Καληνύχτα…

Κείμενο του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη

Πραγματικός καλλιτέχνης και ακομπλεξάριστος. Στην εποχή της μεταπολίτευσης που όλοι έτρεχαν πανικοβλημένοι σχεδόν, για να «αγκαλιάσουν» τις μεγάλες μάζες, όπως ήταν της μόδας τότε, εκείνος τόλμησε, σε πείσμα των υπολοίπων να μιλήσει τετ α τετ στον καθένα ξεχωριστά. Τόλμησε ν’ ανέβει στο άλογό του και να γίνει «ένας φτωχός και μόνος καουμπόυ» - τον βοηθούσε άλλωστε και η παρήχηση του ονόματός του. Λουκιανός – Λούκυ Λουκ!

Ο Λουκιανός γεννήθηκε στα μέσα Ιουλίου του 1943. Το ’70 έκανε την επίσημη εμφάνισή του σαν συνθέτης με τη μουσική και τα τραγούδια από την παράσταση: «Η πόλη μας», που βγήκαν και σε δίσκο, κι από κει και πέρα, σχεδόν αμέσως, όλα πήραν το δρόμο τους:

- Η συνεργασία με τον Γκάτσο. Η παρ’ ολίγο συνεργασία με την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, λίγο πριν πεθάνει το ’72.

- Τα απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας, που έκαναν πάταγο σε στίχους του αξέχαστου Νεγρεπόντη.

- Ο μαγικός ορχηστρικός δίσκος, «Media Luz», αφιέρωμα στη γενιά του και στις παρέες της Φωκίωνος και της Βικτώριας.

- Και βέβαια «Ο φτωχός και μόνος καουμπόη» στην οποία έβαλε την υπογραφή του. - - Το «Πάμε μια βόλτα στη Βουλιαγμένη», το «Θερινό σινεμά», το «Θέλω να κάνω ένα πάρτι», κλπ. κλπ.

- Η συνεργασία με το ελεύθερο θέατρο και την ελεύθερη σκηνή, όταν αλλάξανε μαζί την επιθεώρηση – «Είμαι η Μαίρη η Παναγιωταρά μία εργαζόμενη μητέρα, μια καλή νοικοκυρά»…

- Η μουσική για το θίασο του Αγγελόπουλου, και η μουσική και τα τραγούδια της Άννας Καλουτά, για τον «Ελευθέριο Βενιζέλο» του Βούλγαρη.

- Ο δημόσιος καυγάς με το Χατζηδάκη και το Θεοδωράκη.

- Το «πάρτι στη Βουλιαγμένη» κλπ. κλπ. κλπ…

Τόσες πολλές αναμνήσεις από το Λουκιανό και όλες γλυκές. Όλες ωραίες. Όλες ξεχωριστές. Ο Λουκιανός με την Άννα Βαγενά, τις δύο του κόρες που λάτρευε, τη Μαρία και τη Γιασεμή, που τον λάτρευαν κι αυτές – και πόσο και πώς του στάθηκε η Άννα…

Ο Λουκιανός με το χιούμορ και την ελαφρά θλίψη στην άκρη των ματιών. Ο καλός φίλος, ο άνθρωπος με αγωγή, ο νοσταλγός μιας Αθήνας που μπορεί στ’ αλήθεια να μην υπήρξε και ποτέ τόσο ωραία, όσο αυτός την ξαναδημιούργησε. Αποθέωσε την μεταπολεμική εποχή. Πάντρεψε το συναίσθημα με το ταλέντο του κι έφτιαξε έναν υπέροχο κόσμο μέσα από μια σειρά τραγούδια.

Σήμερα έφυγε, μετά από παρατεταμένα προβλήματα υγείας. Νομίζω θα πάρω ένα ποτό, θα κλείσω τα μάτια μου, και όπως όταν βρισκόμασταν σε ένα μπαρ, θα του πω «καλό ταξίδι Λούκυ»…
Πηγή https://www.thepressproject.gr