ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ

Οι μοιραίοι

 Mες την υπόγεια την ταβέρνα, 

μες σε καπνούς και σε βρισές

 (απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)

 όλ' η παρέα πίναμ' εψές 

 εψές, σαν όλα τα βραδάκια,

 να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

 Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο

 και κάπου εφτυούσε καταγής. 

Ω! πόσο βάσανο μεγάλο 

το βάσανο είναι της ζωής!

 Όσο κι ο νους να τυραννιέται,

 άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

 Ήλιε και θάλασσα γαλάζα 

και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!

 Ω! της αβγής κροκάτη γάζα,

 γαρούφαλα του δειλινού,

 λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,

 χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας! 

- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! 

- Φταίει ο Θεός που μας μισεί! 

- Φταίει το κεφάλι το κακό μας! -

 Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί! 

Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα

 δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.

 Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα 

πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.

 Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα

 όπου μας έβρει μας πατεί. 

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,

 προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα! 

Προφανώς το ποίημα δεν είναι δικό μου. Είναι του Κώστα Βάρναλη,60 περίπου χρόνια πριν. 

'ΜΟΙΡΑΙΟΙ' όμως, υπάρχουν ακόμα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΟΥΝΑΡΗΣ