Δημοσιογραφία των πολιτών. Αυτοπροσδιορισμός και αυτονομία στην επικοινωνία.

Γράφει η Έφη Κοσκώση,

Κοινωνιολόγος

Η Δημοσιογραφία των Πολιτών αφορά μια διαδικασία ενημέρωσης και επικοινωνίας που εκτελείται από τους πολίτες, δηλαδή τον κάθε έναν και την κάθε μία, και όχι από επαγγελματίες δημοσιογράφους. Αν και υπήρξε σε περιορισμένη κλίμακα και πριν τις τελευταίες κοσμοϊστορικές εξελίξεις της τεχνολογίας, εκτινάχθηκε ως διαδικασία με την ευρεία διάδοση του internet και την ανάπτυξη των λεγόμενων social media. 

Μέσω της εξέλιξης των διαδικτυακών μέσων επικοινωνίας, δημιουργήθηκαν οι συνθήκες που τη φιλοξενούν και της δίνουν ώθηση. Τα παραδοσιακά μέσα επικοινωνίας λόγω της δομής τους δεν κατάφεραν και ίσως και να μην ήθελαν να φιλοξενήσουν τη δημοσιογραφία των πολιτών. 

Μέσω της τεχνολογίας και ιδιαίτερα της εξάπλωσης του διαδικτύου, η δημοσιογραφία των πολιτών γίνεται κατά κάποιο τρόπο «μαζική». Ποια η διαφορά της όμως από τα παραδοσιακά Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας; Αν όντως μπορεί σήμερα να χαρακτηριστεί ως μαζική, ο όρος χρησιμοποιείται με τον ίδιο τρόπο όπως στα παραδοσιακά μέσα επικοινωνίας;

Παραδοσιακή δημοσιογραφία και δημοσιογραφία των πολιτών.

Κάποια από τα βασικά ερωτήματα της Κοινωνιολογίας των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας είναι: ποιος μεταδίδει το μήνυμα; γιατί επιλέχθηκε αυτό το μήνυμα; σε ποιον απευθύνεται; προς όφελός ποιου εκτυλίσσεται η διαδικασία της επικοινωνίας; 

Στα παραδοσιακά Μ.Μ.Ε. αυτός που μεταδίδει το μήνυμα στην πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι ένας επιχειρηματικός όμιλος ή οργανισμός που λειτουργεί με τους όρους μιας κερδοσκοπικής εταιρείας.

 Με άλλα λόγια υπόκειται στους όρους λειτουργίας της αγοράς όπως ισχύουν στο πλαίσιο του κοινωνικού συστήματος του καπιταλισμού. Αυτομάτως ως εταιρεία κυρίαρχος σκοπός είναι η επίτευξη κέρδους και όχι η επικοινωνία και η ενημέρωση αυτές καθ’ αυτές. Το ποιος μεταδίδει το μήνυμα, το ποιος δηλαδή είναι ή έχει στην ιδιοκτησία του τον πομπό, στην ουσία απαντά και σε κάποια από τα υπόλοιπα ερωτήματα.

Αυτός που έχει τον πομπό επιλέγει το μήνυμα, τι θα γίνει είδηση και τι όχι. Τα κριτήρια της επιλογής, είναι δεδομένο σήμερα περισσότερο από ποτέ, πως σχετίζονται με τα αντίστοιχα συμφέροντα του εκάστοτε κατόχου. Συμφέροντα που διαπλέκονται με μια σειρά από παράγοντες. Παράγοντες οικονομικούς, είτε λόγω ανταγωνισμού με αντίστοιχες επιχειρήσεις του κλάδου, είτε λόγω προώθησης άλλων επιχειρηματικών οργανισμών άλλων κλάδων αλλά κοινών συμφερόντων με τον ιδιοκτήτη του πομπού. Παράγοντες πολιτικούς, είτε λόγω ιδεολογικής ταύτισης, είτε λόγω οικονομικής στήριξης από συγκεκριμένους ιδεολογικούς χώρους.

Τα παραδοσιακά Μ.Μ.Ε. επιθυμούν να απευθύνονται γενικά σε όλους. Για να μπορέσουν να σκιαγραφήσουν το προφίλ του κοινού τους εφευρίσκουν την έννοια του «απλού πολίτη», δηλαδή του μέσου όρου του πλήθους.

 Είναι γνωστό, βέβαια, πως όταν αναφερόμαστε σε ανθρώπους ο μέσος όρος συνήθως καταλήγει σε παραμόρφωση, κανένας άνθρωπος δεν χωράει σε αυτόν τον μέσο όρο. Πάντα κάποια επιθυμία του, κάποια επιλογή, κάποια ανησυχία του θα περισσεύει από το πρότυπο του μέσου όρου και θα αδυνατεί ο κάθε ένας και η κάθε μία ξεχωριστά να βρουν τον εαυτό τους μέσα σε αυτόν. 

Εν τέλει εφόσον ο ιδιοκτήτης του πομπού έχει συγκεκριμένα συμφέρονται και αφού το Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης είναι εταιρεία με σκοπό το κέρδος, προς όφελος του κέρδους και των συγκεκριμένων συμφερόντων διεξάγεται και η διαδικασία της επικοινωνίας και της ενημέρωσης.
Στη πλειονότητα των περιπτώσεων, η δημοσιογραφία των πολιτών ασκείται για την ενημέρωση και την επικοινωνία γιατί σπάνια οι φορείς τους έχουν κέρδη και κυρίως οικονομικά.

Η κατάρρευση του μύθου της αντικειμενικότητας.

Η συχνότερη κριτική προς τη δημοσιογραφία των πολιτών είναι πως δεν είναι αντικειμενική γιατί δεν ασκείται από επαγγελματίες δημοσιογράφους. Το πραγματικό ερώτημα είναι αν μπορεί να υπάρξει αντικειμενική δημοσιογραφία ανεξάρτητα αν ασκείται από πολίτες ή επαγγελματίες. Στο πλαίσιο των παραδοσιακών Μ.Μ.Ε. η δημοσιογραφία ετεροπροσδιορίζεται από όλους τους παραπάνω παράγοντες, τουλάχιστον στις περισσότερες των περιπτώσεων.

 Παρόλο που θεωρητικά υπάρχουν κανόνες και ένας κώδικας δεοντολογίας για το πώς πρέπει να ασκείται το επάγγελμα του δημοσιογράφου και παρόλο που η αντικειμενικότητα παρουσιάζεται ως το Α και το Ω του επαγγέλματος, κανένας και καμία δημοσιογράφος δεν μπορεί να είναι πραγματικά αντικειμενικός. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο επειδή εξαρτάται οικονομικά από τον εργοδότη του, ο οποίος έχει συγκεκριμένα συμφέροντα. 

Συμβαίνει, γιατί μπορεί και ο ίδιος να θέλει να προωθήσει συγκεκριμένα συμφέροντα. Επιπλέον όσο και να επιθυμεί ο δημοσιογράφος να είναι αντικειμενικός, δεν παύει να είναι ένας άνθρωπος με συγκεκριμένο χαρακτήρα, αξίες, ιδέες και πολιτικό προσανατολισμό που ακόμα και άθελά του μπορεί να βγαίνει στο λόγο του.
Η δημοσιογραφία των πολιτών δεν πρέπει κατά τη γνώμη μου να «πέφτει στην παγίδα» της αντικειμενικότητας. 

Πρέπει να βροντοφωνάζει την μη αντικειμενικότητά της. Σε αντίθεση με τη παραδοσιακή επαγγελματική δημοσιογραφία που παρουσιάζεται από τα κυρίαρχα παραδοσιακά Μ.Μ.Ε. ως αντικειμενική ενώ στη πραγματικότητα δεν είναι, η δημοσιογραφία των πολιτών οφείλει να προβάλει την αλήθεια της, ακόμη και αν ως διαδικασία θεωρείται πιο υποκειμενική. Η ειλικρίνεια της είναι αποτέλεσμα της φανερής υποκειμενικότητάς της. 

Ως αντιστάθμισμά της έλλειψης αντικειμενικότητας έρχεται ο πλουραλισμός της που εφαρμόζεται λόγω της δυνατότητας να γίνουν άτυπα μέλη της όλοι οι πολίτες και άρα να ακουστούν όλες οι απόψεις.

Τα βασικά πλεονεκτήματα της δημοσιογραφίας των πολιτών είναι άλλα. Είναι η δυνατότητα του αυτοπροσδιορισμού και της αυτονομίας της. Στη δημοσιογραφία των πολιτών ο κάθε πολίτης έχει τη δυνατότητα να είναι ο κάτοχος του πομπού ή να διαχειρίζεται ισότιμα μαζί με άλλους τον πομπό.

 Αυτό σημαίνει πως οι κανόνες της δημοσιογραφίας τους δεν είναι ετεροπροσδιορισμένοι. Δεν τους βρήκε έτοιμους και απλά τους ακολουθεί. Αντιθέτως έχει τη δυνατότητα ή να τους ορίσει μόνος του ή να τους συμφωνήσει μαζί με τα άλλα άτομα με τα οποία διαχειρίζονται το μέσο ή τον πομπό. Επιπλέον έχει/ έχουν τη δυνατότητα να τους διαμορφώνουν ανά πάσα στιγμή.

 Ο ορισμός των κανόνων της επικοινωνίας και της ενημέρωσης ανεξάρτητα από κάποιον κώδικα δεοντολογίας, είναι μια τακτική που εφαρμόζεται στα περισσότερα μέσα εναλλακτικής επικοινωνίας. Πρόκειται για όρους και κανόνες που γίνονται γνωστοί, συνήθως σε εναλλακτικά μέσα στο διαδίκτυο, από την πρώτη στιγμή, τόσο στα άτομα που επιθυμούν να παίξουν το ρόλο του πομπού όσο και σε όσα επιθυμούν να παίξουν το ρόλο του δέκτη.

 Τα πιο γνωστά παραδείγματα αφορούν ιστοσελίδες εναλλακτικής ενημέρωσης όπου οι κανόνες αφορούν την απαγόρευση ρατσιστικού, σεξιστικού και φασιστικού λόγου. Αν κάποιοι σκέφτονται αν αυτό είναι παρέμβαση εξωτερική προς όποιον επιθυμεί να συμμετάσχει, ας αναρωτηθούν απλά αν και από τα αντικειμενικά Μ.Μ.Ε. δεν εξοβελίζονται κάποιες μορφές λόγου, χωρίς να γνωστοποιείται στο κοινό πως απαγορεύονται ή αν είναι σωστό το γεγονός πως λόγω της κυριαρχίας τους επιβάλλεται ως φυσιολογικός ένας ρατσιστικός και σεξιστικός λόγος.

Πέραν αυτών, η δυνατότητα που παρέχεται μέσω της δημοσιογραφίας των πολιτών ο πομπός και ο δέκτης να είναι ταυτόχρονα το ίδιο άτομο σπάει την ιεραρχία και την κάθετη δομή που χαρακτήριζε τα παραδοσιακό Μ.Μ.Ε. και την επαγγελματική δημοσιογραφία που ασκείται στα πλαίσια αυτών. Στη θέση τους έχει τη δυνατότητα να εγκαθιδρύσει οριζόντιες και πιο δημοκρατικές δομές καθώς μειώνει, έως εκμηδενίζει, την απόσταση μεταξύ πομπού και δέκτη. Αυτή η δυναμική είναι που προσδίδει την έννοια της αυτονομίας στη δημοσιογραφία των πολιτών. 

Η άρση της διάκρισης μεταξύ πομπού και δέκτη και της ιεραρχίας που δημιουργούνταν λόγω αυτής της διάκρισης, ταυτόχρονα με τη δυνατότητα οριοθέτησης των όρων της δημοσιογραφίας των πολιτών από τους ίδιους και τις ίδιες τους συμμετέχοντες και τους συμμετέχουσες καθιστά τα υποκείμενα «νομοθέτες» της δικιάς τους «κοινότητας».

Η εκδίκηση της «μάζας» και του «απλού πολίτη».
 

Η ενημέρωση και η επικοινωνία στα παραδοσιακά Μ.Μ.Ε. είναι μαζική γιατί απευθύνεται σε μάζες, γιατί αδυνατεί, ή ίσως και να αδιαφορεί, να δει το ξεχωριστό του κάθε ανθρώπου. Αντίθετα η δημοσιογραφία των πολιτών θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μαζική όχι γιατί η επικοινωνία και η ενημέρωση απευθύνεται σε αφηρημένες μάζες αλλά γιατί τα μέσα επικοινωνίας που την προωθούν εν δυνάμει είναι πιο μαζικά από ότι στα παραδοσιακά Μ.Μ.Ε. Στη δημοσιογραφία των πολιτών το μέσο επικοινωνίας με πολύ μικρότερο κόστος μπορεί να είναι επιτέλους στη διάθεση του απλού πολίτη! Ο απλός πολίτης μπορεί επιτέλους να πάρει την «εκδίκησή» του και να αποδείξει πως μόνο απλός δεν είναι! 

Από το σημείο που λίγα άτομα είχαν στην διάθεσή τους τον έλεγχο της επικοινωνίας και της ενημέρωσης, μέσω της δημοσιογραφίας των πολιτών η «μάζα» ή καλύτερο το πλήθος μπορεί να εισβάλει και να διεκδικήσει την «από-μαζοποίησή» του.Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε και σε άλλες διαστάσεις της δημοσιογραφίας των πολιτών, όπως την ποιότητα και την ποικιλομορφία που αρκετά συχνά την διακρίνει. Για νη μη φτάσουμε όμως σε σημείο ωραιοποίησης της πραγματικότητας, ας ασχοληθούμε με κάποιους πρώτους προβληματισμούς σχετικά με την δημοσιογραφία των πολιτών. 

Αρκετές φορές στο διαδίκτυο, όπου είναι η κύρια έδρα της δημοσιογραφίας των πολιτών βρίσκονται ανακριβείς πληροφορίες και ειδήσεις για διάφορα θέματα. Ενδεχομένως κάποιος να απέδιδε αυτού του είδους την παραπληροφόρηση στη μειωμένη αντικειμενικότητα της δημοσιογραφίας των πολιτών και στην έλλειψη τήρησης αυστηρών γενικευμένων κανόνων στους χώρους του διαδικτύου.

 Νομίζω πως δεν είναι αυτές οι αιτίες. Την παραπλανητική είδηση και την ψεύτικη πληροφορία, δυστυχώς μπορούμε να τη βρούμε παντού και στην επαγγελματική δημοσιογραφία και στη δημοσιογραφία των πολιτών.Η δημοσιογραφία, όμως, των πολιτών έχει μια δυναμική που δεν είναι εύκολο να εκτυλιχθεί στην επαγγελματική δημοσιογραφία. 

Ακριβώς επειδή μπορεί να πλαισιωθεί από πολλά περισσότερα άτομα από ότι η επαγγελματική δημοσιογραφία και επειδή μπορεί να είναι αυτοπροσδιορισμένη και αυτόνομη είναι πιο πιθανό, κυρίως μέσω και της μαζικής συμμετοχής, να καταλήξει σε επιμέρους ή γενικούς κανόνες που θα τηρούνται γιατί θα έχουν συμβάλλει όλοι και όλες στη διαμόρφωσή τους. 

Δεύτερον, λόγω της δυνατότητας συμμετοχής του κάθε ατόμου και της εξοικείωσης τους τόσο με το ρόλο του πομπού όσο και του δέκτη, εξοπλίζει τα άτομα με τη γνώση του τρόπου συλλογής, αξιολόγησης και μετάδοσης των πληροφοριών και άρα με τις κατάλληλες δεξιότητες φιλτραρίσματος των πληροφοριών είτε προέρχονται από το χώρο της δημοσιογραφίας των πολιτών ή των επαγγελματιών.

Πηγή : http://www.socialactivism.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Ο «θάνατος» των «εμποράκων»

Οι φόροι και τα χαράτσια αυξάνονται με την μεσαία αστική τάξη να «χτυπιέται» βάναυσα, επειδή αποτελούσε πάντα την ραχοκοκαλιά της οικονομίας, ενισχύοντας την ανάπτυξη και την κυκλοφορία του χρήματος στην αγορά.  Είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι παγκοσμιοποιητές επιθυμούν την  πλήρη «υπαλληλοποίηση» της μεσαίας τάξης. Δεν θέλουν επιχειρηματίες. Θέλουν απλά δούλους και άρα την επιχειρηματικότητα, άμεσα εξαρτημένη από αυτούς...

Η προαναφερθείσα διαπίστωση δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, αλλά για όλον τον κόσμο.
Ας δούμε κάποιες από τις οικονομικές μεθόδους «εξαφάνισης» της μεσαίας αστικής τάξης:
Πρώτη και καλύτερη μέθοδος: Αύξηση των φόρων και των χαρατσιών μέσω «άκαμπτων» φορολογικών νομοσχεδίων. Οι επιχειρήσεις αδυνατούν να σηκώσουν πολλά βάρη και κλείνουν, αφήνοντας πίσω τους χιλιάδες ανέργους.

Αύξηση λαθρομετανάστευσης: Η λεγόμενη εισαγωγή φτώχειας, προκειμένου να αυξηθούν οι φτωχοί σε σχέση με την μεσαία τάξη και να αλλάξουν οι κοινωνικές ισορροπίες.
Πληθωρισμός: Ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος των εμπόρων.
Εξαγορά επιχειρήσεων από πολυεθνικές: Έτσι ο ιδιοκτήτης γίνεται υπάλληλος στο ίδιο του το μαγαζί.
Μείωση αγοραστικής δύναμης των πολιτών: Μέσω μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις μειώνεται η πελατεία στα μαγαζιά και το χρήμα σταματάει να κινείται, γεγονός που επιτείνει την ύφεση στην αγορά.

Δάνεια: Επιπλέον επιβαρύνσεις εξαιτίας των επιτοκίων και των πανωτοκιών. Ο πολίτης γίνεται υπόδουλος των τοπικών τραπεζών, οι οποίες με την σειρά τους υποδουλώνονται στην παγκόσμια τράπεζα που με προθυμία δανείζει αδιαλείπτως.
Να γιατί πρέπει να πέσουν οι φόροι και να απελευθερωθούν οι δημιουργικές δυνάμεις της χώρας. Να γιατί βασικός άξονας της παιδείας θα πρέπει να είναι η προώθηση της δημιουργικότητας και όχι η καθιέρωση του παπαγαλισμού.

Η μόνη αντίσταση στην προγραμματισμένη ισοπέδωση είναι το «σκέπτεσθαι και κατόπιν πράττειν». Γι’ αυτό δημιουργούνται «ψεύτικες» ανάγκες και πληθώρα προβλημάτων, ώστε να μην υπάρχει περιθώριο ελεύθερης σκέψης και προβληματισμού.

Πηγή : http://kafeneio-gr.blogspot.gr/2012/12/blog-post_

Διαβάστε Περισσότερα

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ: ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

 
Όλοι γνωρίζουμε ποια είναι τα έθιμα της Πρωτοχρονιάς και τι πρέπει να κάνουμε εκείνη την ημέρα, μιας και η γιορτή της Πρωτοχρονιάς αποτελεί μια από τις αρχαιότερες γιορτές του κόσμου, όμως πόσοι γνωρίζουμε από πού προήλθαν αυτά τα έθιμα;

Η πρώτη μέρα του χρόνου συμβολίζει για τον καθένα ένα νέο ξεκίνημα, την αρχή για μια νέα ζωή και κρύβει την ελπίδα ότι αυτή η νέα ζωή θα είναι πολύ καλύτερη από την προηγούμενη. 

Σύμφωνα με την παράδοση, ο παλιός χρόνος παίρνει τη μορφή ενός γέρου, ο οποίος φεύγει από τον κόσμο παίρνοντας μαζί του όλα τα κακά της προηγούμενης χρονιάς. Από την άλλη πλευρά, ο νέος χρόνος προσωποποιείται σε ένα όμορφο και ευχάριστο νέο που έρχεται γεμάτος δώρα. Γι’αυτό και όλοι τον υποδέχονται περίλαμπρα, φορώντας τα γιορτινά τους ρούχα και ετοιμάζοντας μεγαλοπρεπή τραπέζια.

Εικάζεται ότι ο εορτασμός της Πρωτοχρονιάς ξεκίνησε ως θεσμός περίπου 4.000 χρόνια πριν, στην αρχαία Βαβυλώνα και δεν γινόταν το χειμώνα, όπως σήμερα, αλλά την άνοιξη, κατά το πρώτο νέο φεγγάρι μετά την εαρινή ισημερία.

 Και οι Ρωμαίοι γιόρταζαν την Πρωτοχρονιά, αυτοί όμως την πρώτη ημέρα του Μαρτίου. Αυτό άλλαξε, το 46 π.Χ., με την άνοδο του Ιουλίου Καίσαρα στην εξουσία, ο οποίος αποφάσισε την αλλαγή του υπάρχοντος ημερολογίου και έτσι καθιερώθηκε μέχρι σήμερα, η πρώτη ημέρα του χρόνου να θεωρείται η πρώτη Ιανουαρίου. Ο Ιανουάριος πήρε το όνομά του από τον Ιανό, ο οποίος ήταν Θεός των Ρωμαίων και απεικονιζόταν πάντα με δύο πρόσωπα. Το ένα πρόσωπο κοιτούσε προς τα πίσω, τον παλιό χρόνο, ενώ το άλλο κοιτούσε πάντα μπροστά, προς το νέο έτος.

Ακόμη, το «ημερολόγιο» πήρε το όνομά του από τις γιορτές των Ρωμαίων, οι οποίες ονομάζονταν Calends (calendar=καλεντάρι=ημερολόγιο) και σ’αυτές οι άνθρωποι συνήθιζαν να στολίζουν τα σπίτια τους και να ανταλλάσσουν δώρα. Την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, η ορθόδοξη εκκλησία θέλοντας να διαχωρίσει τους χριστιανούς από τους ειδωλολάτρες, καθόρισε διαφορετική ημέρα για τον εορτασμό της Πρωτοχρονιάς, η οποία αποτελεί σήμερα μια λαϊκή γιορτή με έθιμα διαδεδομένα σε όλη την Ελλάδα.

Η Πρωτοχρονιά έχει καθιερωθεί ως η ημέρα για το κυνήγι της καλοτυχίας. Το σπάσιμο του ροδιού, που λόγω των πολλών σπόρων του παραπέμπει στην ευχή για πολλαπλασιασμό των αγαθών ή το κρέμασμα της αγριοκρεμμύδας, φυτό μεγάλης αντοχής, καθώς και το ποδαρικό από άτομα που θεωρούνται καλότυχα, όπως τα μικρά παιδιά, επιδιώκουν την προσέλκυση της τύχης για όλο το χρόνο. Στον ίδιο πράγμα αποσκοπούν, όμως, και όσοι παίζουν χαρτιά ή τυχερά παιχνίδια εκείνη την ημέρα. Ακόμη, άλλες ενέργειες παλαιότερα, όπως τα φύλλα ελιάς στο τζάκι ή οι κόκκοι σιταριού που καίγονταν, δίναν σημάδια πρόγνωσης του μέλλοντος.

Όσο για τη νόστιμη γαλόπουλα που όλοι περιμένουμε να γευτούμε στο εορταστικό τραπέζι, το έθιμο έφτασε στην Ευρώπη από το Μεξικό το 1824 μ.Χ. και καθιερώθηκε όταν οι βόρειοι Ευρωπαίοι το δοκίμασαν και διαπίστωσαν ότι το κρέας της ήταν πιο νόστιμο από τους φασιανούς, τις χήνες και τα παγόνια, που ήταν γνωστά μέχρι τότε. Στην Ελλάδα, το παραδοσιακό φαγητό για τις ημέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς ήταν το χοιρινό κρέας.

Όσον αφορά στην παράδοση του Άγιου Βασίλη, ο άγιος αυτός δεν έχει καμία σχέση με τον Santa Claus, δηλαδή τον Άγιο Νικόλαο, ο οποίος έρχεται από την παγωμένη Λαπωνία και παριστάνεται ως ένα χαμογελαστός παππούλης με κόκκινα ρούχα. Η εικόνα αυτή προήλθε από την Αμερική, όταν ο Αμερικανός σκιτσογράφος Τόμας Ναστ, το 1862, σχεδίασε τη μορφή του για τις ανάγκες προώθησης του πολύ γνωστού σε όλου μας αμερικανικού αναψυκτικού.

Αντίθετα, ο Άγιος Βασίλης των ορθόδοξων χριστιανών κατάγεται από την Καισάρεια και γιορτάζεται ανήμερα την Πρωτοχρονιά. Είναι ο φιλάνθρωπος επίσκοπος, ένας από τους Τρεις Ιεράρχες, ο οποίος για να προστατεύσει την περιφέρειά του, την Καισάρεια της Καππαδοκίας, από την επιδρομή των αλλόφυλων, έκανε έρανο και μάζεψε χρυσά νομίσματα και άλλα τιμαλφή, με σκοπό να τα δώσει στον εχθρό και να ανταλλάξει τη σωτηρία της περιοχής του.

 Τελικά, ο εχθρός δεν κατόρθωσε να εισβάλλει στην Καισάρεια. Έτσι, ο Μέγας Βασίλειος είπε να φτιάξουν μικρές πίτες-ψωμάκια, στα οποία αργότερα τοποθέτησε τα νομίσματα και τα τιμαλφή που είχε μαζέψει και τα μοίρασε ξανά στους κατοίκους. Ο καθένας έπαιρνε ό,τι του τύχαινε από την πίτα που είχε διαλέξει.

Η ορθόδοξη εκκλησία συνέδεσε μ’ αυτόν τον τρόπο τον Άγιο Βασίλη με το έθιμο της βασιλόπιτας. Το έθιμο της βασιλόπιτας, τέλος, είναι πανελλαδικό και υπάρχει ήδη από την αρχαιότητα, καθώς σε αρχαίες γιορτές ή σε εξευμενιστικές προσφορές προς τους νεκρούς και τα πνεύματα, παρασκευάζονταν εορταστικοί άρτοι για καλοτυχία.

Συγκεκριμένα, η βασιλόπιτα έχει τις ρίζες της σε αρχαία ελληνορωμαϊκά έθιμα, όταν στα Κρόνια (εορτή του θεού Κ(Χ)ρόνου, που λατρευόταν στην Ελλάδα) και στα Σατουρνάλια (saturnalia) της Ρώμης έφτιαχναν γλυκά και πίτες και έβαζαν μέσα νομίσματα, τα οποία όποιος τα έβρισκε θεωρούνταν τυχερός.

Η πίτα, που φτιάχνουμε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, κόβεται παρουσία όλων των μελών της οικογένειας, ή και άλλων συγγενών και φίλων, από το μεγαλύτερο μέλος της οικογένειας το μεσημέρι της Πρωτοχρονιάς, ενώ το κόψιμο της πίτας μπορεί να συνεχιστεί καθ’ όλη τη διάρκεια των πρώτων μηνών του νέου χρόνου από διάφορους συλλόγους, σωματεία, ιδρύματα ή οργανισμούς.

Ακόμη, παρουσιάζονται διάφορες παραλλαγές στη συνταγή της βασιλόπιτας ανά την Ελλάδα, όπως για παράδειγμα στη Θεσσαλία, όπου η πίτα φτιάχνεται από φύλλα και μέσα μπορούν οι νοικοκυρές να τοποθετήσουν λίγο κλήμα, τριφύλλι, καλαμπόκι, φασόλι ή άχυρο.

«Κάθε κομμάτι είχε και από κάτι και αυτό που τύχαινε στον καθένα σήμαινε ότι θα έπρεπε να τον απασχολήσει ως καλλιέργεια το επόμενο έτος ή απλά ότι θα πήγαινε καλά η συγκεκριμένη σοδειά τη χρονιά αυτή» σημειώνει ο κ. Ευάγγελος Καραμανές, ερευνητής του Κέντρου Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών.

«Στη Μικρά Ασία, όπου το πλαίσιο ήταν πιο αστικό, συνηθιζόταν το γλύκισμα ή το γλυκό ψωμί ζυμωμένο με διάφορα ζυμαρικά. Στη Μακεδονία και τη Θεσσαλία, όπου ο πληθυσμός ήταν πιο αγροτικός, έφτιαχναν τυρόπιτα ή κρεατόπιτα. Η πίτα ήταν το πιο συνηθισμένο φαγητό για τους ανθρώπους της περιοχής. Απλώς, στις γιορτές ήταν πιο πλούσιο γιατί έβαζαν μέσα κρέας κότας».
Πηγή : http://www.agioritikovima.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

Νέα επιδείνωση το 2013

 

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Χειρότερη χρονιά για όλους τους Ελληνες θα είναι το 2013 ακόμη και από αυτό το απαίσιο 2012, που επιτέλους τελειώνει. Η μαύρη δυστυχία της χρονιάς που πέρασε θα συνεχιστεί και κατά τη διάρκεια του νέου έτους σε ακόμη πιο ζοφερό φόντο, με όλους ανεξαιρέτως τους οικονομικούς δείκτες που αφορούν στο εισόδημα του πληθυσμού να επιδεινώνονται ακόμη περισσότερο. Είναι εντελώς αβάσιμες οι κωμικοτραγικές προσπάθειες της συγκυβέρνησης Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη να..........

καλλιεργήσουν στον ελληνικό λαό την παραπλανητική εντύπωση ότι το 2013 θα βελτιωθεί δήθεν η ζωή του. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί σε καμία απολύτως περίπτωση. Πρόκειται για συνειδητό ψέμα που υπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες. Οι αριθμοί είναι ανελέητοι.

Το ΑΕΠ θα μειωθεί πάλι - για έκτη (!) συνεχή χρονιά από το 2008, κάτι που δεν συμβαίνει ούτε στους πολέμους. Από 208,5 δισ. ευρώ που ήταν στα τέλη του 2011 καταβαραθρώθηκε στα 194,7 δισ. ευρώ αυτή τη στιγμή και ο ίδιος ο κρατικός προϋπολο­γισμός προβλέπει νέα κατακρήμνισή του στα 183 δισ. ευρώ κατά το 2013. Μιλάμε για 50 δισ. πτώση από τα 231,6 δισεκατομμύρια του 2008 - μείωση πάνω από 20%!

Οι μισθοί καταποντίστηκαν στη διάρκεια του 2012. Μειώθηκαν μεσοσταθμικά κατά 13%, σύμφωνα με μελέτη της Εθνικής Τράπεζας, και προβλέπεται ότι θα μειωθούν τουλάχιστον κατά 6% ακόμη μέσα στο 2013, ενώ μειώθηκαν περίπου κατά 10% και στη διάρκεια των ετών 2010 και 2011. Αναφερόμαστε σε μέση μείωση άνω του 20% στη διάρκεια των τριών μνημονιακών χρόνων, με πολλούς εργαζόμενους να έχουν χάσει το 30% ή και το 40% ή το 50% των αποδοχών τους αυτή την εφιαλτική τριετία. Και αυτοί είναι οι «τυχεροί» της υπόθεσης υπό το πρίσμα του ότι συνεχίζουν να έχουν δουλειά.

Το ένα εκατομμύριο πλησιάζουν οι επιπλέον άνεργοι που προστέθηκαν στις 370.000 ανέργους που είχε η Ελλάδα το 2007. Οι άνεργοι στη χώρα μας έφτασαν τον Σεπτέμβριο το 1.300.000 - και από αυτούς ούτε 200.000 δεν παίρνουν το επίδομα ανεργίας! Eνα εκατομμύριο άνεργοι δεν παίρνουν τίποτα από πουθενά! Οσο για τον συνολικό αριθμό των ανέργων, όλες οι εκτιμήσεις λένε ότι θα αυξηθεί ακόμη παραπέρα το 2013.

Δεν θα ξαναδουλέψουν ποτέ στη ζωή τους οι περισσότεροι από αυτούς! Ποιος θα δημιουργήσει ξανά 1.000.000 θέσεις εργασίας, όταν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις κλείνουν κατά δεκάδες χιλιάδες τον χρόνο και ο δημόσιος τομέας για τουλάχιστον 10 χρόνια θα συρρικνώνεται διαρκώς λόγω της αρχής «μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις», παράγοντας έτσι ανέργους ή συνταξιούχους; Η έκταση της κοινωνικής σφαγής μέσω ανεργίας αποκαλύπτεται από το ανατριχιαστικό στοιχείο ότι ήδη στον ιδιωτικό τομέα είναι άνεργος ο ένας στους τρεις υπαλλήλους!

Με το «κούρεμα» των ομολόγων ο Ευάγγε­λος Βενιζέλος διέλυσε τόσο τα ασφαλιστικά ταμεία, των οποίων λεηλάτησε η κυβέρνηση τα αποθεματικά, όσο και το ελληνικό τραπεζι­κό σύστημα. Η κατάρρευση των ασφαλιστι­κών ταμείων οδηγεί σε συνεχείς, αλλεπάλ­λη­λες μειώσεις των συντάξεων. Πρόκειται για διαδικασία που θα συνεχίζεται για πολλά χρόνια με οικτρή κατάληξη για τους συνταξιούχους, που θα πεινούν αν δεν τους βοηθούν τα παιδιά τους ή άλλοι συγγενείς.

Πώς να πάρουν σύνταξη ικανή να εξασφαλίσει υποτυπωδώς αξιοπρεπή διαβίωση οι απόμαχοι της δουλειάς, όταν οι άνεργοι θα φτάσουν σύντομα στο ενάμισι εκατομμύριο και εκείνοι που δουλεύουν μπορούν πλέον να αμείβονται μόνο με... 586 ευρώ μεικτά τον μήνα, ενώ όσοι είναι κάτω των 25 ετών αμείβονται με 511 ευρώ, πάντα μεικτά; Είναι δυνατόν να παίρνουν οι συνταξιούχοι πιο πολλά από τους εργαζόμενους, με δεδομένο μάλιστα ότι 3,7 εκατομμύρια εργαζόμενοι πρέπει να ζήσουν 4,7 εκατομμύρια Ελληνες - 3,4 εκατ. μη οικονομικά ενεργά άτομα (συνταξιούχους, παιδιά, νοικοκυρές κ.λπ.) και 1,3 εκατ. ανέργους;

«Μαύρη χρονιά» και το 2013 θα είναι για την Ελλάδα εξαιτίας των όσων προαναφέρθηκαν. Μικρό τμήμα μιας ατελείωτης μαύρης πορείας. «Η πορεία ανάκαμψης της Ελλάδας θα διαρκέσει μία με δύο δεκαετίες ακόμη» δήλωσε ο Γερμανός πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων Βέρνερ Χίγερ στην εφημερίδα «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» της γερμανικής πρωτεύουσας. Η νύχτα θα είναι πολύ μεγάλη.

Πηγή : http://kafeneio-gr.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Η Βυζαντινή Ζωγραφική

"Η Γέννηση", Ευσταθίου του εξ Ιωαννίνων,
περ. α΄μισό του 15ου αι.

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Η Βυζαντινή Ζωγραφική είναι η εικαστική και θρησκευτική έκφραση του Ορθόδοξου Ελληνικού κόσμου. Στα έργα της αντανακλώνται και αναπαρίστανται, ως εικόνες-μορφές, οι αλήθειες του δόγματος. Συστατικά της στοιχεία, θα πρέπει να θεωρούνται η αρχαιοελληνική ζωγραφική παράδοση και οι επιδράσεις των τεχνών της ανατολής.

Η Βυζαντινή Ζωγραφική, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, είναι το αποτέλεσμα πολλών επιδράσεων και ζυμώσεων μέσα στους αιώνες της λειτουργικής χρήσης της ως θρησκευτικής τέχνης. Ως ιδιότυπη εικαστική έκφραση είναι συνυφασμένη με την Ελληνική Ορθόδοξη παράδοση, ενώ η ακμή της προσδιορίζεται χρονικά και γεωγραφικά από την ύπαρξη του Βυζαντινού κόσμου.

Σαν ιδιαίτερο καλλιτεχνικό ύφος χαρακτηρίζεται από αρκετά στοιχεία που, σε αντίθεση με την κλασική και ρεαλιστική αντίληψη περί ζωγραφικής, είναι ικανά να της προσδίδουν διαχρονική πρωτοτυπία και μια αίσθηση μοντέρνου. Στοιχεία όπως, η προσχηματική χρήση του χώρου και ενίοτε η ολοσχερής κατάργησή του, η απόρριψη της προοπτικής και του συμβατικού σχεδίου, η απελευθέρωση της μορφής και της φόρμας από την εξάρτηση της πηγής του φωτός, η τήρηση των περιγραμμάτων και η συμβολική χρήση των χρωμάτων, οδηγούν, σε συνδυασμό με την θρησκευτική πίστη, στην πνευματική υπερβατικότητα που εμπεριέχει η τέχνη αυτή.

Οπως σε κάθε καλλιτεχνική έκφραση, που αντέχει στο χρόνο, εμφανίστηκε κατά περιόδους, η ανάγκη της ανανέωσης και της εξέλιξης των εκφραστικών και ζωγραφικών της μέσων. Αυτό σε σχέση πάντα με τις χρονικές συγκυρίες, με τις τοπικές ιδιομορφίες του τεράστιου χώρου της βυζαντινής επικράτειας και με τις προσπάθειες μεμονωμένων καλλιτεχνών, είχαν σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία Σχολών με ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά, μέσα στο σώμα της Β. ζωγραφικής.

Εμφανίστηκαν έτσι Σχολές-ύφη όπως, η Σχολή της Κωνσταντινούπολης, η Μακεδονική (Πανσέληνος, Αστραπάς, Ευτύχιος και Μιχαήλ) και η Κρητική Σχολή (Θεοφάνης, Τζώρτζης, Κατελάνος, Ευφρόσυνος ο Κρης, Μιχαήλ Δαμασκηνός κ.α).

Αντρέι Ρουμπλιώφ: "Η Γέννηση", 1405

Ο όρος Βυζαντινή ζωγραφική αναφέρεται σε μια σειρά τεχνικών και τεχνών όπως, η μνημειακή τοιχογραφία, η φορητή εικόνα, το Ψηφιδωτό, η ξυλογραφία και η εικονογράφηση χειρόγραφων κωδίκων και ιερών βιβλίων (Μικρογραφία).

Από τις πλέον σημαντικές περιόδους ακμής της Β. ζωγραφικής, ήταν εκείνη που ταυτίστηκε με τη Δυναστεία των Παλαιολόγων (1261-1453) και για το λόγο αυτό ονομάστηκε «Ελληνική ή Παλαιολόγεια Αναγέννηση».

Από τον 17ο αιώνα και μέχρι το μεσοπόλεμο, η Β. ζωγραφική επηρρεάστηκε δραματικά από τη δυτικο-ευρωπαϊκή τέχνη με κίνδυνο να απωλέσει οριστικά την ιδιομορφία και την εθνικο-ιστορική της καταβολή και αυθεντικότητα. Στις μέρες μας η Β. ζωγραφική έχει ανακάμψει πάλι, χάρι στις προσπάθειες Βυζαντινολόγων, κληρικών και καλλιτεχνών όπως ο Φ. Κόντογλου, ενώ έχει αναδειχθεί για Έλληνες και ξένους σε ένα ξεχωριστό ζωγραφικό ιδίωμα μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας και αποδοχής, που διατηρεί ατόφια το στίγμα του στο παγκόσμιο στερέωμα της τέχνης. 

You might also like:

Πηγή : http://peritexnisologos.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Χριστουγεννιάτικη αγρυπνία στα Καρούλια

 
π.Χερουβείμ Καράμπελα *

Μεταξύ των άλλων, ο Γέροντάς μας είχε και μία ευλογημένη συνήθεια.Κατά διαστήματα, έστελνε μία μικρή παρηγοριά στους ερημίτες…Είχε περάσει αρκετός καιρός από τότε που κοινοβίασα στην καλύβη μας, όταν μία μέρα-προπαραμονή Χριστουγέννων-όπως θυμάμαι-με κάλεσε ο Γέροντας για ν΄αναθέσει και σε μένα την ευλογημένη αυτή διακονία. Ασφαλώς με την απόφασή του αυτή, απέβλεπε και στην πνευματική μου,όπως πάντα ωφέλεια….Έβαλα μετάνοια στον Γέροντα φορτώθηκα τον ντορβά μου, πήρα το ραβδί και ξεκίνησα για τα Καρούλια…….Πέρασα από πολλούς ασκητές, την ζωή των οποίων χαρακτήριζε η συνέπεια.Ήσαν πραγματικοί μοναχοί,πραγματικοί ασκητές.Μεταξύ αυτών ο γέρων Νείλος,ηλικιωμένος Ρώσος ησυχαστής,που δεν γνώριζε καθόλου ελληνικά και ο επίσης ρώσος ιερομόναχος Παρθένιος.

Το πρόγραμμά μου άλλαξε, όταν ο πνευματικός μου επέμενε να παραμείνω στην αγρυπνία των Χριστουγέννων και στην πανήγυρη της καλύβης τους, αφού το παρεκκλήσιό τους ήταν αφιερωμένο στην Γέννηση του Χριστού.  Ο Γέροντάς μου άλλωστε είχε δώσει ευλογία για κάτι τέτοιο.

Την άλλη μέρα, μαζί με τον υποτακτικό του πνευματικού μου, π. Συμεών, κάναμε μια σχετική καθαριότητα της καλύβης, με αφορμή την πανήγυρη.  Αργά το απόγευμα άρχισαν να έρχονται οι γύρω ασκητές, για να γιορτάσουμε όλοι μαζί τα Χριστούγεννα.

Καθισμένος σ’ ένα μικρό εξώστη, έβλεπα τους ερημίτες, που κατέβαιναν από τα βράχια, άλλοι από τις κρεμαστές σκάλες και άλλοι από τις αλυσίδες, ο ένας πίσω από τον άλλον’ αξέχαστο θέαμα! Νέοι, μεσήλικες, γεροντάκια, αποτελούσαν μια χρυσή, ζωντανή αλυσίδα πανηγυριστών’ με τους παλιούς, λερωμένους ντορβάδες στην πλάτη, με  ζωστικά και ράσα χιλιομπαλωμένα. Το πρόσωπό τους είχε μια σεμνή, σοβαρή έκφρασι. Χαιρετούσαν ένας-ένας με βαθειά υπόκλιση κι έπαιρναν την θέση τους στο μικρό παρεκκλήσιο της Γεννήσεως του Κυρίου.

«Αυτοί οι άνθρωποι, ο εκλεκτός του Κυρίου λαός, τα αγαπημένα παιδιά του Θεού, είναι εκείνοι που θα λάβουν μέρος στην αποψινή αγρυπνία», μονολογούσα.

Σήμανε μια μικρή καμπάνα και άρχισε η αγρυπνία. Το κρύο ήταν τσουχτερό. Όλοι  ήσαν σφιχτά  τυλιγμένοι στα πτωχικά τους ράσα. Το κουκούλιο δεν κάλυπτε απλώς το κεφάλι, αλλά το είχαν κατεβασμένο, όσο γινόταν πιο χαμηλά. Μερικοί, όπως ο γέρων Βαρθολομαίος και ο πνευματικός μου, ήξεραν καλά μουσικά. Ένας από τους νεότερους ανέλαβε διαβαστής.  Δυο-τρία καντηλάκια κι ένας πτωχός πολυέλεος με αγνό κερί φώτιζαν γλυκά το σκοτάδι. Όλα απλά, απέριττα, ασκητικά.

Ένοιωθα τον εαυτό μου ξένο και αταίριαστο σ’ εκείνο το πεντακάθαρο περιβάλλον. Εγώ ήμουν άνθρωπος με πολλές αδυναμίες και αμαρτίες, τις οποίες προ καιρού είχα αποθέσει στα πόδια του πνευματικού μου, κατά την πρώτη μου εξομολόγηση. Δεν ήμουν όμως ένας ξένος αδιάφορος για ό,τι συνέβαινε γύρω μου. Διψούσα να μάθω περισσότερα πράγματα για τους ασκητές: πώς αγρυπνούν, πώς προσεύχονται, πώς κοινωνούν.

Το άγιο βήμα του μικρού ναού ήταν σφηνωμένο μέσα στον βράχο. Ο κυρίως ναός εξείχε από την κοιλότητα του βράχου κι έφτανε μέχρι το άκρο μιας πεζούλας, από την οποία έβλεπες, κατακόρυφα σχεδόν, την θάλασσα. Καθώς η αγρυπνία προχωρούσε, το κρύο γινόταν ολοένα και πιο αισθητό. Ο άνεμος σφύριζε, τα κύματα βογγούσαν κτυπώντας αλύπητα τα βράχια. Η θάλασσα έμοιαζε μ’ ένα αεικίνητο, αδάμαστο θηρίο….

Η ακόλουθη σκηνή θα μείνει ανεξίτηλη στην μνήμη μου : Ένας λευκογένης ασκητής, πολύ ηλικιωμένος, δεν φορούσε παπούτσια. Κρύωνε υπερβολικά και είχε τυλίξει τα πόδια του με τσουβάλια. Κάποια στιγμή πλησίασε στην υποτυπώδη θερμάστρα, που υπήρχε εκεί, και προσπαθούσε να θερμάνει τα κοκκαλιασμένα  πόδια του. Μένοντας όμως εκεί για αρκετή ώρα, απορροφημένος στην προσευχή, χωρίς να το αντιληφθεί, τα τσουβάλια πύρωσαν, άρπαξαν φωτιά και άρχισαν να καίγονται!  Οι νεότεροι τρέξαμε αμέσως και σβήσαμε την φωτιά. Ευτυχώς τα πόδια του γέροντα δεν έπαθαν εγκαύματα.

Εκτός από εμάς που τρέξαμε αμέσως, για να τον βοηθήσουμε, οι άλλοι πατέρες δεν έκαναν καμία κίνηση. Ίσως και να μην αντιλήφθηκαν καν το γεγονός. Αφοσιωμένοι στην λατρεία του Θεού, συνέχιζαν την αγρυπνία με το κεφάλι σκυμμένο στο στήθος και με το κομποσχοίνι στο χέρι, που δούλευε ακούραστα…..

Τελείωσε ο όρθρος και άρχισε η θεία Λειτουργία. Η ώρα πλησίαζε. Ο Κύριος εγγύς. Πολλά μάτια τα έβλεπα να Τον υποδέχονται με δακρύρροη κατάνυξη. Μερικοί ήταν σκυμμένοι τόσο βαθειά, ώστε δεν έβλεπες το πρόσωπό τους.

- «Πρόσχωμεν! Τα άγια τοις αγίοις», ακούστηκε σε λίγο η φωνή του λειτουργού.

Από την ώρα εκείνη οι πατέρες, ένας-ένας, κατά σειρά αρχαιότητας, άρχισαν να βάζουν την καθιερωμένη μετάνοια της συγγνώμης προς τον Θεό και προς τους παρόντες αδελφούς. Στο «Μετά φόβου» πλησίασαν, ο ένας πίσω από τον άλλον, για να λάβουν τον ουράνιο Μαργαρίτη.

Ευχαρίστησα ολόθερμα τον Κύριο για την πολύτιμη αυτή ευκαιρία, να δω και να απολαύσω πώς κοινωνούν οι ασκητές. Ήταν ένα θέαμα μοναδικό. Τέλος προσήλθα κι εγώ σαν «δούλος» κι όχι σαν «υιός» όπως οι πατέρες.

Η ουράνια εκείνη μυσταγωγία σε λίγο είχε τελειώσει. Κατόπιν προσφέρθηκε και καφές. Ενώ διακονούσα στο κέρασμα, πρόσεχα και θαύμαζα τους ασκητές, με την διάθεση του αρχαρίου. Θαύμαζα την τάξη που είχαν οι κινήσεις τους, τις συζητήσεις, γενικά την συμπεριφορά τους. Πράγματι, σκεφτόμουν, η έρημος δεν δημιουργεί μόνο αγίους, αλλά και σταθερά πειθαρχημένους και ολοκληρωμένους ανθρώπους.

Ακολούθησε η τράπεζα. Λίγο ρύζι, και βακαλάος, που είχε στείλει η συνοδεία μας, ήταν το πανηγυρικό χριστουγεννιάτικο φαγητό. Οι ασκητές έτρωγαν σιωπηλοί και άκουγαν την ανάγνωση.

Ο νους τους ήταν δοσμένος στον λόγο του Θεού και την προσευχή, όχι στο φαγητό. Κανείς δεν σήκωνε το κεφάλι να κοιτάξει δεξιά ή αριστερά. Καθένας που τελείωνε, περίμενε υπομονετικά με το βλέμμα στραμμένο στο στήθος. Ποιος ξέρει πόσο καιρό είχαν να γευτούν βακαλάο!

Μετά την τράπεζα, η ευλογημένη εκείνη ομήγυρη διαλύθηκε. Δεν αξιώθηκα να παρευρεθώ και άλλη φορά σε παρόμοια ασκητική πανηγυρική σύναξη. Η ευκαιρία αυτή όμως έγινε αφορμή, να επισκέπτομαι πιο τακτικά τα Καρούλια. Αργότερα μάλιστα έμεινα εκεί για ένα εξάμηνο. Ήταν μια περίοδος πνευματικού αναβαπτισμού. Αληθινό θείο δώρο!

*Διήγηση του Αρχιμανδρίτη Χερουβείμ Καράμπελα δημοσιευμένη στο βιβλίο του 

ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ, ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣΠηγή : 

Διαβάστε Περισσότερα

Γιορτάζοντας τον άγνωστο Χρόνο

Γράφει ο  Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος

          

  Χαρές, πανηγύρια και, παρά την οικονομική κρίση, πανάκριβα ρεβεγιόν ετοιμάζονται για την έλευση του νέου έτους. Γιορτάζουμε κάτι το προφανές, το νέο έτος των 365 ημερών, ενώ αγνοούμε παντελώς τον χρόνο, ως ένα αντικειμενικό και απτό υπαρξιακό ζήτημα. 

 

Ο τρόπος της ζωής μας είναι συνέπεια των όσων μας έφεραν πολιτισμικά η Αναγέννηση και η Γαλλική Επανάσταση, αλλά και τα πολλά και εγκληματικά λάθη της εκκοσμικευμένης Ρωμαιοκαθολικής "Εκκλησίας." Από τότε στον δυτικό τρόπο σκέψης και ζωής γιγαντώνεται η ανάπτυξη της αισθητικής και του αισθησιασμού και, αξιακά, παραφουσκώνονται οι τεχνολογικές δυνατότητες του ανθρώπου. 

 

 

 Γράφει σχετικά ο Γιώργος Σαραντάρης:

            " Ιστορικά, ίσως ο ουμανισμός, η ιταλική και γαλλική Αναγέννηση, δηλώνουν την οριστική στροφή της Δύσης προς τον ηδονισμό, που είναι εκείνο που κοινά ονομάζεται "ατομισμός"….Η Γαλλική Επανάσταση είχε βέβαια μια τάση, κατά την αυταπάτη των δημιουργών της, οικουμενική' αλλά, γιατί δεν βασίζονταν πάνω στην πίστη στο Χριστό, κατάντησε να έχει σκοπό μια μορφή αφελούς ηδονισμού - ηδονιστές είναι οι σπουδαιότεροι, οι πιο γόνιμοι, θεωρητικοί της' αν αλλού διαφωνούν, είναι βέβαιο πως ως προς εκείνο που ονομάζουμε εμείς "ηδονισμός" ο Βολταίρ συμφωνεί με τον Ρουσσώ! Και ο Ρομπεσπιέρ με τον Ναπολέοντα!". (Γιώργου Σαραντάρη "Έργα", Τομ. 2, σελ. 463, Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη, Ηράκλειο, 2006).

Η τραγωδία της Δύσης φθάνει στην αποκορύφωσή της, με, εν ονόματι μιας άναρχης και καταπιεστικής  για "ελευθερίας", την συν τω χρόνω  αποδοχή και νομιμοποίηση από τα κράτη  των φυσικών διαστροφών και την καταστροφή του συνειδησιακού, οικογενειακού και κοινωνικού ιστού, με την προώθηση ως φυσικού κάθε είδους καταστρεπτικού πάθους, πλην του …καπνίσματος. 

 

Με την προώθηση των ιδεών αυτών, που θεωρητικά στηρίχθηκαν στη σκέψη των Φόιερμπαχ, Μαρξ και Φρόϊντ, ο άνθρωπος επειδή κινείται και κραυγάζει νομίζει ότι ζει. Στην ουσία, επειδή δεν πιστεύει σε τίποτε, άρα ούτε στην ύπαρξη, ούτε στη ζωή του είναι πεθαμένος. 

 

Γράφει πάλι ο Γιώργος Σαραντάρης:

" Ο μαρξισμός και ο φροϋντισμός είναι θεωρίες που θυσιάζουν τον άνθρωπο στον θάνατο και δεν το γνωρίζουν. Είναι διαστροφές που γεννήθηκαν από έναν αχαλίνωτο ηδονισμό. Στην επιφάνεια χαρίζουν το μίσος, στο βάθος την πεποίθηση του θανάτου. Η ηδονή του θανάτου, του θανάτου όλου του κόσμου, τις διατρέχει". 

 

Πάρα κάτω ο ίδιος εξηγεί ότι η Δύση καλλιεργεί τη θνητή ζωή του ατόμου, την καλλωπίζει σύμφωνα μ' εκείνο το κριτήριο του έρωτα, που έχει μοναδική προοπτική τον θάνατο και τονίζει: "Η Δύση λησμονεί τον θάνατο, αλλά ο θάνατος είναι η κύρια υποστατική της προοπτική' ό,τι για τον Χριστιανό είναι ο Θεός, για τη Δύση είναι ο θάνατος".

 

 Αντίθετα από τον ηδονισμό και τον υλισμό των Μαρξ και Φρόϊντ, η Γέννηση, η Ζωή, η Διδασκαλία και η Ανάσταση του Χριστού  οδηγεί τον άνθρωπο στο αληθινό νόημα της ζωής, στην  κατανόηση της αποστολής του  ως ύπαρξης και στην αντίληψη του ότι ο θάνατος δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο η αιωνιότητα, που υπερβαίνει τον χρόνο.  Ο εξαίρετος  θεολόγος και στοχαστής Βασ. Ν. Τατάκης  γράφει στα Απομνημονεύματα του:

 

            "Όταν μπορέσεις και δεις στο καθαρότερο νόημα τους, πέρα από κάθε σκοπιμότητα, νου, πνεύμα, ψυχή, τότε μπορείς να αντικρίσεις τον άνθρωπο ως φορέα τους…Τους θησαυρούς σου θα τους έχεις ανακαλύψει. Θησαυρούς που κανείς δεν μπορεί να σου δώσει, κανείς δεν μπορεί να σου πάρει. Έτσι θα μπεις στον δρόμο προς την αιωνιότητα. Έτσι θα καταλάβεις βαθιά τι είναι αιωνιότητα. Όχι απλώς θα κατανοήσεις, αλλά θα ζεις την αιωνιότητα, θα είσαι αιώνιος. Θα κολυμπάς σε πέλαγος αιωνιότητας, πέρα από τη φθαρτή στιγμή, πέρα από τη ροή του χρόνου".

 

Στην καθημερινότητα μας διαπιστώνουμε πως μέσα από τα ΜΜΕ μας παρουσιάζεται με ελκυστικό τρόπο η προσωρινή ηδονή και σχεδόν ποτέ οι συνέπειές της. Οι κυρίαρχοι του μαγικού κόσμου του θεάματος μας κάνουν πλύση εγκεφάλου και επιδιώκουν να μας επιβάλλουν  να ζούμε σε μια παραίσθηση ευδαιμονίας και σε ένα κόσμο γεμάτο από υλιστική ή οθωμανική προπαγάνδα, σεξ, βία, αρρωστημένες φιλοδοξίες, ίντριγκες κι ακόμη τέρατα, εξωγήινους, υπερφυσικά όντα. 

 

Γενικά ο άνθρωπος παραγεμίζεται από τα ΜΜΕ με σκουπίδια και δεν αφήνεται να σκεφθεί το μέλλον του, να προβληματιστεί για τη ζωή του, να δει την πραγματικότητα. Και τελικά χάνουμε το ουσιαστικό, να έχουμε προσφέρει κάτι θετικό σ' αυτή τη ζωή. Ο βαθιά Χριστιανός λόγιος Ζήσιμος Λορεντζάτος έγραψε: 

 

" Αφήνω τα άλλα. Πολλοί από μας θα φροντίζαμε τουλάχιστο την απόσβεση, να το πω έτσι, της ζωής που μας δόθηκε να ζήσομε στον κόσμο αυτό. Τρομερό… Δίχως έργο κανένα - μικρό ή μεγάλο δεν πειράζει, έργο να είναι- δεν γίνεται καμιά απόσβεση της ζωής που μας δόθηκε να ζήσομε. Αυτό πάει να πει απόσβεση της ζωής γενικότερα, ένα παραμικρό έργο οποιοδήποτε- είτε βιοπάλης έργο, είτε στοχασμού ή και τέχνης έργο". 

 

Καινούργια χρονιά θα γράψει το χρονολόγιο, αλλά εμείς οφείλουμε να κατανοούμε τον χρόνο και την αξία του, καθώς και τον προορισμό μας στη ζωή αυτή.-

Πηγή :http://santo-rinios.blogspot.gr/ 

Διαβάστε Περισσότερα

Τραγούδι καθαρό και σεμνό Ελλήνων Δρώμενα - Νίκος Οικονομίδης ...video...

Η ελληνική λαϊκή μουσική χρωστάει πολλά στους μουσικούς της. Ιδιαίτερα στους δεξιοτέχνες μουσικούς που με τη χάρη και το ταλέντο τους, από γενιά σε γενιά, καταγράφουν και εμπλουτίζουν αυτό το θησαυρό, φύλακες- άγγελοι ενός μοναδικού πολιτισμού που συνδυάζει θαυματουργά την σταθερή ουσία της παράδοσης με την ελευθερία του αυτοσχεδιασμού.

Ο Νίκος Οικονομίδης έρχεται από τη Σχοινούσα λουσμένος με το δροσερό αεράκι του Αιγαίου και τις ουράνιες μελωδίες που τριγυρνούν σαν ξωτικά από κύμα σε κύμα, από βράχο σε βράχο κι από σπίτι σε σπίτι, εξαγνίζοντας τις ψυχές και συντηρώντας την ομορφιά του φυσικού περιβάλλοντος. Ο Οικονομίδης με την παρουσία του αποδεικνύει έμπρακτα ότι το δημοτικό τραγούδι είναι ζωντανό, ότι ανανεώνεται και ότι εκφράζει τους νέους που δεν έχουν ακόμα υποκύψει στην κακογουστιά και την τυποποίηση (...)"

Ο Νίκος Οικονομίδης-γεννημένος στο κέντρο του Αιγαίου, στη Σχοινούσα, θετό τέκνο της Χίου και βαθύς κοινωνός της νησιώτικης μουσικής παράδοσης- αναλαμβάνει να μας ξεναγήσει στα νησιά του Βορείου και Ανατολικού Αιγαίου μέσα από μία αντιπροσωπευτική επιλογή κομματιών, καρπό πολύχρονης επιτόπιας έρευνας.

Με γνώση, αγάπη και σεβασμό στο ύφος και το ήθος του ρεπερτορίου, προβάλλει τις τοπικές ιδιαιτερότητες που υπάρχουν μέσα στην κοινή μουσική γλώσσα του Αρχιπελάγους. Ικανός λαϊκός βιολάτορας, αλλά και συνειδητός δεξιοτέχνης, ισορροπεί το ένστικτο και τα διδάγματα της προφορικής παράδοσης με τη λαμπερή τεχνική και τον "ψαγμένο" ήχο που ανταποκρίνεται στις σύγχρονες αισθητικές απαιτήσεις.

"Αφιερώθηκα στη μουσική, για να γνωρίσω τον εαυτό μου, για να μπορέσω, μέσα από την αυτογνωσία που χαρίζει, να επικοινωνήσω με τον κόσμο γύρω μου", εξομολογείται ο Νίκος Οικονομίδης

. "Το βιολί σαν ανθρώπινη φωνή με οδήγησε βαθιά στην ιστορία του Αιγαίου. Ακολουθώντας αυτήν την πορεία βρέθηκα μέσα στη ζωντανή μουσική παράδοση, που, σαν να ξέφυγε από το σαρωτικό ρυθμό του αιώνα μας και ολοζώντανη, μας προσκαλεί να την αφήσουμε να λειτουργήσει μέσα μαςλυτρωτικά..." λυτρωτικά..."μαςλυτρωτικά..." λυτρωτικά..."

.

  Πηγή : http://santo-rinios.blogspot.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

Το Δίκτυο 21 και οι ακροδεξιές ρίζες της Νέας Δημοκρατίας

Σύλληψη του Φαήλου Κρανιδιώτη το 1988

Σχόλιο Praxis: αναδημοσιεύουμε απο το ιστολόγιο alfavita άρθρο για το “Δίκτυο 21″ την δράση του και τις διασυνδέσεις του, το οποίο απο το 1997 συσπείρωσε τις εθνικιστικές δυνάμεις και τώρα έχει μετακομίσει στην κυβέρνηση.

 Στα πρώτα στάδια της ίδρυσης του είχε μαζέψει διάφορους “τουρκοφάγους” και αστούς εθνικιστές-που δημαγωγούσαν ασκώντας κριτική στη “νέα τάξη πραγμάτων” απο αντιδραστικές θέσεις. Πολλοί απο τους οποίους αργότερα αποχώρησαν για άλλες πολιτείες: Ι. Καψής, Χρήστος Λυμπέρης, Νεοκλής Σαρρής, Παναγιώτης Ηφαιστος, Σαράντος Καργάκος, Γιώργος Καραμπελιάς,  Χρήστος Γιαλουρίδης, Αλέξανδρος Λυκουρέντζος, Λιάνα Κανέλλη, Κώστας Ζουράρις κ.α .

 Ο σκληρός  πυρήνας του τότε δικτύου 21 σήμερα βρίσκεται στην εξουσία, στο πλευρό του πρωθυπουργού. Και είτε με τους “ευρωπαιστές, είτε με τους “πατριώτες” η αντεργατική πολιτική συνεχίζεται με τον ίδiο ακριβώς τρόπο……..

Από την έναρξη της κυβερνητικής θητείας αλλά και πιο πριν είναι εμφανές ότι σε μια σειρά από γεγονότα ξεπροβάλει ο ακροδεξιός χρωματισμός της Νέας Δημοκρατίας, είτε δια στόματος Σαμαρά είτε μέσω των ανακοινώσεων του κόμματος.




Τελευταίο τρανταχτό παράδειγμα είναι η ανακοίνωσή της για τη Νεολαία Συνασπισμού και την επέτειο από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου αλλά και το ρατσιστικό παραλήρημα του καλοκαιριού με τις εκατοντάδες συλλήψεις μεταναστών και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Έχει αυτή όμως η πολιτική στροφή ιδεολογικές ρίζες ή γίνεται απλά για λόγους επικοινωνιακούς;

Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το blog periodista.gr που εξηγεί πώς τρύπωσαν στο εσωτερικό της Δεξιάς οι ακροδεξιές αντιλήψεις και πως συνδέονται μέσω του Δικτύου 21.

Το 1997 ένα νέο think tank, ακροδεξιών πεποιθήσεων είχε κάνει την εμφάνισή του στα πράγματα. Το Δίκτυο 21, το οποίο αντιμετωπίστηκε από την αρχή ως μία γραφική περίπτωση, είχε ιδρυθεί με στόχο «την πατριωτική αφύπνιση των Ελλήνων». Επίσης επεδίωκε “να μετατρέψει τους παθητικούς υπηκόους σε ελεύθερα πρόσωπα, σύμφωνα με τις καλύτερες παραδόσεις του Ελληνισμού και το πνευματικό υπόδειγμα της Ορθοδοξίας”.

 Το Δίκτυο 21, το οποίο είχε εμπλακεί στην υπόθεση Οτσαλάν δημιουργώντας κινδύνους για τη χώρα, βρέθηκε αργότερα στο πλευρό του Αντώνη Σαμαρά, τόσο την περίοδο, που εκείνος διένυε την πολιτική του έρημο, όσο και αργότερα κατά τη διάρκεια της μάχης για τη διαδοχή του Κώστα Καραμανλή στη Νέα Δημοκρατία, με την Ντόρα Μπακογιάννη. Ποτέ, λοιπόν, μην λες ποτέ.
Ποιοι στενοί συνεργάτες του Αντώνη Σαμαρά συμμετείχαν στο Δίκτυο 21;


Πρώτος και καλύτερος ο στενότερός του συνεργάτης, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο οποίος έχει περάσει από όλους σχεδόν τους πολιτικούς χώρους, μέχρι να κατασταλάξει στην … ιδεολογία του Μεγάρου Μαξίμου. Κάπως έτσι δεν ήταν λίγοι εκείνοι, οι οποίοι ισχυρίστηκαν ότι ο το Δίκτυο 21 άλωσε τη Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά. Άλλος ένας προερχόμενος από το ακροδεξιό Δίκτυο 21, το οποίο εφόρμησε και κατέλαβε τη Νέα Δημοκρατία ήταν ο πρώην Νομάρχης Ροδόπης Διονύσης Καραχάλιος, ο οποίος στο παρελθόν είχε κατηγορηθεί για εχθρική στάση απέναντι στην μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης. Και φυσικά, ένα ακόμη πρόσωπο, πολύ κοντά στον Αντώνη Σαμαρά, προερχόμενο από τις ακροδεξιές γκρούπες όπως το Δίκτυο 21, δεν είναι άλλος από τον Φαήλο Κρανιδιώτη.

Ιδού τα όσα αποκαλυπτικά γράφει η εφημερίδα Η ΑΥΓΉ στις 4 Ιουλίου 2010 για την σχέση του ακροδεξιού Δικτύου 21 με τον Αντώνη Σαμαρά:
Μπορούν μερικά “παραλειπόμενα” ενός συνεδρίου να είναι ενδεικτικά τού τι συμβαίνει σε ένα κόμμα; Τι σημαίνει, φερ’ ειπείν, να κάθονται στις πρώτες σειρές του Τάε Κβον Ντο οι γνωστοί “εθνοπατριώτες” Γ. Καραμπελιάς και Κ. Ζουράρις; Ή τι σηματοδοτεί να είναι υποψήφιος για την Πολιτική Επιτροπή ο πρόεδρος του ακροδεξιού “Δικτύου 21”, Φ. Κρανιδιώτης; Στην περίπτωση της “νέας Ν.Δ.”, αυτές οι “λεπτομέρειες” είναι απολύτως ενδεικτικές.
Άλλωστε, ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες…

Στελέχη της ακροδεξιάς οργάνωσης με “θεσμικές” ιδιότητες στη Ν.Δ.
Οι εκλεκτικές (και ιδεολογικές…) “συγγένειες” του Αντ. Σαμαρά με το “Δίκτυο 21” ξεκινούν από την εποχή που ο ίδιος χαρακτηρίζει ως “πολιτική έρημο”, επειδή ήταν εκτός πολιτικής. Όταν, το 1997, το “αφάν γκατέ” της ακροδεξιάς διανόησης (Νεοκ. Σαρρής, Σαρ. Καργάκος, Κ. Ζουράρις, Αλ. Λυκουρέζος, Αγγ. Συρίγος) συνέστηναν την εν λόγω εθνικιστική οργάνωση, ο Αντ. Σαμαράς χαιρέτιζε την ίδρυσή της ως “πολυσήμαντο γεγονός”. Τα ίδια τα μέλη του “Δικτύου 21” έκαναν λόγο για… “νέα Φιλική Εταιρεία”.

Παρακράτος

Το “Δίκτυο 21” ιδρύθηκε με σκοπούς “την πατριωτική αφύπνιση των Ελλήνων”, ώστε “να μετατρέψει τους παθητικούς υπηκόους σε ελεύθερα πρόσωπα, σύμφωνα με τις καλύτερες παραδόσεις του Ελληνισμού και το πνευματικό υπόδειγμα της Ορθοδοξίας”. Θα μπορούσε να παραμείνει άλλο ένα περιθωριακό, παρακμιακό ακροδεξιό “think tank”, στα μονόστηλα της δημόσιας ζωής. Ωστόσο, “απογειώθηκε” με την υπόθεση Οτσαλάν, καθώς πολλοί έκαναν λόγο για “παρακρατικές δραστηριότητες”. Ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, αναφερόμενος στα πρόσωπα που βοήθησαν τον Οτσαλάν να έρθει κρυφά και παράνομα στη χώρα, είχε τονίσει: “Αποτελούν μέρος του παράλληλου κράτους και θα αντιμετωπιστούν ως παρακράτος”.


Η δικαστική διένεξη του δικηγόρου του Οτσαλάν, Φ. Κρανιδιώτη, με τους δημοσιογράφους Ν. Λιοναράκη και Μ. Βασιλάκη είχε κρατήσει χρόνια και έτσι το “Δίκτυο 21” παρέμενε στον αφρό της επικαιρότητας. Μάλιστα, στελέχη του, με αρθρογραφία τους, επέκριναν τον Κ. Καραμανλή για τη θετική δήλωση που έκανε στον θάνατο του Χ. Φλωράκη, ζητούσαν “αποκατάσταση του κύρους των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας” και ζητούσαν επίσης παρέμβαση “των αρμοδίων” στο Χόλιγουντ, ώστε να… μην παραχαράσσεται η ιστορία του Μ. Αλεξάνδρου! ΄

Ολική επαναφορά

Έκτοτε, το “Δίκτυο 21” είναι άφαντο. Αυτό, όμως, δεν ισχύει για τους πρωταγωνιστές του, καθώς κάποιοι εξ αυτών -και, κυρίως, οι ιδέες τους- έχουν… μετακομίσει στη Ρηγίλλης, στα κεντρικά γραφεία της Ν.Δ. Στην κούρσα διαδοχής Καραμανλή, τα στελέχη του Δικτύου είχαν στηρίξει τον Αντ. Σαμαρά, καθώς είναι γνωστό ότι ο νυν πρόεδρος της Ν.Δ. είχε προνομιακές σχέσεις με ορισμένους εξ αυτών. Μετά την επικράτησή του, ο Μεσσήνιος απέδειξε ότι δεν ξεχνά τους φίλους του. Γραφείο στη Ρηγίλλης έχει ο σύμβουλος του Αντ. Σαμαρά (και ιδρυτικό μέλος του Δικτύου), Χρ. Λαζαρίδης, ενώ επικεφαλής της Γραμματείας Σχέσεων Κοινωνίας-Κόμματος της Ν.Δ. είναι ο πρώην αντιπρόεδρος του “Δικτύου 21”, Διον. Καραχάλιος. Αναπληρωτής γραμματέας Διεθνών Σχέσεων της Ν.Δ. είναι ο Στ. Αγιάσογλου, πρώην μέλος του Δ.Σ. της οργάνωσης.

Προνομιακός συνομιλητής του προέδρου της Ν.Δ. είναι, σύμφωνα με πληροφορίες, και ο Φ. Κρανιδιώτης. Μάλιστα, το γεγονός ότι δεν εξελέγη στην Πολιτική Επιτροπή δεν συνιστά αποτυχία της “προεδρικής γραμμής”. Εξακριβωμένες πληροφορίες αναφέρουν ότι ο ίδιος ο Αντ. Σαμαράς αποφάσισε, κατόπιν πιέσεων “σαμαρικών” στελεχών, να… κρατήσει τα προσχήματα. Πάντως, σε άρθρο του στις 23 Μαΐου, ο Φ. Κρανιδιώτης τονίζει: “Μη νομίζετε ότι ο Σαμαράς είναι κανένα παιδάκι, κανένα άβουλο επικοινωνιακό προϊόν που τον άγουν και τον φέρουν οι ‘σύμβουλοί’ του. Ο πιο σαμαρικός από όλους είναι ο ίδιος ο Σαμαράς. Ακόμη και ο Χρύσανθος (σ.σ. Λαζαρίδης) τρέχει να τον προλάβει. Εκείνος εμπνέει και επηρεάζει εμάς κι όχι εμείς αυτόν”. Και μάλλον έχει δίκιο.

Ο Φαήλος Κρανιδιώτης

Ο Φαήλος Κρανιδιώτης, ο οποίος απέτυχε στις πρόσφατες εκλογές να εκλεγεί με τη Νέα Δημοκρατία, εκτός του ότι αποτελεί έναν από τους στενότερους συνεργάτες του Αντώνη Σαμαρά, διαπρέπει μέσω της αρθρογραφίας του στον τομέα των εμφυλιοπολεμικών παραληρημάτων. Θεωρείται από πολλούς, ως βασικός γεφυροποιός της ετοιμόρροπης Νέας Δημοκρατίας, με την Άκρα Δεξιά. Μιλιταριστής, θρησκόπληκτος και αντικομμουνιστής, δεν δίστασε πρόσφατα να εισηγηθεί τη συνεργασία της Νέας Δημοκρατίας με τμήμα της Χρυσής Αυγής φανερώνοντας … κρυφές (;) πτυχές των ιδεοληψιών του.

Όμως, όπως μαθαίνουμε από παλαιότερα δημοσιεύματα, ο Φαήλος Κρανιδιώτης, ο οποίος στις 3 Μαΐου είχε συλληφθεί διότι είχε πετάξει το στεφάνι, το οποίο είχε καταθέσει στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη ο τότε δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, είχε διαπρέψει σε συναντήσεις με διάφορες παράγοντες της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΕΥΠ).
Αντιγράφουμε από τον Ιό της Ελευθεροτυπίας και από σχετική έρευνα, η οποία είχε δημοσιευθεί την

1η Απριλίου 2000:

«Ο Φαήλος Κρανιδιώτης (στέλεχος του Δικτύου, του κόμματος Σαμαρά, γνωστός από χρόνια με τον Σάββα Καλεντερίδη, συναγωνιστής του Αντ. Ναξάκη -μαζί είχαν πετάξει το στεφάνι του δημάρχου Κωνσταντινούπολης στον Άγνωστο Στρατιώτη στις 3/5/1988-, φίλος από τα φοιτητικά του χρόνια με τον Μιχ. Χαραλαμπίδη και εκ των εμπίστων δικηγόρων του ΕRNK-ΡΚΚ), εμφανίζεται στο πλάι του κ. Λυκουρέζου να εξηγεί καταλεπτώς την “εθνική προδοσία”. Λυκουρέζος και Κρανιδιώτης είχαν επαφές και συναντήσεις με τον αρχηγό της ΕΥΠ, τους υπουργούς και τους βουλευτές που όφειλαν να προστατέψουν τον κ. Οτσαλάν.

 Όσο κι αν ο πρωθυπουργός και άλλα κυβερνητικά στελέχη μιλούν για “παρακράτος”, “εξωθεσμικούς παράγοντες” και “εσμό υπερπατριωτών” που έφεραν τη χώρα σε δεινή θέση, τα στοιχεία που έρχονται στην επιφάνεια αποκαλύπτουν το βάθος της εμπλοκής των ελληνικών μυστικών (και άλλων) υπηρεσιών με το ΡΚΚ και τους “ιδιώτες”. Πολλά για την υπόθεση είπε ο ίδιος ο αρχηγός του ΡΚΚ στο Ιμραλί και δεν νομίζουμε ότι φταίνε τα “ειδικά φάρμακα” για τις ενδιαφέρουσες εξομολογήσεις του.

Η περίοδος, επομένως, της υποστήριξης του “εχθρού του εχθρού μας” Οτσαλάν, κλείνει, περίπου όπως τέλειωσε και η περίφημη πρόταση Σαμαρά (και πολλών άλλων) για τον “διαμελισμό των Σκοπίων”. Κανείς δεν θα μάθει ποτέ ούτε για δίκτυα, ούτε για μυστικά “εθνικά κονδύλια”. Το ίδιο το “Δίκτυο 21″ περιορίζεται σε μισόλογα. Τα μέλη του, λέει, έδρασαν οικεία βουλήσει. Αντί να δώσει εξηγήσεις προτιμά τα “θούρια”: 

“Αντίσταση παντού: Στο Αιγαίο, στην Κύπρο, στη Θράκη”. “Επί τρία χρόνια μετά την κρίση των Ιμίων, αντί να θωρακιζόμαστε πυρετωδώς έναντι της Τουρκίας, καθυστερούμε την αμυντική μας θωράκιση και αποθαρρύνουμε τους εξοπλισμούς της Κύπρου” (1/3/1999). Η χρήση του πρώτου πληθυντικού, ήταν πάντοτε το τέχνασμα όλων των εμπόρων πατριωτισμού».

Πηγή : Πηγή:alfavita

Διαβάστε Περισσότερα

Αλλαγή νταβατζήδων

Πιτσιρίκος

Το γερμανικό περιοδικό «Stern» δημοσίευσε ένα αφιέρωμα στις οικογένειες της οικονομικής ελίτ της Ελλάδας, με τίτλο «Μονοπώλιο των εκατομμυριούχων». Σύμφωνα με το Stern, η Ελλάδα ελέγχεται από 2.000 οικογένειες• προφανώς, σε αντίθεση με την Γερμανία –και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες-, όπου υπάρχει λαοκρατία. 

Οι οικονομικές ελίτ –που αποτελούνται από λίγες ή περισσότερες οικογένειες- κυριαρχούν σε όλες τις χώρες του κόσμου.

Βέβαια, δεν χρεοκόπησαν όλες οι χώρες του κόσμου. Η Ελλάδα χρεοκόπησε.

Το σκληρό –αλλά ρεαλιστικό- άρθρο του Stern για τις οικογένειες που ελέγχουν την οικονομία της Ελλάδας έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά άρθρων που έχουν δημοσιευτεί το τελευταίο διάστημα σε μεγάλα έντυπα του εξωτερικού και αφορούν την οικονομική ελίτ της χώρας.

Η ιστορία με τους τεμπέληδες και διεφθαρμένους Έλληνες δεν θα μπορούσε να κρατήσει για πάντα.

Η εξίσωση του Λάτση με τον άστεγο στο Σύνταγμα –και η κοινή ευθύνη τους για την χρεοκοπία της Ελλάδας- στερείται λογικής.

Αν δεχτούμε το επιχείρημα αυτών που υποστηρίζουν πως η Ελλάδα είναι η τελευταία σοβιετική οικονομία της Ευρώπης, τότε ο Μπόμπολας, ο Λάτσης, ο Βαρδινογιάννης, ο Κόκκαλης και η Αγγελοπούλου –στους οποίους αναφέρεται το άρθρο του Stern- τι είναι;

Μάλλον είναι η νομενκλατούρα του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Σε συζητήσεις που είχα με ξένους δημοσιογράφους τα δυο τελευταία χρόνια, παρατήρησα πως τους εντυπωσίαζε η λέξη «Mafiocracy» (Μαφιοκρατία).

Δεν υπήρξε φορά που να αναφέρω τη λέξη «Μαφιοκρατία» -για να περιγράψω την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες- και ο δημοσιογράφος να μην την σημειώσει στο μπλοκάκι του.

Πριν από μερικούς μήνες, δημοσιογράφος πολύ μεγάλης ξένης εφημερίδας με ρώτησε «ποια οικογένεια της οικονομικής ελίτ της Ελλάδας πιστεύεις πως θα ήταν καλό να εξαφανιστεί για το καλό της χώρας;».

Απάντησα πως δεν είναι μία η οικογένεια –αλλά πολλές- και άρχισα να αραδιάζω ονόματα. Δεν είναι δύσκολο να τα φανταστείτε – όλοι τα ξέρουμε.

Βέβαια, αυτό που με εντυπωσίασε ήταν η ερώτηση. Αυτή την ερώτηση δεν την κάνει ένας δημοσιογράφος που δεν ξέρει τι συμβαίνει στην χώρα μας. Την κάνει ένας δημοσιογράφος που ξέρει πάρα πολύ καλά τι συμβαίνει στην Ελλάδα.

Η υπερτιμημένη οικονομική ελίτ της Ελλάδας δεν είναι τίποτε άλλο από μερικές οικογένειες αδίστακτων και αμόρφωτων κατσαπλιάδων.

Βλέποντας τον «λαό», δεν είναι και δύσκολο να αντιληφθείς ποια είναι η οικονομική ελίτ της χώρας.

Κάθε «λαός» έχει την οικονομική ελίτ που του αξίζει.

Είναι ολοφάνερο πως η οικονομική ελίτ της Ελλάδας τα έχει βρει σκούρα με την Τρόικα και –ειδικότερα- με την Γερμανία. Πιο συγκεκριμένα με την οικονομική ελίτ της Γερμανίας.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα δημοσιεύματα του ξένου Τύπου εναντίον της ελληνικής ολιγαρχίας πέφτουν βροχή λίγο πριν από τις αποκρατικοποιήσεις.

Η οικονομική ελίτ της Ελλάδας ήταν χρήσιμη στην Τρόικα και στις αγορές όλα αυτά τα χρόνια. Τώρα, όμως, αποτελεί αντίπαλο ενόψει των ιδιωτικοποιήσεων.

Οπωσδήποτε, θα είναι διασκεδαστικό να παρακολουθούμε την μάχη ανάμεσα στην ντόπια οικονομική ελίτ και τις οικονομικές ελίτ του εξωτερικού.

Και δεν έχω καμία αμφιβολία πως η ελληνική οικονομική ελίτ θα ηττηθεί κατά κράτος.

Τώρα έχουν απέναντί τους αποφασισμένους παίκτες, δεν έχουν απέναντί τους ραγιάδες.

Ας απολαύσουμε την πτώση τους και ας αναλογιστούμε πως οι ζωές μας –επειδή τους το επιτρέψαμε- ήταν για χρόνια έρμαιο αυτών των τυχάρπαστων νταβατζήδων.

Αλλά ακόμα κι αυτούς δεν καταφέραμε να τους εξουδετερώσουμε. Κι αυτό οι ξένοι θα το κάνουν.

Πόσο θλιβερό αυτό για εμάς.

Πόσες χαμένες ευκαιρίες.

Τώρα που έχουμε αλλαγή φρουράς, ας ελπίσουμε οι νέοι ξένοι νταβατζήδες να είναι πιο ευγενικοί μαζί μας από τους ντόπιους νταβατζήδες.

Φαίνονται καλοί άνθρωποι.Χαχαχαχαχαχαχαχα......

Πηγή : http://seisaxthia.wordpress.com

Διαβάστε Περισσότερα

Η Ιστορία της Coca-Cola

από Αντώνης Νικολάκης

 

Την ώρα που οι εργάτες κατασκεύαζαν στο λιμάνι της Νέας Υόρκης το Άγαλμα της Ελευθερίας, κάπου 800 μίλια μακριά ένα άλλο μεγάλο αμερικανικό σύμβολο γεννιόταν, στις 8Μαϊου του 1886. Όπως πολλοί άνθρωποι που αλλάζουν το ρου της ιστορίας, έτσι κι ο Τζον Πέμπερτον, παλαίμαχος του Εμφυλίου Πολέμου και φαρμακοποιός στην Ατλάντα, εμπνεύστηκε από την απλή περιέργεια… Του άρεσε πολύ να πειραματίζεται με ιατρικές συνταγές. Εκείνο το απόγευμα έψαχνε να βρει κάποιο φάρμακο ταχείας καταπολέμησης του πονοκεφάλου και όπως ανακάτευε τα υλικά σε μια τρίποδη χάλκινη χύτρα, δημιούργησε ένα εύοσμο υγρό με χρώμα καραμέλα.

O John Pemberton

Όταν το πείραμα ολοκληρώθηκε, το πήγε στο φαρμακείο του Τζέικομπς, που βρισκόταν λίγο παρακάτω. Εκεί πρόσθεσαν στο μίγμα ανθρακούχο νερό και το έδωσαν στους πελάτες να το δοκιμάσουν. Όλοι συμφώνησαν ότι αυτό το νέο αναψυκτικό, το οποίο στην αρχική μορφή του και ως το 1905 περιείχε και ποσότητα κοκαΐνης, ήταν κάτι το ξεχωριστό. Έτσι, το φαρμακείο του Τζάκομπς άρχισε να το πουλά προς πέντε σεντς το ποτήρι. 

Ο λογιστής του Πέμπερτον, ο Φρανκ Ρόμπινσον, έδωσε στο μείγμα το όνομα Coca-Cola και το έγραψε με τον χαρακτηριστικό γραφικό του χαρακτήρα. Αυτό είναι το λογότυπο που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα.

Κατά το πρώτο έτος, η εταιρία πουλούσε περίπου 9 ποτήρια Coca Cola την ημέρα. Έναν αιώνα αργότερα, είχαν παραχθεί πάνω από 10 δισεκατομμύρια γαλόνια σιρόπι. Όμως, ο Πέμπερτον ήταν περισσότερο εφευρέτης παρά επιχειρηματίας και δεν είχε ιδέα ότι είχε εφεύρει ένα από τα σπουδαιότερα προϊόντα στον κόσμο. Τρία χρόνια αργότερα πούλησε την εταιρία του σ’ έναν επιχειρηματία της Ατλάντα, τον Άστι Γκριγκς Κάντλερ, έναντι περίπου 2.300 δολαρίων.

Ο Asa Griggs Candler

Γεννημένος πωλητής, ο Κάντλερ μεταμόρφωσε την Coca Cola από μια εφεύρεση σε μια επιχείρηση. Γνώριζε πως υπήρχαν πολύ διψασμένοι τριγύρω και βρήκε πανέξυπνους και καινοτόμους τρόπους να τους γνωρίσει αυτό το νέο και συναρπαστικό αναψυκτικό. Χάριζε κουπόνια για τη δωρεάν δοκιμή της Coca Cola και εξόπλιζε τα φαρμακεία που διέθεταν το προϊόν με ρολόγια, υδρίες, ημερολόγια και φαρμακευτικές ζυγαριές, που έφεραν το σήμα της. Μία επιθετική πρακτική, που αποδείχθηκε άκρως αποτελεσματική. Ως το 1895, ο Κάντλερ είχε κατασκευάσει εργοστάσια παραγωγής του σιροπιού στο Σικάγο, το Ντάλας και το Λος Άντζελες.

Ο Τζόζεφ Βίντενχαρμ, ένας επιχειρηματίας από το Μισισιπή, ήταν ο πρώτος που εμφιάλωσε το αναψυκτικό. Το πρώτο μπουκάλι πωλήθηκε στις 12 Μαρτίου του 1894, ενώ έστειλε 12 μποτίλιες και στον Κάντλερ, ο οποίος όμως δεν ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό. 

Παρότι ήταν ένας πανέξυπνος και καινοτόμος επιχειρηματίας, δεν κατάλαβε τότε ότι το μέλλον βρισκόταν στα εμφιαλωμένα αναψυκτικά, που θα μπορούσαν οι πελάτες να τα παίρνουν μαζί τους οπουδήποτε. Πέντε χρόνια αργότερα, το 1899, δύο δικηγόροι από την Τσατανούγκα, ο Μπέντζαμιν Φ. Τόμας και ο Τζόζεφ Β. Γουάιτζεντ, εξασφάλισαν το αποκλειστικό δικαίωμα εμφιάλωσης και πώλησης του αναψυκτικού, έναντι ενός δολαρίου.

 Η επιτυχία του αναψυκτικού συνοδεύτηκε -μεταξύ άλλων- και από την εμφάνιση πολλών απομιμήσεων, γεγονός που δεν άρεσε καθόλου στην εταιρία. Έτσι, η διαφήμιση άρχισε να εστιάζει στην αυθεντικότητα της Coca Cola, παροτρύνοντας τους καταναλωτές να «Απαιτούν το Γνήσιο» και «Να μην δέχονται υποκατάστατα». Για το σκοπό αυτό αποφασίστηκε η δημιουργία κι ενός μπουκαλιού με χαρακτηριστικό σχήμα. 

Το 1916, η Εταιρία Ρουτ Γκλας από την Ιντιάνα άρχισε να παράγει το διάσημο μπουκάλι με τις καμπύλες, το οποίο αποδείχτηκε εξαιρετικά επιτυχημένο -και εξακολουθεί να υπάρχει έως και σήμερα- χάρη στην ελκυστική του εμφάνιση, το πρωτότυπο σχέδιο και το γεγονός ότι ακόμη και στο σκοτάδι μπορούσες να αναγνωρίσεις το γνήσιο προϊόν.

Από τις αρχές του 19ου η Coca Cola άρχισε να εισχωρεί στην Κούβα, στο Πουέρτο Ρίκο, στη Γαλλία και σε άλλες χώρες, για να κατακτήσει τελικά όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα, το Γενικό Χημείο του Κράτους έδωσε το πράσινο φως για την κυκλοφορία της στις 11 Φεβρουαρίουτου 1964, αλλά χρειάστηκαν πέντε χρόνια μέχρι να κάνει την εμφάνισή της στα ράφια των καταστημάτων, στις 10 Αυγούστουτου 1969.

Τον Απρίλιο του 1985 αποφασίστηκε η αλλαγή της σύνθεσης του διάσημου αναψυκτικού, για πρώτη φορά έπειτα από 99 χρόνια. Σε δοκιμές γεύσης ο κόσμος ενθουσιάστηκε, αλλά στον πραγματικό κόσμο οι άνθρωποι είχαν αναπτύξει ένα βαθύ συναισθηματικό δέσιμο με την αυθεντική Coca Cola κι εκλιπαρούσαν να τους τη δώσουν πίσω.

Οι κριτικοί αποκάλεσαν την κίνηση αυτή ως τη μεγαλύτερη γκάφα στο μάρκετινγκ που είχε γίνει ποτέ. Έτσι, τον Ιουλίου του ίδιου χρόνου η αυθεντική συνταγή επέστρεψε στην αγορά ως Coca Cola Classic, και τοποθετήθηκε δίπλα στη New Coke.

Σήμερα, μόνο στις Η.Π.Α. καταναλώνονται καθημερινά 6.000.000 Coca–Cola, ενώ το σήμα της είναι αναγνωρίσιμο στο 98% του παγκόσμιου πληθυσμού!

Η εξέλιξη του σήματος της Coca Cola

Πηγή : http://www.sansimera.gr/articles/121

Διαβάστε Περισσότερα