Η δημοκρατία δεν είναι εγγυημένη ούτε εύκολη συνταγή. Είναι πολύ δύσκολη να πετύχει. Είναι αφελής εκείνος που πιστεύει ότι επειδή ξέρει τι σημαίνει και έχει στην θέση τους όλα τα απαραίτητα, το αποτέλεσμα θα είναι συγκεκριμένο, προβλέψιμο και αντάξιο των υποσχέσεων του. Δεν είναι καθόλου έτσι.
Το ότι έχεις μίξερ και ρεύμα, και ό,τι άλλο χρειάζεσαι, δεν σημαίνει ότι το φαγητό που θα φτιάξεις θα τρώγεται.
Η δημοκρατία είναι ένα πολιτικό σενάριο το οποίο θα συγκλονίσει ή θα απογοητεύσει το κοινό του ανάλογα με την αξία των ερμηνευτών και του σκηνοθέτη που ρυθμίζει και συντονίζει όλη την παράσταση, από την αισθητική έως την τεχνική της πτυχή.
Σήμερα, στην Ελλάδα έχουμε στην θέση τον κ. Σαμαρά, ως πρωθυπουργό-σκηνοθέτη με πρωταγωνιστές-στελέχη που θυμίζουν μπουλούκι υποσχόμενο ακραίες πανηγυρτζίδικες απολαύσεις. Αυτό όμως δεν είναι απόλυτα δική του ευθύνη. Η παράσταση έχει επιτυχία ή όχι ανάλογα με το κοινό στο οποίο απευθύνεται.
Και το κοινό αυτό είναι το κοινοβούλιο που επιμένει να συμμετέχει στην νομιμοποίηση αυτής της κυβέρνησης που δρα μέσω πράξεων Νομοθετικού περιεχομένου, δηλαδή δια του «αποφασίζουμε και διατάσσουμε».
Οι ευθύνες δεν μπορούν να αποδοθούν σε συγκεκριμένα πρόσωπα, όχι επειδή αυτά δεν υπάρχουν, αλλά επειδή οι υπεύθυνοι έχουν το ακαταλόγιστο.
Πως να ζητήσεις λογαριασμό από έναν υπουργό δικαιοσύνης που ελευθερώνει έμπορους ναρκωτικών, μετά από 6 μήνες με ένα απλό βούλευμα, ενώ το κράτος δικαιοσύνης που εκπροσωπεί ο ίδιος υπουργός δεν παρίσταται καν σε διαδοχικές δίκες κάποιου στενού συνεργάτη του Πρωθυπουργού που κατηγορείται για λαθρεμπόριο πετρελαίου; Αντίθετα, οι δικαστές τελετουργικά, θυσιάζουν σε κοινή θέα, τον απεργό πείνας και φυλακισμένο επί 3 χρόνια χωρίς δίκη, Κώστα Σακκά.
Το μήνυμα είναι σαφές - δεν υπάρχουν αναστολές, όποιος σηκώσει κεφάλι απέναντι σε αυτό το καθεστώς βρίσκεται υπό καθεστώς Γκουαντάναμο, ένας ζωντανός-νεκρός, έρμαιο της σαδιστικής και διεφθαρμένης εξουσίας, σφάγιο προς παραδειγματική εξόντωση.
Ο άλλος ο ασύλληπτος τύπος, αυτός που του είπαν ότι είναι υπουργός Υγείας κάτι κακοήθεις για να γελάνε με τα καμώματα του, και αυτός το πίστεψε και έκτοτε κυκλοφορεί ως τέτοιος, επιμένει στις διώξεις ανθρώπων ύποπτων για μεταδιδόμενες ασθένειες.
Οραματίζεται ποιος ξέρει πια κτηνώδη εκδήλωση της ψυχαναγκαστικής διαταραχής που τον διέπει, ασκώντας βιοπολιτική με όρους υποχονδριακής παράκρουσης, μολύνοντας την δημόσια ζωή με προοπτικές στρατοπέδων συγκέντρωσης όπου θα επιβάλλονται καταναγκαστικές θεραπείες.
Ή όχι; Που θα κρατούνται οι δεκάδες χιλιάδες των συνανθρώπων μας που για τον άλφα ή τον βήτα λόγο θεωρούνται ομάδες υψηλού κινδύνου; Ή θα γίνει στο ύπαιθρο, στα πεταχτά η ιατρική εξέταση για την επιβεβαίωση του στάτους του ως «επικίνδυνου για την δημόσια υγεία»;
Ο νοικοκυραίος που ξεσπάει τα βίτσια του δεξιά και αριστερά χωρίς προφύλαξη θα διωχθεί ή μόνο οι συνήθεις ύποπτοι - τοξικομανείς, ομοφυλόφιλοι, εκδιδόμενοι και εκδιδόμενες;
Και ποιοι είναι ακριβώς αυτοί; Αραγε, εκείνη που το κάνει με όλους τους καθηγητές της για να πάρει πτυχίο, μετράει ως εκδιδόμενη ή όχι; Εκείνος που παίρνει βίζιτες για ένα κομμάτι ψωμί;
Ο Ναζισμός είναι ορατός από τις επιλογές των στόχων του. Σεξουαλικά εργαζόμενοι. Εκδιδόμενοι πάσης φύσης. Αναρχικοί, ομοφυλόφιλοι, περιθωριακά άτομα. Οι κατηγορίες αυτές, εκτός από ξεκάθαρης Ναζιστικής ιδεολογίας ως αυθαίρετος ορισμός, είναι και πολύ ευρείες, πολύ βολικές, πολύ εύκολο να αποδοθούν στον οποιονδήποτε τους καπνίσει.
Είναι πρόκληση για σκευωρία όλων εναντίον όλων. Για κοινωνικό αλληλο-ξεκλήρισμα. Κάπου ανάμεσα στις μετωνυμίες του λόγου όμως χάνεται το συναίσθημα. Στις κουβέντες εκτονώνεται ο θρήνος, από καταβολής κόσμου, και εκεί τον βλέπεις ξεκάθαρα.
Η θλίψη δεν είναι βουβή, αλλά δεν εισακούεται. Ο άρχοντας είναι ανθρωποφάγος - μην μπερδεύεται κανείς.
Τι κι αν όλη η Ελλάδα έχει μουδιάσει στην θέα γκρεμίσματος κάθε ίχνους της πρόφασης πως η αστική δημοκρατία θα σεβαστεί τους κανόνες που έχει η ίδια έχει ορίσει ως νόμο;
Καμία τέτοια πρόθεση δεν υπάρχει.
Το πολιτικό εξάμβλωμα που κυβερνά δηλώνει, ευθαρσώς, ότι προκειμένου να επιτύχει τους σκοπούς του, «ακόμα και με την βία» θα το κάνει, δια στόματος Υπουργού Δημόσιας Διάλυσης Κυριάκου Μητσοτάκη. Το μόνο θετικό σε αυτή την ευθεία απειλή είναι ότι πλέον έχει ξεπεραστεί η η εκνευριστικά άνευρη πρόφαση που «καταδικάζει την βία απ' όπου και αν προέρχεται».
Οι συγκρούσεις είναι πιθανές, αν όχι αναπόφευκτες.
Το κάλεσμα για ανθρωποθυσίες διαλαλεί και ο ανεκδιήγητος σύμβουλος του πρωθυπουργού, κ. Φαήλος Κρανιδιώτης, δηλώνοντας από το μπλογκ του πως οι μετανάστες στην Ελλάδα πρέπει να νιώσουν τρόμο, αποκαλώντας τους «Κόλα» (υποθέτω ότι είναι κάποιος ακροδεξιός απαξιωτικός όρος για μετανάστη.)
Πρωτοφανής είναι όμως και η όξυνση της πολιτικής και κοινωνικής συνείδησης των πολιτών, που πλέον πληκτρολογούν λίβελους λεπτομερέστατων επιχειρημάτων εναντίον των κυβερνώντων. Κανείς πλέον δεν έχει την παραμικρή υπομονή για άναμμα ψύχραιμων και ορθολογιστικών ρεσώ.
Ακόμα και στα πλέον σοβαροφανή προφίλ μέσων κοινωνικής δικτύωσης κυκλοφορούν σχόλια που μαρτυρούν ιερή οργή εναντίον του καθεστώτος.
Συχνά, το υβρεολόγιο των γραφόντων, είναι εξίσου αισχρό με την ύβρη που καταγγέλλουν. Και αυτό είναι καθοριστικό σημείο καμπής των γεγονότων, μιας και η γλωσσική βία είναι σαφέστατος προάγγελος αιματηρής συμπλοκής.
Και εδώ έρχεται η Ανθυποδημοκρατία - η στιγμή που η κοινωνία γίνεται ζούγκλα. Δεν παύει να λειτουργεί - αλλά πλέον μόνο υπέρ εκείνου που ασκεί επιτυχημένα και δημόσια δολοφονική βία.
Κάθε αίσθηση συλλογικού σεβασμού απέναντι στην νομιμότητα και την ανθρώπινη ζωή καταπατείται, επί του πρακτέου, δολοφονικά, από το ίδιο κράτος που δηλώνει υπερασπιστής αυτής της νομιμότητας.
Η Ανθυποδημοκρατία χρειάζεται υπηκόους που να την ανέχονται.
Και βρίσκει. Ακόμα και τα εστιατόρια που σερβίρουν σάπια έχουν πελάτες, έστω, στην αρχή τους, τυχαίους που δεν ξαναπατάνε. Ομως κάποια στιγμή του βγαίνει το όνομα και πέφτει λουκέτο.
Φαίνεται πως η αδίστακτη συμμορία που μας κυβερνά ξέρει κάτι που δεν ξέρουμε - έχει σταθερούς υποστηρικτές που δεν αναγνωρίζονται δια γυμνού οφθαλμού. Και το λέω αυτό επειδή στην καθημερινότητα μου βλέπω και ακούω μόνο τις εξής κατηγορίες ανθρώπων.
Πρώτα τους βολεμένους που τρέμουν την ώρα της αναπόφευκτης δικαιοσύνης που θα τους αποδοθεί όταν το καθεστώς καταρρεύσει. Δεύτερους βλέπω τους κατεστραμμένους, αυτούς που δεν έχουν να χάσουν τίποτε και άρα είναι οι πιο επικίνδυνοι. Και ενδιάμεσα βλέπω μόνο αποχρώσεις αυτών των δύο μορφών κοινωνικής δυσαρέσκειας.
Υποστηρικτές της εξουσίας, πέρα από τα ΜΑΤ και τα καθεστωτικά ΜΜΕ, δεν βλέπω. Κανείς δεν είναι υπέρ της παρακρουστικής φάρσας που έχουμε ως καθεστώς.
Εν τέλει, πόσο θα κρατήσει αυτό το μεγάλο φαγοπότι κανίβαλων; Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα ξεσπάσει μεγάλος τρόμος ως απάντηση.
Και, με έναν περίεργο τρόπο, δεν θα έχει πλέον καμία σημασία ποιος φταίει, ούτε για ποιο πράγμα ακριβώς, και αν αποδεικνύεται η ενοχή του, μιας και όταν η υπομονή εξαντλείται, αρχίζει η τυφλή βία, όπως ακριβώς ασκείται τώρα εις βάρος του Κώστα Σακκά, και τον οδηγεί σε θάνατο. Κι ας είναι νέος, και ας είναι όχι λιγότερο ένοχος από τα εκατομμύρια που ονειρεύονται ένα όπλο στο χέρι τους, ή το έχουν ήδη, και κάποια στιγμή θα το πάρουν.
Η κυβέρνηση, επί της ουσίας, αυτό μας λέει - και να πάρετε τα όπλα, χαμένοι είστε.
Κατά μονάδες, σίγουρα. Σε άλλη περίπτωση, αμφιβάλλω. Και πάνω σε αυτή την αμφιβολία ο Κος Σαμαράς και ο κ. Μωραϊτάκης έχασαν την ψυχραιμία τους και φάνηκε η ηθική και συνειδησιακή πείνα τους. Εδειξαν τα δόντια τους και είναι σάπια. Από εδώ και πέρα αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση.
iefimerida.grΠηγή :
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου