Του Jeffrey D. Sachs(Μετάφραση Κ. Μελάς)
Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ φαίνεται να είναι εντελώς παράλογη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες εισέρχονται στον έναν καταστροφικό πόλεμο μετά τον άλλο: Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία, Λιβύη, Ουκρανία και Γάζα. Τις τελευταίες ημέρες, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν απομονωθεί παγκοσμίως υποστηρίζοντας τις γενοκτονικές ενέργειες του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων, καταψηφίζοντας ένα ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών για κατάπαυση του πυρός στη Γάζα που υποστηρίζεται από 153 χώρες με το 89% του παγκόσμιου πληθυσμού, και σε αντίθεση μόνο από τις Ηνωμένες Πολιτείες και 9 μικρές χώρες με λιγότερο από το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Τα τελευταία 20 χρόνια, κάθε σημαντικός στόχος εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ έχει αποτύχει. Οι Ταλιμπάν επέστρεψαν στην εξουσία μετά από 20 χρόνια κατοχής του Αφγανιστάν από τις ΗΠΑ. Το μετα-Σαντάμ Ιράκ έχει γίνει εξαρτημένο από το Ιράν. Ο Σύρος πρόεδρος Μπασάρ αλ Άσαντ παρέμεινε στην εξουσία παρά τις προσπάθειες της CIA να τον ανατρέψει. Η Λιβύη έπεσε σε έναν μακρύ εμφύλιο πόλεμο μετά την καθοδήγηση της αποστολής του ΝΑΤΟ από τις ΗΠΑ ανέτρεψε τον Μουαμάρ Καντάφι. Η Ουκρανία χτυπήθηκε στο πεδίο της μάχης από τη Ρωσία το 2023, αφού οι ΗΠΑ ακύρωσαν κρυφά μια ειρηνευτική συμφωνία μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας το 2022.
Παρά αυτές τις αξιοσημείωτες και δαπανηρές καταστροφές, η μία μετά την άλλη, το ίδιο καστ προσώπων παρέμεινε στο τιμόνι της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ για δεκαετίες, συμπεριλαμβανομένων των Joe Biden, Victoria Nuland, Jake Sullivan, Chuck Schumer, Mitch McConnell και Hillary Clinton.
Τι συνέβη?
Το παζλ λύνεται αναγνωρίζοντας ότι η αμερικανική εξωτερική πολιτική δεν αφορά καθόλου τα συμφέροντα του αμερικανικού λαού. Αντίθετα, πρόκειται για τα συμφέροντα των μυημένων στην Ουάσιγκτον, που αναζητούν συνεισφορές για τις εκλογικές εκστρατείας και κερδοφόρες θέσεις εργασίας για τους ίδιους, το προσωπικό τους και τις οικογένειές τους. Εν ολίγοις, η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ έχει παραβιαστεί από το μεγάλο κεφάλαιο.
Ως αποτέλεσμα, ο αμερικανικός λαός χάνει πολλά. Οι αποτυχημένοι πόλεμοι από το 2000 έχουν κοστίσει περίπου 5 τρισεκατομμύρια δολάρια σε άμεσο κόστος ή περίπου 40.000 δολάρια ανά οικογένεια. Περίπου άλλα 2 τρισεκατομμύρια δολάρια θα δαπανηθούν για τη φροντίδα βετεράνων τις επόμενες δεκαετίες. Πέρα από το κόστος που βαρύνει άμεσα τους Αμερικανούς, θα πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε το τρομερά υψηλό κόστος που υπέστησαν άλλοι λαοί στο εξωτερικό, σε εκατομμύρια χαμένες ζωές και τρισεκατομμύρια δολάρια για καταστροφή περιουσίας και του φυσικού περιβάλλοντος σε εμπόλεμες ζώνες.
Οι στρατιωτικές δαπάνες
Το κόστος συνεχίζει να αυξάνεται. Το 2024, οι στρατιωτικές δαπάνες των ΗΠΑ θα ανέλθουν σε περίπου 1.500 δισεκατομμύρια δολάρια, ίσο με περίπου 12.000 δολάρια ανά οικογένεια, αν προσθέσουμε τις άμεσες δαπάνες του Πενταγώνου, τους προϋπολογισμούς της CIA και άλλων υπηρεσιών πληροφοριών, τον προϋπολογισμό της διοίκησης των βετεράνων, το πρόγραμμα πυρηνικών όπλων του υπουργείου Ενέργειας, τη στρατιωτική «εξωτερική βοήθεια» του Στέιτ Ντιπάρτμεντ (όπως προς το Ισραήλ) και άλλα κονδύλια του προϋπολογισμού που σχετίζονται με την ασφάλεια. Εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια είναι «πεταμένα λεφτά», σπαταλημένα σε άχρηστους πολέμους, στρατιωτικές βάσεις στο εξωτερικό και μια εντελώς άχρηστη συσσώρευση όπλων που φέρνει τον κόσμο πιο κοντά στον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.
Ωστόσο, η περιγραφή αυτών των τεράστιων δαπανών σημαίνει επίσης την εξήγηση του διεστραμμένου «ορθολογισμού» της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Οι στρατιωτικές δαπάνες του 1,5 τρισεκατομμυρίου δολαρίων είναι η απάτη που συνεχίζει να τροφοδοτεί το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα και τους μυημένους της Ουάσιγκτον, ακόμη και όταν φτωχαίνει και θέτει σε κίνδυνο την Αμερική και τον κόσμο.
Για να κατανοήσετε την απάτη της εξωτερικής πολιτικής, σκεφτείτε τη σημερινή ομοσπονδιακή κυβέρνηση ως έναν οργανισμό πολλαπλών τμημάτων που ελέγχονται από τους πλειοδότες. Το τμήμα της Wall Street διοικείται από το Υπουργείο Οικονομικών. Το τμήμα του κλάδου της υγείας διοικείται από το Υπουργείο Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών. Το τμήμα Big Oil and Coal διοικείται από τα Υπουργεία Ενέργειας και Εσωτερικών. Το τμήμα Εξωτερικής Πολιτικής διοικείται από τον Λευκό Οίκο, το Πεντάγωνο και τη CIA.
Insider trading
Κάθε τμήμα χρησιμοποιεί δημόσια εξουσία για να αποκτήσει ιδιωτικά οφέλη μέσω συναλλαγών εμπιστευτικών πληροφοριών (insider trading) , σε συνδυασμό με συνεισφορές των εταιριών σε εκλογικές εκστρατείες και δαπάνες λόμπι. Είναι ενδιαφέρον ότι η το τμήμα της υγειονομικής περίθαλψης ανταγωνίζεται το τμήμα της εξωτερικής πολιτικής ως η πιο αξιοσημείωτη οικονομική απάτη. Το 2022, οι αμερικανικές δαπάνες για την υγειονομική περίθαλψη έφτασαν τα 4,5 τρισεκατομμύρια δολάρια, ή περίπου 36.000 δολάρια ανά οικογένεια, μακράν οι υψηλότερες δαπάνες για την υγειονομική περίθαλψη στον κόσμο, ενώ η Αμερική κατατάχθηκε στην 40η θέση μεταξύ των εθνών με βάση το προσδόκιμο ζωής. Μια αποτυχημένη πολιτική υγείας μεταφράζεται σε τεράστια κέρδη για τον κλάδο της υγειονομικής περίθαλψης, όπως μια αποτυχημένη εξωτερική πολιτική μεταφράζεται σε μεγάλα έσοδα για το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα.
Το τμήμα Εξωτερικής Πολιτικής διοικείται από έναν μικρό, μυστικό και στενό κύκλο, ο οποίος περιλαμβάνει τους ηγέτες του Λευκού Οίκου, της CIA, του State Department, του Πενταγώνου, των Επιτροπών Ενόπλων Υπηρεσιών της Βουλής και της Γερουσίας και τις κύριες στρατιωτικές εταιρείες, συμπεριλαμβανομένων των Boeing, Lockheed Martin, General Dynamics, Northrop Grumman και Raytheon. Υπάρχουν ίσως περίπου χίλιοι άνθρωποι που εμπλέκονται στη χάραξη πολιτικής. Το δημόσιο συμφέρον ελάχιστη σημασία έχει.
«Ιδιωτικοποίηση του πολέμου»
Κορυφαίοι υπεύθυνοι χάραξης εξωτερικής πολιτικής διαχειρίζονται τη λειτουργία 800 στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ στο εξωτερικό, εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια σε συμβόλαια εξοπλισμών και στις πολεμικές επιχειρήσεις στις οποίες χρησιμοποιείται αυτός ο εξοπλισμός. Περισσότεροι πόλεμοι, φυσικά, περισσότερες οι εμπλεκόμενες επιχειρήσεις. Η ιδιωτικοποίηση της εξωτερικής πολιτικής έχει ενισχυθεί σημαντικά από την ιδιωτικοποίηση της ίδιας της επιχείρησης του πολέμου, καθώς όλο και περισσότερες «βασικές» στρατιωτικές λειτουργίες έχουν παραδοθεί σε κατασκευαστές όπλων και εργολάβους όπως οι Haliburton, Booz Allen Hamilton και CACI.
Εμπορικές παρενέργειες
Εκτός από τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια σε συμβόλαια για εξοπλισμούς, υπάρχουν σημαντικές εμπορικές παρενέργειες από στρατιωτικές επιχειρήσεις και επιχειρήσεις της CIA. Με στρατιωτικές βάσεις σε 80 χώρες σε όλο τον κόσμο και επιχειρήσεις της CIA σε πολλές άλλες, οι Ηνωμένες Πολιτείες διαδραματίζουν σημαντικό, αν και κυρίως κρυφό, ρόλο στον καθορισμό του ποιος κυβερνά αυτές τις χώρες και συνεπώς στις πολιτικές που διαμορφώνουν προσοδοφόρες επιχειρηματικές συμφωνίες που περιλαμβάνουν ορυκτά, υδρογονάνθρακες, πετρέλαιο αγωγούς και γεωργική και δασική γη. Από το 1947, οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπάθησαν να ανατρέψουν τουλάχιστον 80 κυβερνήσεις, συνήθως υπό την ηγεσία της CIA μέσω της υποκίνησης πραξικοπημάτων, δολοφονιών, εξεγέρσεων, εμφύλιων αναταραχών, παραβιάσεων εκλογών, οικονομικών κυρώσεων και φανερού πολέμου. (Για μια εξαιρετική μελέτη των επιχειρήσεων αλλαγής καθεστώτος των ΗΠΑ από το 1947 έως το 1989, βλέπε Covert Regime Change by Lindsey O’Rourke, 2018.)
Πέρα από τα επιχειρηματικά συμφέροντα, υπάρχουν φυσικά και οι ιδεολόγοι που πιστεύουν πραγματικά στο δικαίωμα της Αμερικής να κυβερνά τον κόσμο. Η πιο διάσημη περίπτωση είναι αυτή της οικογένειας Kagan, ολοένα και πιο θερμή σε αυτή την αντίληψη, παρόλο που τα οικονομικά της συμφέροντα είναι βαθιά συνυφασμένα με την πολεμική βιομηχανία. Το θέμα της ιδεολογίας είναι αυτό. Οι ιδεολόγοι έχουν κάνει λάθος σχεδόν σε κάθε περίπτωση και θα είχαν χάσει τους άμβωνές τους στην Ουάσιγκτον εδώ και πολύ καιρό, αν δεν έχουν μεγάλη χρησιμότητα ως πολεμοκάπηλοι. Θέλοντας ή όχι, χρησιμεύουν ως πληρωμένοι «πολλαπλασιαστές» για το στρατιωτικό-βιομηχανικό κατεστημένο.
Υπάρχει ένα επίμονο μειονέκτημα σε αυτή τη συνεχιζόμενη απάτη των συγκεκριμένων συναλλαγών. Θεωρητικά, η εξωτερική πολιτική ασκείται προς το συμφέρον του αμερικανικού λαού, αν και στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο. (Μια παρόμοια αντίφαση ισχύει φυσικά για την υπερτιμημένη υγειονομική περίθαλψη, τα κρατικά προγράμματα διάσωσης της Wall Street, τα οφέλη της βιομηχανίας πετρελαίου και άλλες απάτες.) Ο αμερικανικός λαός σπάνια υποστηρίζει τις μηχανορραφίες της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ όταν κατά καιρούς ακούει την αλήθεια. Οι πόλεμοι της Αμερικής δεν γίνονται από τη λαϊκή απαίτηση, αλλά από αποφάσεις που λαμβάνονται από τα πάνω. Απαιτούνται ειδικά μέτρα για να κρατηθεί ο κόσμος μακριά από τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων.
Τζωρτζ Όργουελ
Το πρώτο από αυτά τα μέτρα είναι η αδιάκοπη προπαγάνδα. Ο Τζορτζ Όργουελ πέτυχε διάνα στο 1984 όταν το «Κόμμα» άλλαξε ξαφνικά τον εξωτερικό εχθρό από την Ευρασία στην Ανατολή, χωρίς καμία εξήγηση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ουσιαστικά κάνουν το ίδιο. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των Ηνωμένων Πολιτειών; Εσείς επιλέγετε, ανάλογα με την εποχή. Ο Σαντάμ Χουσεΐν, οι Ταλιμπάν, ο Ούγκο Τσάβες, ο Μπασάρ αλ Άσαντ, ο ISIS, η Αλ Κάιντα, ο Καντάφι, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, η Χαμάς, έχουν παίξει το ρόλο του «Χίτλερ» στην προπαγάνδα των ΗΠΑ. Ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου Τζον Κίρμπι εκφράζει την προπαγάνδα με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του, σηματοδοτώντας ότι ακόμη και ο ίδιος ξέρει ότι αυτό που λέει είναι γελοίο, αν και λίγο διασκεδαστικό.
Η προπαγάνδα ενισχύεται από τις δεξαμενές σκέψης της Ουάσιγκτον που ζουν από δωρεές από στρατιωτικούς εργολάβους και περιστασιακά ξένες κυβερνήσεις που αποτελούν μέρος των επιχειρήσεων απάτης των ΗΠΑ. Απλώς σκεφτείτε το Atlantic Council, το CSIS και, φυσικά, το πάντα παρόν Ινστιτούτο για τη Μελέτη του Πολέμου, που παρέχεται από μεγάλους στρατιωτικούς εργολάβους.
Βιετνάμ
Το δεύτερο είναι να κρύψει το κόστος των επιχειρήσεων εξωτερικής πολιτικής. Στη δεκαετία του 1960, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έκανε το λάθος να αναγκάσει τον αμερικανικό λαό να επωμιστεί το κόστος του στρατιωτικο-βιομηχανικού συγκροτήματος στρατολογώντας νεαρούς άνδρες να πολεμήσουν στο Βιετνάμ και αυξάνοντας τους φόρους για να πληρώσουν για τον πόλεμο. Η κοινή γνώμη ήταν αντίθετη.
Από τη δεκαετία του 1970 και μετά η κυβέρνηση ήταν πολύ πιο έξυπνη. Η κυβέρνηση τερμάτισε τη διαδικασία της επιστράτευσης και έκανε τη στρατιωτική θητεία αμειβόμενη εργασία, και όχι δημόσια υπηρεσία, υποστηριζόμενη από τις δαπάνες του Πενταγώνου για τη στρατολόγηση στρατιωτών από τα κατώτερα οικονομικά στρώματα. Έχει επίσης εγκαταλείψει την ιδέα ότι οι κρατικές δαπάνες πρέπει να χρηματοδοτούνται από φόρους, και αντ’ αυτού έχει μετατοπίσει τον στρατιωτικό προϋπολογισμό προς τις ελλειμματικές δαπάνες που την προστατεύουν από τη λαϊκή αντιπολίτευση που θα αντιδρούσε εάν χρηματοδοτούνταν από φόρους.
Ουκρανία
Έπεισε επίσης πελατειακά κράτη όπως η Ουκρανία να πολεμήσουν τους πολέμους της Αμερικής επί τόπου, έτσι ώστε κανένα φέρετρο με αμερικανικό σώμα να μην μπορεί να καταστρέψει τη μηχανή προπαγάνδας των ΗΠΑ. Είναι αυτονόητο ότι οι πολεμιστές των ΗΠΑ όπως οι Sullivan, Blinken, Nuland, Schumer και McConnell παραμένουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα μέτωπα. Ο θάνατος επιφυλάσσεται στους Ουκρανούς. Ο γερουσιαστής Richard Blumenthal (D-Conn.) υπερασπίστηκε τη στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ στην Ουκρανία ως χρήματα που δαπανήθηκαν καλά «χωρίς να τραυματιστεί ή να χαθεί ούτε ένας Αμερικανός στρατιώτης ή γυναίκα», χωρίς ο καλός γερουσιαστής να έχει κατά νου να σώσει τις ζωές των Ουκρανών, οι οποίοι σκοτώθηκαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες σε έναν πόλεμο που προκλήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες για τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ.
Αυτό το σύστημα υποστηρίζεται από την πλήρη υποταγή του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών στην επιχείρηση του πολέμου, για να αποφευχθεί οποιαδήποτε αμφισβήτηση των διογκωμένων προϋπολογισμών του Πενταγώνου και των πολέμων που υποκινούνται από την εκτελεστική εξουσία. Η υποταγή του Κογκρέσου λειτουργεί ως εξής.
Πρώτον, η επίβλεψη του πολέμου και της ειρήνης από το Κογκρέσο ανατίθεται σε μεγάλο βαθμό στις Επιτροπές Ενόπλων Υπηρεσιών της Βουλής και της Γερουσίας, οι οποίες καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τη συνολική πολιτική του Κογκρέσου (και τον προϋπολογισμό του Πενταγώνου).
Δεύτερον, η στρατιωτική βιομηχανία (Boeing, Raytheon και άλλοι) χρηματοδοτεί τις προεκλογικές εκστρατείες μελών της Επιτροπής Ενόπλων Δυνάμεων και των δύο κομμάτων. Οι στρατιωτικές βιομηχανίες ξοδεύουν επίσης μεγάλα ποσά σε λόμπι για να εξασφαλίσουν προσοδοφόρους μισθούς για τα συνταξιούχα μέλη του Κογκρέσου, το επιτελείο τους και τις οικογένειές τους, τόσο απευθείας σε στρατιωτικές εταιρείες όσο και σε εταιρείες πίεσης της Ουάσιγκτον.
Χακάρισμα εξωτερικής πολιτικής
Το χακάρισμα της εξωτερικής πολιτικής του Κογκρέσου δεν είναι μόνο έργο του αμερικανικού στρατιωτικού-βιομηχανικού συγκροτήματος. Το λόμπι του Ισραήλ έχει από καιρό κατακτήσει την τέχνη της αγοράς του Κογκρέσου. Η συνενοχή της Αμερικής στο κράτος απαρτχάιντ του Ισραήλ και τα εγκλήματα πολέμου στη Γάζα δεν έχει νόημα για την εθνική ασφάλεια και τη διπλωματία των ΗΠΑ, πόσο μάλλον για την ανθρώπινη ευπρέπεια. Είναι το αποτέλεσμα των επενδύσεων του ισραηλινού λόμπι που έφτασαν τα 30 εκατομμύρια δολάρια σε συνεισφορές εκστρατείας το 2022 και θα τα ξεπεράσουν κατά πολύ το 2024.
Όταν το Κογκρέσο συνεδριάσει ξανά τον Ιανουάριο, ο Μπάιντεν, ο Κίρμπι, ο Σάλιβαν, ο Μπλίνκεν, η Νούλαντ, ο Σούμερ, ο ΜακΚόνελ, ο Μπλούμενταλ και οι όμοιοί τους θα μας πουν ότι πρέπει οπωσδήποτε να χρηματοδοτήσουμε τον χαμένο, σκληρό, δόλιο πόλεμο στην Ουκρανία και τη σφαγή και την εθνοκάθαρση στη διάρκεια της Γάζα, για να εμποδίσει εμάς, την Ευρώπη και τον ελεύθερο κόσμο, και ίσως το ίδιο το ηλιακό σύστημα, να υποκύψουμε στη ρωσική αρκούδα, στους ιρανούς μουλάδες και στο Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Οι υποστηρικτές των καταστροφών στην εξωτερική πολιτική δεν είναι παράλογοι σε αυτήν την προπαγάνδα φόβου. Είναι απατεώνες και εξαιρετικά άπληστοι, επιδιώκοντας στενά συμφέροντα σε βάρος αυτών του αμερικανικού λαού.
Είναι επείγον καθήκον του αμερικανικού λαού να αναθεωρήσει μια εξωτερική πολιτική που είναι τόσο διαλυμένη, διεφθαρμένη και δόλια που θάβει την κυβέρνηση στα χρέη και φέρνει τον κόσμο πιο κοντά στον πυρηνικό Αρμαγεδδώνα. Αυτή η αναθεώρηση αναμένεται να ξεκινήσει το 2024, απορρίπτοντας οποιαδήποτε περαιτέρω χρηματοδότηση για τον καταστροφικό πόλεμο της Ουκρανίας και τα εγκλήματα πολέμου του Ισραήλ στη Γάζα. Η ειρήνη και η διπλωματία, όχι οι στρατιωτικές δαπάνες, είναι ο δρόμος για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δημοσίου συμφέροντος.
- Ο Jeffrey D. Sachs είναι καθηγητής πανεπιστημίου και διευθυντής του Κέντρου Βιώσιμης Ανάπτυξης στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, όπου διηύθυνε το Earth Institute από το 2002 έως το 2016. Είναι επίσης πρόεδρος του Δικτύου Λύσεων Αειφόρου Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών και επίτροπος της Επιτροπής Ευρυζωνικότητας των Ηνωμένων Εθνών για την Ανάπτυξη. Έχει συμβουλεύσει τρεις Γενικούς Γραμματείς των Ηνωμένων Εθνών και επί του παρόντος υπηρετεί ως συνήγορος για τους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης υπό την ηγεσία του Γενικού Γραμματέα Αντόνιο Γκουτέρες. Ο Sachs είναι ο συγγραφέας, πιο πρόσφατα, του «A New Foreign Policy: Beyond American Exceptionalism» (2020). Άλλα βιβλία περιλαμβάνουν: «Building the New American Economy: Smart, Fair, and Sustainable» (2017) και «The Age of Sustainable Development» (2015) με τον Ban Ki-moon.
