Τα καλοκαίρια που γυρίζω με τα ιστιοπλοικά στα νησιά, γνωρίζω πολλούς ξένους. Ολοι μου λένε τα καλύτερα, τόσο για τον τόπο, όσο και για εμάς, τους ανθρώπους που τον κατοικούμε.
Το περασμένο καλοκαίρι, στη Σέριφο, είχαμε μπει και δέσει στη μαρίνα σχετικά νωρίς ένα απόγευμα.Γνωρίζοντας ότι ο χώρος είναι σχετικά περιορισμένος, προτιμάμε να χάνουμε κανα δυο ώρες κολύμπι και ιστιοπλοία, προκειμένου να είμαστε προφυλαγμένοι από το μελτέμι, δεμένοι πρύμα-πλώρα σταθερά, παρά εκτεθειμένοι αρόδου στον καιρό.
Κατά το σούρουπο, φάνηκε ένα ιστιοφόρο με βελγική σημαία. Στο κατάστρωμα βρισκόταν ένα ζευγάρι με δύο παιδιά. Θέση δεν υπήρχε στη μαρίνα, αλλά εμείς βρισκόμαστε σε μια προβλήτα κι είχαμε αφήσει αριστερά μας προς τη γωνία, κανένα μέτρο ντόκο ελεύθερο.Τραβώντας τη δεξιά πρυμάτσα, ο χώρος αυτός μεγάλωσε λιγάκι, για να μπορούσε ο άνθρωπος να στρίμωχνε την πρύμη του. Κατάλαβε το νόημα που του έκανα, έριξε άγκυρα κι ήρθε κοντά. Βγήκα να πιάσω το σχοινί να δέσω το σκάφος του κι όταν τέλειωσε το ρεμετζάρισμα και κατέβηκε πιάσαμε κουβέντα. Τα όσα μου είπε μου κάνανε εντύπωση, κι αξίζει να τα μεταφέρω.
Φίλε, έχω γυρίσει όλη τη Μεσόγειο, κι αυτό που μόλις έγινε δεν το 'χω δει αλλού. Ημουνα στην Κροατία πρόσφατα κι είχε καιρό. Μπήκα στο λιμάνι να απαγκιάσω, αλλά δεν είχε θέση. Έκανα νόημα σε υπάλληλο και σήκωσε το χέρι, δείχνοντας την έξοδο! Out! Δεν πα να'χε καιρό, Δεν ήτανε δικό του πρόβλημα. Εδώ, όπου κι αν πήγα, σε ανάλογες περιπτώσεις, πουθενά δεν με διώξανε, παρά μου λέγανε "έλα, κάπου θα σου βρούμε λίγο χώρο"! Και πάντα κάπου θα βρεθεί να δέσουμε. Με το που μπαίνω στα ελληνικά νερά, αισθάνομαι ανακούφιση! relief!
Μετά από κανα μήνα, τον ξαναπέτυχα στην Κύθνο. Πάλι τελευταίος μπήκε, πάλι τίγκα η μαρίνα, πάλι βρέθηκε ο χώρος. Relief του φώναξα! Με αναγνώρισε και χαμογέλασε, ανακουφισμένος!
Τα ίδια πάνω-κάτω λένε όλες οι φυλές, Ουκρανός παλιότερα με κουμπαριές και κολλητούς πολλούς στην Καστοριά, με άψογα ελληνικά, τριάντα χρόνια έρχεται ανελλιπώς. "Μόλις διαβώ τα βουλγαρικά σύνορα, ανοίγει η ψυχή μου, φεύγει κάθε σκοτούρα από το κεφάλι μου, αναγαλλιάζω! Τι άνθρωποι είσαστε εσείς";
Τέτοια καλά λένε για μας όσοι μας έχουν ζήσει. Ουσιαστικά περιγράφουν το ελληνικό φιλότιμο και την ελληνική φιλοξενία, τη γνήσια φιλοξενία, εκείνη που δεν έχει υστεροβουλία και δεν αποσκοπεί στο κέρδος.
Κι ενώ οι ξένοι που μας ξέρουν μας εκτιμούν στο έπακρο, δε συμβαίνει το ίδιο με τις εκτιμήσεις των ίδιων των ελλήνων πολιτών για τους συμπολίτες τους...ως γνωστόν.... Είμαι σχεδόν βέβαιος πια πως ζει ανάμεσά μας υψηλό ποσοστό πασχόντων από ασύνειδο έλλειμμα αυτοεκτίμησης, που το προβάλλει διαρκώς στους διπλανούς τους, για λόγους που οι ίδιοι (δεν) γνωρίζουν καλύτερα!
Πηγή :Costis Georgas
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου