Ο κ.Αθανασίου ξεκίνησε λέγοντας ότι «η +πλευση είναι μία ανοιχτή δεξαμενή ανθρώπων, στην οποία εντάσσονται συνάνθρωποί μας που έχουν τη διάθεση να προσφέρουν μαζί με μας, για τους ακρίτες στα νησιά μας.
Όποια κι αν ήταν η αφορμή που μαζευτήκαμε στην +πλευση, άλλος από περιέργεια, άλλος για να μάθει να πλέει στη θάλασσα, άλλος για να γνωρίσει κάποια μέρη, άλλος που νόμιζε ότι είναι δήθεν ταξίδι αναψυχής, όταν ενωθήκαμε γίναμε μία γροθιά, αποφασισμένοι να προσφέρουμε και να αφιερώσουμε χρόνο σε αυτό το οποίο πιστεύουμε ότι έχουν ανάγκη τα νησιά μας και οι άνθρωποι που ζουν σε αυτά.
Η +πλευση είναι μία αμιγώς εθελοντική οργάνωση, δεν υπάρχει κανείς που να αμείβεται, κανένας εξωτερικός συνεργάτης που να λαμβάνει αμοιβή και όλα τα κάνουμε εκ των ενόντων, με τα δικά μας μέσα και πόρους. Έχουμε τις βάρκες μας, τις συντηρούμε, τις εξοπλίζουμε, τις εφοδιάζουμε, δαπανούμε από τα δικά μας χρήματα ό,τι έχει να κάνει με την προετοιμασία και τα ταξίδια που κάνουμε.
Απευθυνόμαστε στους χορηγούς δείχνοντας ένα καθαρό, διάφανο περιβάλλον και καθιστώντας σαφές ότι όποια έργα επιλέξει ένας χορηγός να κάνει, θα έχει την βεβαιότητα ότι από το πρώτο μέχρι το τελευταίο ευρώ, όλα του τα χρήματα θα τοποθετηθούν και επενδυθούν αποκλειστικά στο έργο.
Αυτό μας κάνει υπερήφανους και -χωρίς με κανένα τρόπο να υποτιμήσουμε άλλους- μας δίνει άλλη ψυχική ανάταση να το κάνουμε μόνοι μας, χωρίς να αμειβόμαστε, χωρίς να εξαρτώμαστε από κανέναν. Το κάνουμε μόνο για τον εαυτό μας, μόνο για την καρδιά μας.
Η δράση της +πλευσης είναι πολυσχιδής. Μία ομάδα δράσεων είναι τα έργα υποδομής. Τα τρία τελευταία χρόνια της +πλευσης κατασκευάσαμε ή/και παραδώσαμε τρία πολυγήπεδα (πολλαπλών χρήσεων) στα νησιά, τρεις παιδικές χαρές, αφαλατωτές στη Γαύδο (όπου το νησί είναι απολύτως αυτάρκες σε νερό με τον αφαλατωτή) και την Κάσο, ένα ολοκαίνουργιο υπερσύγχρονο ασθενοφόρο στη Σίκινο, ένα απορριμματοφόρο στο Αγαθονήσι. Τέλος, εξοπλίσαμε το Πάτμιο Πνευματικό και Πολιτιστικό Κέντρο. Όλα αυτά τα κάνουμε με κέφι, αφοσίωση και μεράκι.
Το ξεκίνημα των πιο παλιών, όχι το δικό μας, δεν ήταν καθόλου εύκολο. Οι νησιώτες δεν ήξεραν τι θέλουν στο νησί αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι έρχονται μετά την τουριστική σεζόν.
Όλοι μας έχουμε πάει στα νησιά το Καλοκαίρι, έχουμε δει κόσμο, έχουμε δει καταστήματα ανοιχτά, ξενοδοχεία, μπαρ, εστιατόρια, καφετέριες, παραλίες γεμάτες, κόσμο να πηγαινοέρχεται, παιδιά να παίζουν και να φωνάζουν.
Λίγοι έχουν την τύχη να δουν τα νησιά μας από τον Οκτώβριο και μετά, τότε που έχουν κατέβει τα ρολά, έχουν ερημώσει και αρχίζουν τα τεράστια προβλήματα επικοινωνίας, είτε για να έρθουν ή φύγουν εφόδια είτε επικοινωνίας για το γιατρό: πώς θα πάει κάποιος να εξεταστεί, πώς θα έχει τις υπηρεσίες που οφείλει να παρέχει το κράτος. Τότε, πραγματικά αρχίζουν τα δύσκολα.
Εννοείται ότι δεν έχουμε καμία πρόθεση να υποκαταστήσουμε το κράτος. Προσπαθούμε να συμβάλλουμε, για αυτούς τους ανθρώπους, να προσφέρουμε ό,τι μπορούμε.
Οργανώνουμε τις πλεύσεις μας με απόλυτη προσήλωση και σεβασμό πάνω από όλα στη θάλασσα και στους ανθρώπους με τους οποίους συνταξιδεύουμε, για να φτάσουμε πάντα με ασφάλεια. Ταξιδεύουμε με ό,τι καιρό και να κάνει. Γιατί όταν έχεις πει στο νησί ότι θα πας, όπως π.χ. του χρόνου στις 27 Απριλίου στο πρώτο, θα πας ό,τι και να γίνει. Την επόμενη ημέρα σε περιμένει το επόμενο, μετά το μεθεπόμενο…
Μετά τα έργα, έχουμε τις ιατρικές υπηρεσίες. Οι καταξιωμένοι, άρτια εκπαιδευμένοι γιατροί μας παρέχουν πλήρεις, πολλαπλές εξειδικευμένες υπηρεσίες.
Επίσης τα πολιτιστικά, μία ανάσα για τον κόσμο που είναι εκεί, από ομιλίες που έχουν σχέση με το κάπνισμα, άλλες ενημερωτικού περιεχομένου, μέχρι τις παραστάσεις Καραγκιόζη. Στην Αθήνα τον έχουμε παραμελήσει, αλλά δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο κέφι, πόση χαρά, τι ενθουσιασμό έχουν τα παιδιά όταν βλέπουν τον Καραγκιόζη.
Στη συνέχεια, τα σχολεία. Υποφέρουν από έλλειψη εξοπλισμού και αναλωσίμων. Στην Αθήνα δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τι αξία έχει π.χ. μία μπάλα. Την έχουμε παραπεταμένη. Στα νησιά είναι απολύτως απαραίτητα αυτά, μπορεί να σου ζητήσουν ένα ψαλιδάκι και μία κόλλα γλασέ, για να μπορεί να κάνει η νηπιαγωγός τη δουλειά της. Μπορεί να σου ζητήσουν φωτοτυπικό χαρτί, γιατί υπάρχει φωτοτυπικό μηχάνημα εκεί και δεν μπορούν να το δουλέψουν. Όλα αυτά, με τη βοήθεια των χορηγών και αυτοχρηματοδότηση δική μας, προσπαθούμε να τα καλύψουμε.
Στην αρχή λοιπόν, όπως αναφέρθηκε, οι άνθρωποι ήταν επιφυλακτικοί Κερδίσαμε γρήγορα την εμπιστοσύνη του κόσμου. Άνοιξαν τα σπίτια τους. Γίναμε φίλοι. Αισθανόμαστε σαν να πηγαίνουμε στον τόπο μας.
Είναι μία ψυχοθεραπεία για εμάς, στα περισσότερα νησιά -π.χ. όταν πηγαίνεις στους Λειψούς και χτυπούν οι καμπάνες και είναι είναι όλο το νησί στο ντόκο, όταν πηγαίνεις στη Σίκινο και βλέπεις τον παπά να μας παίζει με το βιολί του και να τραγουδάει και τα παιδιά να χορεύουν, αυτές είναι εικόνες που δεν σβήνουν από το μυαλό σου ποτέ.
Μόλις τη Δευτέρα, γυρίσαμε από τον Άη Στράτη. Πρέπει να ομολογήσω ότι είχα μία σχετική ανησυχία, καθώς είναι νησί στο οποίο πήγαμε για πρώτη φορά, δεν έχει σχέση με τα υπόλοιπα νησιά όπου λίγο-πολύ μας ξέρουν. Βρήκαμε ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, με κεφαλαία γράμματα, που το χάρηκαν, μας ευχαρίστησαν από την καρδιά τους, ήταν δίπλα μας.
Θυμάμαι, στο αγροτικό ιατρείο, μόλις μία κυρία βγήκε από το ιατρείο, σηκώνει τα χέρια και λέει «παιδιά, είστε απίθανοι, είστε απίθανοι!» και έτρεμε από τη χαρά της. Υπάρχουν ένα σωρό μικροπράγματα, στην καθημερινή αυτή ζωή μας σε σχέση με τη +πλευση, που μας συγκινούν.
Αρχές Οκτωβρίου, πήραμε ένα μήνυμα από την Πάτμο. Ο δάσκαλος της Φιλαρμονικής δεν μπορούσε να πάει, γιατί το κράτος δεν ενέκρινε ένα αστείο ποσό, να μπορέσει να διδάξει και να συντονίσει τα παιδιά. Έχουμε αυτή την αμεσότητα. Δεν μας πήρε παρά μία-μιάμιση ώρα να μαζέψουμε αυτά τα λίγα χρήματα, να τα στείλουμε ώστε στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου τα παιδιά να παρελάσουν με τη Φιλαρμονική μπροστά και να πάρουμε ένα τεράστιο, συγκινητικό «ευχαριστώ» από το Δήμο της Πάτμου.
Κάτι τέτοια πράγματα μας δίνουν θάρρος και κουράγιο να συνεχίσουμε. Η Ελλάδα μας δεν νοείται χωρίς τα νησιά, προσπαθούμε να τα κρατήσουμε στη θέση τους, με τους κατοίκους, ζωντανά, με τα φώτα αναμμένα.
Θα ήθελα να σας καλέσω να συστρατευτείτε μαζί μας, να βοηθήσουμε όλοι μαζί για αυτό που αξίζει για τα νησιά μας. Σας ευχαριστώ.
Συμπληρώνοντας αμέσως μετά ο κ.Αθανασίου σημείωσε ότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι σε νησιά όπως π.χ. η Ανάφη, για να πάει κανείς στη Σαντορίνη που είναι το κοντινότερο νησί για μία μικροβιολογική εξέταση, πρέπει να λείψει τρεις ολόκληρες ημέρες.
Και κάτι άλλο, που μας έδειξε τον άλλο τρόπο σκέψης των νησιωτών. Στον Άη Στράτη, σε μία γυναίκα εντοπίστηκε πρόβλημα στην καρδιά. Της λέει ο γιατρός «πρέπει να πας να κάνεις αυτές τις εξετάσεις» – «Μα γιατρέ, είναι επείγον;» – «Ναι, πρέπει να πας να τις κάνεις, είναι επείγον».
Προβληματισμένη η γυναίκα απάντησε: «ξέρετε, πρέπει να περιμένω ημέρα με φουρτούνα». Άφωνος ο γιατρός. «Γιατί όταν έχει φουρτούνα;». «Γιατί όταν είναι φουρτούνα δεν θα βγω με τον άντρα μου που είναι ψαράς να ψαρέψουμε. Πρέπει να μην μπορούμε να πάμε να ψαρέψουμε, τότε θα κοιτάξουμε την υγεία μας». Πολύ σκληρό, αλλά πάρα πολύ καθημερινό στα νησιά…
Με ποιον τρόπο γίνεται κανείς εθελοντής ή χορηγός
Απαντώντας σε σχετικές ερωτήσεις, ο ίδιος σημείωσε ότι εθελοντής και χορηγός μπορεί να γίνει ο οποιοσδήποτε. Αρκεί να θέλει, να γνωριστούμε, να μας γνωρίσει, να καταλάβουμε ότι «η χημεία μας ταιριάζει» και να έχει διάθεση να προσφέρει. Θα προσφέρει χρήματα; την εμπειρία από το επάγγελμά του; θα κουβαλήσει κιβώτια όπως κάνουμε πολλοί; αρκεί να προσφέρει, αυτό είναι αρκετό.
Για τους χορηγούς: Η επιλογή των έργων δεν γίνεται τυχαία. Αφουγκραζόμαστε τα νησιά, παίρνουμε την πληροφορία από τις δημοτικές αρχές, τους πολιτιστικούς συλλόγους, τα σχολεία. Την διασταυρώνουμε, το ψάχνουμε, αποκτούμε τη βεβαιότητα ότι αυτό που μας ζητούν, πρώτον είναι πραγματικά υλοποιήσιμο και δεν θα σκοντάψει σε κανένα εμπόδιο και δεύτερον θα είναι χρήσιμο, όχι μίας ημέρας ή έξι ημερών. Θέλουμε να εξασφαλίσουμε τη βιωσιμότητα, με την έννοια της συνέχισης λειτουργίας και παροχής των όποιων οφελημάτων αποκομίζει κάποιος από αυτό το έργο. Μόνο τότε προχωράμε.
Επεξεργαζόμαστε το έργο, βεβαιωνόμαστε για την αναγκαιότητά του και το δημοσιοποιούμε. Καλούμε ανθρώπους, υποψήφιους χορηγούς, να βοηθήσουν, έναν ή δύο ή τρεις μαζί, να αναλάβουν το έργο. Φυσικά, έχουν την ευχέρεια αν το θέλουν να το κάνουν οι ίδιοι, να το αναθέσουν όπου θέλουν ή να κάνουν την προμήθεια. Δεν παύουμε να λέμε ότι έχουμε αποκτήσει μία ιδιαίτερη εμπειρία και καλή γνώση των πραγμάτων ώστε να εξασφαλίσουμε ότι θα γίνει τέλειο από πλευράς ποιότητας και με τον φθηνότερο δυνατό τρόπο.
Τον Ιούνιο με τα εγκαίνια στην Κάσο του τρίτου πολυγηπέδου, από το χορηγό, το Ίδρυμα Λάσκαρη, είπαν κατενθουσιασμένοι: «αυτό είναι έργο Τέχνης, η ποιότητα αυτού του γηπέδου».
Πηγή : http://symplefsi.org/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου