«Η Canard δεν είναι ούτε της δεξιάς ούτε της αριστεράς, είναι της αντιπολίτευσης»

Ο Φρανσουά Φιγιόν προωθήθηκε ως το νέο πρόσωπο της γαλλικής Δεξιάς, μεταρρυθμιστής και ανανεωτικός με στόχο να φέρει το κόμμα του ξανά στην εξουσία. Φαίνεται, όμως ότι υπολόγιζε χωρίς την Canard Enchaîné. Μια εφημερίδα, μικρή σε μέγεθος, αλλά με μεγάλη ιστορία, ειδικά στον τομέα της ερευνητικής δημοσιογραφίας.

Μία από τις ελάχιστες εφημερίδες που ακόμη αρνείται να «μπει» στον μαγικό κόσμο του Διαδικτύο, με μοναδικούς μετόχους τους δημοσιογράφους της και με «παλιομοδίτικο» στιλ, έχει καταφέρει να είναι ο «φόβος και ο τρόμος» για τους Γάλλους πολιτικούς. Και η μικρή συντακτική της ομάδα φροντίζει να είναι πάντα ανεξάρτητη και πάντα στην αντιπολίτευση.

Με ιστορία 102 ετών η Canard Enchaîné δεν στόχευε πάντα να κάνει την εξουσία να τρέμει. Όταν πρωτοκυκλοφόρησε, το 1915, λειτουργούσε ως αντιμιλιταριστικό φύλλο στις δύσκολες ημέρες του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου. Η ομάδα της προτιμούσε αρχικά να είναι σατιρική, ενώ στροφή προς την ερευνητική δημοσιογραφία έκανε το 1970, όπως αφηγείται ο πρώην διευθυντής της, Κλοντ Ανζελί στο βιβλίο του «Οι χαρές της δημοσιογραφίας». Διατήρησε, όμως, πάντα έναν σαρκαστικό τόνο στην αφήγηση αδικημάτων ή παρεκτροπών.

Βρέθηκε τώρα ξανά στην επικαιρότητα μετά τις αποκαλύψεις για τη σύζυγο του Φρανσουά Φιγιόν, οι οποίες ενδέχεται να κοστίσουν στον συντηρητικό υποψήφιο ακόμη και το χρίσμα για την γαλλική προεδρία.

Την Τρίτη, όπως σημειώνει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, τα κόμματα έστειλαν από νωρίς αντιπροσώπους να προμηθευθούν το συντομότερο δυνατό τις νέες αποκαλύψεις για την Πενελόπ Φιγιόν.

Για την ίδια την ιστορική εφημερίδα το θέμα Φιγιόν ήρθε την κατάλληλη στιγμή, καθώς τα φύλλα της εφημερίδας βρίσκονταν σε σταδιακή πτώση (400.000 το 2015 από τις 500.000 το 2010). Η έκδοση της Τετάρτης, που γρήγορα εξαντλήθηκε, πρέπει να πούλησε γύρω στα 500.000 φύλλα.

«Ούτε με την Δεξιά, ούτε με την Αριστερά»

Η Canard Enchaîné λειτουργεί χωρίς διαφήμιση, χωρίς παρουσία στο Διαδίκτυο και, μαζί με το Mediapart, θεωρούνται τα μόνα ανεξάρτητα γαλλικά μέσα. Το σύνθημα της συντακτικής της ομάδας είναι «ούτε με τη Δεξιά, ούτε με την Αριστερά, μόνο στην αντιπολίτευση».

Χάρη σε κάθε είδους πηγές --αστυνομικούς, διπλωμάτες, ανθρώπους των μυστικών υπηρεσιών, δικαστές, δημοσιογράφους, πολιτικούς, επιχειρηματίες και αυτούς που θα μπορούμε σήμερα να αποκαλέσουμε καταμηνυτές ατασθαλιών-- θα παραμείνει για καιρό η μοναδική εφημερίδα που αποκαλύπτει σκάνδαλα που κάνουν τους ισχυρούς να τρέμουν.

Η μικρή συντακτική ομάδα της, η οποία καταφεύγει σε πολυάριθμους συνεργάτες, τηρείται εν γένει μυστική. Όμως ο κατάλογος με τα ανδραγαθήματά της είναι μακρύς. Έχει οδηγήσει σε παραίτηση πολλούς υπουργούς, όπως τον Ερβέ Γκεμάρ (2005) μετά τις αποκαλύψεις για την πολυτελή μεζονέτα του την οποία πλήρωνε με έξοδα του κράτους, ή την Μισέλ Αλιό-Μαρί για τις διακοπές της στην Τυνησία λίγο πριν από την πτώση του προέδρου Ζιν Ελ Αμπιντίν Μπεν Άλι (2011).

Επιπλέον δεν έχει χάσει παρά πολύ λίγες από τις πολυάριθμες δίκες της, μία από τις οποίες είχε γίνει για μια φωτογραφία των οπισθίων του πρώην ηγέτη της γαλλικής ακροδεξιάς Ζαν-Μαρί Λεπέν.

«Η Canard δεν είναι ούτε της δεξιάς ούτε της αριστεράς, είναι της αντιπολίτευσης», συνοψίζει μία από τις πένες της, ο Ερίκ Εμπτάζ, σ' ένα ντοκιμαντέρ το οποίο μεταδόθηκε το βράδυ της Παρασκευής από το Paris Premiere.

Οι πολιτικοί είναι ταυτόχρονα οι στόχοι της Canard, οι πιο πιστοί αναγνώστες της και μερικές φορές οι πληροφοριοδότες της.

Πηγή : http://www.efsyn.gr/