ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Τριάντα εννιά χρόνια μετά την πτώση της χούντας και ουκ ολίγες φορές έχει κηρυχθεί το τέλος της μεταπολίτευσης. Είναι φανερό ότι το πολιτικό σύστημα και τα νεοναζιστικά του παρακλάδια θέλουν να τελειώνουν με τις παρακαταθήκες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, το ριζοσπαστισμό και τις αξίες που πυροδοτούν τους κοινωνικούς αγώνες μέχρι σήμερα παίζοντας καθοριστικό ρόλο στη διεύρυνση των πολιτικών ελευθεριών και κοινωνικών δικαιωμάτων και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των λαϊκών τάξεων και στρωμάτων.

 

Δεν είναι τυχαίο ότι η επέτειος της «αποκατάστασης της δημοκρατίας» συμπίπτει με τις πρώτες – μετά από 100 περίπου χρόνια – απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και την άρση ουσιαστικά της μονιμότητας στα πλαίσια των αντιδραστικών αλλαγών των εργασιακών σχέσεων, κηρύσσοντας, έτσι, το τέλος  βασικών εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων.

 

Οι εργαζόμενοι καταδικάζονται σε ακραίες μορφές εργασιακής επισφάλειας στην ανεργία και την εξαθλίωση.  Στο όνομα της κρίσης ενοχοποιούνται οι λαϊκές τάξεις και το «υπερδιογκωμένο» κράτος με αποτέλεσμα να αποδομούνται βασικές κοινωνικές υπηρεσίες (υγεία, παιδεία κλπ). 

 

Την ίδια, όμως, ώρα το κράτος χρησιμοποιείται ως «σωσίβιο» από το τραπεζικό κεφάλαιο, τους εθνικούς προμηθευτές και την κρατικοδίαιτη και εξαρτημένη άρχουσα τάξη που καρπώνεται τη βίαιη αναδιανομή πλούτου με αποτέλεσμα οι κοινωνικές ανισότητες να διευρύνονται, όσο ποτέ άλλοτε, δικαιώνοντας, έτσι, τη μαρξιστική – λενινιστική άποψη ότι το κράτος δεν είναι τίποτε άλλο από «όργανο για την εκμετάλλευση των καταπιεζομένων τάξεων».

 

Οι κατ’ όνομα δημοκρατικοί θεσμοί έχουν υπονομευθεί από τα οικονομικά συμφέροντα των διεθνών και εγχώριων ελίτ για να συγκαλύψουν την εκμεταλλευτική λειτουργία του καπιταλιστικού και τη με κάθε τρόπο συσσώρευση κερδών σε βάρος των εργαζομένων. 

 

Το πλαίσιο διεθνούς διακυβέρνησης που εγκαθιδρύθηκε με την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς είναι μονοσήμαντα προσανατολισμένο στην ασύδοτη δράση των πολυεθνικών επιχειρήσεων και του κεφαλαίου.

 

 Γίνεται, έτσι, φανερό ότι καπιταλισμός και δημοκρατία είναι έννοιες ασύμπτωτες.

 

Είναι αλήθεια ότι στην περίοδο της «Κλαυθμώνος» που δινύουμε, έχει έρθει το τέλος  της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατία, όπως τη γνωρίσαμε τη μεταπολιτευτική περίοδο, αφού έχει μετατραπεί σε μια «δημοκρατία» αποικιοκρατικού τύπου με υποτυπώδη κοινοβουλευτική λειτουργία. 

 

Η ίδια η δικομματική κυβέρνηση δεν έχει λαϊκό έρεισμα, αφού δεν έχει την αποδοχή  ούτε του 30% του εκλογικού σώματος, αλλά βασίζεται σε καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα που αλλοιώνουν τη λαϊκή βούληση και κονιορτοποιούν τη λαϊκή κυριαρχία. 

 

Με βάση τις επιταγές της Τρόικας (ΕΕ – ΔΝΤ) η νομοθετική λειτουργία αντικαθίσταται με διαδικασίες του κατεπείγοντος (fast track). Σημαντικές νομοθετικές ρυθμίσεις πακετάρονται ανά εκατοντάδες σελίδων σε ένα διάταγμα («πράξη νομοθετικού περιεχομένου») ή και σε ένα μόνο άρθρο κάποιου  υπερτροφικού πολυ-νομοσχεδίου. 

 

Η κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» συμβαδίζει με την αυτοακύρωση της Βουλής χάριν του εθνοσωτήριου Μνημονίου και τη μεταβίβαση της εξουσίας σε χρηματοοικονομικούς τεχνοκράτες και τραπεζίτες. 

 

Από την άλλη η κοινοβουλευτική Αριστερά εγκλωβίζεται στα γρανάζια του αστικού κοινοβουλευτισμού καταγγέλλοντας, αλλά νομιμοποιώντας με την παρουσία της τέτοιες πρακτικές με αποτέλεσμα να αυτοακυρώνεται ως δύναμη ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος και να ενσωματώνεται στη λογική της διαχείρισης.

 

 

Σε αυτές τις συνθήκες διαμορφώνεται ένα απολυταρχικό κράτος σε μια αστυνομοκρατούμενη κοινωνία, όπου η καταστολή εντείνεται και κάθε ελευθερία τίθεται εν αναστολή, ενώ τα «τάγματα εφόδου» λειτουργώντας ως παρακρατική δύναμη σκορπούν το φόβο και το θάνατο στους μετανάστες και τους απόκληρους αυτής της κοινωνίας εντείνοντας το ρατσισμό και τον εθνικισμό. 

 

Τα «ιερά και τα όσια» των εργαζομένων, από τη συνδικαλιστική οργάνωση και δράση μέχρι το δικαίωμα των συγκεντρώσεων και της απεργίας σφαγιάζονται στο βωμό της ιδιόμορφης μνημονιακής «δημοκρατίας». 

 

Οι επιτάξεις των εργαζομένων που ασκούν το δικαίωμα της απεργίας δεν είναι μεμονωμένο, αλλά σύνηθες φαινόμενο.

 

Η αποδόμηση της αστικής δημοκρατίας συνδέεται άρρηκτα με τη μετατροπή της χώρας σε «αποικία χρέους», όπου οι αποφάσεις επιβάλλονται με τη μεσολάβηση της κυβέρνησης από τους δανειστές – δυνάστες. Ενδεικτική είναι η επιβολή διεθνούς ελέγχου και επιτήρησης μέσω επιτροπών σε υπουργεία και άλλους τομείς. Καταργούνται στην πράξη θεμελιώδη εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα, διαλύεται η παραγωγική βάση της χώρας  και ξεπουλιέται η δημόσια περιουσία.

 

 

Για αυτό και είναι πιο επίκαιρο από ποτέ το τρίπτυχο Εθνική Ανεξαρτησία – Λαϊκή Κυριαρχία – Κοινωνική Απελευθέρωση που σηματοδοτεί, όχι μόνο το πολιτικό, αλλά και το κοινωνικό περιεχόμενο μιας πραγματικής δημοκρατίας που συνδέεται άρρηκτα με την ανατροπή της καπιταλιστικής κοινωνίας και την κατάργηση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο στα πλαίσια μιας αταξικής κοινωνίας.

 

* O Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος της Σ.Ε. του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης».

Πηγή : http://seisaxthia.wordpress.com