Του Μάριου Κουκουμά
Η προσπάθεια είναι σχεδόν απαρχής του κόσμου και δεν είναι άλλη από την χρήση της εργασίας ως μέσου διαμόρφωσης και κατ’ ουσία καθυπόταξης της πολίτικης επιλογής και κατ’ επέκταση του συστήματος. Ως βάση του αστικού περιβάλλοντος και απότοκο του καπιταλιστικού συστήματος την αναπαραγωγή της εργασιακής δύναμης την ασκεί τα Κράτος μέσω πολιτικών «στρατηγικής και ανάπτυξης».
Στο ευρύτερα γενικευμένο πλαίσιο εργασίας και «πραγματικού» ενδιαφέροντος για τους εργαζομένους και με το μανδύα του νεοφιλελευθερισμού, ο καπιταλισμός δείχνει τα δόντια. Οι όροι εργασίας και παραγωγής τροποποιήθηκαν μετατρέποντας την οικονομία ως εν γένει πολιτική διαδικασία. Οι συγκροτημένες οικονομικές κρίσεις, οι διατεταγμένοι πόλεμοι και η καθοδηγούμενη τρομοκρατία συντελούν το περιβάλλον του «ουσιαστικού ενδιαφέροντος» για τους εργαζομένους με την εισαγωγή και την διεύρυνση της ευελιξίας στην εργασίας. Ο σκοπός δεν είναι άλλος από την πολιτικό-ιδεολογική ρύθμιση του πληθυσμού της εργατικής τάξης μέσω της πειθάρχησης της στην επισφάλεια της εργασίας της. Αποτέλεσμα των συμπερασμάτων και των προσπαθειών αυτών είναι η γενίκευση της «ευελιξίας» στην εργασία μέσω ευρωπαϊκών πολιτικών για την ανεργία, τους νέους με ένα σωρό καινοτόμα ονόματα με τον ίδιο στόχο, φτωχοποίηση / εξάρτηση των εργαζομένων και εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου.
Τι λογίζεται ως «ευελιξία» στην εργασία; Αυτή επιγραμματικά είναι η δυνατότητα του κεφαλαίου να προσαρμόζει τους όρους εργασίας όπως το βολεύει, δηλαδή το χρόνο εργασίας, το περιεχόμενο της εργασίας και γενικότερα οποιοδήποτε όρο εργασίας.
Το κεφάλαιο, η Ε.Ε. και οι λογής χειροκροτητές πλασάρουν την «ευελιξία» ως βασικό μοχλό αύξησης της απασχόλησης. Μα στα αλήθεια είναι η βάση της απορρύθμισης των εργατικών δικαιωμάτων, των συλλογικών συμβάσεων, των ματωμένων κατακτήσεων και των κεκτημένων. Η «ευελιξία» στην εργασία παράγει ουρές από φθηνή εργατική δύναμη με πολλαπλά κέρδη για το κεφάλαιο. Απόδειξη αυτού ακόμα και σε αυτό το οικονομικά δυσχερές περιβάλλον οι μεγάλες πολυεθνικές ανακοινώνουν κέρδη. Είδατε κανένα εργαζόμενο τα τελευταία χρόνια να ανακοινώνει «κέρδη»;
Τι προνοεί το μεγαλόπνοο πλάνο της Ε.Ε. «Στρατηγική Ε.Ε. 2020» το οποίο συγκροτήθηκε από τις αστικές κυβερνήσεις της μεγάλης ευρωπαϊκής μας οικογενείας; Έχοντας ως στόχο τη δημιουργία φτηνής εργατικής δύναμης και ανάλογα κέρδη για την εργοδοσία επιτάσσει τα Κράτη – Μελή σε i) Επιδοτήσεις στο κεφάλαιο, μείωση μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, κοινωνικών παροχών, ii) Γενίκευση της ευέλικτης εργασίας μοιράζοντας τα μη βιώσιμα μεροκάματα σε περισσότερους, iii) Διάθεση της Εκπαίδευση στις ορέξεις των εργοδοτών με υποταγή της στους σχεδιασμούς των επιχειρήσεων και με απλήρωτη δουλειά με προγράμματα κατάρτισης και μαθητείας, v) Γενικευμένη γραμμή φτώχειας με Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα. Η «ευελιξία» στην εργασία εξελίσσεται σε σύγχρονη «Λερναία Ύδρα», καθημερινά νέοι μέθοδοι «ευέλικτης» εργασίας εμφανίζονται από Μερική ή Προσωρινή ή Εποχική απασχόληση, Σύμβαση Ορισμένου Χρόνου, Δανεισμό Εργαζομένων, Απασχόληση προσωπικού εργολαβικής επιχείρησης, Απασχόληση προσωπικού στο πλαίσιο λειτουργίας δικτύων επιχειρήσεων, Χρόνος Εργασίας σε βάρδιες, Διαμοιρασμός εργασίας, θέσης (job sharing) χρόνου (work sharing), Εργασία με το κομμάτι, Τηλεργασία, Διαθεσιμότητα Εργασίας (on call work) Κυκλική Εργασία είναι μόνο ορισμένες από τις γνωστές πρακτικές «ευέλικτης» εργασίας.
Η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων σε συνδυασμό με την αυξημένη ανεργία και τον αποσυνδικαλισμό και τις ευκαιρίες που αυτή παρουσιάζει για το αδηφάγο κεφάλαιο σπρώχνουν τους εργαζομένους σε ένα εργασιακό μεσαίωνα με την εργοδοτική αυθαιρεσία να επιβάλει σε κράτος, φορείς και εργαζόμενους, πολιτικές εξυπηρέτησης της. Η «ευέλικτη» εργασία αποτελεί ωραιοποιημένο τίτλο για την σύγχρονη σκλαβιά και τον εργασιακό μεσαίωνα και αυτή είναι και η μοναδική της επιτυχία. Διαμορφώνει φτηνή εργατική δύναμη χωρίς βιώσιμα μεροκάματα και μισθούς και με περιορισμένες δυνατότητες αντίστασης και διεκδίκησης, εξ αιτίας του φόβου της απόλυσης και της ανεργίας. Η αβεβαιότητα τρυπώνει σε όλο το πλαίσιο της ζωής του εργαζομένου καθώς υπονομεύεται και η δυνατότητα κοινωνικής ένταξης τους αλλά και σχεδιασμού για το μέλλον, προσωπικού, οικογενειακού και γενικότερα όλων των πτυχών της ζωής του.
Απαντώντας το αρχικό ερώτημα, το οκτάωρο απλά έπαθε καπιταλισμό, αβυσσαλέο, αδυσώπητο και απάνθρωπο. Το ξέρουμε καλά όλοι εμείς ότι το οκτάωρο δεν έπαθε κάτι μη ανατρέψιμο ή κάτι το όποιο δεν μας προειδοποίησαν όσοι μας το παρέδωσαν ως κληρονομία, διότι το οχτάωρο ποτέ δεν ήταν απλό δικαίωμα, ήταν και είναι ματωμένη κληρονομιά για να την παραδώσουμε στο μέλλον. Κληρονομιά ποτισμένη με «δρώμαν τζαι γαίμαν». Τίποτα από ότι κατακτήθηκε δεν το χαρίζουμε. Τίποτα από ότι χάθηκε δεν θα επιστρέψει μόνο του. Η Πρωτομαγιά είναι μέρα Τιμής, Μνήμης αλλά και εξ ίσου ουσιαστικά, επιλογής.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια της αμφιταλάντευσης ούτε της παραίτησης. Είμαστε οι ματωμένες Κυριακές των απεργιών και οι ανθρώπινες αλυσίδες περιφρούρησης των πορειών δικαίωσης και δημιουργίας. Η μια επιλογή είναι της οπισθοδρόμησης, της επαναφοράς του «που ανατολή σε βούτημμαν για μίαν κόρταν ψούμι τζαι νερόν» ή άλλη είναι η δύσκολη με την παράξενη ομορφιά ενός αγώνα για τα «δίκια του κόσμου όλου», για αξιοπρέπεια και σεβασμό, για να ‘ναι ο άνθρωπος αφέντης στη ζωή του, στον τόπο του στο μέλλον του.
Η επιλογή μας μια και μας την θυμίζει το Σικάγο, την σιγοτραγουδά η Φουκάσσα και την διαλαλεί η Σέριφος. Συγκροτημένη πάλη, εργάτης πλάι-πλάι με τον άλλον, να φράξουμε αυτό που έρχεται, να φτιάξουμε το δίκιο που συστοιχίζεται στο δίκιο του εργάτη, αυτή κι αν είναι προοπτική, αυτή κι αν είναι κατάκτηση. Σε ένα όμορφο αγώνα, που τη νίκη του την έχει προλαλήσει ο ποιητής «Έτσι κι’ αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη, όχι από θάνατο άλλα από ζωή.»
Καλούς Αγώνες.
Πηγή :
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου