Κάτι δεν πάει καλά με τον τουρισμό

Τα πράγματα στον τουρισμό πάνε κάθε χρόνο από το κακό στο χειρότερο. Οι προβλέψεις ωστόσο των ανθρώπων του τουρισμού και των στελεχών του υπουργείου είναι αισιόδοξες. 

Δημοσιεύουμε ένα ενδιαφέρον κείμενο της Ιουλίας Πλημμυρίδου στο πλαίσιο προβληματισμού και διαλόγου για ένα θέμα που αφορά όλους μας στο νησί.

Ο τουρισμός, το δίχως άλλο, είναι η βαριά βιομηχανία μας.
Προβάλλουμε και διαφημίζουμε τον τουρισμό, θεωρώντας ότι, όσο περισσότεροι άνθρωποι επισκέπτονται την Ελλάδα, τόσο περισσότερα χρήματα θα εξοικονομήσουμε.
Αυτό όμως, όπως θα αποδείξουμε παρακάτω δεν ισχύει.
Για το σκοπό λοιπόν αυτόν, ας χωρίσουμε τον τουρισμό σε δύο κύριες κατηγορίες

Α) «τον ελεύθερο τουρισμό», όταν τα άτομα από μόνα του αποφασίζουν να επισκεφθούν την χώρα μας και

Β) «τον οργανωμένο τουρισμό» όταν δηλαδή οι τουρίστες έρχονται «πακέτο» με κάποιο τουριστικό γραφείο.

Υπάρχουν πολύ σημαντικές διαφορές στα δύο είδη τουρισμού και αυτές κυρίως επισημαίνονται στον τρόπο και τον τόπο, που καταβάλλονται τα χρήματα, από ποιους και γιατί φορολογούνται, οι ανταγωνιστικές πιέσεις που ασκούνται στην χώρα, για φθηνά τουριστικά πακέτα, καθώς και άλλοι μέθοδοι που θα αναλύσουμε παρακάτω

Α) Ελεύθερος τουρισμός

Ο τρόπος που κινείται το χρήμα στον ελεύθερο τουρισμό είναι ο εξής:
Όταν ένας τουρίστας έρχεται και κάνει ελεύθερο τουρισμό στην Ελλάδα πληρώνει:


Μεταφορικά μέσα: Αεροπλάνα, ταξί, συγκοινωνίες τοπικές, υπεραστικές, ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα ή μοτοποδήλατα, ενοικιαζόμενα σκάφη, πλοία της γραμμής κλπ
Διαμονή: μικρά ή μεγάλα ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια, κάμπινγκ κλπ
Διατροφή – διασκέδαση: εστιατόρια, fast food, σουβλατζίδικα, κέντρα διασκέδασης, μπαρ, καφετέριες, club κλπ

Καταστήματα: τουριστικών ειδών, σουβενίρ, εποχικά καταστήματα και καταστήματα σε τουριστικές περιοχές γενικά.

Όλοι οι παραπάνω επαγγελματίες κερδίζουν απευθείας από τον τουρίστα για τις υπηρεσίες και τα αγαθά που προσφέρουν. Δεν μοιράζονται με κανέναν το κέρδος τους, ενώ το κράτος φορολογεί τους επαγγελματίες πάνω στο καθαρό κέρδος και εισπράττει Χ φόρους από αυτούς.
Βάσει στατιστικών στοιχείων 15.000.000 τουρίστες καταφθάνουν στην χώρα μας ετησίως. Και το κράτος και οι επιχειρήσεις κερδίζουν, ενώ από τους φόρους που εισπράττει, το κράτος μπορεί και συντηρεί τις υποδομές του.

Β) Οργανωμένος τουρισμός.


Όταν ο τουρίστας χρησιμοποιεί τουριστικά γραφεία του εξωτερικού τότε συμβαίνει το εξής:
Τα τουριστικά γραφεία κλείνουν όλες τις παραπάνω υπηρεσίες για λογαριασμό του τουρίστα, εισπράττοντας όμως ένα ποσοστό επί των κερδών των προαναφερομένων επιχειρήσεων, ή χειρότερα, επινοικιάζουν τις ελληνικές τουριστικές επιχειρήσεις για δική τους εκμετάλλευση.
Όλα τα χρήματα του τουρισμού προεισπράττονται στο εξωτερικό, ενώ οι τουριστικές επιχειρήσεις διαπραγματεύονται με το συγκεντρωμένο δανεικό ρευστό, τις ελληνικές τουριστικές επιχειρήσεις, από τις οποίες αποσπούν πακέτα απαράδεκτα χαμηλά.

Οι ελληνικές τουριστικές επιχειρήσεις έχουν ελάχιστο καθαρό κέρδος πάνω στο οποίο μπορεί το ελληνικό κράτος να φορολογήσει. Τα κέρδη του ελληνικού τουρισμού μεταφέρονται στις τουριστικές επιχειρήσεις του εξωτερικού, όπου τα εκάστοτε κράτη φορολογούν και εισπράττουν φόρους, ουσιαστικά όμως, για τον δικό μας ελληνικό τουρισμό.


Ακόμα χειρότερα, μερικές χώρες προέλευσης του τουρίστα, φορολογούν αυστηρά τις τουριστικές τους επιχειρήσεις, αφού εκείνες βλέπουν χρήματα να φεύγουν από την χώρα τους.
Τα τουριστικά γραφεία από την άλλη, πιέζουν για καλύτερες τιμές στα πακέτα τους, λόγο ανταγωνισμού και βαριάς φορολόγησης, εκβιάζοντας ότι θα στραφούν σε άλλες χώρες.
Ένας φαύλος κύκλος με επίκεντρο τις ελληνικές τουριστικές επιχειρήσεις.
Με άλλα λόγια η κα Μέρκελ εισπράττει φόρους, όχι μόνο για την δική της βαριά βιομηχανία, αλλά και για την δική μας.

Παράδειγμα 1:

Αν κάποιος επισκεφθεί τα Μάλια της Κρήτης και ζητήσει από μόνος του να νοικιάζει ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, τους καλοκαιρινούς μήνες, τότε θα πληρώσει τουλάχιστον 50 ευρώ τη βραδιά. Ο ίδιος ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου, επινοικιάζει προς 8 – 10 ευρώ τη βραδιά τα δωμάτια του σε τουριστικά γραφεία του εξωτερικού.

Υπάρχει δηλαδή μια διαφορά της τάξης των 40 – 42 ευρώ.
Τα τουριστικά γραφεία του εξωτερικού νοικιάζουν τα δωμάτια μέσω των γραφείων τους ή ιστοσελίδων προς 38 ευρώ τη βραδιά. Κερδίζουν δηλαδή ΚΑΘΑΡΑ 28 – 30 ευρώ για κάθε βραδιά για κάθε δωμάτιο στα Μάλια της Κρήτης.


Χρήματα που κερδίζουν από υπηρεσίες που παρέχονται στην Ελλάδα, από επιχειρήσεις που κατοικοεδρεύουν στην Ελλάδα, τα οποία όμως φορολογούνται αλλού.
Ακόμα πιο παράξενο είναι το φαινόμενο των ελλήνων, οι οποίοι πλέον γνωρίζοντας ότι μέσω ιστοσελίδων θα πετύχουν καλύτερες τιμές, κλείνουν από Ελλάδα, μέσω ιστοσελίδων δωμάτια στην Ελλάδα, όμως μέσω τουριστικών γραφείων του εξωτερικού, με άλλα λόγια στέλνουμε τα χρήματα μας έξω, για να μας παραχθεί μια υπηρεσία στην χώρα μας.

Επειδή τα γραφεία γνωρίζουν ότι όταν ο τουρίστας που κάνει ελεύθερο τουρισμό δεν μπορεί να κλείσει δωμάτια ή να εξυπηρετηθεί όπως πρέπει, τότε θα στρέφεται φυσικά στον οργανωμένο τουρισμό, κλείνουν όλα τα δωμάτια των ξενοδοχείων για τους μήνες αιχμής του ελληνικού τουρισμού, που είναι συνήθως Ιούλιος, Αύγουστος, προκαταβολικά, ενώ το ίδιο έχει παρατηρηθεί και στα αεροπορικά εισιτήρια, δεσμεύοντας τα “εικονικά” κάνοντας ομαδικές κρατήσεις. Κατά αυτόν τον τρόπο δημιουργείται ένα εσφαλμένο κλίμα, που εμποδίζει την ανάπτυξη του ελεύθερου τουρισμού.

Και τέλος το «All inclusive» ή καλύτερα το μάντρωμα. Είναι η νέα μόδα στον Τουρισμό. Ένας τρόπος να εισπράξουν χρήματα από το φαγητό και την διασκέδαση του τουρίστα, μέσα από το ξενοδοχείο, με άλλα λόγια ακόμα λιγότερα χρήματα στις επιχειρήσεις εστίασης και διασκέδασης των τουριστικών περιοχών, ακόμα λιγότερα χρήματα στα ταμεία του κράτους.

Παράδειγμα 2:

Ένα άλλο παράδειγμα που θα περιγράψουμε, είναι τα κρουαζιερόπλοια ή αλλιώς, πλωτά εμπορικά κέντρα.
Στεγάζουν, σιτίζουν, προμηθεύουν με αγαθά και υπηρεσίες, καθώς μεταφέρουν τους τουρίστες.
Όλο το χρήμα κινείται από την πλώρη στην πρύμνη.


Πιάνουν συνήθως λιμάνι σε κοσμοπολίτικα νησιά και μεγάλες πόλεις, ενώ λίγος χρόνος, πριν από τον απόπλου, μένει στον κόσμο, να διασκεδάσει, να ψωνίσει, να πιει ένα καφέ ή να περιηγηθεί τα αξιοθέατα, με άλλα λόγια να ξοδέψει χρήματα σε ελληνικές επιχειρήσεις.
Το καλοκαίρι του 2010 με κρουαζιερόπλοια κατέπλευσαν 1 εκατομμύριο κόσμος στην χώρα μας.
Ελάχιστο κέρδος έχει το ελληνικό κράτος από τα σκάφη αυτά, ενώ αν το 20% των επιβατών, έκαναν ελεύθερο τουρισμό στην Ελλάδα, θα κερδίζαμε το δίχως άλλο πολύ περισσότερα χρήματα, από όσα από το σύνολο τους.

Στο Κατάκολο είχαν προγραμματισμένες προσεγγίσεις, από 15 Μαρτίου έως 15 Νοεμβρίου 2010, 360 κρουαζιερόπλοια, εκτός από τα έκτακτα δρομολόγια.


«Ο μέσος όρος παραμονής των πλοίων είναι οι 7 ώρες και στο διάστημα αυτό οι επιβάτες επισκέπτονται την Αρχαία Ολυμπία ή τις κοντινές παραλίες».
Το κόστος δε μιας τέτοιας κρουαζιέρας, για μια τετραμελή οικογένεια ανέρχεται από 3.000 έως 10.000 ευρώ (ανάλογα το σκάφος και τη θέση κράτησης), χωρίς να συνυπολογίσουμε τα χρήματα τα οποία θα δαπανήσουν στα καταστήματα του πλοίου, τα μπαρ, και τα εστιατόρια.


Παράδειγμα προγράμματος επταήμερης κρουαζιέρας ανά άτομο:

Sampled Prices:
Inside staterooms $1,349.00
Outside stateroom $1,549.00
Outside staterooms with balcony $1,699.00
Suites with balcony $2,399.00
Schedule: Bari, Italy (01 Aug d1800); Katakolon (Olympia), Greece (02 Aug 1230-1730); Santorini, Greece (03 Aug 0800-1430); Mykonos, Greece (03 Aug 1930(+1)0100); Piraeus (Athens), Greece (04 Aug 0730-1630); Corfu (05 Aug 1400-1930); Dubrovnik, Croatia (06 Aug 0730-1400); Venice, Italy (07 Aug 0900-1800); Bari, Italy (08 Aug a1200)


Κατά παρόμοιο τρόπο λειτουργούν και τα ενοικιαζόμενα ιστιοφόρα και τα σκάφη αναψυχής.
Κλείνονται στο εξωτερικό μέσω γραφείων, ή ιστοσελίδων του Διαδικτύου.
Τα χρήματα όλα καταβάλλονται προκαταβολικά στο εξωτερικό.
Ο τουρίστας παραλαμβάνεται από το αεροδρόμιο, από άτομο του πληρώματος των σκαφών και κατευθύνεται σε αυτό.


Διαμονή, διατροφή, μεταφορά όλα παρέχονται εδώ, αλλά πληρώνονται και φορολογούνται αλλού.
Ακόμα πιο τραγική είναι η κατάσταση με τα σκάφη τα οποία προέρχονται από Τουρκία και άλλες γειτονικές χώρες. Νοικιάζουν κρουαζιέρες για περιήγηση σε ελληνικά νησιά, σα να ήταν δικά τους.

Όλο το Αιγαίο είναι κατάμεστο με ιστιοφόρα, πολυτελή σκάφη, φουσκωτά κλπ τα οποία από την μία δεν πληρώνουν στο ελληνικό κράτος τίποτα, από την άλλη έχουν την αξίωση να τους παραχθεί βοήθεια σε περίπτωση ανάγκης, ενώ απαιτούν καθαρές θάλασσες και παραλίες. Για του που αδειάζουν τα σκουπίδια και τις αποχετεύσεις τους καλύτερα να μη ρωτάμε.

Παράδειγμα 3:


Μεταφορά των τουριστών από ξηράς, εδώ συμβαίνει το εξής:
Τα τουριστικά γραφεία του εξωτερικού νοικιάζουν πούλμαν, τα οποία και πληρώνουν ανά μέρα ή ώρα πχ από 400-750 ευρώ αναλόγως.
Στις μετακινήσεις τους χρεώνουν για την μετάβαση στην Ακρόπολη και την επιστροφή στο ξενοδοχείο προς 50 ευρώ το άτομο.

Αν έχουν ένα γκρουπ των 100 ατόμων τότε θα χρειαστούν 2 πούλμαν τα οποία θα στοιχίσουν από 800-1500 ευρώ, ενώ θα εισπράξουν, 5.000 ευρώ. Τα ποσά αυτά δεν φαίνονται πουθενά, μπορεί να έχουν χρεωθεί στο πακέτο, ή μπορεί να θεωρηθούν ως extra και να εισπραχθούν, χωρίς πουθενά να πληρωθεί κάποιος φόρος.

Το να αποδοθούν στην Ελλάδα φόροι, ούτε κουβέντα.
Οι αποστάσεις και οι εκδρομές που καλύπτουν τα τουριστικά γραφεία ποικίλουν και θα πρέπει να ερευνηθούν. Μυκήνες, Ολυμπία, Δελφούς, μικρές εκδρομές με σκάφη σε κοντινά νησιά, Αίγινα, Τζιά κλπ

Παράδειγμα 4:

Άλλη χαρακτηριστική εκμετάλλευση είναι οι προμήθειες που εισπράττουν από τουριστικά μαγαζιά και εστιατόρια.

Και τα τουριστικά γραφεία και τα κρουαζιερόπλοια, κλείνουν συμφωνίες με καταστήματα και εστιατόρια από τις περιοχές που περνάνε, για ποσοστά επί των πωλήσεων τους και κατευθύνουν τους επιβάτες τους σε αυτές τις επιχειρήσεις και ΜΟΝΟ.

Τα ποσοστά τα οποία εισπράττουν είναι ένα μέρος από τα καθαρά κέρδη των επιχειρήσεων, είναι δηλαδή τα χρήματα αυτά, τα οποία θα φορολογούσε το ελληνικό κράτος και θα είχε οικονομικό όφελος.
Τώρα όμως, είναι στα χέρια των ξένων τουριστικών γραφείων και για άλλη μια φορά, τελείως αφορολόγητα.

Διαπιστώσεις

Γεγονός είναι ότι, τα τουριστικά γραφεία χρησιμοποιούν την Ελλάδα, την ιστορία, τις θάλασσες, τα νησιά και ότι άλλο θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο, προκειμένου να κερδίσουν χρήματα.


Από πλευράς και μόνο πνευματικών δικαιωμάτων τίθονται ερωτήματα.

Γεγονός είναι, ότι η Ελλάδα, δεν εισπράττει από τα γραφεία αυτά, κανένα φόρο ή τέλος ή έχει κάποιο άλλο οικονομικό όφελος.


Η οικονομική δυναμική των τουριστών που καταφθάνουν μέσω αυτών, είναι αρκετά περιορισμένη. Έχουν ήδη καταβάλει τον οβολό τους, έχουν ήδη απορία αν το ταξίδι τους, αξίζει τα χρήματα που ξόδεψαν.


Και εδώ τίθονται ερωτήματα και εδώ το ελληνικό κράτος θα έπρεπε να ελέγξει ποιοι, φέρνουν ποιους, που.


Τηρούνται κάποιες ελάχιστες προδιαγραφές μεταφοράς, στέγασης σίτισης; βάσει των χρημάτων που έχουν πληρώσει οι τουρίστες; στο τέλος τέλος, οι ελληνικές τουριστικές υπηρεσίες θίγονται, όταν κάτι δεν πάει καλά, οπότε θα πρέπει να υπάρχει κάποιος μηχανισμός ελέγχου.


Γεγονός είναι, ότι απομυζούν τον τουρισμό, ενώ βλάπτουν την ελληνική τουριστική βιομηχανία, αφού κυριολεκτικά, οι πανάκριβες επενδύσεις μας, έχουν καταστεί βιοτεχνίες τουριστικού «φασόν».


Γεγονός είναι, ότι οι χώρες προέλευσης του τουρίστα, έχουν όφελος, αφού εισπράττουν φόρους για υπηρεσίες που παρέχονται αλλού και για το λόγω αυτό η παραγωγικότητα πχ των Γερμανών είναι αυξημένη, αφού θα πρέπει να συνυπολογιστούν και οι παραγωγικότητες της Ελλάδος, Ιταλίας, Ισπανίας, αφού εισπράττουν φόρους για τον τουρισμό των κρατών αυτών.


Γεγονός είναι ότι κυρίως οι χώρες του νότου έχουν οικονομικό πρόβλημα αφού δεν τους επιτρέπεται να κερδίσουν από τις «βαριές βιομηχανίες τους». Σχεδόν όλες οι τουριστικές επενδύσεις, δίνουν κέρδη σε ξένα κράτη.


Γεγονός είναι ότι όλος αυτός ο κόσμος που επισκέπτεται την χώρα μας, μετακινείται, προστατεύεται, επιβαρύνει το περιβάλλον, χρησιμοποιεί τις υποδομές μας, περιθάλπεται όταν χρειαστεί, δημιουργεί ατυχήματα και γενικά υπάρχει σχετική οικονομική επιβάρυνση. Ας σκεφτούμε πως 15.000.000 άτομα έρχονται μέσα σε χρονικό διάστημα 3-5 μηνών. Μιάμιση φορά ο πληθυσμός της χώρας.


Αν υποθετικά μόνο το 1% αυτών των ανθρώπων πάθαινε κάτι κατά τη διάρκεια των διακοπών του, (τσίμπημα από τσούχτρα, τροφική δηλητηρίαση, άτσαλο πέσιμο, πνιγμός, τροχαίο ατύχημα) και αν μόνο το 1% αυτών είχε ανάρμοστη συμπεριφορά (μεθυσμένοι ταραξίες, κλοπές, βανδαλισμοί, εμπρησμοί, βιαστές κλπ) τότε θα πρέπει να περιθάλψουμε 150.000 άτομα και να σωφρονίσουμε άλλα τόσα, χώρια τις ζημιές και την επιβάρυνση στο περιβάλλον.
Αλήθεια πόσο επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό μας;


Πόσο πιέζουν τις υποδομές μας; (ύδρευση, σκουπίδια, αποχέτευση, οδικό δίκτυο κλπ) Τι εισπράττουν οι δήμοι των τουριστικών περιοχών, για να αντεπεξέρθουν στις αυξημένες ανάγκες των καλοκαιρινών μηνών;
Έτσι λογικό είναι το Ελληνικό κράτος να πρέπει να εισπράξει φόρους για να συντηρήσει τις υποδομές και τις υπηρεσίες, ώστε να μπορεί να καλύψει τις τουριστικές ανάγκες των επισκεπτών του.

Προτάσεις

Για να μην αυξηθεί το τουριστικό προϊόν, είναι σημαντικό να μην επιβαρυνθεί ο τουρισμός με άλλους φόρους. Η αναδιανομή των φόρων, από τα κράτη προέλευσης του τουρίστα, θα πρέπει να είναι ο στόχος των κρατών υποδοχής του τουρισμού. Η δημιουργία ενός φόρου τουρισμού που θα αποδίδεται στην Ελλάδα για τον σκοπό αυτό.


Ένας άλλος τρόπος θα ήταν να υπήρχε μια ελάχιστη τιμή, στις ενοικιάσεις δωματίων, ανάλογα την κατηγορία του ξενοδοχείου. Το κράτος θα εισέπραττε βάση αυτού, άσχετα από το πόσο τελικά συμφώνησε ο ξενοδόχος.


Θα μπορούσε να υπολογιστεί πόσο κοστίζει την ημέρα ένας τουρίστας στο Ελληνικό κράτος και να προεισπράττονταν τα χρήματα αυτά από τα τουριστικά γραφεία.
Να γίνει μια ολοκληρωμένη οικονομική – περιβαλλοντική μελέτη για τον τουρισμό, με στατιστικά στοιχεία, προκειμένου να αναλυθεί σωστά το πρόβλημα,
«τι μας στοιχίζει και τι εξοικονομούμε από αυτόν».

 Στρατηγικές συμμαχίες γύρω από τα κράτη της Mεσογείου.

Λόγω της οικονομικής κρίσης και της κακής οικονομικής κατάστασης της χώρας, θα μπορούσε να εκτεθεί το πρόβλημα και να επιδιωχθούν αλλαγές και επεμβάσεις σε διεθνές επίπεδο, αφού και οι άλλες χώρες της μεσογείου κυρίως, έχουν παρόμοιο πρόβλημα με τον τουρισμό τους. Στρατηγικές συμμαχίες των κρατών αυτών ίσως έδινε λύσεις.

Φόρος τουρισμού

Κάθε έλληνας πολίτης πρέπει να πληρώνει φόρους για να συντηρεί τις υποδομές και της υπηρεσίες της χώρας, προκειμένω να ζει ελεύθερα στην πατρίδα του.
Κάθε μετανάστης κάνει το ίδιο εφόσον είναι βέβαια νόμιμος και όλα είναι σωστά και ωραία. Κάθε πολίτης σε κάθε χώρα, πράττει το ίδιο.


15 εκατομμύρια άτομα συντηρούνται από το Ελληνικό κράτος τα οποία φυσικά βαρύνουν τον προϋπολογισμό. Αν σαν πολίτες του κόσμου έχουν απαιτήσεις για παροχές και υπηρεσίες, για υποδομές και εξυπηρέτηση, τότε πρέπει να συμβάλουν με τον οβολό τους και αυτοί.
Αν υπολογίζαμε το χρόνο παραμονής τους στην χώρα μας κατά μέσο όρο, από είκοσι μέρες έως ένα μήνα, τότε ισοδύναμα το Ελληνικό κράτος θα έπρεπε να συντηρεί επιπλέον πληθυσμό 1 εκατομμύριο με 1,250,000 άτομα, για όλο το χρόνο, χωρίς να εισπράττει φόρους από αυτούς.


Οι επιχειρήσεις του εξωτερικού που κερδίζουν χρήματα από την Ελλάδα, πρέπει να πληρώσουν φόρους στην Ελλάδα, αλλιώς δεν συμφέρει να είμαστε τουριστική χώρα. Δεν είναι δυνατόν να πληρώνουμε εμείς τις διακοπές του γερμανού.

Υπάρχουν διακρατικές συμβάσεις και διμερείς σχέσεις, όμως κάτω από αυτές τις συνθήκες θα πρέπει να αναλογιστούμε αν μπορούμε να έχουμε τουρισμό στην Ελλάδα.
Θα πρέπει λοιπόν να δημιουργηθεί ένας τουριστικός φόρος, ο οποίος θα επιβαρύνει όσους κερδίζουν από τον ελληνικό τουρισμό και όσους θέλουν να κάνουν με ασφάλεια διακοπές στην Ελλάδα. Το πώς θα εισπραχθεί αυτός είναι τεχνικό θέμα, όμως είναι ένας φόρος ο οποίος

α) δεν επιβαρύνει τον έλληνα πολίτη,
β) είναι δίκαιος,
γ) θα αυξήσει τον ΑΕΠ
δ) θα φέρει θέσεις εργασίας, και τέλος
ε) θα βοηθήσει στην οικονομική εξισορρόπηση της χώρας
Ιουλία Πλημμυρίδου
Πηγή :http://kepom.wordpress.com