Τι είναι αυτό που κάνει τη ζωή άξια να
την ζεί κανείς?
Να λοιπόν που το παλιό ερώτημα το οποίο συνοδεύει (άλλοτε
υποβαστάζοντας και άλλοτε υποσκάπτοντας) τον άνθρωπο, φτάνει ξανά- λόγω κρίσης-
ως την πόρτα μας. Και μάλιστα, κρίσης για την οποίαν όλοι-θύτες και θύματα-
προσποιούνται ότι είναι οικονομική.
Ποιοί μπορούν να
απαντήσουν, φερ’ ειπείν, ότι είναι ο χρόνος?
Αντιστρέφοντας δηλαδή την παλιά πονηριά: ο χρόνος είναι χρήμα, να υποστηρίξουν ότι: το μόνο χρήμα είναι ο χρόνος? Το σκληρότερο νόμισμα που υπάρχει? Είμαι
δηλαδή πλούσιος επειδή, διαθέτω χρόνο εν
αφθονία. Και επιπλέον, είμαι κύριος
του χρόνου μου!
Ή ίσως: Ζω για να θαυμάζω την δόξα του πρωινού.
Ή ακόμα:
Ζω για να απολαμβάνω το σουλάτσο των φιλοσόφων, να ζυγίζω τις σκέψεις των
ποιητών, να συναναστρέφομαι τους πολύπειρους και να αντικρούω τους ρήτορες. Ζω δηλαδή εν
μέσω όλων αυτών που προσπαθούν να ορίσουν το νόημα της ζωής. Και να θέσουν με
ακρίβεια το σωστά ερωτήματα. Αποφεύγοντας τις «σωστές» απαντήσεις σε λάθος
ερωτήματα και τον συχνά στημένο δόλο.
Γιατί για μένα, πλούσιος είναι αυτός
που ενώ γνωρίζει να απολαμβάνει τη ζωή και να χαίρεται για την ομορφιά του
κόσμου, μπορεί ταυτοχρόνως βάσιμα να ισχυριστεί: Έζησα και χόρτασα τη δημόσια ευτυχία. Και τις ηδονές της πολιτικής. Να
μπορεί να πει αυτό το τόσο σπάνιο στις μέρες μας: Έζησα
σαν πολίτης.
Αλλά άλλοι έχουν
την ισχύ. Και ορίζουν σαν πλούτο… την παραγωγή των αυτοκινήτων!
Και εμείς, προς το
παρόν, στις παρυφές του κόσμου – πολίτες δίχως πόλη- παρατηρούμε και
σημειώνουμε επακριβώς τα συμβαίνοντα στο κοχλάζον κέντρο του.
Πηγή : http://pyravlosypogeiwn.blogspot.gr/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου