Αυτή την περίοδο, στη συγκεκριμένη περιοχή έχει ξεκινήσει η μεγάλη σύγκρουση των μεγάλων συμφερόντων. Τα όσα ζήσαμε το προηγούμενο διάστημα (σε Αίγυπτο, Λιβύη, Αραβικές χώρες κλπ.) ήταν οι αψιμαχίες των εμπροσθοφυλακών.
Τώρα, οι ισχυροί της γης ξεκινούν τον υπέρ πάντων αγώνα για τον έλεγχο της πιο ζωτικής περιοχής για τη μεταφορά ενεργειακών πρώτων υλών, αλλά και για την παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Η Συρία ήταν σχεδόν τα πάντα για το περιφερειακό ενεργειακό σύστημα:
• Ήταν η μεγαλύτερη παραγωγός πετρελαίου στην Ανατολική Μεσόγειο
• Ήταν η χώρα διέλευσης των πετρελαίων του Ιράκ και άλλων χωρών της περιοχής, για να φτάσουν στη Μεσόγειο κι από εκεί στις αγορές της Δύσης.
• Είναι η χώρα της Μέσης Ανατολής, στην οποία οι έρευνες για υδρογονάνθρακες είχαν περιορισμένη εφαρμογή, άρα και μεγάλες δυνατότητες ανάπτυξης.
• Βρίσκεται ακριβώς στο σημείο, όπου τέμνονται οι ΑΟΖ της Κύπρου και του Ισραήλ, όπου εκτιμάται ότι διαθέτουν μεγάλα αποθέματα φυσικού αερίου ή/και πετρελαίου
Η Δαμασκός ελέγχει σημαντικά κοιτάσματα πετρελαίου (2,5 δισ. βαρέλια), η αξιοποίηση των οποίων βρίσκεται σε εμβρυακό σημείο.
Με τα μέχρι στιγμής στοιχεία (από το αμερικανικό EIA) και λαμβάνοντας υπόψη ότι οι έρευνες ξεκίνησαν σχετικά πρόσφατα, στο χερσαίο τμήμα της χώρας υπάρχουν αποθέματα φυσικού αερίου (1,2 τρισ. κυβικά μέτρα), που ξεπερνούν τα αντίστοιχα του Καζαχστάν και είναι ελαφρώς λιγότερα από της Νορβηγίας (η μεγαλύτερη παραγωγός “γαλάζιου καυσίμου” στην Ευρώπη μετά από τη Ρωσία).
Το σημαντικότερο, ωστόσο, είναι πως τα μεσογειακά παράλια της Συρίας βρίσκονται πολύ κοντά στις θαλάσσιες περιοχές, όπου Ισραηλινοί και Κύπριοι έχουν εντοπίσει κοιτάσματα υδρογονανθράκων, ενώ οι έρευνες σε γειτονικά “οικόπεδα” συνεχίζονται, με εξαιρετικά αυξημένες πιθανότητες να αποκαλυφθούν κι άλλα.
Η Συρία ήταν η πρώτη χώρα της περιοχής, που συμφώνησε με τη Λευκωσία για την οριοθέτηση της ΑΟΖ, ενώ η αλλαγή στο status quo δεν παρέχει εγγυήσεις για διατήρηση της πολιτικής αυτής!
Το κυριότερο, όμως, είναι πως σε περίπτωση αλλαγής των συσχετισμών στην ευρύτερη περιοχή, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως θα υπάρξει λύση στο “ευαίσθητο” θέμα της οριοθέτησης της ελληνικής ΑΟΖ. Αντίθετα, η στρατιωτική επέμβαση των Δυτικών δημιουργεί προηγούμενο, για την ένοπλη επίλυση τέτοιων διαφορών! Και ο νοών νοείτω…
Την ίδια στιγμή, οι Τούρκοι έσπευσαν να υποστηρίξουν τους αντιπάλους του Άσαντ, προσβλέποντας σε αλλαγή των συσχετισμών, που οδηγεί σχεδόν αυτόματα στην περαιτέρω αναβάθμιση του ρόλου της Άγκυρας στην ευρύτερη περιοχή! Κι ως συνήθως, οι ανατολικοί γείτονές μας κέρδισαν κι άλλους διπλωματικούς πόντους, τη στιγμή κατά την οποία υπήρχε η αίσθηση ότι έχαναν έδαφος, από τις εξελίξεις στην Αίγυπτο!
Να γιατί η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να είχε χαράξει τη δική της ανεξάρτητη και παρεμβατική θέση, που να προωθούσε τα συμφέροντα της χώρας κι όχι να περιμένει απαθής, ακολουθώντας άκριτα και άβουλα τους ισχυρούς της περιοχής.
Ούτε συμμαχίες δημιούργησε, ούτε πρωτοβουλίες πήρε, ούτε συγκεκριμένη θέση έχει εκφράσει, πέρα από τα ευχολόγια για «πολιτική λύση».
Τώρα, που οι Δυτικοί βρίσκονται σε δίλημμα («Με τον αυταρχικό Άσαντ ή με την εξτρεμιστική Αλ Κάιντα;»), είχαμε μία ακόμη ευκαιρία να συνδράμουμε σε μία ειρηνική διευθέτηση. Δεν το πράξαμε και γι’ αυτό, το ωστικό κύμα θα μας συμπαρασύρει!
Πηγή: fmvoice.gr
inprecor
Πηγή :
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου