Το φύλλο των Νέων και το σημερινό του Βήματος είναι, αν δεν υπάρξει κάποια απροσδόκητη εξέλιξη, τα τελευταία. Το αναγγέλλει το σημερινό κύριο άρθρο του Βήματος.
Το άρθρο, ανυπόγραφο (εκφράζοντας, επομένως, τον εκδότη και τη διεύθυνση της εφημερίδας), σε δραματικούς τόνους, επιρρίπτει ευθύνες στους πάντες: στις τράπεζες, για τη «σαράφικη συμπεριφορά τους», όπως λέει, που έπαψαν να δίνουν θαλασσοδάνεια στον ΔΟΛ. Την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση.
Με δυο λόγια, ο Σταύρος Ψυχάρης (γιατί περί αυτού πρόκειται, αυτός υπέγραφε μέχρι χθες όλα τα κύρια άρθρα του Βήματος, και αυτόν εκφράζουν και το πνεύμα και το γράμμα του άρθρου) μέμφεται τους πάντες, εκτός από τον κύριο υπεύθυνο: τον εαυτό του! Γιατί, βέβαια, ο ίδιος ο Σταύρος Ψυχάρης είναι ο βασικός υπαίτιος για τη σημερινή εξέλιξη. Αυτός προέβη σε αλόγιστο δανεισμό τα τελευταία χρόνια (και οι τράπεζες, με τη λογική του, προφανώς, ήταν «καλές» όταν τον δάνειζαν με αέρα, και έγιναν «κακές» τώρα που αποφάσισαν να βάλουν τέλος στην αυθαιρεσία), τον οποίο διαχειρίστηκε με εντελώς αδιαφανή τρόπο, βουλιάζοντας τις δυο εφημερίδες. Αυτός διαχειρίστηκε με συγκεντρωτικό και αυθαίρετο τρόπο τις τύχες τους, βάζοντας ένα σωρό μέλη της οικογένειάς τους σε σημαντικά πόστα τους.
Όλα τα παραπάνω δεν γράφονται για λόγους… χαιρεκακίας. Αλλά γιατί, αν μας απασχολεί πώς μπορεί (αν μπορεί…) να διασωθεί το ιστορικό συγκρότημα, πρέπει να ξέρουμε τις πταίει. Όχι για να του κουνήσουμε το δάχτυλο. Αλλά για να αποδοθούν ευθύνες, να υπάρξει λογοδοσία και να βρεθούν λύσεις. Αν θέλουμε, λοιπόν, να βλέπουμε τα πράγματα χωρίς παρωπίδες, ο κύριος υπεύθυνος για το επικείμενο κλείσιμο είναι, σε επίπεδο προσώπων, ο ίδιος ο Στ. Ψυχάρης, με τις επιλογές του. Και, σε γενικότερο επίπεδο, η εξέλιξη σημαίνει τη χρεοκοπία ενός εκδοτικού και δημοσιογραφικού μοντέλου: αυτού της διαπλοκής, που προσκολλούνταν στην εξουσία, εξασφάλιζε με πολιτικές πλάτες δάνεια, δεν λογοδοτούσε σε κανέναν και κουνούσε το δάχτυλο στους εργαζόμενους και την κοινωνία, μιλώντας για «παθογένειες» και «σκάνδαλα» του κράτους και του δημοσίου, τη στιγμή που ένα πολύ μεγάλο σκάνδαλο ήταν το ίδιο το επιχειρηματικό του μοντέλο.
Το θέμα, βέβαια, είναι να αποτραπεί, αν μπορεί, έστω την ύστατη στιγμή, αυτή η δραματική εξέλιξη, το κλείσιμο των δύο εφημερίδων. Που είναι δραματική, για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή 500 εργαζόμενοι θα βρεθούν στο δρόμο –δεν μπορείς, ειδικά τη σημερινή εποχή, με την τόσο κακή κατάσταση του Τύπου, να το προσπεράσεις αυτό, ακόμα κι αν κάποιοι (ή πολλοί) από αυτούς ήταν ανάλγητοι σε ανάλογες περιπτώσεις άλλων επιχειρήσεων και εργαζόμενων. Δεύτερον, για λόγους δημοκρατίας και πλουραλισμού. Όσα κι αν καταλογίζουμε, ιδίως τον τελευταίο διάστημα, στα Νέα και το Βήμα, για τον ευτελισμό τους, το κλείσιμό τους θα φτωχύνει ανεπανόρθωτα τη δημοσιογραφία μας: και πολιτικά και πολιτισμικά. Οι εφημερίδες, άλλωστε, πρέπει να δέχονται κριτική για τα ατοπήματά τους, όχι να κλείνουν.
Πώς, όμως, μπορούν να διασωθούν οι δύο εφημερίδες; Ασφαλώς ο Σταύρος Ψυχάρης και όσοι διαχειρίστηκαν τις τύχες τους μέχρι σήμερα είναι οι πιο διαβλητοί και ακατάλληλοι να τις σώσουν. Ούτε μπορούμε να ζητάμε να συνεχιστεί το σύστημα της διαπλοκής, με πολιτικές ευνοιοκρατικές παρεμβάσεις και τις τράπεζες να κάνουν τα στραβά μάτια. Με όλα τούτα τα δεδομένα, ένας μόνος παράγοντας μπορεί να υπάρξει που μπορεί να εγγυηθεί τη συνέχεια: οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, πρέπει να βγουν μπροστά. Να τοποθετηθούν, να αποδώσουν ευθύνες (και στους εαυτούς τους, βέβαια) και να πάρουν γενναίες πρωτοβουλίες, συνεταιριστικού και αυτοδιαχειριστικού τύπου. Αν το κάνουν, είναι σίγουρο ότι θα βρουν πολλούς συμμάχους. Γιατί είναι η μόνη λύση που κοιτάει μπροστά, και δείχνει ένα διαφορετικό μοντέλο. Θα το τολμήσουν;
Πηγή : http://newpost.gr/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου