόμισμα»!

Η ταμπακέρα της κόντρας ΔΝΤ και Γερμανίας δεν βρίσκεται στο ελληνικό χρέος αυτό καθαυτό, ούτε και η διαφωνία της κυβέρνησης Μέρκελ είναι πως αρνείται να βάλει άλλα λεφτά στη «διάσωση» της Ελλάδας. Άλλωστε με την εμβάθυνση της κρίσης σε όλο το Νότο της Ευρώπης έβγαζε, δεν έχανε. Και αυτό την ισχυροποιούσε εντός της ΕΕ. Γι’ αυτό το λόγο οι ΗΠΑ κυρίως θέλουν να μπλοκάρουν την ισχυροποίηση της Γερμανίας εντός της Ευρώπης και αυτό γιατί διαφορετικά ο γερμανικός ιμπεριαλισμός θα αναζητήσει ζωτικό χώρο και εκτός Ευρώπης.

 Και κάτι τέτοιο αργά ή γρήγορα θα έφερνε το Βερολίνο ευθέως αντιμέτωπο με την Ουάσινγκτον στην ανακατανομή της παγκόσμιας αγοράς. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός θέλει την ύπαρξη της ευρωζώνης και επουδενί τη διάλυσή της, αλλά ταυτόχρονα φοβάται την πορεία της γερμανοποίησης της ΕΕ. Σ’ αυτό όπως φαίνεται συμπίπτουν με τους Αμερικανούς και οι Κινέζοι. Δεν είναι τυχαίο ότι η κόντρα Λαγκάρντ και Μέρκελ πήρε ανοιχτό και τόσο σφοδρό χαρακτήρα μετά τις αμερικάνικες εκλογές και την επανεκλογή Ομπάμα αλλά και την αλλαγή ηγεσίας στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας. 

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο διαμορφώνονται τα στρατόπεδα και εντός της ΕΕ ανάλογα με το αν κάθε χώρα κρίνει ως συμφέρουσα για τις δικές της επιδιώξεις μια πιο «ευρωπαϊκή Γερμανία» ή μια πιο «Γερμανική Ευρώπη».

Σ’ αυτό το λάκκο η Ελλάδα αποτελεί τον καρπαζοεισπράκτορα όπως περίτρανα αποδεικνύεται για ακόμη μια φορά. Η αστική τάξη της χώρας και το πολιτικό της προσωπικό έχει παραδοθεί στα γεράκια του χρηματιστικού κεφαλαίου, αξιολύπητο και ανήμπορο να εξασφαλίσει έστω τα προσχήματα μιας «αξιοπρεπούς» στάσης των «εταίρων» απέναντί του. Στην πραγματικότητα δεν του αξίζει και τίποτα περισσότερο. Αυτό ακριβώς είναι. 

Ο Χατζηαβάτης των παγκόσμιων αγορών. Το πρόβλημα αρχίζει όταν τις επιλογές αυτές τις πληρώνει με χρήμα, πόνο και αίμα μια ολόκληρη χώρα και ένας ολόκληρος λαός.

Άλλο τόσο όμως είναι αλήθεια πως αν η ελληνική οικονομία δεν είχε όντως πραγματικό πρόβλημα δε θα μπορούσε επουδενί να γίνει πειραματόζωο. Ωστόσο τι προκύπτει απ’ την κόντρα Λαγκάρντ και Σόιμπλε την οποία παρατηρεί η κυβέρνηση και απλά «συμβάλλει στις συζητήσεις» όπως είπε ο υπουργός οικονομικών; 

Ότι ο δρόμος της υποταγής στο ευρώ δεν μας βγάζει στο ξέφωτο, δεν φέρνει την ανάπτυξη, δεν οδηγεί σε έξοδο απ’ την κρίση. Μας οδηγεί σε εμβάθυνση της κρίσης, σε ένταση της ύφεσης και μαζική καταστροφή της ελληνικής κοινωνίας. Και κυρίως; δεν μας πέφτει και λόγος για το τι γίνεται στο σπίτι μας!

Αυτός ο δρόμος δένει χειροπόδαρα την ελληνική οικονομία στο άρμα του ιμπεριαλισμού και επαναφέρει τη θεωρία της Ψωροκώσταινας. Μας γυρίζει στην εποχή της Ούλεν και της Πάουερ και μας επιφυλάσσει το ρόλο του θηράματος στο «λάκκο των λεόντων». Σ’ αυτές τις συνθήκες το δίλημμα δεν μπορεί να είναι Ειδική Οικονομική Ζώνη και Θυγατρική της Γερμανίας απ’ τη μια ή ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ απ’ την άλλη. Η αφετηρία της απάντησης σ’ αυτό το δίλημμα βρίσκεται στην «ελπίδα που φέρνει ο θυμός και η απογοήτευση» όπως γράψαμε χτες απ’ αυτή εδώ τη στήλη.

inprecor