Ο αέρας που φυσά

 Γράφει ο Μάνος Πεπονάκης
Στο πλοίο για το νησί. Δυόμισι ώρες μακριά. Ο λόγος όχι και τόσο ευχάριστος. Ομως η αύρα του τοπίου, το ειλικρινές ενδιαφέρον των φίλων που στάθηκαν στους ανθρώπους μου όταν έλειπα, το χαμόγελο των ανθρώπων μακριά από την γκρίζα πόλη με αποζημιώνουν και με το παραπάνω.
Δεν είναι η άγρια ομορφιά των βράχων, ούτε τα άσπρα ασβεστωμένα σπίτια της Χώρας.

 Ούτε καν η βαθιά, δροσερή γαλάζια θάλασσα που σε δέχεται στην αγκαλιά της χωρίς όρους. Είναι ο αέρας που φυσά και καθαρίζει τη σκέψη.

Εκεί σε αυτό το μικρό νησί του Αιγαίου, καθισμένος στην παραλία με τη σκούρα άμμο και τα λεπτά βότσαλα, γυμνός στον ήλιο δεν σκεφτόμουν τίποτα. Και ο αέρας να παίρνει μακριά τις άσχημες σκέψεις, την αγωνία για το μέλλον, τις μικρότητες στις οποίες δίνουμε τόση σημασία ώρες ώρες. Και να φέρνει στη θέση τους μνήμες από παιδικά καλοκαίρια, ανέμελες στιγμές με φίλους και φλερτ στην παραλία με μια φωτιά στη μέση, κιθάρες και τραγούδι. Ναι, εκεί είμαι ελεύθερος από ό,τι με βαραίνει.

Ο καθαρός αιγαιοπελαγίτικος αέρας φουσκώνει τα πανιά της ψυχής και με γεμίζει δύναμη να αντεπεξέλθω σε όλες τις προκλήσεις και τις δυσκολίες στην καθημερινότητα. Στο πλοίο της επιστροφής στην πόλη, όταν πια δεν βλέπω την ακτογραμμή του, νιώθω πίσω μου τη μαγνητική αύρα του να μου δείχνει τον δρόμο, να μου επιτρέπει να φύγω, να με οπλίζει με σιδερένια θέληση για τον αγώνα της ζωής, αλλά παρόλα αυτά να με κρατά κοντά του. Γιατί για μένα το νησί μου θα είναι εκεί και θα με περιμένει να γυρίσω.

Πάντα θα επιστρέφω εκεί. Στο νερό της μνήμης, στα βράχια της θέλησης, αλλά κυρίως στον αέρα της ελευθερίας. Στον αέρα που φυσά.
Πηγή : http://www.metropolispress.gr