Το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο. Δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε και είναι βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα μας καταπιεί. Αυτό ήταν σαφές από την πρώτη στιγμή. Υπήρχε όμως η ελπίδα ότι θα κερδίζαμε χρόνο με την λήψη μέτρων για τον περιορισμό του σπάταλου κράτους και ότι θα υπήρχε στην συνέχεια μία αναπτυξιακή πολιτική που θα έδινε νέα ώθηση στην οικονομία. Αυτά ελπίζαμε...
Πάμε τώρα να δούμε τι έχουμε! Το σπάταλο κράτος δεν έχει περιοριστεί. Έχουν οδηγηθεί στην ανεργία 1,5 εκατομμύριo εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, έχουν κουρευτεί μισθοί και συντάξεις, αλλά το αδηφάγο κράτος παραμένει πανίσχυρο. Ανάπτυξη δεν υπάρχει. Η Ευρώπη δεν ήταν διατεθειμένη να δημιουργήσει ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για την Ελλάδα και για τον ευρωπαϊκό Νότο. Ή δεν μπόρεσε. Όπως και να έχει η ουσία παραμένει η ίδια. Αντί για περιορισμό του κράτους και ανάπτυξη, έχουμε νέους δυσβάστακτους φόρους.
Η πολιτική αυτή είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Και το χειρότερο όλων είναι ότι οι θυσίες που έγιναν θα πάνε χαμένες, γεγονός που θα έχει ανυπολόγιστες πολιτικές συνέπειες στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη.
Λίγο πριν πέσουμε στο γκρεμό η Ευρώπη θα κάνει βαρυγκωμώντας το αυτονόητο: Θα ακολουθήσει τις οδηγίες του ΔΝΤ. Ο χρόνος και ο τρόπος που θα γίνει το κούρεμα και με δεδομένη την πλήρη απουσία ενός σοβαρού στρατηγικού σχεδίου για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση, θα καταστίσουν αμφίβολη την αποτελεσματικότητα και αυτής ακόμη της γενναίας πράξης του νέου κουρέματος.
Το ότι είμαστε σε αδιέξοδο είναι κάτι περισσότερο από εμφανές. Το χειρότερο όλων, όμως, είναι ότι δεν υπάρχει αξιόπιστη πρόταση για το πώς θα μπορέσουμε να βγούμε από τέλμα.
Η κυβέρνηση είναι απασχολημένη με την διαχείριση της εξουσίας, όπως ο λογιστής καλείται να διεκπεραιώσει τις δουλειές της ημέρας. Η αντιπολίτευση, από την άλλη πλευρά, δείχνει να μην είναι έτοιμη για την επόμενη ημέρα και να ανησυχεί περισσότερο με την προοπτική να γίνει κυβέρνηση από το να παραμείνει αντιπολίτευση.
Κι η Ευρώπη, τέλος, μας αντιμετωπίζει με μία υπεροψία, όπως αρμόζει στις περιπτώσεις που ο αυτοκράτορας καλείται να δώσει λύση σε μία διένεξη χωρικών σε ένα απομακρυσμένο χωριό της αυτοκρατορίας. Πολύ εύκολα οι απεσταλμένοι της Αυτού Μεγαλειότητας βγάζουν φιρμάνια για νέες θυσίες στον βωμό της λιτότητας. Ακόμη κι αν κάνουν λάθος, θα έχουν πεθάνει ιθαγενείς και όχι ρωμαίοι πολίτες...
Μέχρι πριν λίγο καιρό ευχόμασταν να μην μας βρει το ατύχημα. Ίσως θα πρέπει να μας απασχολήσει το γεγονός ότι έχουμε γλιτώσει τα χειρότερα, μέχρι στιγμής, εξαντλώντας κάθε πιθανότητα που μας έδινε η επιστήμη των μαθηματικών. Ακόμη και ο μεγάλος Θεός της Ελλάδας αδυνατεί, πλέον, να κάνει, υπό τις παρούσες συνθήκες, άλλα θαύματα...
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Πηγή :
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου