Το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων (ΥΠΑΑΤ), στο πλαίσιο της υλοποίησης του Μέτρου 6.1.10 του Επιχειρησιακού Προγράμματος Αλιείας και Θάλασσας (ΕΠΑΛΘ) 2014-2020 – Οριστική Παύση Αλιευτικών Δραστηριοτήτων, καλεί τους φορείς, οι οποίοι ενδιαφέρονται να υιοθετήσουν παραδοσιακά ξύλινα αλιευτικά σκάφη, να αποστείλουν τις αιτήσεις τους στο ΥΠΑΑΤ, το αργότερο μέχρι τις 15 Αυγούστου του 2018.
Υπενθυμίζεται ότι οι φορείς, οι οποίοι θα αναλάβουν τη διάσωση αυτών το σκαφών, αναλαμβάνουν και την υποχρέωση του κόστους της μεταφοράς των σκαφών στον χώρο έκθεσής τους, καθώς και την υποχρέωση διατήρησης και συντήρησής τους.
Όπως εξηγεί αναλυτικά το TPP σε παλαιότερο ρεπορτάζ του: «Στο πλαίσιο της κοινής ευρωπαϊκής θαλάσσιας πολιτικής, η Ευρωπαϊκή Ένωση με κανονισμό* του 2014 επεδίωξε να εφαρμόσει μέτρα καταστολής του σοβαρού προβλήματος της υπεραλίευσης, εξαιτίας της οποίας αφανίζονται οι έμβιοι θαλάσσιοι πόροι αφήνοντας τους βυθούς και τα δίχτυα των μικρών ψαράδων άδεια από ψάρια.
»Η πρωτοβουλία αυτή ζητά από τους ψαράδες να παραδώσουν τις άδειες αλιείας τους, ενθαρρύνοντάς τους με την ανάλογη αποζημίωση.
Το οικονομικό όφελος για τους ψαράδες δε, είναι σημαντικά υψηλότερο αν με την παράδοση της άδειάς τους προβούν και στη διάλυση τού αλιευτικού τους σκάφους. Με τις οικονομικές δυσχέρειες, τις μειωμένες συντάξεις και με τους παλιούς ψαράδες να γερνάνε χωρίς να υπάρχουν διάδοχοι να πάρουν τη σκυτάλη τους, δεν είναι παράλογο που οι αλιείς καταφεύγουν μαζικά στη συγκεκριμένη επιδότηση της ΕΕ, παραδίδοντας την άδειά τους αλλά και επιλέγοντας την οικονομικά πιο ελκυστική καταστροφή των καϊκιών τους αντί τη διάσωσή τους.
»
Ανάμεσα σε αυτά τα χιλιάδες, υπήρχαν πολλά ξύλινα πλεούμενα μοναδικής πολιτιστικής αξίας που αποτελούσαν παρακαταθήκη για την τέχνη της ξυλοναυπηγικής και θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν στην εκπαίδευση μαθητών και φοιτητών ως μια ζωντανή αναφορά που στα σπλάχνα της εμφωλεύουν θρύλοι, ιστορίες μετανάστευσης, ναυτοσύνης, συλλογικής μνήμης, ιστορίες ανταλλαγής γεύσεων και γνώσης».
Το Υπουργείο Πολιτισμού μπορεί να αναγνωρίσει την πολιτιστική αξία των σκαφών, αλλά «καθώς πρόκειται για ιδιωτικά μνημεία, μπορεί να επέμβει μόνο για να ενεργοποιήσει συνέργειες δημόσιων πολιτικών που θα δώσουν κίνητρα στους ιδιοκτήτες να διατηρήσουν τα σκάφη τους, ενώ τα μουσεία στην Ελλάδα δεν έχουν τους πόρους να αναλάβουν τη συντήρηση, όπως εξηγείται στο παραπάνω ρεπορτάζ.
Ο κ. Καβαλλιέρος, Πρόεδρος του Συνδέσμου Παραδοσιακών Σκαφών έχει διευκρινίσει από τη μεριά του ότι «αυτό που εμείς ζητάμε ως κίνητρο από τους ευρωβουλευτές είναι να προβλέπεται η ίδια αποζημίωση για τη διάλυση του σκάφους και η ίδια για τη διάσωσή του».
Στην Ελλάδα μόνο, υπολογίζεται ότι από το 1994 έχουν σπάσει, τσακιστεί ή καεί πάνω από 10.000 μικρά και μεγάλα αλιευτικά σκάφη, ενώ αρκετά σύντομα προβλέπεται να διαλυθούν από τη φαγάνα μιας μπουλντόζας ακόμα 766 ξύλινα σκάφη εκ των οποίων τα 40 είναι εν δυνάμει μουσειακά.
Για να ενημερωθείτε αναλυτικά για το ζήτημα της καταστροφής των παραδοσιακών ξύλινων αλιευτικών σκαφών, διαβάστε το ρεπορτάζ της Τζένης Τσιροπούλου «Ζήσαμε και σωθήκαμε από τη θάλασσα. Τώρα ποιος θα σώσει τα καΐκια που τα σκοτώνουν;»
Πηγή : https://www.thepressproject.gr/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου