Ο Γιώργος Ξυδάκης στο κελάρι του στην Κούτελα της Μυκόνου
συνομιλεί με τον οινοποιό Δημήτρη Γεώργα από τα Σπάτα.
Τα κρασιά των Κυκλάδων είχαν την τιμητική τους στη Σύρο κι ο Γιώργος Φλουδάς μας ξεναγεί εντυπωσιασμένος από την ανερχόμενη ποιότητα κι από τον έρωτα των παραγωγών γι αυτό που κάνουν. Ιδιαίτερα φαίνεται να εντυπωσίασαν τα κρασιά του Μυκονιάτη Γιώργου Ξυδάκη.
Με το θερμόμετρο να ακουμπάει τους 40 βαθμούς και τα τζιτζίκια να ειναι έτοιμα να μεταναστεύσουν για τις χώρες της Βαλτικής αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε τα κρασιά που η προέλευση τους είναι από τα νησιά του Αιγαίου.
Ήδη από την οργάνωση της γευσιγνωσίας και την επιλογή των κρασιών διαπίστωσα την πληθώρα των επιλογών καθώς και των πλούτο των ποικιλιών που κάποια εξ ‘ αυτών παραμένουν κρυμμένα μυστικά στον τόπο παραγωγής τους. Ωραίοι άνθρωποι, εραστές του κρασιού (όρος που έχει δυστυχώς καταχραστικό χαρακτήρα πλέον αλλα αποδίδει απόλυτα το προφίλ των παραγωγών) που επιμένουν παρά την περιρέουσα μιζέρια να ομορφαίνουν τον μικροκοσμό τους μέσω του κρασιού.
Η εκδήλωση έγινε στην Σύρο, πρωτευουσα των Κυκλάδων, και στην Κάβα του Γιώργου Κριτσίνη με το άτυπο αλλά πολύ δυναμικό wine club, με φίλους του κρασιού που εντυπωσιάζουν με τις γνώσεις και την ζέση τους για το κρασί.
Παρόντες και δύο από τους παραγωγούς των κρασιών να μας ενημερώσουν από πρώτο χέρι για το εγχείρημα τους, να δουν τις αντιδράσεις των καλεσμένων και να δοκιμάσουν μαζί με τις δικές τους προσπάθειες τα κρασιά των νησιών και τις μοναδικές ποικιλίες.
Ξεκινήσαμε με το Συριανό Φάμπρικα 2011 του Νίκου Χατζάκη.
Η αλήθεια είναι ότι ο Νίκος, νεόκοπος οινοποιός αποφάσισε να μείνει στην Σύρο και για πρώτη χρονιά η εκμετάλευση του τοπικού αμπελώνα ήταν εξαιρετικά δύσκολη.
Βασίστηκε λοιπόν σε φίλους από την Πελοπόννησο και την Πάρο και η πρώτη δημιουργία της Οινοποιίας Σύρου βασίζεται σε Ροδίτη από την Κορινθία και Μονεμβασιά από την Πάρο. Ένα καλοφτιαγμένο κρασί που επικρατεί ο Ροδίτης της Μονεμβασιάς και αποτελεί ένα ευχάριστο καθημερινό κρασί.
Σύντομα οι ανησυχίες του Νίκου θα φέρουν αποτελέσματα και στο άμεσο μέλλον η Σύρος θα έχει έναν αξιόλογο και αντιπροσωπευτικό οινοποιείο.
Περνώντας το κρητικό πέλαγος περάσαμε στην Μεγαλόνησο Κρήτη και δοκιμάσαμε την SilvaΔασκαλάκη Ψίθυρος 2011.
Το Μοσχάτο της Σπίνας αρχίζει να δείχνει τις δυνατότητες του στις ξηρές οινοποιήσεις και μαζί με την Μαλβάζια δίνουν ένα έντονο αρωματικό κρασί με λεμονάτη επίγευση. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι το απόλυτο λευκό κρασί για τα παγωμένα λαδερά φαγητά του καλοκαιριού (γεμιστά, φασολάκια).
Η επόμενη ετικέτα που δοκιμάσαμε παραμένει σε αρωματική ένταση αλλά προέρχεται από την Λήμνο στο Β. Αιγαίο.
Ο Πέτρος Χατζηγεωργίου, πνεύμα ανήσυχο, δημιουργησε το Λαγοπάτι μια ειδική οινοποιηση του Μοσχάτου Αλεξανδρείας με χρήση του πρόρογου και κρυοεκχύλιση. Θεωρειτικά και πρακτικά το Μοσχάτο Αλεξανδρείας στα καλύτερα του. Δοκιμάσαμε την χρονιά του 2010. Τα αρώματα του Μοσχάτου εξελιγμένα, υπερώριμα που δημιουργούσαν την προδιάθεση για ένα γλυκό κρασί στην γευση.
Στρογγυλό, γεμάτο με μακρά επίγευση. Ειρήσθω εν παρόδω το Κτήμα Χατζηγεωργίου δημιούργησε και το Moscato d’ Ifestia δίνοντας την Λημνία εκδοχή του Moscato d’ Asti.
Η Πάρος ήταν η επόμενη στάση και η ετικέτα που δοκιμάσαμε ήταν η Συλλογή Μωραίτη Βιολογική καλλιέργεια 2011.
Οι ποικιλίες Μαλαγουζιά και Ασύρτικο καλλιεργούνται Βιολογικά και δίνουν ένα κρασί που το δυνατό του σημείο είναι η γεύση. Στην μύτη υποτονικό παρά την Μαλαγουζιά αλλά στο στόμα το ασύρτικο πραματικά δίνει ένα εξαιρετικό κρασί φαγητού.
Η Σαντορινή δεν θα μπορούσε να λείπει αφού είναι η ντίβα τόσο των Κυκλάδων όσο και γενικότερα των λευκών κρασιών. Προτιμήσαμε να δοκιμάσουμε δυο ετικέτες που δεν είναι από την ποικιλία Ασύρτικο. Ξεκινήσαμε από το Αηδάνι του Κτήματος Αργυρού 2011.
Ιδαίτερο με αλκοολικό βαθμό 12,2 και χαμηλή σχετικά οξύτητα αλλά με ορυκτό χαρακτήρα που μόνο η Σαντορίνη μπορεί να δώσει στα κρασιά της. Αξιόλογη προσπάθεια που δυστυχώς χάνεται στην σκιά του Ασύρτικου.
Όπως ακριβώς και το Κατσανό του Γιώργου Γαβαλά.
Το κρασί αυτό το ανακάλυψα πολύ πρόσφατα και ενθουσιάστηκα με την προσπάθεια του Γαβαλά που επιμένει να ποντάρει σε ποικιλίες όπως το Κατσανό και την Γαιδουριά που σίγουρα εμπορικά δεν έχουν λογική αλλά διασώζει ένα ιδαίτερο αμπελοοινικό θυσαυρό .
Δοκιμάσαμε το 2010, που έχει ακριβώς όλα τα χαρακτηριστικά των κρασιών της Σαντορίνης χωρίς όμως την ατσάλινη οξύτητα.
Πολυεπίπεδο με αρώματα βοτάνων και ώριμων φρούτων. Ιδανικό κρασί για τους λάτρεις των ιδιαιτερων κρασιών με προσωπικότητα.
Για το Ασύρτικο δοκιμάσαμε μια σπάνια ετικέτα από την Τήνο, το Τ-ΟΙΝΟΣ από τους Τηνιακούς Αμπελώνες και την χρονια 2010 ενώ μόλις κυκλοφόρησε και το 2011.
Το κρασί αυτό αναμενόταν με μεγάλη προσμονή πρώτον γιατί είναι ακριβοθώρητο αφού μόλις 500 φιάλες διατίθενται στην ελληνικ΄λη αγορά και γιατί είναι ακριβό αφού τα περίπου 40 ευρώ στα ράφια δημιουργού προσδοκίες για κάτι εξαιρετικό.
Νομίζω ότι η φινέτσα του έπεισε και τον πιο καχύποπτο αλλά σίγουρα τα κρασιά αυτά αποζημιώνουν περισότερο αυτούς που ξέρουν (και μπορούν) να περιμένουν. Τυπικό Ασύρτικο με προσωπικότητα που βάζει την Τήνο και δη το Φαλατάδος στην λίστα των μοναδικών terroir για το Ασύρτικο. Δεν διαθέτει την ορυκτότητα της Σαντορίνης αλλά σε δομή και φινέτσα δίνει μια μοναδική αποτύπωση της ποικιλίας.
Και η Μύκονος εκπροσωπήθηκε επάξια και μπορώ να πω ότι κέρδισε της εντυπώσεις των παρευρίσκομένων. Παρόν και ο παραγωγός Γιώργος Ξυδάκης, οδοντίατρος στο επάγγελμα με έδρα της Μύκονο. Πληθωρική προσωπικότητα που περνάει και στο κρασί του. Λάτρης ο ίδιος του πλούτου των αμπελιών που εξαφανίζονται και υπέρμαχος της μοναδικότητας των ελληνικών γεύσεων.
Μας παρουσιάσε το Τριάμπελος Βαρέλι 2010 από τον Κήπο Ξυδάκη (όπως λέγεται) από τις ποικιλίες Κουνδούρα(τοπικά το Μανδηλάρι), Σερφιώτικό και η Καλαμαρκούδα. Η οινοποίηση έγινε σε νέα βαρέλια Hermitage τα οποία παρά το υψηλό κόστος τους αποδειχθηκαν μάλλον υπερβολικά για το τελικό αποτέλεσμα.
Μετά την πρώτη επίθεση του βουτύρου και της βανίλιας από την δρυ που θύμιζε καλιφορνέζικο λευκό το κρασί ‘άνοιξε’ με την παραμονή στο ποτήρι και ανέδειξε μια εντυπωσιακή παλέτα ώριμων εσπεριδοειδών, φασκόμηλου και πράσινου τσαγιού. Πραγματικά γρήγορη και πολυεπίπεδη εξέλιξη.
Εκτός της γευστικής έφερε ο Ξυδάκης να δοκιμάσουμε το Guru GX2010 που είναι ένα μοναδικό ερυθρό γλυκό κρασί από τις ποικιλίες Κουντουρά (60%), Ασύρτικο (30%), Μαύρη Ασκαθαριά και Μαύρη Ξερομαχαιρού.
Μετά από 8 μήνες σε βαρέλι το αποτέλεσμα είναι ένα συγκλονιστικό ερυθρό γλυκό κρασί που θυμίζει πορτό. Ένα μικρό διαμάντι θαμένο στην Κούτελα της Μυκόνου.
Κλείσαμε την γευσιγνωσία με το βαρέλι του Κτήματος Αργυρού 2010.
Ο Αργυρός έχει καταφέρει να βρει την απόλυτη ισσοροπία του μοντέρνου και του ρουστίκ και δίνει μια γοητευτική και global διάσταση του Ασύρτικού. Καλοφτιαγμένο με ισσοροπημένο το βαρέλι και με δυνατότητες μακράς παλαίωσης.
Μια ωραία βραδυά με φίλους του κρασιού που εκτιμούν τις προσπάθειες των παραγωγών και με κριτήρια που εμπλουτίζονται διαρκώς και με κρίση για τα τεκτονόμενα του ελληνικού κρασιού με κριτική και δημιουργική άποψη.
Όλα αυτά στην Κάβα του Γιώργου Κριτσίνη στην Σύρο, πρωτεύουσα της Κυκλαδιτικής Πολυνησίας με τα πολλά προβλήματα και την καλή διάθεση σε όλες τις νέες προσπάθειες που πάνε ένα βήμα μπροστά το κρασί.
*από fnl guide
Πηγή : http://karvouna.wordpress.com/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου