του Wesley J. Smith*
«Φανταστείτε έναν κόσμο που κυβερνάται από επιστήμονες και όχι από πολιτικούς», διακήρυσσε ένα tweet από τον ιστότοπο Physics-astronomy.org. Ο υπαινιγμός του μηνύματος είναι σαφής:
Η κοινωνία θα ήταν καλύτερη εάν οι επιστήμονες ήλεγχαν τη δημόσια πολιτική.
Τι επικίνδυνη ιδέα! Κυβερνώμενοι από επιστήμονες είναι κάτι που όχι μόνο θα απαιτούσε την εγκαθίδρυση ενός αυταρχικού τεχνοκρατισμού – ένα καθεστώς εμπειρογνωμόνων, αλλά θα ήταν επίσης κάτι το αντιεπιστημονικό, διότι έτσι συνδυάζεται η ζωτικής σημασίας συνεισφορά της επιστήμης στην πρόοδο και την εκμάθηση με τα εντελώς διαφορετικά καθήκοντα της δημιουργίας αποτελεσματικής πολιτικής και καθορισμού προτεραιοτήτων.
Σκεφτείτε το.
Η επιστήμη, κατανοώντας την σωστά, είναι μια ισχυρή μέθοδος για την κατανόηση του φυσικού μας κόσμου.
Τα εργαλεία της Επιστήμης είναι η παρατήρηση, η υπόθεση, ο πειραματισμός, οι δοκιμές, το συμπέρασμα, η διάψευση και τα παρόμοια.
Για να είναι αποτελεσματική, η επιστήμη πρέπει να εφαρμόζεται αντικειμενικά.
Σκοπός της δεν είναι να βρει αυτό που οι επιστήμονες θέλουν να είναι αληθινό, αλλά μάλλον να εξακριβώσουν στοιχεία σχετικά με τη λειτουργία του φυσικού κόσμου.
Υπό αυτήν την έννοια, η επιστήμη είναι ανήθικη.
Έτσι, ενώ η επιστήμη είναι πολύ αποτελεσματική στην απόκτηση γνώσης, δεν μπορεί να μας ενημερώσει για το τι είναι σωστό ή λάθος, καλό ή κακό, ηθικό ή ανήθικο. Αυτή είναι η δουλειά της φιλοσοφίας, της θρησκείας, της ηθικής και τα παρόμοια.
Η «διακυβέρνηση» είναι μια περίπλοκη δέσμευση
. Ναι, η δημιουργία αποτελεσματικής δημόσιας πολιτικής απαιτεί ακριβή δεδομένα. Αλλά σε αντίθεση με την επιστήμη, η διακυβέρνηση είναι ουσιαστικά ένα υποκειμενικό εγχείρημα. Απαιτεί ένα σύστημα αξιών βάση του οποίου να κρίνει και να εφαρμόζει τις πληροφορίες που η επιστήμη διακρίνει.
Πάρτε το ηθικά αμφιλεγόμενο ζήτημα της έκτρωσης.
Η επιστήμη μας ενημερώνει ότι ένα ανθρώπινο έμβρυο είναι ένας ζωντανός οργανισμός.
Η επιστήμη περιγράφει επίσης τις ιδιότητες του εμβρύου σε διαφορετικά στάδια της ανθρώπινης ανάπτυξης, για παράδειγμα, όταν η καρδιά αρχίζει να χτυπά.
Αλλά η επιστήμη δεν μπορεί να μας πει εάν η έκτρωση ενός εμβρύου είναι ηθικά σωστό.
Ούτε μπορεί να εξισορροπήσει τις ανταγωνιστικές έννοιες του καλού, στην περίπτωση της άμβλωσης, την σωματική αυτονομία μιας γυναίκας με την αξία της ανθρώπινης ζωής. Ως εκ τούτου, οι «κυβερνώντες» επιστήμονες δεν θα είναι πιο ικανοί στο να αποφασίσουν για την πολιτική των αμβλώσεων, σε σύγκριση με τους πολιτικούς.
Η διακυβέρνηση συνεπάγεται επίσης τη σύναψη συμβιβασμών, το οποίο δεν θεωρείται γνώρισμα της επιστημονικής έρευνας. Πάρτε για παράδειγμα την COVID.
Η επιστήμη μπορεί να μας πει τη φύση της νόσου, τα συμπτώματά της, τον τρόπο με τον οποίο εξαπλώνεται και τα βήματα που θα οδηγήσουν στην απόλυτη εξάλειψή της.
Όμως η επιστήμη δεν μπορεί να δώσει ουσιαστικές απαντήσεις στο πως να εφαρμοστούν αποτελεσματικά τα μέτρα που θα εξισορροπήσουν την κατάσταση στο σύνολό της.
Για παράδειγμα, πώς να εξισορροπηθεί η οικονομική βλάβη, που προκαλείται από τις επαναλαμβανόμενες καραντίνες και η κατάθλιψη, που προκύπτει από την απομόνωση των ηλικιωμένων, έναντι της πιθανότητας ότι ένας γενικός εγκλεισμός θα εμποδίσει την εξάπλωση της ασθένειας; Αυτό δεν είναι ένα αυστηρά επιστημονικό ζήτημα.
Επίσης, αν ο εξαναγκαστικός εμβολιασμός προκαλέσει την έντονη αντίσταση του κόσμου, δε θα ήταν επιζήμιος στην καταπολέμηση της πανδημίας συνολικά; Και πάλι, αυτό είναι πέρα από τον έλεγχο της επιστήμης.
Οι υποστηρικτές του συνθήματος «ακολουθήστε τους επιστήμονες» το γνωρίζουν. Τότε λοιπόν, ποιο είναι το νόημα της προώθησης του «αφήστε τους επιστήμονες να αποφασίσουν;»
Η σύντομη απάντηση; Ιδεολογία.
Ο επιστημονικός τομέας γίνεται όλο και περισσότερο ιδεολογικός, με μεγάλα επιστημονικά περιοδικά να προωθούν συχνά ακραία προοδευτικές πολιτικές ατζέντες, κρύβοντας την προκατάληψή τους πίσω από την εξουσία που το κοινό χορηγεί στην επιστήμη.
Πέρα από την πολιτική, οι υποστηρικτές της διακυβέρνησης από επιστήμονες προωθούν ένα σύστημα πεποιθήσεων γνωστό ως «επιστημονισμός».
Παρά τις ομοιότητες των λέξεων, η «επιστήμη» και ο «επιστημονισμός» είναι έννοιες παράδοξες. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, η επιστήμη είναι μια μέθοδος εκμάθησης αντικειμενικών στοιχείων.
Αλλά στην εφαρμογή της είναι ανήθικη – γι’ αυτό η αναζήτηση επιστημονικής γνώσης πρέπει να διέπεται από ηθικούς περιορισμούς, όπως για παράδειγμα ο Κώδικας της Νυρεμβέργης που προστατεύει τους ανθρώπους από το να μετατραπούν σε πειραματόζωα χωρίς τη θέλησή τους.
Αντίθετα, ο επιστημονισμός προωθεί μια υποκειμενική κοσμοθεωρία. Όπως γράφει ο συνάδελφός μου στο Discovery Institute Τζον Γουέστ στο «The Magician’s Twin», ο επιστημονισμός είναι «η λανθασμένη πεποίθηση ότι η σύγχρονη επιστήμη παρέχει τη μόνη αξιόπιστη μέθοδο γνώσης για τον κόσμο και το συμπέρασμα ότι οι επιστήμονες έχουν το δικαίωμα να υπαγορεύουν την ηθική μιας κοινωνίας, τα θρησκευτικά πιστεύω, ακόμη και κυβερνητικές πολιτικές μόνο και μόνο εξαιτίας της επιστημονικής τους εμπειρίας».
Πώς να ξεχωρίσουμε αυτές τις δύο έννοιες στον πραγματικό κόσμο; Η γενετική είναι επιστήμη, ένας κλάδος της βιολογίας που ασχολείται με τη μελέτη των γονιδίων και της κληρονομικότητας των οργανισμών. Για παράδειγμα, οι επιστήμονες έχουν εντοπίσει οκτώ γονίδια που οδηγούν έναν άνθρωπο να έχει κόκκινα μαλλιά. Αυτό είναι απλά αυτό που είναι. Δεν προϋποθέτει την εκχώρηση οποιασδήποτε αξίας σε αυτό το χαρακτηριστικό.
Αντιθέτως, η ευγονική είναι ένα παράδειγμα επιστημονισμού.
Η ευγονική υποστηρίζει ότι επιστημονικά, κάποια ανθρώπινα όντα είναι «κατάλληλα» και άξια ζωής, έναντι άλλων που θεωρούνται «ακατάλληλοι», και είναι επιτακτική ανάγκη να αποβληθούν από την αλυσίδα της κληρονομικότητας.
Δυστυχώς για την Αμερική, πολλές πολιτείες ακολούθησαν την ψευδοεπιστήμη και θέσπισαν νόμους ακούσιας στείρωσης σύμφωνα με τους οποίους περισσότεροι από 60.000 αθώοι άνθρωποι στερήθηκαν του δικαιώματός τους να αποκτήσουν παιδιά. Βλέπετε τον κίνδυνο τώρα στο «να αφήσουμε τους επιστήμονες να κυβερνήσουν;»
Λοιπόν, ας μη συνηγορούμε πλέον στην επιβολή της τάξης από ειδικούς. Σίγουρα χρειαζόμαστε επιστήμονες να ενημερώνουν τους κυβερνητικούς ηγέτες με ακρίβεια για τα γεγονότα του φυσικού κόσμου και να παρέχουν τις καλύτερες, αντικειμενικές προβλέψεις τους σχετικά με τα πιθανά οφέλη και τις συνέπειες διαφόρων πολιτικών προσεγγίσεων.
Αλλά για τη δημιουργία νομοσχεδίων, κανόνων, κανονισμών και οδηγιών απαιτούνται πολλά περισσότερα. Χρειάζεται σοφία, ηθική και η ικανότητα δημιουργίας απαραίτητων συμβιβασμών μεταξύ ανταγωνιστικών πολιτικών συνιστωσών, κάτι που είναι πολύ πιο πέρα από την ικανότητα των επιστημόνων.
* Ο βραβευμένος συγγραφέας Wesley J. Smith είναι πρόεδρος του Discovery Institute’s Center on Human Exceptionalism
Πηγή : από το «https://theepochtimes.gr/»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου