Μια μέρα, ένα-δυο καλοκαίρια πριν, εκεί που χάζευα στο Facebook, έπεσα πάνω στο φωτογραφικό άλμπουμ μιας φίλης μου η οποία είχε μόλις γυρίσει από τις διακοπές της στη Σέριφο. Στις περισσότερες φωτογραφίες απεικονιζόταν ένα υπέροχο, πέτρινο σπίτι το οποίο αγκάλιαζε η άγρια ομορφιά του φυσικού περιβάλλοντος του νησιού. Πιατέλες με φρέσκα φρούτα και τυριά, σεντόνια που ανέμιζαν απλωμένα δίπλα σε ένα μεγάλο αμπέλι, πολύχρωμες αιώρες, τσιμπούσια πάνω σε μεγάλους, χτιστούς πάγκους κάτω από τον έναστρο ουρανό, όλα αυτά που έβλεπα στις φωτογραφίες της με έκαναν να θεωρήσω πως μάλλον είχε σπίτι στο νησί ή τη φιλοξενούσαν. Τίποτα από τα δύο δεν ίσχυε τελικά -ή μάλλον, σχεδόν τίποτα από τα δύο. Το σπίτι αυτό ήταν ένα πανδοχείο, αλλά δεν έμοιαζε σε τίποτα με ένα «κλασικό» ενοικιαζόμενο. Ήταν, προς έλλειψη πιο χαρακτηριστικής λέξης για να το περιγράψω, «σπιτένιο». Και κάθε γωνιά και λεπτομέρειά του σου προκαλούσε την ακαταμάχητη ανάγκη να το επισκεφτείς -και να μείνεις εκεί για πάντα.
Πριν λίγες ημέρες, ενώ βρισκόμουν σε ένα άλλο, ονειρεμένο «σπιτένιο» πανδοχείο στην Τήνο, θυμήθηκα εκείνο το σπίτι στη Σέριφο. Και αυτή τη φορά έψαξα και βρήκα πως πρόκειται για το The Writer’s Home & Guest-home, το οποίο δημιούργησε και διευθύνει η συγγραφέας (από εκεί και η ονομασία) Βίκυ Θεοδωροπούλου. Η Βίκυ σπούδασε ιστορία στην Αθήνα και το Παρίσι, εργάστηκε, μεταξύ άλλων, στο Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας ως παραγωγός ραδιοφωνικών εκπομπών και στο περιοδικό «Ταχυδρόμος» ως δημοσιογράφος, ενώ το πρώτο της μυθιστόρημα «Γράμμα απ' το Δουβλίνο» (Βιβλιοπωλείον της Εστίας) απέσπασε το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα «Μαρία Π. Ράλλη», το 1997. Στη Σέριφο βρήκε τον τόπο που πάντα έψαχνε, έναν τόπο για να ζήσει, να δημιουργήσει και να γίνει ένα με τους κατοίκους του, κάνοντάς τον «τόπο της». Και κάπως έτσι προέκυψε το The Writer’s Home & Guest-home.
Θα αφήσω την ίδια να σας διηγηθεί την ιστορία της.
Πώς γεννήθηκε η ιδέα για το σπίτι και το Πανδοχείο στη Σέριφο; Ποια είναι η σχέση σας με το νησί;
Είχα ένα όνειρο, να διαλέξω έναν Τόπο και να τον κάνω Τόπο μου, να γνωριστώ με τους ντόπιους και τους ξένους μόνιμους κάτοικους, να ζήσω μαζί τους, να γίνει ο Τόπος αυτός το χωριό μου. Και νομίζω πως το κατάφερα, η Σέριφος είναι πλέον ο Τόπος μου. Στο νησί έφτασα πρώτη φορά το 1980 για λίγες μέρες και, μου μίλησε! Είπα τότε μέσα μου, αχ εγώ εδώ θέλω να επιστρέψω. Επέστρεψα δεκατρία χρόνια αργότερα και αγόρασα αυτή τη γη κυρίως επειδή σε αυτήν βρισκόταν ένας τεράστιος βράχος όπου μπορούσες να κάτσεις επάνω του και να αγναντεύεις τη θάλασσα ακούγοντας τα κύματα. Αλλά και επειδή αυτή η γη γειτόνευε με τον υπέροχο οικισμό του Ράμμου ενώ βρισκόταν και σε απόσταση δεκαπεντάλεπτου περπατήματος από το Λιμάνι. Ως το 1997 είχα σχεδιάσει ένα ταπεινό σπίτι, υπολογίζοντας τους αέρηδες και μελετώντας τη σοφία της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής των Κυκλάδων.
Όταν έγιναν τα επίσημα σχέδια από τη φίλη αρχιτέκτονα και κατατέθηκαν, σχολιάστηκαν ως άξια να χαρακτηρίσουν το κτήριο ως πρότυπη κατοικία για τις Κυκλάδες. Μεγάλο καμάρι. Ως το 2000 είχα φτιάξει ένα σπίτι για την οικογένειά μου και έναν ξενώνα για τους φίλους μας. Η ιδέα του Πανδοχείου γεννήθηκε το 2010, όταν βρέθηκα μία γυναίκα μόνη, χωρίς χρήματα και με την κρίση να ξεκινάει. Το ότι πάντα μου άρεσε να υποδέχομαι και να περιποιούμαι, ήταν ένα προαπαιτούμενο και το ότι δεν φοβόμουν τη βαριά δουλειά ήταν ένα ακόμα. Ε, σήκωσα λοιπόν τα μανίκια και έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά, με την πεποίθηση πως όταν το σπίτι και ο ξενώνας θα είναι έτοιμα για να ανταποκριθούν στις ανάγκες ενός Πανδοχείου, όπως το είχα φανταστεί, τότε θα φιλοξενούσα ωραίους ανθρώπους, αυτοί θα το εκτιμούσαν και θα μου το ανταπέδιδαν.
Πώς είναι να χτίζεις ένα πέτρινο σπίτι στη Σέριφο του 1990; Ποια ήταν τα εμπόδια, οι δυσκολίες, η αντίδραση των κατοίκων; Τι βοήθεια είχατε;
Τη δεκαετία του ’90 η μεγαλύτερη βοήθεια ήρθε από τους ντόπιους τεχνίτες. Ήθελαν να χτίσουν πέτρα, ήθελαν να φτιάξουν ένα σπίτι σαν κι αυτό που θα έφτιαχναν οι πατεράδες τους αν ζούσαν σήμερα και, το σημαντικότερο, κουβαλούσαν όλη τη γνώση για το πώς έπρεπε να φτιαχτεί αυτό το σπίτι. Τους σεβάστηκα και με σεβάστηκαν. Εμπόδια και δυσκολίες υπήρξαν πολλές. Υποθέτω, όσες υπάρχουν κάθε φορά που κάποιος άνθρωπος θέλει να φτιάξει κάτι που ακούγεται περίεργο ενώ είναι απλώς, αλλιώτικο από το συνηθισμένο.
Τι υλικά χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή και πόσος χρόνος χρειάστηκε;
Η στάση ζωής μου, οι οικονομικές μου δυνατότητες αλλά και η αισθητική μου, είναι ιστορία χαμηλού κόστους. Πιστεύω πως υπάρχουν τρόποι και υλικά με τα οποία μπορείς να φτιάξεις θαυμάσιες κατασκευές με λίγα χρήματα. Είμαι κάθετα αντίθετη με την αντίληψη πως τα πολλά χρήματα είναι αυτά που εξασφαλίζουν την ποιότητα. Η ποιότητα κατά τη γνώμη μου, θέλει όραμα, μεράκι, επινοητικότητα, άποψη και, προσωπική δουλειά. Έτσι για την κάθε φάση του έργου, επέστρεφα στις ρίζες: τσιμεντοκονίες πατητές με χρώμα όπως τις έφτιαχναν παλιά, ξύλινα κουφώματα και πόρτες φτιαγμένα από τον μαραγκό στο νησί, πέτρα από το νησί εννοείται, λουλάκι στον ασβέστη για να βγει στο υπέροχο μπλε της θάλασσας να βάψουμε τότε το μπάνιο, και άλλα πολλά τέτοια χωρίς να ξεχνάμε την τακτική συντήρηση και φροντίδα που απαιτείται για να διατηρείται ένα κτήριο το οποίο δοκιμάζεται από το αλάτι της θάλασσας και τους αέρηδες. Ο χρόνος ήταν σχετικός με την αντοχή γιατί ένα τέτοιο εγχείρημα προϋποθέτει μεγάλη προσωπική εμπλοκή στη κάθε μικρή του λεπτομέρεια η οποία αργότερα θα μοιάζει σαν να ήταν εκεί από πάντα αν και φτιάχτηκε μόλις πριν μερικά χρόνια ή μόλις χτες. Διότι όσο μαθαίνεις τις ανάγκες, τόσο αγωνίζεσαι να τις καλύψεις οπότε κατά μία έννοια η «κατασκευή» δεν τελειώνει ποτέ.
Ποια είναι η κεντρική φιλοσοφία του Πανδοχείου;
Μοιραζόμαστε. Συμμεριζόμαστε. Νοιαζόμαστε. Εκτιμούμε. Απολαμβάνουμε. Χαιρόμαστε. Ευχαριστούμε. Αυτή είναι η κεντρική φιλοσοφία του Πανδοχείου και το πρώτο πληθυντικό έχει να κάνει με τη διάθεση που έχουμε όλοι εδώ. Και εμείς που ετοιμάζουμε για να υποδεχτούμε και να φιλοξενήσουμε και εκείνοι που έρχονται για να ζήσουν κάποιες μέρες στο νησί με ορμητήριο και καταφύγιό τους, το Πανδοχείο. Ο χώρος είναι διαμορφωμένος έτσι ώστε να απολαμβάνουν τις ιδιωτικές τους στιγμές ανενόχλητοι και εκείνοι που μένουν στον ξενώνα και εκείνοι που μένουν στο σπίτι. Υπάρχουν τέσσερις αυλές ξεχωριστές, μία μικρή προστατευμένη και μία μεγάλη αποκλειστικά για εκείνους που μένουν στον ξενώνα και δύο άλλες, μία πρωινή σκιερή με θέα το βουνό και μία απογευματινή με θέα τη θάλασσα και τα γύρω νησιά, αποκλειστικά για εκείνους που μένουν στο σπίτι.
Πώς ήταν ο πρώτος καιρός λειτουργίας του Πανδοχείου;
Αίθριος, αλλά εγώ ήμουν φοβισμένη. Ποιοι άγνωστοι θα έμεναν στο σπιτάκι μου; Πολύ σύντομα κατάλαβα πως υπάρχουν στον κόσμο άνθρωποι με τους οποίους μοιράζεσαι το ίδιο όραμα αλλά δεν έτυχε ποτέ ως τώρα να συναντηθείτε. Και ξεθάρρεψα. Είμαι πλέον περήφανη Πανδοχέας, μαθαίνω από τους ανθρώπους που έρχονται και μένουν στο Πανδοχείο, τι βρήκαν και το χάρηκαν ή τι θα ήθελαν επιπλέον. Ακόμα και όταν μοιάζει να τα έχουμε όλα, εγώ σπάω τη κεφάλα μου να σκεφτώ τι άλλο θα μπορούσα να προσφέρω που να κάνει τη διαμονή τους ακόμα καλύτερη. Με ενδιαφέρει να δημιουργώ τις προϋποθέσεις μιας αξέχαστης εμπειρίας διακοπών, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό.
Τι περιλαμβάνει μια πλήρης διαμονή στο Writer's Home & Guesthome;
Καθαρά μοσχομυρωδάτα βαμβακερά χειροποίητα σεντόνια και πετσέτες, πλήρη εξοπλισμό για τα μαγειρέματά τους στις κουζίνες του ξενώνα ή του σπιτιού, γραφεία για εργασία στην ησυχία, βιβλία βεβαίως σε διάφορες γλώσσες -παροτρύνω τους διαβαστερούς ταξιδιώτες μου να αφήσουν κάποιο βιβλίο τους που διάβασαν εδώ για να το διαβάσουν οι επόμενοι και το κάνουν με χαρά. Από πέρσι έφερα βιβλία σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας μεταφρασμένης, με ενδιαφέρει η δυνατότητα γνωριμίας των ξένων με την ελληνική λογοτεχνία. Wifi παντού για όσους θέλουν να συνδυάσουν τις διακοπές τους με δουλειά και ενημέρωση, αυλές φιλόξενες για άραγμα, κουβεντούλα, διάβασμα ή μελέτη. Επιπλέον, με λίγη καλή τύχη, σύκα, σταφύλια, κολοκύθια, ρόδια, μούρα, πιπεριές, ντομάτες, μελιτζάνες και άλλα, από το κτήμα που περιτριγυρίζει το Πανδοχείο.
Τι είναι αυτό που το διαχωρίζει από τα υπόλοιπα παραδοσιακού χαρακτήρα ενοικιαζόμενα;
Ελπιδοφόρο θα τον έλεγα τον χαρακτήρα του Πανδοχείου, περισσότερο από παραδοσιακό. Στην εξαιρετικά δύσκολη εποχή που ζούμε, έχουμε ανάγκη να βρεθούμε σε τόπους και χώρους όπου μπορούμε να αισθανθούμε πως δεν είμαστε μόνοι και πως αν προσπαθήσουμε, ίσως, καταφέρουμε παρά ταύτα να ζήσουμε σε έναν καλύτερο κόσμο. Και νομίζω πως τέτοιος, ελπιδοφόρος, αξίζει να αποκαλεστεί ο χαρακτήρας και αρκετών νέων καταλυμάτων σαν το The Writer’s Home & sweet Guest-Home, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Eυτυχώς, δημιουργείται σιγά σιγά μια ολόκληρη κοινότητα η οποία με χίλιες δυσκολίες στήνει υπέροχους ξενώνες στους οποίους όλο και περισσότεροι ταξιδιώτες βρίσκουν αυτό που ψάχνουν. Έναν χώρο δηλαδή όπου η ανθρώπινη επαφή και η σπιτική φροντίδα, μαζί με την άψογη προετοιμασία για τον εξοπλισμό του, επαναπροσδιορίζουν τη φιλοξενία και αυτή με τη σειρά της γίνεται πρεσβευτής και δεσμός που συνδέει τον ταξιδιώτη με τον τόπο και τους ανθρώπους του. Έχω σημειώσει τουλάχιστον τέσσερις ξενώνες στην ηπειρωτική Ελλάδα τους οποίους ανυπομονώ να επισκεφτώ και να ζήσω εκεί μερικές μέρες διακοπών.
Σας επηρέασε η οικονομική κρίση; Πώς το αντιμετωπίσατε;
Τα αποθέματα των ταξιδιωτών, οικονομικά και ψυχικά, μοιάζουν να μειώνονται παγκόσμια. Η οικονομική κρίση και τα γεγονότα γύρω μας ήταν αναμενόμενο πως θα μας επηρέαζαν. Κουβεντιάζουμε με τους ξένους για τις δυσκολίες, για τα κουμάντα που προσπαθούν να κάνουν οι οικογένειες, τα ζευγάρια, οι παρέες, ώστε να καταφέρουν να ξεφύγουν για λίγο από την πιεστική καθημερινότητα. Απ' ότι διαπιστώνω, η συντριπτική πλειοψηφία εκείνων ή μήπως και όλοι όσοι συναντιόμαστε εδώ στο Πανδοχείο, αγωνιζόμαστε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Με ψυχραιμία, με αλληλοβοήθεια, με δουλειά αλλά κυρίως με ανοιχτό μυαλό. Μιλώντας καταλήγουμε στο ότι όταν ο κόσμος αλλάζει, δεν μπορείς να μείνεις κολλημένος εκεί που ήσουν, σε αυτό που είχες. Δε βοηθάει κανέναν το να γίνει η μικρή Μαρία που κάθεται και κλαίει. Πρέπει να αλλάξεις κι εσύ. Να κουνηθείς. Να επινοήσεις τρόπους και να τολμήσεις να περπατήσεις σε δρόμους στους οποίους ποτέ στο παρελθόν δεν είχες σκεφτεί πως θα περπατούσες.
Έχετε διατηρήσει φιλικές σχέσεις με ανθρώπους που έχουν μείνει στο πανδοχείο; Έχετε να μας αφηγηθείτε κάποια ιστορία από επισκέπτες στο πανδοχείο που σας έχει μείνει αξέχαστη;
Εννοείται. Φιλίες με νέους και με μεγαλύτερους. Αν μπορούσα, θα αποδεχόμουν προσκλήσεις φιλοξενίας σε ένα σωρό μέρη του κόσμου. Προς το παρόν, επιστρέφουν εκείνοι στη Σέριφο. Αξέχαστη θα μου μείνει η μικρή Nina, όταν έκανε τα πρώτα της βήματα στην αυλή του ξενώνα, μετά από 25 μέρες διαμονής με τους γονείς της, την Ioanna και τον Alex. Πάντα θα χαμογελάω με τα έκπληκτα βλέμματα της Evelina και του Peter που είχαν έρθει αρχές Απριλίου από τη Σουηδία για να γιορτάσουν εδώ το διδακτορικό του Peter στη συγκριτική λογοτεχνία με σορτσάκια και τιραντάκια ενώ εγώ είχα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να έρθει από την Αθήνα υπερσύγχρονη ηλεκτρική κουβέρτα να τους κρατάει ζεστούς. Από την επόμενη μέρα εκείνοι βουτούσαν στη θάλασσα κάτω από το Πανδοχείο λες και ήταν Αύγουστος κι εγώ με το πουλοβεράκι τους άκουγα να μου φωνάζουν, «Hey Vici, this is a great summertime». Όσο για τη Zorana και τον παλαιοβιβλιοπώλη σύντροφό της τον Pedja, φίλοι πλέον μετά από δύο καλοκαίρια χορταστικής διαμονής στο Πανδοχείο, εκείνο που θυμόμαστε και γελάμε είναι την πρώτη φορά που ο Pedja ξετρελάθηκε τόσο με το σπιτικό γλυκό του κουταλιού που έφαγε ολόκληρο το βάζο σε μία μέρα και τρέχαμε και δε φτάναμε. Ώρες να έχουμε και κέφι, να διηγούμαι ιστορίες από τους επισκέπτες στο Πανδοχείο.
Ποιος είναι ο ρόλος της Σερίφου στην εμπειρία που προσφέρει μια διαμονή στο Writer's Home & Guest-home; Τι είναι αυτό που πιστεύετε πως προσφέρει το νησί στους ταξιδιώτες που το κάνει να ξεχωρίζει από το υπόλοιπα;
Η Σέριφος διατηρεί ακόμα τη χαμένη σε άλλους τόπους αθωότητα. Το Πανδοχείο προσπαθεί πάνω και πέρα από όλα τα άλλα, να υπάρξει με μια αθωότητα. Ελπίζω να καταφέρουμε να μείνουμε αθώοι, καλοπροαίρετοι και γενναιόδωροι. Είμαστε ένα βραχώδες νησί στο Αιγαίο, πλούσιο σε φυσική ομορφιά, με απερίγραπτα όμορφες παραλίες. Και ο χειμώνας εδώ είναι εμπειρία, το λέω και το ξαναλέω. Και κάτι που θα ήθελα να προσθέσω μεταξύ αστείου και σοβαρού, έτσι όπως ακριβώς το λέγαμε παλιά και συμφωνούσαμε μετά τα κρασιά μας, η Σέριφος είναι ένα νησί που βρίσκεται πιο κοντά στα άστρα.
Ποια είναι η καλύτερη εποχή για να έρθει κάποιος στη Σέριφο και ποιο το τοπ5 των πραγμάτων που πρέπει να κάνει, κατά τη γνώμη σας;
Η άνοιξη είναι παράδεισος. Το καλοκαίρι είναι γλέντι. Το φθινόπωρο είναι προνόμιο. Ο χειμώνας είναι δώρο. Διαλέγετε και παίρνετε εποχή. Και μαζί με την κάθε εποχή, διαλέγετε και τα τοπ5. Αλλά δεν είμαι καλή εγώ να κάνω λίστα για τοπ5. Εγώ πιστεύω στο derive των Καταστασιακών, ως τρόπο για να επισκεφθείς και να εξερευνήσεις έναν Τόπο. Αφήνεσαι δηλαδή να σε οδηγήσει ο Τόπος και έτσι ανακαλύπτεις τον δικό σου Τόπο.
INFO
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου