Ο νέος γαλλογερμανικός άξονας

Σύμφωνα με τους Σόιμπλε και Μακρόν, είναι απαραίτητη η χρηματοδότηση των φτωχότερων κρατών της Ευρωζώνης από τα πλουσιότερα – ενώ δεν μπορεί κανείς να οικοδομήσει μία κοινότητα μεταξύ χωρών διαφορετικών επιπέδων οικονομικής ισχύος, εάν δεν υπάρχει κάποια εξισορρόπηση!

Άποψη

Ριζική αλλαγή σκέψης από τον κ. Σόιμπλε; Προφανώς, αφού συντάσσεται ξαφνικά με το νέο πρόεδρο της Γαλλίας, όσον αφορά το ότι είναι απαραίτητη η χρηματοδότηση των φτωχότερων κρατών της Ευρωζώνης από τα πλουσιότερα! Πόσο μάλλον όταν στην ερώτηση του Spiegel εάν πιστεύει πως η ΕΕ και η Ευρωζώνη πρέπει να εξελιχθούν σε μία «ένωση μεταφοράς κεφαλαίων», απάντησε το αυτονόητο για όλους μέχρι σήμερα, αλλά όχι για τον ίδιο στο παρελθόν: Ότι δηλαδή δεν μπορεί κανείς να οικοδομήσει μία κοινότητα μεταξύ κρατών διαφορετικών επιπέδων οικονομικής ισχύος, εάν δεν υπάρχει κάποια εξισορρόπηση – άρα η μεταφορά κεφαλαίων από τις πλεονασματικές χώρες προς τις ελλειμματικές, όπως συμβαίνει εντός της ομοσπονδιακής Γερμανίας.

Φυσικά ο Γερμανός επανέλαβε στη συνέντευξη του την πάγια θέση του, σύμφωνα με την οποία εάν οι χώρες της ΕΕ θέλουν να την κάνουν ισχυρότερη, τότε είναι απαραίτητο να γίνει η κάθε μία από μόνη της ισχυρή – κάτι για το οποίο δεν μπορεί να φέρει αντίρρηση κανένας σκεπτόμενος Πολίτης.

Το πρόβλημα βέβαια επικεντρώνεται στο πώς θα μπορούσαν οι εκάστοτε χώρες να γίνουν ισχυρότερες, με την πλεονασματική Γερμανία στην ίδια ένωση μαζί τους – αφού τα πλεονάσματα του ενός είναι ελλείμματα του άλλου, ενώ η Γερμανία εφαρμόζει σκόπιμα την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα από το ξεκίνημα της Ευρωζώνης.

Εν προκειμένω ο κ. Σόιμπλε παραδέχθηκε, επίσης παραδόξως ότι, το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της χώρας του έχει υπερβολικά πλεονάσματα, ύψους 270 δις € το 2016 ή 8,6% του ΑΕΠ της – αποδεχόμενος την αρνητική κριτική του κ. Macron και υποσχόμενος πως θα το περιορίσει τα επόμενα χρόνια.

Ισχυρίσθηκε όμως ταυτόχρονα πως οι λόγοι δεν είναι πολιτικοί, ότι δεν το επιδίωξε δηλαδή ο ίδιος με κυβερνητικά μέτρα, αλλά ότι οφείλονται στα εξής: (α) στη μεγάλη ανταγωνιστικότητα της γερμανικής οικονομίας και (β) στο ότι η χώρα είναι μέρος της Ευρωζώνης, οπότε ωφελείται από τη χαμηλή ισοτιμία του ευρώ μέσω της πολιτικής της ΕΚΤ, αφού κάνει τα γερμανικά προϊόντα πιο φθηνά, οπότε πιο ελκυστικά στην παγκόσμια αγορά.

Η ανταγωνιστικότητα της γερμανικής οικονομίας

Όσον αφορά το πρώτο, έκρυψε έντεχνα το ότι, η μεγάλη ανταγωνιστικότητα της χώρας του οφείλεται καθαρά στη μισθολογική πολιτική dumping που υιοθετήθηκε το 2000, με την ατζέντα 2010 – στην πολιτική του μερκαντιλισμού δηλαδή, άρα σε πολιτικούς λόγους, για την οποία άλλωστε πολύ σωστά κατηγορείται από τις Η.Π.Α. και το ΔΝΤ.

Αρκεί να αναφέρει κανείς πως έκτοτε οι μισθοί αυξάνονταν χαμηλότερα από την άνοδο της παραγωγικότητας των εργαζομένων στη Γερμανία – παραμένοντας στάσιμοι για πολλά χρόνια ενάντια στη συμφωνηθείσα κοινή πολιτική με τις άλλες χώρες, την οποία τήρησε πιστά μόνο η Γαλλία (αύξηση των μισθών στο ύψος του πληθωριστικού στόχου της ΕΚΤ, γράφημα).

Επίσης το ότι, αντίθετα με όσα λέγονται, η οικονομική εξέλιξη της Γαλλίας, όσον αφορά την αύξηση του ΑΕΠ της, ήταν καλύτερη από αυτήν της Γερμανίας – αφού ο πραγματικός μέσος ρυθμός ανάπτυξης της Γαλλίας από το 1999 έως το 2016 ήταν 1,5% ενώ της Γερμανίας 1,3%. Οι Γάλλοι εργαζόμενοι όμως δεν ανέχονται τόσο εύκολα την εκμετάλλευση τους, όσο οι Γερμανοί – οπότε παρήγαγαν μεν περισσότερο, αλλά αμείβονταν ανάλογα.   

Μόνο στο θέμα της ανεργίας υπερέχει αισθητά η Γερμανία, έχοντας την μειώσει στο 3,9% έναντι 10,1% της Γαλλίας – επειδή όμως έχει δημιουργήσει πολύ φθηνότερες θέσεις εργασίας, καθώς επίσης ένα μεγαλύτερο αριθμό εργαζομένων μερικής απασχόλησης. Ας μην ξεχνάμε δε πως η Γερμανία ευρισκόταν το 2015 στην τελευταία θέση του ΟΟΣΑ, όσον αφορά τις ώρες απασχόλησης των εργαζομένων της – οι οποίες ήταν ετήσια 1.371 έναντι 1.482 της Γαλλίας.

Ο Γερμανός δεν ανέφερε επίσης ότι, η ανταγωνιστικότητα μίας χώρας δεν εξαρτάται μόνο από τους μισθούς των εργαζομένων της – αλλά, επίσης, από το ύψος και το κόστος των κεφαλαίων που έχει στη διάθεση της για τη διεξαγωγή επενδύσεων, εμπορίου κλπ., όπου η Γερμανία διαθέτει εκ των πραγμάτων τα περισσότερα.

Τέλος πως τα πλεονάσματα της χώρας του δεν οφείλονται μόνο στις εξαγωγές της, ένα μεγάλο μέρος των οποίων προέρχεται από προϊόντα που εισάγει αγοράζοντας τα φθηνά από άλλες χώρες και μετά τα εξάγει, αλλά, επίσης, στις χαμηλές εισαγωγές της – αφού οι Πολίτες της δεν καταναλώνουν περισσότερο, μεταξύ άλλων λόγω της μη ανόδου των μισθών τους, παράλληλα με την αύξηση των φόρων, παρά το ότι ο προϋπολογισμός της Γερμανίας είναι πλεονασματικός.

Το ευρώ

Περαιτέρω, αν και ο κ. Σόιμπλε αποδέχθηκε ότι, η χαμηλή ισοτιμία του ευρώ διευκόλυνε τις εξαγωγές της Γερμανίας, δεν ανέφερε πότε ακριβώς ξεκίνησε η ραγδαία αύξηση των πλεονασμάτων της – επειδή η αφετηρία ήταν η κρίση χρέους της Ευρωζώνης, την οποία σε κάποιο βαθμό ο ίδιος προκάλεσε (γράφημα).

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη των πλεονασμάτων της Γερμανίας (μπλε στήλες, αριστερή κάθετος) σε σύγκριση με τη Γαλλία (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος).

.

Ακόμη χειρότερα, δεν έχει καμία πρόθεση να καταπολεμήσει την κρίση χρέους, επειδή η χώρα του τρέφεται από αυτήν – οπότε η Ελλάδα, στην οποία έχει δώσει το ρόλο της πυροδότησης της κρίσης όποτε τη χρειάζεται ο Γερμανός, μάλλον θα απογοητευθεί εάν περιμένει την ονομαστική μείωση του χρέους της, χωρίς την οποία ασφαλώς δεν έχει μέλλον.

Αυτό που πιθανότατα θα συμβεί είναι να χρησιμεύσει ξανά η Ελλάδα ως πειραματόζωο, όταν ο κ. Σόιμπλε θα υιοθετήσει το πτωχευτικό δίκαιο για τις χώρες της Ευρωζώνης – τις οποίες, όταν χρεοκοπούν, θα τις αναλαμβάνει το ευρωπαϊκό ΔΝΤ (ESM), λεηλατώντας τες εξ ολοκλήρου (άρθρο) και μετατρέποντας τες σε γερμανικές αποικίες, πιθανότατα με δύο νομίσματα.

Εν προκειμένω χρειάζεται απαραίτητα τη συμμαχία της Γαλλίας, στην οποία στήριξε ξεκάθαρα την εκλογή του κ. Macron, επειδή συμφωνεί μαζί του – οπότε η αλλαγή της πολιτικής του που αναφέραμε στην αρχή εξυπηρετεί απλά τους σκοπούς του στη δεδομένη χρονική συγκυρία, ενώ είναι μεν σωστή, αλλά ασφαλώς δεν είναι ειλικρινής.

Επίλογος

Πολλοί πιστεύουν πως τα πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας οφείλονται μόνο στο ότι, οι εξαγωγές της είναι υψηλότερες από τις εισαγωγές – επειδή δεν γνωρίζουν πως το εν λόγω πλεόνασμα μίας χώρας είναι επίσης ίσο με τη διαφορά των εγχωρίων αποταμιεύσεων, σε σχέση με τις εγχώριες επενδύσεις. Με δεδομένο δε το ότι, οι Γερμανοί αποταμιεύουν σε μεγάλο βαθμό, ενώ διεξάγονται πολύ λίγες επενδύσεις στο εσωτερικό της χώρας, η Γερμανία θα είχε πλεόνασμα ακόμη και εάν δεν ήταν πρωταθλήτρια στις εξαγωγές – οπότε δεν εξαρτάται σε τόσο μεγάλο βαθμό από το ευρώ, όσο πιστεύει κανείς.

Στα πλαίσια αυτά είμαστε σίγουροι ότι, εάν διαπίστωνε πως το κοινό νόμισμα έπαυε να την ωφελεί ή πως θα διακινδύνευε να χάσει περισσότερα παραμένοντας εντός της Ευρωζώνης, θα εγκατέλειπε το ευρώ σε χρόνο μηδέν – ενώ ασφαλώς γνωρίζει πως η Ευρωζώνη απειλείται σε μεγάλο βαθμό από την Ιταλία, τυχόν έξοδος της οποίας αφενός μεν θα συμπαρέσυρε τη Γαλλία λόγω της έκθεσης των τραπεζών της (γράφημα), αφετέρου ολόκληρη τη νομισματική ένωση.

Επομένως, όλα όσα δηλώνει ο κ. Σόιμπλε δεν έχουν ποτέ το νόημα που καταλαβαίνουμε – υποκρύπτοντας σκοπιμότητες που πολύ δύσκολα μπορεί να ανακαλύψει κανείς, όσο και αν προσπαθήσει. Οφείλουμε λοιπόν να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί όταν τον «μεταφράζουμε», καθώς επίσης προετοιμασμένοι για απρόβλεπτες εξελίξεις.

Υστερόγραφο: Η Γερμανία δεν θα τολμήσει στο άμεσο μέλλον να ηγηθεί μόνη της στην Ευρώπη – αφενός μεν λόγω του ναζιστικού παρελθόντος της που δεν έχει ξεχαστεί, ενώ ήλθε στην επιφάνεια ξανά από την Ελλάδα (οπότε δεν πρόκειται ποτέ να τη συγχωρήσει), αφετέρου λόγω της πρόσφατης ληστείας των χωρών της Ευρωζώνης με το μισθολογικό dumping, καθώς επίσης με την επιβολή της πολιτικής λιτότητας, όπου χρησιμοποίησε ως «προπέτασμα καπνού» το ΔΝΤ. Ως εκ τούτου, είναι ιδανικός σύμμαχος η αδύναμη Γαλλία υπό τον κ. Macron που η ίδια στήριξε – ο οποίος θα είναι παιχνιδάκι στα χέρια του κ. Σόιμπλε, ενώ θα τη βοηθήσει στην εκδίωξη του ΔΝΤ (Η.Π.Α.).

Πηγή : http://www.analyst.gr