Στην Ελλάδα τα καίκια τα σκοτώνουν....VIDEO...

Βιαια, φριχτα κ ταπεινωτικα....
Οσοι αντεχετε δειτε τις πρωτες χτεσινες εικονες ....
Το επιδοτουμενο σπασιμο - κοψιμο ενος περιφανου σκαριου.
Στο Facebook θα δειτε ολο το φωτογραφικο χρονικο στην σελιδα μας Σκαρια & Πλεουμενα (εδω)

Τις επομενες μερες θα υπαρξει κ κειμενο.εδω το πρωτο Βιντεο
και στο My lefkada ολο το χρονικο  μαζι με μια συντευξη μου φορτισμενη.... δειτε εδω
8 ώρες κράτησε όλη η διαδικασία... το καΐκι αρνιόταν πεισματικά, με όση δύναμη είχε να βγει στην στεριά.... Το σπάσιμο κράτησε ούτε μια ώρα.... Εικόνες , βίαιες , βάρβαρες , ταπεινωτικές για την ναυτική μας κληρονομιά... Ένα ακόμη καΐκι που επιδοτήθηκε για να καταστραφεί. Μην ψάχνετε λογική , απλά δεν υπάρχει
Πηγή : http://arelistefi.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Οι νόμοι του ελληνικού κράτους δεν είναι η πολιτική θέληση του ελληνικού λαού.

Εγινε μια δημοσκόπηση για λογαριασμό ενός ραδιοσταθμού. (Την πληροφορήθηκα από το ιστολόγιο του Πέτρου Χασάπη). 

Τα ευρήματα της δημοσκόπησης αυτής είναι από τα πιο …ενδιαφέροντα που έχουν εμφανιστεί τελευταία σε δημοσκόπηση.
Συνοπτικά λοιπόν, και κατά την δημοσκόπηση πάντα, η ελληνική κοινωνία έχει την εξής γνώμη:

• 76% – η χώρα βαδίζει σε λάθος κατεύθυνση.
• 90% – ο μέσος έλληνας νιώθει αβεβαιότητα για το προσωπικό του μέλλον.
• 86% – η οικονομική του κατάσταση έχει χειροτερέψει.
• 60% – κανένας για καταλληλότερος πρωθυπουργός.
• 59% – κανένα κόμμα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την διαφθορά.
• 58% – κανένα κόμμα δεν ανταποκρίνεται στις ελπίδες/προσδοκίες του μέσου έλληνα.
• 54% – κανένα κόμμα δεν έχει καλύτερες προτάσεις για τον τόπο από τα άλλα κόμματα.
• 86% – ο κατώτατος μισθός πρέπει να επανέλθει στο επίπεδο που είχε πριν τα μνημόνια.
• 86% – φορολογική αλλαγή και φορολόγηση του μεγάλου πλούτου.
• 84% – διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους.
• 77% – κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων.
• 70% – ο δημόσιος και ο φυσικός πλούτος να μην περάσουν σε ιδιωτικά χέρια.
• 51% – οι τράπεζες να περάσουν σε δημόσιο-κρατικό έλεγχο ώστε να γίνει οικονομική ανάπτυξη.
• 47% – δηλώνουν κομματική προτίμηση.
• 37% – δηλώνουν πως θα απέχουν στις εκλογές.
• 10% – δηλώνουν αναποφάσιστοι.

 

Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Ενα και μοναδικό είναι το πρόβλημά μας: Εμείς, ο λαός, (οι “μάζες”), δεν έχουμε καμμία πολιτική εξουσία.
 

Και έτσι, ΔΕΝ μπορούμε όλα τα παραπάνω να τα κάνουμε νόμο. Νόμους.
Αυτό είναι, ίσως, και το μοναδικό πρόβλημα που έχουμε. 

Ολα τα άλλα μας προβλήματα είναι αποτελέσματα αυτού του βασικού μας προβλήματος.

 
Εκείνοι που κατέχουν την νομοθετική εξουσία στα χέρια τους κάνουν νόμους οι οποίοι δίνουν ασυλία στους τραπεζίτες και οι οποίοι νόμοι θεωρούν “έκφραση ευγνωμοσύνης” τον χρηματισμό. Νόμοι σου λέει. Κι ενώ νομοθετούν τέτοια, δεν διατρέχουν κανέναν κίνδυνο από την δικαιοσύνη. Απολύτως κανέναν.
 

Εμείς όμως, ο λαός, (οι “μάζες”), δεν μπορούμε να κάνουμε νόμο την πολιτική μας θέληση.
Διότι δεν το προβλέπει το “δημοκρατικό” μας πολίτευμα. “Δεν προβλέπεται” που λέγαμε και στο στρατό.
 

Και φυσικά δεν μπορούμε να ασκήσουμε και κανέναν έλεγχο στην δικαιοσύνη, η οποία επικαλούμενη αυτή την αισχρή νομοθεσία, δεν διώκει κανέναν από τους κυρίους που μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν, παρότι δεν εφάρμοσαν ποτέ την πολιτική μας θέληση (ούτε και τις υποσχέσεις τους). 

Και που νομοθετούν και ότι νάναι.
Εχουμε λοιπόν, ως κοινωνία, και την σωστή γνώμη για τα συμφέροντά μας και την πολιτική θέληση. Τι δεν έχουμε; ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Δεν έχουμε ως λαός την πολιτική και νομοθετική εξουσία για να επιβάλλουμε την πολιτική μας θέληση, με νόμο.

Οι νόμοι του ελληνικού κράτους δεν είναι η πολιτική θέληση του ελληνικού λαού.
Αυτό μας λένε αυτές οι δημοσκοπήσεις. Και η διορισμένη από την κυβέρνηση δικαιοσύνη, η οποία δεν υπόκειται σε κανέναν λαϊκό έλεγχο, κάνει πως δεν το καταλαβαίνει αυτό.

Κατά τα άλλα μας λένε απερίφραστα πως: “είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε“.
Είναι όμως έτσι; Φταίει άραγε μόνο ο καπιταλισμός; (Στον σοσιαλισμό τι έφταιγε;) 

Η μήπως, ότι και να γίνει, και σε κάθε οικονομικό σύστημα, φταίμε πάντα εμείς;
Αναρωτιέμαι, αν είχαμε την δυνατότητα ως συγκροτημένος δήμος πολιτών (με την αρχαία ΕΛΛΗΝΙΚΗ έννοια), σε πόσους μήνες θα είχαμε καταφέρει να αποδείξουμε:
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ, ΚΥΡΙΕ!

Είναι το πολίτευμα, κύριε. Δώστε στον λαό την νομοθετική εξουσία, και θα στον συγυρίσουμε εμείς και τον καπιταλισμό τους, και τον σοσιαλισμό σου.
Θραξ Αναρμόδιος

ΥΓ. Αυτή η λαβωμένη κοινωνία, αυτή η κοινωνία η μολυσμένη από την διαφθορά και την σαπίλα του κομματικού συστήματος που παρουσιάζεται και για δημοκρατία, αυτή η κοινωνία όμηρος των κομμάτων και των σωματείων-κομματικών παραρτημάτων, αυτή η κοινωνία που με νύχια και με δόντια κρατούν διχασμένη και παραζαλισμένη, αυτή η κοινωνία για την οποία ξοδεύουν τεράστιους πόρους για να μείνει πολιτικό νήπιο, αυτή η κοινωνία στην οποία οι ειδήμονες και οι σοφοί των ηγεσιών των κομμάτων (και των αριστερών κομμάτων που κόπτονται μάλιστα και για τον λαό και για την λαϊκή εξουσία) δεν εξήγησαν ποτέ τι είναι δημοκρατία, έρχεται και μας λέει πως ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΓΝΩΜΗ ΤΗΣ. 

Φαντάσου δηλαδή αυτή την κοινωνία να έχει συγκροτήσει την πολιτική κοινωνία για την οποία μιλάει ο Αριστοτέλης! Φαντάσου δηλαδή αυτή την κοινωνία συγκροτημένο δήμο πολιτών!

Πηγή : http://trelogiannis.blogspot.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

Μια ιστορία έρωτα, ενός λεπτού σιγή ...VIDEO...

Οι μεγάλοι έρωτες δεν τελειώνουν ποτέ. Ούτε αρχίζουν. Μόνο διαρκούν σε έναν αιώνιο χρόνο κι είμαστε πάντα εκεί γι’ αυτούς. 

Κι όταν οι εραστές ξανασυναντηθούν είναι σαν χτύπημα. Χαμογελούν αμήχανα, κοιτούν βαθιά στα μάτια, κουνάνε το κεφάλι κάνοντας νεύμα με το βλέμμα να ξεχειλίζει δάκρυα και τρυφερότητα. 

Μένουν σιωπηλοί για ένα λεπτό, συγκινημένοι, κι έπειτα αγγίζονται, κρατούν σφιχτά τα χέρια ο ένας του άλλου και λένε αντίο. Και παίρνει λίγη ώρα μέχρι να μπορέσουν ξανά στα μάτια να κοιτάξουν κάποιον άλλο...

Marina Abramovic & Ulay. 

 Ένας μεγάλος έρωτας τη δεκαετία του ’70-80. Δύο ανατρεπτικοί καλλιτέχνες. Μαζί έκαναν πολλές παράξενες performances στην προσπάθειά τους να χαρτογραφήσουν τα όρια της αγάπης και της συμβίωσης μέσω της ζωντανής αναπαράστασης, προσπαθώντας παράλληλα να τοποθετήσουν την performance ως τέχνη ισάξια με τις υπόλοιπες.

 Ακόμα και το χωρισμό τους έτσι τον έζησαν. Περπάτησαν οι δυο τους για πολλές μέρες κατά μήκος του Σινικού Τείχους από αντίθετες πλευρές και συναντήθηκαν στη μέση. 

Αγκαλιάστηκαν και δεν ξαναείδαν ποτέ ο ένας τον άλλο... Μέχρι την αναδρομική της έκθεση στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Νέα Υόρκη 30 χρόνια μετά (τον Μάιο του 2010). Στο «The Artist is Present»*, τη μεγαλύτερη και πιο απαιτητική της performance, η ιέρεια της σύχρονης τέχνης παρέμεινε για τρεις μήνες απαθής σε μια καρέκλα. 

Για 7.30 ώρες τη μέρα καθόταν ακίνητη, χωρίς να έχει το δικαίωμα να πιει, να φάει ή να κάνει οτιδήποτε, και οι επισκέπτες μπορούσαν να καθίσουν απέναντί της σιωπηλοί για ένα λεπτό. 750 χιλιάδες άνθρωποι χάθηκαν στο βλέμμα της. Ανάμεσά τους, χωρίς εκείνη να το γνωρίζει, ήταν και ο Ulay... 

Η έκθεση έγινε ντοκιμαντέρ με τίτλο «Marina Abramovic: The Artist Is Present» και προβλήθηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας το 2012.


 Πηγή : http://trelogiannis.blogspot.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

ΜΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ

ΜΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ

Μια νέα έρευνα ομάδας επιστημόνων αποδεικνύει ότι η οικονομική κρίση έχει ήδη μετατραπεί σε επιδημιολογική και υγειονομική κρίση

Γράφει ο ΙΟΣ

Τις μέρες που συμπληρώνονταν τρία χρόνια από την εξαγγελία της προσφυγής της χώρας μας στον διεθνή μηχανισμό στήριξης δημοσιεύτηκε σε ένα αμερικανικό επιστημονικό περιοδικό διεθνούς κύρους μια μελέτη σχετικά με τις συνέπειες της κρίσης και κυρίως της πολιτικής που εφαρμόζεται για την αντιμετώπισή της. 

Η δημοσίευση της μελέτης αυτής προκάλεσε αίσθηση σε όλο τον κόσμο. Εκτενή ρεπορτάζ σε διεθνή μέσα ενημέρωσης την παρουσίασαν με τίτλους όπως «Η οικονομική κρίση πλήττει επιπλέον σοβαρά την υγεία των Ελλήνων» ή «Μεγάλη αύξηση των αυτοκτονιών και των δολοφονιών στην Ελλάδα μετά την κρίση».

Η μελέτη αυτή προέρχεται από το Ελληνικό Παρατηρητήριο για την Ιδιωτικοποίηση του Συστήματος Υγείας και υπογράφεται από τους καθηγητές και ερευνητές του ΑΠΘ Ηλία Κονδύλη, Στάθη Γιαννακόπουλο, Μάγδα Γαβανά, Αλέξη Μπένο και Ιωάννα Ιεροδιακόνου, καθώς και από τον Howard Waitzkin, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Νέου Μεξικού. Τα συμπεράσματα αυτής της ανακοίνωσης επιβεβαιώνουν τους φόβους που είχαν διατυπωθεί από τους πρώτους μήνες της εφαρμογής του Μνημονίου και τη βίαιη περιστολή των δημόσιων δαπανών στον τομέα των κοινωνικών υπηρεσιών.

«Η παγκόσμια οικονομική κρίση έχει επηρεάσει την ελληνική οικονομία με πρωτοφανή ένταση», διαπιστώνουν οι ερευνητές, «καθιστώντας την Ελλάδα έναν σημαντικό τόπο όπου δοκιμάζεται η σχέση μεταξύ κοινωνικοοικονομικών καθοριστικών παραγόντων και της ευημερίας του πληθυσμού».

Τα πρώτα συμπεράσματα αφορούν το ποσοστό θνησιμότητας από αυτοκτονίες και ανθρωποκτονίες στους άνδρες που αυξήθηκε κατά 22,7% και 27,6%, αντίστοιχα, μεταξύ 2007 και 2009.

 «Αλλά και οι ψυχικές διαταραχές, η κατάχρηση ουσιών και τα λοιμώδη νοσήματα παρουσίασαν επιδείνωση των τάσεων κατά το 2010 και το 2011. Η χρήση της δημόσιας ενδονοσοκομειακής παροχής υπηρεσιών και η αξιοποίηση της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας αυξήθηκαν κατά 6,2% και 21,9%, αντίστοιχα, μεταξύ των ετών 2010 και 2011, ενώ οι συνολικές δαπάνες του υπουργείου Υγείας μειώθηκαν κατά 23,7% μεταξύ 2009 και 2011».

Μια υγειονομική κρίση

Πρόκειται για φαινόμενα που θα έπρεπε κανείς να αναμένει: «Σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης, η αύξηση των αναγκών φροντίδας της υγείας και η αύξηση της ζήτησης για δημόσιες υπηρεσίες συγκρούονται με τις πολιτικές λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων, εκθέτοντας την υγεία του πληθυσμού στην Ελλάδα σε περαιτέρω κινδύνους».

Η μελέτη αναφέρεται εκτενώς στις οικονομικές διαστάσεις της εφαρμογής των Μνημονίων και αναλύει τα πρώτα στοιχεία για την επίδραση της πολιτικής ακραίας λιτότητας στον χώρο της υγείας. Απευθυνθήκαμε στον Αλέξη Μπένο, καθηγητή στην Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ, συντονιστή της επιστημονικής ομάδας που συνέταξε τη μελέτη και του ζητήσαμε να συνοψίσει τα συμπεράσματά της, σε συνδυασμό με νεότερα στοιχεία που έχουν προκύψει. Σύμφωνα με όσα μας είπε, στις σημερινές κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες είναι ήδη δυστυχώς ορατά τα πρώτα σημάδια μετατροπής της τρέχουσας οικονομικής κρίσης σε επιδημιολογική και υγειονομική κρίση.

-Σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, η βρεφική θνησιμότητα, οι θάνατοι δηλαδή βρεφών κάτω του ενός έτους, αυξήθηκε στη χώρα μας κατά 51% μεταξύ 2008 και 2011 (από 2,65 θανάτους ανά 1.000 γεννήσεις ζώντων το 2008 σε 4 θανάτους ανά 1.000 γεννήσεις ζώντων το 2011), αντανακλώντας με άμεσο και ευθύ τρόπο την επιδείνωση των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών στην Ελλάδα.

-Σύμφωνα επίσης με τα πλέον πρόσφατα στοιχεία της Eurostat, η θνησιμότητα από αυτοκτονίες και ανθρωποκτονίες στον γενικό πληθυσμό αυξήθηκε κατά 11,5% και 40% αντίστοιχα μεταξύ 2007 και 2010 (από 2,6 και 1,0 θανάτους ανά 1.000 κατοίκους αντίστοιχα το 2008 σε 2,9 και 1,4 θανάτους ανά 1.000 κατοίκους το 2010).

-Στον ανδρικό πληθυσμό παραγωγικής ηλικίας (κάτω δηλαδή των 65 ετών), ο οποίος και δέχτηκε τη μεγαλύτερη συγκριτικά πίεση της ανεργίας, οι αυξήσεις της θνησιμότητας από αυτοκτονίες και ανθρωποκτονίες είναι σαφώς πιο έκδηλες.

 Μελέτη που αξιοποιεί στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) για τα έτη 1997-2009 είχε ήδη δείξει ότι το 2008 και το 2009 η θνησιμότητα από αυτοκτονίες, ανθρωποκτονίες και λοιμώδη νοσήματα στον ανδρικό πληθυσμό στην Ελλάδα ήταν σημαντικά υψηλότερη σε σχέση με την αναμενόμενη βάσει των τάσεων θνησιμότητας της δεκαετίας 1997-2007, της δεκαετίας δηλαδή προ κρίσης. 

Νέα μελέτη της ίδιας ομάδας επιστημόνων που αξιοποιεί στοιχεία της Eurostat αυτή τη φορά για τα έτη 2000-2010 επιβεβαιώνει δυστυχώς τις τάσεις αυτές, καταδεικνύοντας ότι η θνησιμότητα από αυτοκτονίες στον ανδρικό πληθυσμό κάτω των 65 ετών αυξήθηκε κατά 20% μεταξύ 2007-2010.

Επιπρόσθετα, σε επίπεδο νοσηρότητας, μια σειρά ήδη δημοσιευμένων μελετών καταγράφει τη σοβαρή επιδείνωση της επίπτωσης των ψυχικών και λοιμωδών νοσημάτων στον γενικό πληθυσμό της χώρας:

-Τα αποτελέσματα τριών πανελλαδικών τηλεφωνικών ερευνών έχουν ήδη καταγράψει την αύξηση του επιπολασμού της κατάθλιψης και της αυτοκτονικότητας κατά 2,48 και 2,5 φορές αντίστοιχα (από 3,3% και 0,6% στο σύνολο του δείγματος το 2008 σε 8,2% και 1,5% το 2001) μέσα στα τρία πρώτα μόλις χρόνια της κρίσης (2008-2011).

-Αντίστοιχα, τα στοιχεία του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης και Πληροφόρησης για τα Ναρκωτικά (ΕΚΤΕΠΝ) ήδη καταδεικνύουν την κατά 11,6% αύξηση των ατόμων με προβληματική χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών (και κύρια ουσία κατάχρησης την ηρωίνη), μεταξύ 2008 και 2010. Είναι δε εντυπωσιακό ότι στην ηλικιακή ομάδα των εξαρτημένων ατόμων ηλικίας 35-64 ετών η αντίστοιχη αύξηση φτάνει το 88%, υποδηλώνοντας πιθανόν ένα κύμα υποτροπών συνεπεία της τρέχουσας οικονομικής κρίσης και των επιπτώσεών της (φτώχεια, ανεργία κ.τ.λ.).

-Τέλος, είναι ήδη γνωστό ότι η χώρα μας μεταξύ Ιουλίου 2010 και Δεκεμβρίου 2011 βρέθηκε αντιμέτωπη με τρεις σοβαρές επιδημίες (επιδημία του ιού του Δυτικού Νείλου στη Βόρεια Ελλάδα, επιδημία ελονοσίας στη Νότια Ελλάδα και την εν εξελίξει επιδημία του AIDS μεταξύ του πληθυσμού χρηστών ενδοφλέβιων ουσιών). Και οι τρεις σχετίζονται με τη χαλάρωση ή και εγκατάλειψη μέτρων δημόσιας υγείας (κωνωποκτονίες και δωρεάν διανομή συριγγών) συνεπεία της οικονομικής κρίσης και των πολιτικών λιτότητας.

Οσο για τις έμμεσες συνέπειες της κρίσης, τα πράγματα εδώ φαίνεται να είναι όλο και πιο ξεκάθαρα:

-Μελέτη της ίδιας ομάδας επιστημόνων, η οποία αξιοποιεί τα στοιχεία της Ερευνας Οικογενειακών Προϋπολογισμών της ΕΛΣΤΑΤ για σειρά ετών, δείχνει ότι η ιδιωτική δαπάνη υγείας στη χώρας μας σε σταθερές/αποπληθωρισμένες (άρα συγκρίσιμες) τιμές για πρώτη φορά έπειτα από μια δεκαετή πορεία συνεχούς αύξησης (1998-2008) παρουσιάζει σαφή κάμψη από το 2009 και μετά (μείωση της συνολικής ιδιωτικής δαπάνης υγείας σε απόλυτες τιμές κατά 16,2% μεταξύ 2008-2010). Η κάμψη αυτή δεν αποτυπώνει τίποτε άλλο παρά την αδυναμία των νοικοκυριών να πληρώσουν από την τσέπη τους για υπηρεσίες υγείας, συνεπεία της μείωσης της συνολικής τους αγοραστικής δύναμης.

-Από την άλλη, η ζήτηση για δημόσιες υπηρεσίες υγείας (βάσει επεξεργασίας των στοιχείων νοσηλευτικής κίνησης της ΕΛΣΤΑΤ και του υπουργείου Υγείας) μοιάζει να αυξάνεται εκθετικά κατά τη διάρκεια της κρίσης. Για παράδειγμα, οι ασθενείς οι νοσηλευθέντες στα δημόσια νοσοκομεία αυξήθηκαν κατά 37% μεταξύ 2009-2011. Ο δε ρυθμός αύξησης των νοσηλευθέντων στα νοσοκομεία του ΕΣΥ την τριετία της κρίσης ήταν κατά 4,9 φορές υψηλότερος από τον ρυθμό αύξησης των νοσηλευθέντων κατά την περίοδο 2000-2008 προ κρίσης (11,3% μέση ετήσια αύξηση την περίοδο 2009-2011, έναντι 2,3% μέση ετήσια αύξηση την περίοδο 2000-2008).

Τη στιγμή λοιπόν που οι ανάγκες υγείας (εξαιτίας της αυξημένης νοσηρότητας) γίνονται όλο και πιο πιεστικές και τα ελληνικά νοικοκυριά συμπιέζουν τη ζήτησή τους για υπηρεσίες υγείας άμεσα συναρτώμενες από το εισόδημα, αυξάνοντας εκθετικά τη ζήτησή τους για δημόσιες υπηρεσίες υγείας, το ελληνικό κράτος απαντά στην κρίση με περιοριστικές πολιτικές, όπως η συρρίκνωση και η υποχρηματοδότηση του δημόσιου τομέα υγείας και η μετακύλιση του χρηματοδοτικού φορτίου του συστήματος υγείας στους ίδιους τους ασθενείς. 

Ενδεικτικά και μόνο αναφέρεται ότι:

- Από το 2009 έως το 2011 οι συνολικές δαπάνες του υπουργείου Υγείας μειώθηκαν κατά 1,8 δισ. ευρώ (μια μείωση της τάξης του 23,7% σε μόλις δύο χρόνια).

- Στην ίδια περίοδο οι δαπάνες των δημόσιων νοσοκομείων μειώθηκαν κατά 0,74 δισ. ευρώ (μια μείωση της τάξης του 12,5%). Το 75% της μείωσης αυτής (δηλαδή 0,56 δισ. ευρώ) προήλθε από μείωση απλά του μισθολογικού κόστους στα δημόσια νοσοκομεία (περικοπές μισθών, υπερωριακής απασχόλησης, μειώσεις προσωπικού).

- Την ίδια στιγμή οι ασθενείς, μόνο το 2011 και μόνο από την εφαρμογή της καταβολής 5 ευρώ στα δημόσια νοσοκομεία, κατέβαλαν 25,7 εκατ. ευρώ για υπηρεσίες, οι οποίες ήταν δωρεάν κατά τη στιγμή της χρήσης πριν από την κρίση.

Οι περιοριστικές αυτές πολιτικές, κοινωνικά άδικες και δυνητικά επικίνδυνες για την υγεία του πληθυσμού σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, δεν αποτελούν φυσικά προνόμιο μόνο της Ελλάδας. 

Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, με ή χωρίς Μνημόνιο, οι πολιτικές λιτότητας λαμβάνουν επιδημικές διαστάσεις. Ιρλανδία, Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία ήδη προχώρησαν σε δραστικές μειώσεις της κρατικής χρηματοδότησης για την υγεία, σε πάγωμα ή μειώσεις των μισθών του υγειονομικού προσωπικού, σε πάγωμα των προσλήψεων. Καταλονία, Ιρλανδία και Ηνωμένο Βασίλειο σχεδιάζουν το κλείσιμο δημόσιων νοσοκομειακών κλινικών στον όνομα των ελλειμμάτων του δημόσιου τομέα. Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία και Πορτογαλία ήδη εισήγαγαν νέες απευθείας πληρωμές και αύξηση της συνεισφοράς των ασθενών στο κόστος των υπηρεσιών υγείας.

Ενα έγκλημα εκ προμελέτης;

Τα συμπεράσματα αυτά δεν είναι πρωτοφανή. Μελέτες επιστημόνων του χώρου της υγείας στο ΑΠΘ επισήμαιναν ήδη από το 2011 τα σημάδια της σημερινής ανθρωπιστικής κρίσης. Αυτό που διαπίστωναν κατ’ αρχήν είναι το γεγονός ότι το ίδιο το επίπεδο υγείας του πληθυσμού καθορίζεται από τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες στις οποίες ζει.

 Οι χαμηλότερες κοινωνικοοικονομικές τάξεις είναι σαφώς πιο ευάλωτες. Συστηματικά, και σε όλο τον κόσμο, ζουν λιγότερο και έχουν περισσότερα προβλήματα υγείας σε σύγκριση με τις ανώτερες τάξεις.

Ετσι σήμερα, η απώλεια της κοινωνικοοικονομικής ισορροπίας που προκαλεί η οικονομική καπιταλιστική κρίση, οδηγεί στη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων στην υγεία, στην αύξηση της νοσηρότητας και της θνησιμότητας συνεπεία της ανεργίας, της υποαπασχόλησης, της εργασιακής επισφάλειας και της φτώχειας. 

Ενδεικτικά αναφέρεται ότι βάσει ευρωπαϊκών δεδομένων μια αύξηση της ανεργίας κατά 3% συνοδεύεται από αύξηση της θνησιμότητας από αυτοκτονίες και κατάχρηση αλκοόλ κατά 4,5% και 28%, αντίστοιχα.

Η συνεχιζόμενη επίθεση ενάντια στην εργασία οδηγεί στην εξαθλίωση ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού και πολλαπλασιάζει τα προβλήματα υγείας του.

Πολλά είναι τα παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι η κρίση τα τελευταία τριάντα χρόνια είχε τα ίδια χαρακτηριστικά, αντιμετωπίζεται με την ίδια συνταγή του ΔΝΤ και έχει τις ίδιες επιπτώσεις σε διάφορες περιοχές και χώρες του κόσμου.

Στην Αφρική κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης του 1981-1984, 150 εκατομμύρια άνθρωποι υπέφεραν από έλλειψη τροφής, ενώ υπολογίζεται ότι 5 εκατομμύρια παιδιά πέθαναν από πείνα και άλλα αίτια σχετιζόμενα με τον υποσιτισμό.

Αντίστοιχα στη Λατινική Αμερική την περίοδο της οικονομικής κρίσης του 1980-1984 παρατηρήθηκε δραματική αύξηση της παιδικής θνησιμότητας της οφειλόμενης σε διαρροϊκά σύνδρομα και σε αίτια σχετιζόμενα με τον υποσιτισμό στη Βολιβία, ενώ στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας καταγράφηκε απότομη άνοδος κατά την περίοδο 1983-1984 της παιδικής θνησιμότητας εξαιτίας κυρίως μιας επιδημίας ιλαράς.

Κατά την οικονομική κρίση της περιόδου 1997-1998 στη Νοτιοανατολική Ασία παρατηρήθηκαν αντίστοιχες επιπτώσεις στην υγεία με χαρακτηριστική, στην Ταϊλάνδη, αύξηση της θνησιμότητας της οφειλόμενης σε αυτοκτονίες στους άνδρες κατά 19,1%. 

Στην Κορέα καταγράφηκαν τριπλασιασμός της νοσηρότητας σε σχέση με την προ κρίσης περίοδο, αύξηση της θνησιμότητας της οφειλόμενης σε αυτοκτονίες στους άνδρες κατά 45%, δεκαπλασιασμός των αστέγων. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το παράδειγμα της Μαλαισίας, η κυβέρνηση της οποίας αρνήθηκε την επέμβαση του ΔΝΤ, διατήρησε και αύξησε τις κοινωνικές δαπάνες, με αποτέλεσμα να μειωθεί ο παιδικός υποσιτισμός.

Στην Αργεντινή την περίοδο 1997-2002 καταγράφηκε μείωση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ κατά 18%, τα 3/4 των νοικοκυριών υπέστησαν 20% μείωση του πραγματικού τους εισοδήματος. Ενώ οι κοινωνικο-οικονομικές ανισότητες στην υγεία αυξήθηκαν δραστικά, η συνολική κατά κεφαλήν δαπάνη υγείας ελαττώθηκε από 669 σε 242 δολάρια και το 2002 το 40% του πληθυσμού ήταν ανασφάλιστο.

Αυτό δηλαδή που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα ήταν ορατό και γνωστό σε χώρες που είχαν χτυπηθεί από την οικονομική κρίση σε προγενέστερες φάσεις.

 Η ίδια λοιπόν η κοινωνικο-οικονομική κρίση παράγει νοσηρότητα. Οι ανάγκες για φροντίδα υγείας πολλαπλασιάζονται παράλληλα με την πτωχοποίηση σημαντικού μέρους του πληθυσμού. Η πραγματικότητα αυτή προκαλεί μια σημαντική αύξηση της ζήτησης δημόσιων υπηρεσιών υγείας, παράλληλα με τη μείωση των ιδιωτικών δαπανών λόγω οικονομικής ανέχειας.

Ενας φαύλος κύκλος

Η καταστροφική πολιτική που περιγράφουν αυτές οι μελέτες συνοψίζεται δηλαδή ως εξής: ενώ αυξάνουν οι ανάγκες για φροντίδα υγείας, η αποδιάρθρωση των δημόσιων υπηρεσιών υγείας έχει επιτύχει να μη διατίθενται πλέον σημαντικές υπηρεσίες. 

Παράλληλα, οι ιδιωτικοποιημένες υπηρεσίες διατίθενται μεν, αλλά δεν είναι προσβάσιμες σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που δεν μπορεί να πληρώσει το κόστος τους. Ετσι πολλοί άρρωστοι με χρόνια νοσήματα (υπέρταση, διαβήτης κ.λπ.) αποφεύγουν πλέον τον τακτικό έλεγχο και συχνά καθυστερούν να ανανεώσουν τη φαρμακευτική αγωγή τους με προφανείς συνέπειες για την υγεία τους.

Με τον τρόπο αυτό ολοκληρώνεται ο φαύλος κύκλος της εξαθλίωσης, εφόσον οι αναγκαστικές δαπάνες υγείας αναδεικνύονται η πρώτη αιτία πτώχευσης νοικοκυριών.

Επειδή ιδιαίτερα οι επείγουσες και βαριές αρρώστιες δεν είναι δυνατόν να αγνοηθούν, οι δαπάνες υγείας αποτελούν την πρώτη αιτία χρεοκοπίας νοικοκυριών στη χώρα μας. Χρεοκοπία, η οποία υποβαθμίζει ακόμη περισσότερο τις καθημερινές συνθήκες διαβίωσης, επιδεινώνοντας και άλλο την υγεία του πληθυσμού. 

Με τον τρόπο αυτό αναπαράγεται η πολιτική της βαρβαρότητας που απειλεί μαζικά την υγεία του πληθυσμού.

Τον Ιανουάριο του 2009 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είχε επισημάνει ότι «κάποιες χώρες διατρέχουν ιδιαίτερο κίνδυνο κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης και σε αυτές τις χώρες περιλαμβάνονται ιδίως οι αναπτυγμένες, οι οποίες θα χρειαστούν επείγουσα βοήθεια από το ΔΝΤ, καθώς πιθανόν θα τους επιβληθούν περιορισμοί στις δαπάνες κατά την περίοδο αποπληρωμής των δανείων».

Η πρόβλεψη αποδείχτηκε προφητική. Μ’ άλλα λόγια, αυτοί που σχεδίασαν και αποδέχτηκαν τα Μνημόνια είχαν υπόψη τους και το καμπανάκι που τους χτυπούσε ο πιο αρμόδιος διεθνής οργανισμός, προβλέποντας τις καταστροφικές επιπτώσεις της εφαρμοζόμενης πολιτικής στο χώρο της υγείας. Η επιλογή να μη δώσουν σημασία σ’ αυτή την προειδοποίηση ήταν σαφώς μια πολιτική απόφαση.

 …………………………………………………………..

Η υγεία είναι κοινωνικό δικαίωμα

Του Αλέξη Μπένου*

Τα δεδομένα από όλες τις μελέτες αλλά και η καθημερινή πραγματικότητα αποδεικνύουν ότι όντως βρισκόμαστε εν μέσω μιας σημαντικής ανθρωπιστικής και υγειονομικής κρίσης. Η δημόσια υγεία απειλείται σοβαρότατα. Η υγεία χιλιάδων ανθρώπων, όπως και η ίδια η ζωή τους, απειλείται άμεσα. 

Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα δεν υπάρχουν πολλά διλήμματα για οιαδήποτε κυβέρνηση θέλει να ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί τον λαό.

Η υγεία είναι κοινωνικό δικαίωμα και ως τέτοιο οφείλουμε να το προσεγγίζουμε. Πρέπει να γίνει προτεραιότητα στο πολιτικό και οικονομικό πρόγραμμα για την ανατροπή της σημερινής βαρβαρότητας.

- Αμεσα πρέπει να καταργηθούν όλοι οι μηχανισμοί που αποκλείουν την πρόσβαση στη φροντίδα υγείας. Παροχή υπηρεσιών φροντίδας υγείας δωρεάν σε όλους ανάλογα με τις ανάγκες που καθορίζονται από την υγεία τους.

- Η τρομακτική ανεργία οδηγεί αναγκαστικά στην κατάργηση του ΕΟΠΠΥ, ο οποίος στηρίζεται στην εξάρτηση της φροντίδας από την εργασία (εργαζόμενος άρα ασφαλισμένος, άνεργος άρα ανασφάλιστος) και τη μεταφορά των εισφορών στο σύστημα γενικής φορολογίας.

- Αμεσα μαζικές προσλήψεις επαγγελματιών υγείας για την κάλυψη των συνεχώς διογκούμενων αναγκών φροντίδας. Ενα ενιαίο δημόσιο σύστημα υπηρεσιών υγείας με επίκεντρο την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, το οποίο να λειτουργεί άρτια και να παρέχει υψηλής ποιότητας και επιστημονικά τεκμηριωμένες υπηρεσίες υγείας είναι όχι μόνον απαραίτητο αλλά και ρεαλιστικό σήμερα. Βασική προϋπόθεση για την υλοποίησή του είναι η πολιτική επιλογή που σκοπεύει στην ανατροπή του σημερινού σάπιου και ιδιαίτερα επικίνδυνου πολιτικού πλαισίου.

(*) Καθηγητής στην Ιατρική Σχολή ΑΠΘ

 …………………………………………………….

Μήπως είναι ανώδυνο το Μνημόνιο;

Δεν συμφωνούν όλοι οι μελετητές του χώρου της υγείας στα συμπεράσματα των ερευνών που παρουσιάζουμε στις διπλανές στήλες. Εχει διατυπωθεί και η εντελώς αντίθετη άποψη και μάλιστα από τις στήλες εξίσου έγκριτων διεθνών περιοδικών. Σε άρθρο του που φιλοξενήθηκε στο BMJ (British Medical Journal) τον περασμένο Νοέμβριο ο καθηγητής Λυκούργος Λιαρόπουλος διαφωνεί με τις εικόνες «αποκάλυψης» που περιγράφονται από ορισμένους αναλυτές και υποστηρίζει ότι οι περικοπές των δαπανών στον χώρο της υγείας δεν θα αποβούν και τόσο καταστροφικές για την περίθαλψη των ασθενών.

Οι βασικές απόψεις που διατυπώνει ο κύριος Λιαρόπουλος συνοψίζονται στα παρακάτω επιχειρήματα:

«Κατά τα τελευταία δύο χρόνια, έχω δώσει συνεντεύξεις σε μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Ιαπωνίας, της Ολλανδίας και της Ελλάδας. Μια σειρά επίμονων ερωτήσεων ήταν αν οι Ελληνες “πεθαίνουν στον δρόμο” ή τους “πετάνε έξω από τα νοσοκομεία”. Εφόσον οι ιστορίες τρόμου ανεβάζουν την κυκλοφορία των εφημερίδων, ο Τύπος έφτασε να ανακαλύπτει ακόμα και μητέρες που “στερήθηκαν τα μωρά τους μετά τη γέννα μέχρι να εξοφληθεί ο λογαριασμός στο κρατικό νοσοκομείο”. 

Γίνεται ακόμα λόγος για “δραματική αύξηση των αυτοκτονιών”. Ενα περσινό άρθρο στο περιοδικό Lancet, το οποίο αναφέρεται στην επιδείνωση των συνθηκών περίθαλψης, αναπαράγεται συνεχώς από τον ελληνικό Τύπο, αλλά επικρίθηκε από την ακαδημαϊκή κοινότητα ως άνευ αντικειμένου, διότι τα αποδεικτικά στοιχεία ήταν παλιά. Ομως, όσον αφορά τις πραγματικές επιπτώσεις για την υγεία στις οποίες αναφερόταν το άρθρο, είναι σίγουρα πολύ νωρίς για να γνωρίζουμε.

Οι άλλες εκθέσεις, επίσης, μεγαλοποιούν το ζήτημα. 

Το περιστατικό με τον υπερβάλλοντα ζήλο του διοικητή νοσοκομείου ο οποίος απαίτησε πληρωμή για να παραδώσει το μωρό δεν έχει επαναληφθεί. Υπάρχουν σποραδικές ενδείξεις από καθυστερήσεις ή ελλείψεις σε συγκεκριμένα νοσοκομεία κάποιες χρονικές περιόδους, αλλά όχι αποδείξεις για άρνηση υπηρεσιών προς τους ασθενείς. Η οικονομική κρίση έχει περιορίσει τη χρήση των υπηρεσιών υγείας για κάποιους ανθρώπους, αλλά δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι έχει επηρεάσει την περίθαλψη.

Οι απόπειρες αυτοκτονίας και η ζήτηση για ψυχιατρική βοήθεια έχουν πράγματι αυξηθεί, καθώς η Ελλάδα προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη χειρότερη οικονομική κρίση από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ειδικοί λένε ότι οι αριθμοί είναι σχετικά χαμηλοί – λιγότεροι από 600 ετησίως. Αλλά η αύξηση στις αυτοκτονίες, στις απόπειρες αυτοκτονίας, η χρήση των αντικαταθλιπτικών φαρμάκων, καθώς και η ανάγκη για ψυχιατρική φροντίδα, προκαλούν συναγερμό σε έναν λαό που δεν είναι εξοικειωμένος με το πρόβλημα».

Οι απόψεις αυτές προκάλεσαν την αντίδραση επιστημόνων του χώρου της υγείας. Μπορεί κανείς να πει ότι οι διαφωνίες ακόμα και σε επιστημονικά ζητήματα είναι αναμενόμενες, εφόσον σε κάποιο βαθμό επηρεάζονται η μεθοδολογία και τα συμπεράσματα από την πολιτική τοποθέτηση καθενός. Στην περίπτωση αυτή υπάρχει κάτι σοβαρότερο. 

Οι δημοσιεύσεις στα επιστημονικά περιοδικά συνοδεύονται υποχρεωτικά από τη δήλωση του συγγραφέα σχετικά με ενδεχόμενη εμπλοκή του με το ζήτημα το οποίο πραγματεύεται. Το απαιτεί η επιστημονική δεοντολογία για προφανείς λόγους. Ο καθηγητής Λιαρόπουλος συνοδεύει το άρθρο του με τη δήλωση ότι δεν προκύπτει παρόμοια εμπλοκή του. Ομως η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική:

1. Ο καθηγητής Λιαρόπουλος από τις 14.1.2011 διορίστηκε με εντολή του γ.γ. του υπουργείο Υγείας Νικόλαου Πολύζου επικεφαλής της «Ομάδας Εργασίας» για την τροποποίηση των «υπηρεσιών υγείας» και για την «εφαρμογή του ανωτέρω έργου». Σημειωτέον ότι εκείνος που εισηγήθηκε τη συγκρότηση της ομάδας ήταν ο ίδιος ο κ. Λιαρόπουλος.

2. Την «αναδιάρθρωση» των νοσοκομείων μετά την ψήφιση του Μνημονίου είχε αναλάβει πάλι ο κ. Λιαρόπουλος από τον Δεκέμβριο του 2010, με απόφαση του τότε υπουργού Ανδρέα Λοβέρδου.

Κατανοητοί, λοιπόν, οι λόγοι που οδήγησαν τον κ. καθηγητή στη διατύπωση αυτών των θέσεων. Αυτό που δεν είναι κατανοητό είναι γιατί απέκρυψε αυτή την εξόφθαλμη σύγκρουση συμφερόντων από το δημοσίευμα στο BMJ.

…………………………………………………………

 Διαβάστε

● Elias Kondilis, Stathis Gianna­ kopoulos, Magda Gavana, Ioanna Ierodiakonou, Howard Waitzkin, and Alexis Benos, «Economic Crisis, Restrictive Policies, and the Population’s Health and Health Care: The Greek Case». («American Journal of Public Health», April 18, 2013). Η πρόσφατη μελέτη που προκάλεσε διεθνές ενδιαφέρον.

● Elias Kondilis, Ioanna Iero­ diakonou, Magda Gavana, Stathis Giannakopoulos, and Alexis Benos, «Suicide mortality and economic crisis in Greece: men’s Achilles heel». («Journal of Epidemiology and Community Health», March 13, 2013).

● Elias Kondilis, Emmanouil Smyrnakis, Stathis Giannakopoulos, Theodoros Zdoukos, Steve Iliffe, and Alexis Benos, «Economic crisis and primary care reform in Greece: driving the wrong way?». («British Journal of General Practice», May, 2012).

● Αλέξης Μπένος, Ηλίας Κονδύλης, «Editorial: Υγεία, Εργασία και Σύστημα Υγείας» («Hugeia Εργασία», τ. 3, 2012)

● Ηλίας Κονδύλης «Η οικονομική κρίση και οι επιπτώσεις της στις υπηρεσίες υγείας: διεθνή εμπειρικά δεδομένα και ελληνική πραγματικότητα» (Προφορική ανακοίνωση στο 2ο Πανελλήνιο Forum Δημόσιας Υγείας και Κοινωνικής Ιατρικής, Νοέμβριος 25-27, 2011,
Λάρισα).

● Stathis Giannakopoulos, Elias Kondilis, Magda Gavana, Emmanouil Smyrnakis, Thomai Stardeli, Alexandros Panos, Theodoros Zdoukos, Alexis Benos, «Capitalism, crisis and health care reform in Greece». (Προφορική ανακοίνωση στο 16ο Διεθνές Συνέδριο της International Association of Health Policy in Europe – IAHPE, Σεπτέμβριος 29, 2011, Aγκυρα, Τουρκία).

● Alexander Kentikelenis, Marina Karanikolos, Irene Papanicolas, Sanjay Basu, Martin McKee, David Stuckler «Health effects of financial crisis: omens of a Greek tragedy» («The Lancet», τ. 378, 22.10.2011).

……………………………………………….

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς  

ios@efsyn.gr

Πηγή :Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών, 27-28/4/2013 

Διαβάστε Περισσότερα

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΑ

Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΙΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ*

Παρ’ ότι η ταξική ουσία της ακραίας συνταγής που εφαρμόζεται εδώ – και με διαβαθμίσεις σε όλη την Ευρωζώνη- είναι η μείωση του μισθολογικού κόστους και η συντριβή της εργασίας, η πολιτική ουσία των θεσμικών παρεμβάσεων που γίνονται στην Ε.Ε., είτε εν ονόματι μνημονιακών προγραμμάτων είτε και πέρα από αυτά, είναι η αποκαθήλωση της δημοκρατίας.


Αν και έχουν περάσει αρκετά 24ωρα από τις δύο επετείους, την επέτειο της χούντας και αυτήν της ένταξης της Ελλάδας στο Μνημόνιο, αν και ημερολογιακά αυτές τις δύο επετείους τις χωρίζουν άλλα δύο24ωρα (21η και 23η Απριλίου), δεν είναι καθόλου κακή και παράδοξη ιδέα η συγχώνευση των δύο επετείων σε μία. Όχι απλώς για να δικαιωθεί το σύνθημα «η χούντα δεν τελείωσε το ‘73». Αλλά για νατονιστεί η ουσιώδης καταστροφή που συντελείται μέσω της εφαρμογής των Μνημονίων στην Ελλάδα και τις άλλες μνημονιακές χώρες, αλλά και σε όλη την ημι-μνημονιακή Ευρώπη.

Παρ’ ότι η ταξική ουσία της ακραίας συνταγής που εφαρμόζεται εδώ -και με διαβαθμίσεις σε όλη την Ευρωζώνη- είναι η μείωση του μισθολογικού κόστους και η συντριβή της εργασίας, η πολιτική ουσία των θεσμικών παρεμβάσεων που γίνονται στην Ε.Ε., είτε εν ονόματι μνημονιακών προγραμμάτων είτε και πέρα από αυτά, είναι η αποκαθήλωση της δημοκρατίας.

 Όχι μόνο ως θεσμικού πλαισίου εντός του οποίου κινήθηκαν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες τα μεταπολεμικά χρόνια. Αλλά και ως κουλτούρας που διέπνεε ελίτ και υποτελείς τάξεις, πολιτικούς διαμεσολαβητές, γραφειοκράτες, τεχνοκράτες, ευρωκράτες.

Η διαπραγμάτευση, οι συγκρούσεις, οι συναινέσεις και οι συμβιβασμοί ήταν λίγο - πολύ το πλαίσιο εντός του οποίου πορεύτηκε μέσα από πολλές κρίσεις, στρεβλώσεις, εκτροπές και σκάνδαλα η Ε.Ε.,τουλάχιστον μέχρι το βήμα προς τη νομισματική της ένωση. Αυτό το βήμα, όμως, αποτέλεσε σημείο καμπής. Επί της ουσίας ήταν το πρώτο βήμα αποκοπής από την κοινοβουλευτική διεργασία.

 Κι αυτό γιατί εξ αρχής το ευρώ βασίστηκε στη «στεγανοποίηση» της νομισματικής πολιτικής από κάθε πολιτική επίδραση (ανεξαρτησία της ΕΚΤ). Αλλά και γιατί ο δημοσιονομικός συντονισμός που απαιτούσε προϋπέθετε σταδιακή εκχώρηση εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας των κρατών-μελών στο ευρωπαϊκό κέντρο αποφάσεων.

Σε περιόδους ευημερίας, ανάπτυξης και κυκλοφορίας του πλούτου ενδεχομένως υπάρχουν περιθώρια να ξεγελαστούν οι κοινωνίες ή να εξαγοραστεί η σιωπή τους για την υπόρρητη έκπτωση της δημοκρατίας στο ευρωπαϊκό συνονθύλευμα.

 Η κρίση, όμως, αποκάλυψε την τερατώδη θεσμικήολοκλήρωση που καθιστά την Ευρωζώνη απολυταρχία μεσαιωνικού τύπου. Δεν είναι απλώς η γερμανική ηγεμονία που ενθαρρύνει την ιστορική εκτροπή. Είναι ο τρόπος συγκρότησης της πυραμίδας εξουσίας (ΕΚΤ, Κομισιόν, Εurogroup) που αποκλείει εξ ορισμού τις κοινωνίες από το δικαίωμα να επιδρούν στις τελικές αποφάσεις. Τόσο με τις εκλογικές τους επιλογές όσο και με την πέραν των εκλογών συλλογική τους διαμαρτυρία και διεκδίκηση.

Από την πλευρά της, η Μέρκελ έχει δίκιο όταν λέει ότι η διάσωση του ευρώ απαιτεί κι άλλη εκχώρηση κυριαρχίας από τα κράτη και τις κοινωνίες. Με δεδομένο το ότι το «κλαμπ» του ευρώ έχει προβλέψει είσοδο και face control, αλλά όχι ασφαλή έξοδο κινδύνου ή συναινετικό διαζύγιο, η διατήρησή του περνά από τον μονόδρομο του καταναγκασμού των κοινωνιών και της ισοπέδωσης της δημοκρατικής διαδικασίας εντός κάθε χώρας.

Κυβερνήσεις εντολοδόχοι της τρόικας ή των ευρωκρατών, κοινοβούλια πουεπικυρώνουν αναγκαστικούς νόμους και οδηγίες, κρατικές αρχές χωρίς δικαίωμα ούτε στα έσοδα που άδικα και άνισα επιβαρύνουν τους πολίτες, συλλογικοί φορείς χωρίς δικαίωμα στη συλλογική διαπραγμάτευση. Αυτά δεν είναι η μνημονιακή εξαίρεση της Ελλάδας, της Πορτογαλίας ή της Κύπρου, αλλά ο κανόνας της νέας, απολυταρχικής τάξης πραγμάτων της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης.

Φυσικά, αυτή η νέα, απολυταρχική τάξη πραγμάτων έχει και τα ρήγματά της, όπως καταδεικνύει ο διεθνής κλοιός που έχει διαμορφωθεί γύρω από τη γερμανική ηγεσία και την πεισματική της εμμονή στην ακραία λιτότητα.

Θα πρέπει, ωστόσο, να αναρωτηθεί κανείς τι ακριβώς και σε ποιο βαθμό θ’ αλλάξει αν σ’ αυτό τον νέο γύρο αναμέτρησης η γερμανική ελίτ ηττηθεί και υποχωρήσει, προφανώς γιατίαντιλαμβάνεται ότι κινδυνεύει κι αυτή να γίνει θύμα των επιλογών της. Θα καταλυθεί η «ανεξαρτησία» της ΕΚΤ και θα της επιβληθεί δημοκρατικός και κοινωνικός έλεγχος; Θα ανατραπεί η δικτατορία των «ιερατείων» της Ε.Ε., της Κομισιόν, του Eurogroup και των λόμπι που τα πλαισιώνουν;

Θα ανακοπεί η ηγεμονία του χρηματοπιστωτικού καρτέλ; Θα αποδοθεί και πάλι στις εκλεγμένες κυβερνήσεις το δικαίωμα να καθορίζουν την οικονομική, την επενδυτική, τη φορολογική, τη βιομηχανική, την αγροτική, την εξωτερική τους πολιτική; Θα αποκατασταθεί η υποχρέωσή τους να λογοδοτούν στους πολίτες τους και όχι σε εντεταλμένους τεχνοκράτες χωρίς ίχνος δημοκρατικής νομιμοποίησης;

Μια καταφατική απάντηση σε μερικά από τα πολλά ερωτήματα της υποβόσκουσας «ανατροπής»προϋποθέτει τέτοιου εύρους αλλαγές συνθηκών και κανόνων στην Ευρωζώνη, που ουσιαστικά συνιστούν διάλυση και επανίδρυσή της στη βάση της συναίνεσης, της ισοτιμίας, της αλληλεγγύηςτων κρατών και, κυρίως, της δημοκρατίας και του κοινωνικού ελέγχου ολόκληρης της θεσμικής Βαβέλ της

.Όσο ζει ελπίζει κανείς, αλλά ο ορατός κίνδυνος είναι στο μεταξύ να πεθάνουμε από απελπισία…

Πηγή : Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» της Κυριακής 28 Απριλίου 2013

Διαβάστε Περισσότερα

ΧΡΕΟΣ & ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ....VIDEO...

Ο Nick Dearden αναφέρεται στη διασύνδεση  των ιδιωτικοποιήσεων με το δημόσιο χρέος.

Συγκεκριμένα από τη δεκαετία του 1980 οι   χώρες του Νότου αναγκάζονται να προβούν σε ιδιωτικοποιήσεις για να διατηρήσουν τη βιωσιμότητα του χρέους τους κάτω από την κηδεμονία και τις “συμβουλές” του  συνήθους  ύποπτου   από την Ουάσιγκτον, του ΔΝΤ. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει αποτέλεσμα. Φυσικά  γιατί τόσο το χρέος όσο και οι ιδιωτικοποιήσεις αποσκοπούν μόνο στην κατανομή των πλούτου υπέρ των λίγων.

Έτσι ένα από τα όπλα εναντίον του χρέους είναι ο αγώνας κατά των ιδιωτικοποιήσεων.
Στη Σενεγάλη,  οι υποσχέσεις για νέες επενδύσεις λόγω των ιδιωτικοποιήσεων ήταν ψεύτικες. Oι υποδομές χειροτερεύσαν στο όνομα του κέρδους. Ούτε όμως το χρέος εξυπηρετήθηκε, καθόσον το κράτος έχανε έσοδα.

Στην Νικαράγουα η τιμή του ρεύματος αυξήθηκε 300 % μετά από τις ιδιωτικοποιήσεις.
Τη δεκαετία του 1990 οι ιδιωτικοποιήσεις έφεραν τεράστια προβλήματα σε 54 χώρες .
Στη Βολιβία συγκροτήθηκε κίνημα κατά των ιδιωτικοποιήσεων με αποτέλεσμα να νικήσει και να φέρει στην εξουσία τον Έβο Μοράλες, τον πρώτο αυτόχθονα πρόεδρο στην ιστορία της Βολιβίας.

Αυτό ήταν και το θεμέλιο για να γίνει η Βολιβία η αφετηρία του αγώνα κατά του καπιταλισμού για μια κοινωνία με μια δημοκρατική οικονομία με σκοπό την άνοδο του βιοτικού επιπέδου του βολιβιανού λαού. Μέχρι τότε απαγορεύονταν να χρησιμοποιούν ακόμα και τον νερό της βροχης σύμφωνα με το  νόμο -  σύμβαση για την ιδιωτικοποίηση του νερού.

Η κρίση χρέους είναι μια πολιτική μάχη μεταξύ του 1% και του 99%. Οι ιδιωτικοποιήσεις το ίδιο. Το 1% σε καταπιέζει συνέχεια μέχρι που αρνείσαι και δεν αντέχεις.

Θα πρέπει να υπομένουμε και άλλο ; Στις άλλες χώρες τα κινήματα νίκησαν, οπότε τίποτα δεν είναι αδύνατο αν αγωνιστούμε χωρίς να παραμένουμε να μάς σώσουν, γιατί το κύριο ζήτημα δεν είναι το μέγεθος από τα έσοδα, αλλά η ιδιοποίηση του πλούτου από τους λίγους σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.

Η ομιλία έγινε στα πλαίσια της 3ης συνάντησης του ICAN στη Θεσσαλονίκη και η εκδήλωση διοργανώθηκε από το “ΧΩΡΙΣ ΧΡΕΟΣ ΧΩΡΙΣ ΕΥΡΩ” και το “ICAN”. Η ομιλία μεταφράζεται από τα αγγλικά στα ελληνικά.

Πηγή :  “ΧΩΡΙΣ ΧΡΕΟΣ ΧΩΡΙΣ ΕΥΡΩ”

Διαβάστε Περισσότερα

Ο χριστιανισμός και η κοινωνική χειραφέτηση

Περικλής Παυλίδης

 

Ειδοποιό και πλέον σημαντικό στοιχείο του χριστιανισμού αποτελεί το πρόταγμα θησαυρού – καθολικής αγάπης. Η αγάπη προς τον πλησίον, ως απόρροια της αγάπης προς το θεό, συνιστά ύψιστη εντολή, η οποία αποκτά την πιο δραματική εκδοχή της στην απαίτηση της αγάπης προς τον εχθρό. Η έμφαση στην αγάπη συνδέεται με την προσπάθεια αντιμετώπισης ενός κόσμου γενικευμένης εχθρότητας. 

 

Ο χριστιανισμός, ως κληρονόμος της ιουδαϊκής παράδοσης και της μυθολογικής αναφοράς στην έξοδο των πρωτόπλαστων από τον παράδεισο, διαφυλάσσει τη μακρινή ανάμνηση της επώδυνης καταστροφής με τη γένεση της ταξικής κοινωνίας των αρχικά άμεσων – φυσικών δεσμών των ανθρώπων προς αλλήλους και προς τη φύση εντός της κοινότητας του γένους. 

 

Συνάμα, ο χριστιανισμός αποτέλεσε ιδιότυπη διαμαρτυρία ενάντια στην κατάσταση αποξένωσης στην οποία βρίσκονται εγκλωβισμένοι οι εκπεσόντες άνθρωποι, υποσχόμενος τη λύτρωση από αυτή στο πλαίσιο του θείου σχεδίου μυστηριακής σωτηρίας του κόσμου.

 

Η μεταφυσική προοπτική της βασιλείας των ουρανών, της ριζικής ανακαίνισης της ανθρώπινης ύπαρξης, συγκροτεί μιαν ουτοπία απόλυτης κλίμακας, εντός της οποίας οι άνθρωποι διαμέσου της παρέμβασης θείων δυνάμεων επιτυγχάνουν όλα αυτά που είναι ανέφικτα βάσει των δικών τους – αναπόδραστα περιορισμένων φυσικών και κοινωνικών δυνάμεων: οριστική νίκη επί του θανάτου, της αμαρτίας, της αποξένωσης και της αδικίας.

 

Όπως σε κάθε θρησκεία έτσι και στο χριστιανισμό η μορφή του θείου (το οποίο στη φαντασιακή συγκρότησή του τοποθετείται πάνω από κάθε χωροχρονικό περιορισμό και αποκτά απόλυτη υπεροχή έναντι του φυσικού κόσμου) λειτουργεί ως εγγύηση της ικανοποίησης των πλέον σημαντικών-υπαρξιακών αναγκών των ανθρώπων.

 

Το στοιχείο αυτό της απόλυτα εγγυημένης και ολοκληρωτικής λύτρωσης που επαγγέλλεται ο χριστιανισμός προσδίδει ψυχική δύναμη στον πιστό, ο οποίος θα πρέπει να συνεχίσει να ζει σε ένα κόσμο αποξένωσης και αδικίας. Γι’ αυτό και, όπως σημειώνει ο Μαρξ, η θρησκεία ως «αναστεναγμός του καταπιεζόμενου πλάσματος» και «καρδιά ενός άκαρδου κόσμου» λειτουργεί συνάμα και ως«όπιο του λαού». Σε αυτή την ιδιότητα της απόλυτης ουτοπίας συνίσταται και το ισχυρό αντικομφορμιστικόστοιχείο του χριστιανισμού.

 

Ο χριστιανός διακατέχεται από τη βεβαιότητα ότι η αυθεντική ζωή τον περιμένει σε ένα μεταφυσικό μέλλον και ότι η σωτήρια προοπτική της υπάρξεώς του βρίσκεται στα χέρια του πανάγαθου θεού. Η πεποίθηση αυτή του επιτρέπει να αντιμετωπίζει με ψυχικό σθένος και ενίοτε να αμφισβητεί ενεργά θεσμούς και εξουσίες, οι οποίες, παρά τα μέσα εξαναγκασμού που διαθέτουν, φαντάζουν ασήμαντες και ανίσχυρες μπροστά στον αρωγό των ταπεινών και καταφρονεμένων θεό -παντοκράτορα.

 

 Όχι τυχαία, σε συγκεκριμένες ιστορικές περιπτώσεις, όπως στα κινήματα των αγροτών του όψιμου Μεσαίωνα, τα προτάγματα των αγώνων για κοινωνική χειραφέτηση ενδύθηκαν τον ιδεολογικό μανδύα ριζοσπαστικών εσχατολογικών και εξισωτικών ερμηνειών του χριστιανισμού.

 

 Αν όμως η ριζοσπαστική διάσταση της χριστιανικής ουτοπίας προκύπτει από τον απόλυτα υπερβατικό χαρακτήρα της, από το γεγονός ότι ο τελικός σκοπός της βρίσκεται διαρκώς πέραν των οποιωνδήποτε ιστορικά συγκεκριμένων οικονομικών και κοινωικο-πολιτικών καταστάσεων, στονίδιο ακριβώς υπερβατικό χαρακτήρα οφείλεται και ο ισχυρότατος κομφορμισμός που τη διακρίνει.

Η αισιόδοξη προσήλωση του χριστιανού στην επουράνια προοπτική της υπάρξεώς του έχει ως προϋπόθεση την βαθύτατη απαισιοδοξία του αναφορικά με τις προοπτικές της επίγειας ζωής του

.Και δεδομένου ότι η βασιλεία των ουρανών  «πραγματώνεται» από μια άχρονη, ανεξάρτητη από τους ανθρώπους και ακατάληπτη θεία πρόνοια, η λύτρωση του πιστού από τα δεινά της επίγειας «κοιλάδας των δακρύων» αποσπάται αποφασιστικά από τη βούληση και δράση του. Μάλιστα αποτελεί μέγιστη αλαζονεία και ύβρη να θεωρήσει ποτέ ο χριστιανός ότι δύναται με τις δικές τους δυνάμεις να επιτύχει αυτή τη λύτρωση, να υπερβεί την κατάσταση της αποξένωσης και του ανταγωνισμού.

 Έτσι ο πιστός ωθείται σε μοιρολατρική αποδοχή της κυρίαρχης πραγματικότητας, αποθαρρυνόμενος από προσπάθειες συνολικής και ριζικής κοινωνικής χειραφέτησης.

Υπό το πρίσμα της παραπάνω στάσης, το χριστιανικό πρόταγμα της αγάπης μεταφράζεται σε πράξεις φιλανθρωπίας προς συνανθρώπους που δυστυχούν, ως προσπάθεια να απαλυνθεί ο πόνος από τα κοινωνικά δεινά, χωρίς όμως να αντιμετωπιστούν αποφασιστικά τα αίτια που τον προκαλούν.

 Η φιλανθρωπία, κι όταν ακόμα διακρίνεται από τις πλέον ειλικρινείς προθέσεις (εν αντιθέσει προς τις πολυάριθμες περιπτώσεις υπολογιστικών ενεργειών στο πνεύμα του ρωμαϊκού «do ut des») αποδέχεται υπόρρητα τη διατήρηση των όρων κοινωνικής απαξίωσης των ανθρώπων.

 Στην κομφορμιστική στάση των χριστιανών απέναντι στην κυρίαρχη πραγματικότητα συνέβαλε και συμβάλει τα μέγιστα το γεγονός ότι οι διάφορες εκκλησίες, ως οργανωτικές –θεσμικές εκφράσεις του χριστιανισμού, βρίσκονται σε εξαιρετικά στενή σχέση με θεσμούς πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, αποτελώντας εν πολλοίς οι ίδιες οργανικό μέρος του βασιλείου του Καίσαρα και του Μαμωνά.

Εδώ όμως θα πρέπει να επισημανθεί εμφατικά ότι ο χριστιανισμός, όπως και η θρησκεία ε νγένει, δεν προέκυψε από συνειδητές ενέργειες εξουσιαστικών δυνάμεων (αν και χρησιμοποιήθηκε από αυτές). Μια τέτοια ερμηνεία του θρησκευτικού φαινομένου συνιστά κατ εξοχήν αστική αντίληψη,προσιδιάζουσα στο κριτικό πάθος του Διαφωτισμού, οι εκπρόσωποι του οποίου δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν τον αντικειμενικό κοινωνικο-ταξικό καθορισμό των μαζικών ψευδαισθήσεων, συμπεριλαμβανομένων και των θρησκευτικών.

Ο Διαφωτισμός αγνόησε τη λειτουργία της θρησκείας ως λαϊκής ουτοπίας, αλλά και την τεράστια συσσωρευμένη εντός αυτής εμπειρική γνώση, η οποία, έστω και κάτω από το στρεβλωτικό κάλυμμα μεταφυσικών κοσμοαντιλήψεων, θεμελίωνε ποικίλες ψυχοθεραπευτικές παρεμβάσεις στην ανθρώπινη ζωή.

Ο χριστιανισμός ως λαϊκή ουτοπία, ενσάρκωσε την ανάγκη των ανθρώπων που στενάζουν υπό το καθεστώς της ταξικής καταπίεσης να αναζητήσουν προοπτικές λύτρωσης και δικαιοσύνης, αντλώντας από αυτές κουράγιο, ελπίδα και νόημα ζωής.

 Και είναι εξόχως κατανοητό ότι σε εποχές όπου έλειπαν οι υλικές προϋποθέσεις της κοινωνικής χειραφέτησης αυτή η αναζήτηση μπορούσε να καταλήξει μόνο σε φανταστικές λύσεις. Για αιώνες οι άνθρωποι μόνο σε φανταστικούς χωροχρόνους μπορούσαν να τοποθετήσουν τον καθολικό θρίαμβο της δικαιοσύνης, της συναδέλφωσης και της αγάπης.
Μεγάλο μέρος των σύγχρονων χριστιανών εμφορούνται ειλικρινά από την επιθυμία μιας καλύτερης ανθρώπινης κατάστασης.

Χρήζει σεβασμού το γεγονός ότι στη συνείδησή τους το χριστιανικό πρόταγμα της αγάπης συνιστά την υπέρτατη θεμελίωση του ενεργού ενδιαφέροντος γιατον πλησίον, της φροντίδας για την προστασία της ζωής, για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Όμως κάθε χριστιανός, όσο κι αν επιθυμεί να υπάρξει ως πολίτης των ουρανών, είναι υποχρεωμένος καθημερινά να επιβιώνει ως πολίτης της γης, αντιμετωπίζοντας τους φυσικούς καικ οινωνικούς νόμους που ορίζουν το βίο του. Συνακόλουθα, επιδιώκοντας να ζήσει βάσει του προτάγματος της καθολικής αγάπης, να εργαστεί για τη λύτρωση των ταπεινών και καταφρονεμένων,θα πρέπει να κάνει σαφείς πολιτικές επιλογές, να υιοθετήσει συγκεκριμένη στάση απέναντι στις κυρίαρχες σχέσεις ιδιοκτησίας και εξουσίας.

 Και σε μια κοινωνία όπως η κεφαλαιοκρατική είναι αδύνατο να σταθεί κανείς πάνω από την σχέση κεφαλαίου –εργασίας, δεδομένου ότι αυτή διαπερνάκαι καθορίζει την υλική ύπαρξη των ανθρώπων και συνακόλουθα όλες τις πλευρές της κοινωνικήςζωής.

Η αντιφατικότητα της ανθρώπινης κατάστασης εντός της ταξικής κοινωνίας συνιστά μείζονα δοκιμασία για το χριστιανικό ιδεώδες της αγάπης: όταν η ευημερία της κυρίαρχης τάξης θεμελιώνεται στο μόχθο και τη δυστυχία της συντριπτικής πλειονότητας του εργαζόμενου λαού, τότε το πρόταγμα μιας αγάπης προς όλους, χωρίς προϋποθέσεις, φαντάζει εξαιρετικά αφηρημένο και πολιτικά αδύναμο, ενώ μπορεί εύκολα να ολισθήσει σε στάση ανοχής προς τους εκμεταλλευτές της εργασίας, τους άρπαγες του φυσικού και κοινωνικού πλούτου.

Απέναντι στον παγκοσμίως κυρίαρχο σύγχρονο καπιταλισμό και στις καταστροφικέςσυνέπειές του στο περιβάλλον και στην κοινωνία (ανεργία, εξαθλίωση, περιθωριοποίηση,αποξένωση, ρατσισμός, μιλιταρισμός, πόλεμος) η φροντίδα για την ανθρωπότητα, η ίδια η διασφάλιση της ύπαρξης των επόμενων γενεών αποτελούν ζήτημα κοινωνικών αγώνων, συνάπτονται αναπόφευκτα με τη χειραφέτηση της εργασίας και συνάμα όλης της κοινωνίας.

Ο χριστιανισμός προτάσσει το ιδεώδες της καθολικής αγάπης και συναδέλφωσης. Όμως ο πλέον συγκεκριμένος και αποτελεσματικός τρόπος για να αγαπά κανείς τους ανθρώπους είναι να αγωνίζεται για την κατάργηση της ταξικής διάσπασης της κοινωνίας και των σχέσεων εκμετάλλευσηςπου τη διακρίνουν. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί στην αυθεντική συναδέλφωση των ανθρώπων.

Στον αγώνα για τη χειραφέτηση της εργασίας ενσαρκώνονται και συνάμα αναβαθμίζονταιόλες οι ελπίδες και αναζητήσεις των παρελθοντικών γενεών, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που εκφράστηκαν από το χριστιανισμό, για ένα κόσμο δικαιοσύνης και συναδέλφωσης.

Από αυτή τη σκοπιά ο χριστιανισμός ως λαϊκή ουτοπία βρίσκει την πλέον συγκεκριμένη και ώριμη έκφραση του δικού του χειραφετικού περιεχομένου στην προοπτική μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας καθολικήςσυντροφικότητας και αλληλεγγύης, θεμελιωμένης στην κοινοκτημοσύνη των μέσων εργασίας και στην αυτοδιεύθυνση των εργαζομένων.

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΠΡΙΝ”, 28/4/13)

αριστερό blog

Πηγή : 

Διαβάστε Περισσότερα

Η Βοστώνη ευκαιρία για προσέγγιση Ρωσίας-ΗΠΑ

Σεργκέι Μαρκεντόνοφ*

Η τρομοκρατική επίθεση στη διάρκεια του μαραθωνίου της Βοστώνης, με τη συμμετοχή δύο προσώπων καυκασιανής καταγωγής, τράβηξε και πάλι την προσοχή όλων στο θέμα της ασφάλειας, και υποχρέωσε τους αμερικανούς να ξαναφέρουν στη μνήμη τους τον Βόρειο Καύκασο. Τα προβλήματα αυτά ήταν και παραμένουν μια μικρή πτυχή των ρωσοαμερικανικών σχέσεων. 

Πρόκειται για τα προβλήματα της διεθνούς τρομοκρατίας, και της κατάστασης στην ευρεία Μέση Ανατολή. Σε αυτά θα πρέπει να προστεθεί και η προετοιμασία για τη Χειμερινή Ολυμπιάδα στο Σότσι, το 2014, όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες σκοπεύουν να στείλουν μια από τις πιο πολυάριθμες αθλητικές αποστολές.

Τα δημοσιεύματα στα αμερικανικά ΜΜΕ και τα μπλογκς, στον απόηχο της τραγωδίας, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Αντικείμενο ανάλυσης γίνεται ξανά ο «πόλεμος στην Τσετσενία». Ωστόσο, οι έντονες εχθροπραξίες στην περιοχή έχουν τελειώσει από το 2002, ενώ από πλευράς συχνότητας τρομοκρατικών ενεργειών, εδώ και πολλά χρόνια το πρόβλημα βρίσκεται στο Νταγκεστάν και στην Ινγκουσετία. Είναι ενδεικτικό ότι το 2012 στο Νταγκεστάν τα θύματα ήταν 695 (405 νεκροί), ενώ στην Τσετσενία 174 (82 νεκροί).

Στην Αμερική, λοιπόν, τώρα ξαναθυμήθηκαν τους «τσετσένους αυτονομιστές». Κι’ όμως, το 2004 είχαν προηγηθεί τα τραγικά γεγονότα στο Μπεσλάν, το 2011 η τρομοκρατική επίθεση στο αεροδρόμιο Ντομοντέντοβο της Μόσχας, και οι εκρήξεις στο μετρό της Μόσχας το 2010. Ενέργειες που δεν πραγματοποιήθηκαν υπό το σύνθημα της εθνικής και πολιτικής αυτοδιάθεσης, αλλά υπό τη σημαία του ριζοσπαστικού Ισλάμ, και παράλληλη αντιαμερικανική συνθηματολογία.

Καυκασιανό προηγούμενο στην Ευρώπη

Όταν αναφέρονται στη φύση των ριζοσπαστικών στοιχείων στο Καύκασο, οι αμερικανοί αναλυτές τον συνδέουν συνήθως με δύο λόγους: «Τη ρωσική πολιτική καταπίεσης και τη δυσμενή κοινωνική-οικονομική κατάσταση». 

Ωστόσο, αυτό είναι κάτι που δεν ισχύει όσον αφορά το θλιβερό συμβάν στη Βοστώνη. Η οικογένεια Τσαρνάεφ είχε εγκαταλείψει εδώ και πολλά χρόνια την Τσετσενία και οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στον Καύκασο δεν θα μπορούσαν να τους αγγίξουν. Εκτός αυτού, τα αδέρφια Ταμερλάν και Τζοχάρ ζούσαν αρκετά χρόνια μακριά από τη Ρωσία, όπου δεν τους επηρέαζε «η ρωσική κατασταλτική μηχανή», ούτε το χαμηλό επίπεδο κοινωνικής διαβίωσης.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι περιπτώσεις ανάλογες με την έκρηξη στη Βοστώνη, όπου δράστες ήταν μετανάστες με καταγωγή από τον Βόρειο Καύκασο, έχουν καταγραφεί ήδη σε ευρωπαϊκές χώρες. Τον Σεπτέμβριο του 2010 συνελήφθη στην Κοπεγχάγη για προσπάθεια οργάνωσης τρομοκρατικού χτυπήματος κατά της δανέζικης εφημερίδας που είχε δημοσιεύσει σκίτσα με τον προφήτη Μωάμεθ, ο τσετσενικής καταγωγής Λορς Τζοκάεφ.

 Αυτός προηγουμένως είχε διαμείνει έξι μήνες στο Βέλγιο. Τον Μάιο του 2011 η αστυνομία της Τσεχίας συνέλαβε μερικά μέλη του τρομοκρατικού δικτύου από το Νταγκεστάν «Τζαμαάτ Σαριάτ». Τον Μάρτιο του 2011 η Νορβηγία, η οποία έως τότε ήταν μια από τις πιο φιλελεύθερες χώρες όσον αφορά την υποδοχή προσώπων, καταγόμενων από τον Βόρειο Καύκασο, πραγματοποίησε μαζική απέλαση μεταναστών που είχαν προέλθει από την περιοχή αυτή.

Το προφίλ των νεαρών ισλαμιστών

Δυστυχώς, για μεγάλο χρονικό διάστημα, και για λόγους «πολιτικής ορθότητας», αγνοούταν το γεγονός ότι σε κοινότητες μεταναστών εμφανίζονται ριζοσπαστικές τάσεις οι οποίες πλέον δεν στρέφονται τόσο εναντίον της Ρωσίας, όσο εναντίον της Δύσης. Αναζητώντας την απάντηση στα ερωτήματα «Ποιοί είμαστε; Από που είμαστε; Που πηγαίνουμε;», οι νέοι αυτοί στρέφονται προς τους συνομηλίκους και φίλους τους από την ιστορική πατρίδα και παίρνουν από εκεί απαντήσεις, οι οποίες σίγουρα δεν θα ικανοποιούσαν τις ΗΠΑ και τις ευρωπαϊκές χώρες. 

Στο μεταξύ, το κίνημα αντίδρασης του Βορείου Καυκάσου εξισλαμίζεται με ταχείς ρυθμούς και αυτό βλέπει τις ΗΠΑ, την Ευρώπη και το Ισραήλ ως εχθρούς οι οποίοι μάχονται κατά των πιστών μουσουλμάνων.

Και δεν είναι ανάγκη να είναι μέλη του «Εμιράτου Καυκάσου», του «Βιλαετίου του Νταγκεστάν», και της «Αλ Κάιντα».

 Είναι αρκετό να έχουν πρόσβαση στο Ιντερνετ και στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Τον φανατικό ισλαμιστή δεν τον διαμορφώνει η εξωτερική εμφάνιση, η δογματική προσήλωση στους θρησκευτικούς κανόνες, ή η εκπαίδευση του νεαρού μαχητή του Τζιχάντ στο Αφγανιστάν ή το Νταγκεστάν. Αρκεί απόλυτα μια αυτόνομη ιδεολογική αναζήτηση υπό τις συνθήκες της απογοήτευσης στη νέα του πατρίδα. Θα ήταν, λοιπόν, τουλάχιστον αφελές να υποστηριχθεί ότι η διαβίωση μακριά από τα «καυτά σημεία» εγγυάται αυτόματα τη δέσμευση και αφοσίωση στις Δυτικές αξίες.

Αναγκαία η συνεργασία

Μετά την τραγωδία στη Βοστώνη εμφανίστηκαν στα ΜΜΕ δημοσιεύματα, τα οποία αναφέρονται στην ανάγκη συνεργασίας μεταξύ Μόσχας και Ουάσιγκτον στον τομέα της ασφάλειας. Κάτι που είναι αναμφίβολα λογικό. Ωστόσο, θα ήταν λάθος η συνεργασία αυτή να περιοριστεί σε επίπεδο των υπηρεσιών δίωξης και των μυστικών υπηρεσιών. Δίχως μια θεμελιώδη αλλαγή στο πολιτικό υπόβαθρο και χωρίς την ενίσχυση της εμπιστοσύνης, η συνεργασία αυτή δεν θα αποφέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Οι ρωσικές δεξαμενές σκέψεις, όπως και οι πολιτικοί, θα πρέπει το ταχύτερο δυνατόν να ξεκινήσουν μια ουσιαστική συνεργασία με μέλη του αμερικανικού Κογκρέσου, με σημαντικά ΜΜΕ και Πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Διαφορετικά, θα είναι απλουστευτική η εικόνα των γεγονότων με τους «τσετσένους αυτονομιστές» που θα συνοδεύει την οποιαδήποτε συζήτηση σχετικά με τον Βόρειο Καύκασο.

 Η αμερικανική κοινή γνώμη δεν είναι λιγότερο σημαντική από τις αποφάσεις της κυβέρνησής της, του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ή του χώρου των μυστικών υπηρεσιών.

*μέλος του Κέντρου Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών της Ουάσιγκτον.

Πηγή: rbth.gr
inprecor

Διαβάστε Περισσότερα

KATA ΜΕΡΚΕΛ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Γιάννης Κιμπουρόπουλος

Τη λιτότητα πολλοί εμίσησαν…  … τις υπεραξίες της ουδείς. Αλήθειες και ψέματα γύρω από την πολεμική κατά της γερμανικής «συνταγής»- Η αντεπίθεση του Βερολίνου και τα σενάρια του χάους

Είναι μάλλον ήπιος ο χαρακτηρισμός «ακήρυκτος πόλεμος» για όσα εκτυλίσσονται εδώ και μέρες ανάμεσα στους κορυφαίους πόλους του παγκόσμιου καπιταλισμού, με επίκεντρο την Ευρώπη. Στην πραγματικότητα είναι ένας κανονικά κηρυγμένος πόλεμος, με τις εχθροπραξίες και τα θερμά επεισόδιά του.
 

Το τελευταίο από αυτά σημειώθηκε χθες, με τη διαρροή μιας εξαιρετικά επιθετικής έκθεσης της γερμανικής Bundesbank, κατά της ΕΚΤ. Στην έκθεση επικρίνεται το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων που εφάρμοσε η ΕΚΤ, αναφέρεται ότι ποτέ δεν ήταν «απίθανη η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη», χαρακτηρίζεται ως «μη εγγυημένη» η σημερινή σύνθεση της ευρωζώνης και προαναγγέλλεται παρέμβαση της γερμανικής κεντρικής τράπεζας κατά της ΕΚΤ στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Καλσρούης, στις 11 Ιουνίου.

Γερμανικά «αντίποινα»

Η γερμανική «βολή» έρχεται ως μια ακόμη απάντηση στα ομαδικά πυρά που δέχεται η Γερμανία για το σκληρό μοντέλο λιτότητας που έχει επιβάλει στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στις μνημονιακές χώρες. 

Η παρέμβαση της Bundesbank, μάλιστα, μοιάζει να σαρκάζει προκαταβολικά την αναμενόμενη την ερχόμενη Πέμπτη απόφαση του Ντράγκι να μειώσει τα βασικά επιτόκια του ευρώ. Η Μέρκελ έδωσε μεν τη «γενναιόδωρη» συγκατάθεσή της στη μείωση, σημειώνοντας ωστόσο ότι «τη Γερμανία θα τη συνέφερε μια αύξηση των επιτοκίων».
Η μείωση των επιτοκίων θεωρείται σήμα προσχώρησης του Ντράγκι στο ιδιότυπο παγκόσμιο «μέτωπο κατά της λιτότητας», με σχεδόν μοναδικό αντίπαλο τη γερμανική ελίτ.

 Η ύπαρξή του μετώπου αυτού επισημοποιήθηκε στην τελευταία συνάντηση των υπουργών Οικονομικών του G20, όπου ασκήθηκαν πιέσεις στη γερμανική ηγεσία να εγκαταλείψει την αντίληψη της σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής που καθηλώνει την Ευρωζώνη σε ύφεση και εξουδετερώνει τα τεράστια προγράμματα «ποσοτικής χαλάρωσης» ΗΠΑ και Ιαπωνίας. Το ίδιο μέτωπο πλαισιώθηκε από μια ακαδημαϊκή διαμάχη γύρω από το ποιο επίπεδο κρατικού χρέους οδηγεί σε ύφεση. 

Η περίφημη μελέτη των πρώην οικονομολόγων του ΔΝΤ Ρογκόφ και Ράινχαρτ, η οποία όριζε το χρέος 90% του ΑΕΠ ως σημείο συναγερμού για αυστηρή δημοσιονομική προσαρμογή, αποκαθηλώθηκε από μια άλλη μελέτη οικονομολόγων που καταλόγισαν παραπλανητικές προθέσεις στους συναδέλφους του. Τελικά, η διαμάχη πέρασε και στο πολιτικό πεδίο, με τον Μπαρόζο να δηλώνει ότι «η λιτότητα έχει φτάσει στα όριά της», τον Σόιμπλε να του απαντά ότι με περισσότερο χρέος είναι αδύνατο να χρηματοδοτήσεις υγιή ανάπτυξη, τον Μοσκοβισί και τον εντολοδόχο Ιταλό πρωθυπουργό Λέττα να ξεσπαθώνουν κατά της λιτότητας και τον οικονομολόγο Κόνραντ, σύμβουλο της γερμανικής κυβέρνησης να δηλώνει απερίφραστα ότι το ευρώ έχει ακόμη πέντε χρόνια ζωής!

Τίποτα εγγυημένο

Οι αντιθέσεις αυτές, υπαρκτές και βαθύτατες ανεξάρτητα από το πόσο αφορούν τα πραγματικά θύματα της λιτότητας, έχουν ένα επιπλέον θύμα: την τραπεζική ένωση της Ευρωζώνης. Αποκρούοντας τις πολύπλευρες πιέσεις που δέχεται για την «προτεσταντική» συνταγή της, η Μέρκελ πέταξε τη μπάλα στην εξέδρα.

«Δεν μπορεί να υπάρξει πανευρωπαϊκό σχήμα εγγύησης καταθέσεων», είπε υπερασπίζοντας πάντα τους φορολογούμενους και παραβιάζοντας μια ακόμη «κόκκινη γραμμή», τις αποταμιεύσεις κάτω των 100.000 ευρώ. Τι σημαίνει αυτή η «βόμβα»; Σε πρώτη ανάγνωση σημαίνει ότι η Ευρωζώνη δεν εγγυάται ούτε τις μικρούς αποταμιευτές.

 Η δεύτερη ανάγνωση παραπέμπει μάλλον σε μια πληρωμένη απάντηση της Μέρκελ στο «μέτωπο κατά της λιτότητας»: αν θέλετε λιγότερη λιτότητα, ταχύτερη ανάπτυξη, αλλά και διασώσεις κρατών ή τραπεζών, να είστε έτοιμοι να αναλάβετε και τα κόστη τους. Στο εξής, ουδείς στο απυρόβλητο. Ούτε οι μισθωτοί, ούτε οι ιδιοκτήτες, ούτε οι ομολογιούχοι, ούτε οι μέτοχοι, ούτε οι αποταμιευτές.

Το ρίσκο της φούσκας

Αν αυτή η ανάγνωση του «κατά Μέρκελ ευαγγελίου» ήταν ελάχιστα ειλικρινής ίσως να ήταν ενδιαφέρουσα. Το να σκάσει η παγκόσμια χρηματοπιστωτική φούσκα, που μετριέται 6 έως 8 φορές πάνω την παγκόσμια πραγματική οικονομία, ίσως να λειτουργούσε εξυγιαντικά. Στην πραγματικότητα κανείς, ούτε η γερμανική ελίτ, θέλει να αναλάβει αυτό το ρίσκο, γιατί απλούστατα και οι γερμανικές τράπεζες είναι μέρος του προβλήματος. 

Έτσι, η διελκυστίνδα για τη λιτότητα, καταλήγει να αποτελεί το προκάλυμμα ενός ανταγωνισμού για την υπεράσπιση των «εθνικών» τραπεζικών και επιχειρηματικών ελίτ από την ύφεση ή από ένα παταγώδες σκάσιμο της φούσκας. Ακούσατε, άλλωστε, από κανέναν πολέμιο της λιτότητας να εισηγείται αποκατάσταση των μισθών, των συντάξεων, ή του κατακρεουργημένου του κοινωνικού κράτους;
Είναι προφανές ότι ο ανταγωνισμός της λιτότητας της τελευταίας τριετία επιστρέφει σαν μπούμεραγκ και αναζητείται εναλλακτική. 

Αλλά η αναζήτηση γίνεται στο έδαφος βαθύτατων αντιθέσεων τόσο εντός της Ε.Ε. όσο και παγκοσμίως. Η λύση τους είναι ανοικτή σε όλα τα σενάρια, από το σενάριο ενός ακόμη συμβιβασμού σε επίπεδο Ε.Ε. ή G20, μέχρι το σενάριο μιας διάλυσης της ΟΝΕ, ή ενός ακόμη γύρου νομισματικών πολέμων.

Η δύση της Δύσης

Από την άποψη αυτή έχει δίκιο η Μέρκελ να λέει ότι το πρόβλημα δεν είναι το ευρώ, αλλά το πού θα βρίσκεται η Ευρώπη σε 10 ή 20 χρόνια. Χωρίς να της απαντά ευθέως, ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, ο Αμερικανός γκουρού του Ψυχρού Πολέμου, 85άρης πια, σημείωσε προ ημερών ότι η Ευρώπη δεν έχει ιστορική φιλοδοξία, είναι μια ένωση των τραπεζών, κι αν δεν βρει μια νέα πλανητική ισορροπία με τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία, τη Ρωσία, θα ακολουθήσει όλη τη Δύση στην παρακμή της και τη Γη σε μια τυραννία πλανητικού χάους. 

Περιττό να πούμε ότι το χάος που με ταξικό δέος φοβάται ο Μπρεζίνσκι μπορεί να είναι και δημιουργικό, αν συντελεστεί με τις κοινωνίες στο προσκήνιο. Αλλά μπορεί να είναι και το καταστροφικό, τελειωτικό χάος που υπόσχεται ο καπιταλισμός έχοντας προ πολλού διαρρήξει κάθε σχέση του με την πρόοδο…

Πηγή: Εφημερίδα “Δρόμος της Αριστεράς”, το είδαμε στο Αριστερό Βήμα

inprecor
Πηγή : 

Διαβάστε Περισσότερα

Aπό το Free Thinking Zone στο Ευρωπαικό Κόμμα του Κέντρου

Δύο ιστορικές πολιτικές οικογένειες - η οικογένεια Μητσοτάκη και η οικογένεια Βαρβιτσιώτη- οι οποίες έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο στις πολιτικές της χώρας και οι οποίες δεν κρύβουν την αγωνία τους για την επόμενη μέρα της Ελλάδας, βρίσκονται  το τελευταίο διάστημα σε τακτική επαφή.
Πρωταγωνιστές της “σύγκλησης” των δύο οικογενειών είναι οι πατριάρχες Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και Ιωάννης Βαρβιτσιώτης.

Πιο “απελευθερωμένος” εκ των δύο ο Επίτιμος, ο οποίος  μετά την θερμή υποδοχή που προκάλεσε το βιβλίο του μας άφησε Παυλόπουλους με την πρόσφατη κουβέντα του στο Free Thinking Zone. Υπήρξαν μάλιστα και στιγμές της κουβέντας που ο κ. Μητσοτάκης ήταν συγκινητικός όπως όταν αναφέρθηκε στη μοναξιά:

«Ο άνθρωπος όταν γεράσει, αντιμετωπίζει το πρόβλημα της μοναξιάς, φεύγουν οι παλιοί σύντροφοι, μένει μόνος του και αλίμονο σε εκείνον που δεν κατορθώνει να ανοίξει διαύλους με τις επόμενες γενιές. Προσκαλούμαι από τα εγγόνια μου. Αυτό που θέλω να διδάξω είναι ότι χρειάζεται να μάθουμε να κάνουμε διάλογο. Έχει οπισθοδρομήσει η χώρα μας σε αυτό» .

Ο πρώην πρωθυπουργός δεν κρύβει την αγωνία του για τις εξελίξεις κι αν αποκωδικοποιήσει κανείς την έντονη επικοινωνιακή παρουσία του, πέρα από την ανάγκη του να μιλήσει (μέσα από την εμπειρία και την σοφία μισού και πλέον αιώνα  στο κουρμπέτι) διαπιστώνει κανείς και την προσπάθειά του για την ιδεολογική επιστροφή του λεγόμενου κεντρώου χώρου.

 Σ΄αυτό το σημείο πολλοί είναι εκείνοι που θα αναρωτηθούν εάν υφίσταται ο συγκεκριμένος χώρος.



Ο επίτιμος πιστεύει ότι τώρα, περισσότερο από ποτέ, υπάρχει η ανάγκη έκφρασης ενός τέτοιου χώρου και για εκείνους από τους συνομιλητές του οι οποίοι του υπενθυμίζουν το άγονο έδαφος που συνάντησε η Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας είναι σαφής:
-Εκτιμώ πως εάν υπήρχε τώρα το κόμμα της Ντόρας, θα κατέγραφε εντυπωσιακά ποσοστά αποδοχής στην κοινή γνώμη...

Την ανάγκη δημιουργίας ενός Ευρωπαικού Κεντρώου κόμματος ασπάζεται και ο κ. Ιωάννης Βαρβιτιώτης, η στάση του οποίου ήταν καταλυτική για την εκλογή στην αρχηγία της ΝΔ του Κώστα Καραμανλή.
Σ΄ αυτό το σημείο εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς: Mα πως είναι δυνατόν να θέλουν να επιστρέψουν στην ηλικία τους στην ενεργό δράση;

Κι όμως το γειτονικό παράδειγμα του Τζόρτζιο Ναπολιτάνο είναι πολύ πρόσφατο, άλλωσε τόσο ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης όσο και ο Ιωάννης Βαρβιτσιώτης δεν ενδιαφέρονται πλέον για πολιτικούς θώκους. Απλά και οι δύο παρακολουθούν με ενθουσιασμό την πορεία των παιδιών τους.



Η Ντόρα, Κυριάκος, η Αλεξάνδρα, ο Μιλτιάδης, ο Κώστας ακόμη και η Αλεξία και ο Θωμάς με την Ελένη Βαρβιτσιώτη είναι παιδιά που όλο αυτό το διάστημα αφήνουν το δικό τους σημάδι στη πολιτική, στην επικοινωνία και στα ΜΜΕ.
Το video με την συνέντευξη του Αργεντίνου υπ. Οικονομικών στην Ελένη και στους Φακέλους του ΣΚΑΙ,  με τον υπουργό να την κοπανάει όταν η δημοσιογράφος (Ελένη Βαρβιτσιώτη) τον ρώτησε για τον πληθωρισμό κάνει τον γύρο του κόσμου.

Ο Κυριάκος, ακόμη και πριν τις εκλογές, δεν δίστασε να τα βάλει με τους συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ, όπως και με τους δημοσίους υπαλλήλους την μονιμότητα των οποίων «αμφισβήτησε» από τους πρώτους κερδίζοντας πόντους σε ένα ακροατήριο Ελλήνων  πολιτών οι οποίοι έχουν απηυδήσει με το κομματικό παρακράτος των διορισμένων πράσινων και γαλάζιων μουτζαχεντίν.

Η πρόσφατη παρέμβασή του για το ψωμί δεν ήταν μια επιχείρηση επικοινωνιακής φωτοβολίδας, λόγω ανασχηματισμού, αλλά μια ακόμη ένδειξη της συνέπειας σε μια διαφοροποίηση από την σημερινή ΝΔ, με ιδεολογικά χαρακτηριστικά.

Εντυπωσιακή είναι και η  εξέλιξη του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη ο οποίος αποφεύγει τις ακρότητες και ο λόγος γίνεται όλο και πιο μεστός πολιτικά. Μάλιστα στα καθήκοντά του στην Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής για την λίστα Λαγκάρντ είναι αψεγάδιαστος μια και καταφέρνει σε μια Επιτροπή που ξεκατινιάζεται ομαδικά να διατηρεί ένα ήπιο προφίλ με τοποθετήσεις οι οποίες δεν προκαλούν και παρά τους χαμηλούς τόνους ακούγονται με ενδιαφέρον.

Στο ίδιο μήκος κύματος με τον Κυριάκο και τον Μιλτιάδη, βρίσκεται και ο Άρης Σπηλιωτόπουλος. Αλλαγμένος και προσεχτικός και ο ίδιος όλο αυτό το διάστημα. Μακριά από προκλητικές δηλώσεις που τις συνήθιζε στο παρελθόν κυρίως για επικοινωνιακούς λόγους.

Μόνο που στο περιβάλλον των δύο οικογενειών πέρα από τα παιδιά υπάρχουν και άλλες παρουσίες που ανα πάσα στιγμή μπορούν να συστρατευθούν και οι οποίες για την ώρα βρίσκονται (κυρίως) στον «αδελφό» χώρο της Δράσης, όπως ο Θοδωρής Σκυλακάκης και η  Αντιγόνη Λυμπεράκη.

Η Αντιγόνη Λυμπεράκη για τον περισσότερο κόσμο είναι η δραστήρια καθηγήτρια Οικονομικών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, αλλά και δραστήριο μέλος της Action Aid στην Ελλάδα και στην Κένυα, μιας διεθνούς μη κυβερνητικής οργάνωσης για την καταπολέμηση της φτώχειας και της ανισότητας.
Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό είναι ότι είναι η κόρη της αδερφής του επίτιμου πρόεδρου της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Αρτεμισίας Λυμπεράκη.

Οπως είναι άλλωστε γνωστό του ψηφοδελτίου Επικρατείας της Ν.Δ., ηγείται η πρώτη της εξαδέλφη της Ντόρα Μπακογιάννη. Επίσης, πρόεδρος της Action Aid Ελλάδας είναι η άλλη της πρώτη εξαδέλφη, Αλεξάνδρα Μητσοτάκη.

Η ίδια όπως έχει δηλώσει παλιότερα «όσο θυμάται τον εαυτό της ήταν πάντα ακτιβίστρια, πιστεύει στον ακτιβισμό και ήταν πάνω από 20 χρόνια ακτιβίστρια σε κόμματα της αριστεράς, στη ΚΝΕ, στο ΚΚΕ και στο Συνασπισμό.

«Τα τελευταία όμως χρόνια είμαι ακτιβίστρια σε άλλο επίπεδο. Δουλεύω για την διεθνή οργάνωση Action Aid. Πιστεύω στον ακτιβισμό γιατί αποδίδει. Από την άλλη σαν οικονομολόγος, είμαι ιδιότυπη οικονομολόγος της ανάπτυξης και φεμινίστρια οικονομολόγος της ανάπτυξης»
Ενθουσιασμένοι με τον δήμαρχο Κώστα Μπακογιάννη είναι οι κάτοικοι και οι επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στο Καρπενήσι. Στους τελεταίους δίνει κίνητρα να επενδύσουν στη περιοχή, όπως η απαλλαγή από τα δημοτικά τέλη.

Ντόρα Μπακογιάννη, Κυριάκος Μητσοτάκης, Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, Κώστας Μπακογιάννης, Αντιγόνη Λυμπεράκη, Θοδωρής Σκυλακάκης αποτελούν τον στενό οικογενειακό πυρήνα που ανά πάσα στιγμή μπορεί να μετατραπεί σε πολιτική κίνηση στον κεντρώο χώρο με τους Άρη Σπηλιωτόπουλο, Κωστή Χατζηδάκη και πολλούς άλλους έτοιμους να συστρατευθούν. 

 Όσο ο Σαμαράς αναζητεί τρόπο να απεμπλακεί από τη ΝΔ απειλώντας με την δημιουργία νέου κόμματος τόσο εκείνοι ενώνουν τις δυνάμεις τους και με τις ευλογίες του Καραμανλή της Ραφήνας ετοιμάζονται να γεννήσουν το ΝΕΟ στο χώρο του κέντρου που έχει ανάγκη η πολιτική ζωή αλλά και η χώρα.

 Η ΝΥΧΤΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗ ΣΤΗ ΦΙΛΟΘΕΗ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΑΡΧΗΓΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Για το ρόλο που μπορούν να παίξουν τα βαριά ονόματα στην πολιτική ζωή της χώρας είναι χαρακτηριστικό το άρθρο της Σοφίας Γιαννακά για το ΒΗΜΑ στο οποίο η εξαιρετική δημοσιογράφος περιγράφει την καθοριστική συμβολή των Βαρβιτιώτη και Μητσοτάκη στην ανάδειξη του Κώστα Καραμανλή στην ηγεσία της ΝΔ.




«Γιατί δεν βάζεις υποψηφιότητα για πρόεδρος της ΝΔ;» ρώτησε ένας δημοσιογράφος τον Κώστα Καραμανλή στα τέλη Σεπτεμβρίου 1996. Ηταν όρθιοι στο περιστύλιο της Βουλής και κουβέντιαζαν τις εξελίξεις. Ο Μ. Εβερτ είχε μόλις χάσει τις βουλευτικές εκλογές της 22ας Σεπτεμβρίου και η ΝΔ έτρωγε τις σάρκες της.

Δύο ενδιαφερόμενοι είχαν ήδη ξεκινήσει την κούρσα για την αρχηγία, ο παραιτηθείς και εκ νέου υποψήφιος Μ. Εβερτ και ο βουλευτής Γ. Σουφλιάς, τον οποίο συνεπικουρούσαν η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη και ο κ. Στ. Μάνος σε μια ιδιότυπη τριαρχία. Τα νήματα της διαδοχής κινούσε από το παρασκήνιο ο επίτιμος πρόεδρος Κ. Μητσοτάκης, o οποίος έλεγε εμπιστευτικά: «Ο Σουφλιάς δεν είναι παρά primus inter pares». Στην ερώτηση του δημοσιογράφου απάντησε χαμογελώντας αινιγματικά ο Καραμανλής: «Ασ' τους να ματώσουν. Πού θα πάνε; Εδώ θα έρθουν».

 Δεν έδωσαν συνέχεια στη συζήτηση.
Κανένας δεν υποπτευόταν εκείνη τη στιγμή ότι το «σύστημα Καραμανλή» είχε ήδη τεθεί σε λειτουργία. Δύο άνθρωποι του νεαρού βουλευτή Θεσσαλονίκης είχαν ρίξει στην «αγορά» το όνομά του. «Λέτε να είναι υποψήφιος;» είπαν σε δύο-τρεις εφημερίδες.

 Αρχισαν να παίζουν τα κανάλια τη φωτογραφία του Καραμανλή με ένα ερωτηματικό δίπλα. Ελάχιστοι όμως το πίστευαν. Ορισμένοι βουλευτές και παράγοντες ανέβαιναν ως το γραφείο του Καραμανλή, επί της οδού Πλουτάρχου, και ρωτούσαν. Τους έκοβε ξερά ο ίδιος: «Δεν ήρθε ακόμη η ώρα». Ο πατέρας του Αλ. Καραμανλής και ο φίλος του Α. Σπηλιωτόπουλος ήταν παρόντες αλλά δεν μιλούσαν.
 
Αρχηγική υποδοχή

Την ίδια τακτική κράτησε ο Κώστας Καραμανλής επί πέντε μήνες. «Δεν ξέρω, δεν είμαστε αρκετοί, ίσως δεν είναι η ώρα» απαντούσε σε όσους τον πίεζαν. Και πραγματικά δεν το είχε αποφασίσει. Οταν στις 3 Οκτωβρίου 1996 ο Μ. Εβερτ επανεκλέγεται αρχηγός της ΝΔ ­ από μια ομάδα ελεγχόμενων ελεκτόρων ­ και ο Καραμανλής δήλωσε ότι «η εκλογή Εβερτ είναι μια προσωρινή λύση», τον κάλεσε ο αρχηγός της ΝΔ στο γραφείο του.

«Τι είναι αυτά; Δεν θα με στηρίξεις; Θα είσαι υποψήφιος;».
«Δεν σκοπεύω να κατέβω, Μίλτο. Θα σε στηρίξω μέχρι τέλους. Στο ίδιο γήπεδο παίζουμε μπάλα» φέρεται να απάντησε ο Καραμανλής.

Αλλά και αργότερα, όταν κάποιοι βουλευτές άρχισαν να τον στηρίζουν ανοιχτά και του ετοίμαζαν αρχηγική υποδοχή στο προσυνέδριο της Θεσσαλονίκης, ο Καραμανλής ζήτησε να το σταματήσουν. Αποφασίζουν τότε δύο φίλοι του βουλευτές να μην τον ακούσουν. Πάνε στο γραφείο της Θεσσαλονίκης και συναντούν τον πατέρα του Αλέκο Καραμανλή. «Εσύ τον γέρο Καραμανλή τον άκουγες σε όλα;» ρώτησαν.

«Εμείς κάναμε ό,τι μας κατέβαζε η κούτρα μας, το πολύ πολύ να μας έβαζε τις φωνές» απάντησε εκείνος με συνένοχο ύφος. Η υποδοχή από οπαδούς έγινε και ήταν πρωτοφανής. Στο προσυνέδριο ακούστηκε για πρώτη φορά και το σύνθημα «Ηρθε η ώρα του Καραμανλή!». Τότε ανησύχησε και το επιτελείο του Μ. Εβερτ.

«Ο Καραμανλής μάς την έχει στημένη» προειδοποίησε τον αρχηγό της ΝΔ ο συνεργάτης του Π. Λουκάκος. «Μην ανησυχείς, ο Μπάλιος μου είπε ότι είναι απλώς μια κλάκα» θα απαντήσει ο Εβερτ, βέβαιος ότι δεν είχε αντίπαλο στη μάχη.
Ολο το επιτελείο Καραμανλή ακολουθούσε την ίδια τακτική, να «αποκοιμίζει» τους αντιπάλους. Οταν ο Σουφλιάς και ο Εβερτ διέρρευσαν λίστες με τις υπογραφές των υποστηρικτών τους, ο Καραμανλής έδωσε εντολή να μη βγει τίποτε στη δημοσιότητα.

Ο άνθρωπός του Ελ. Ζαγορίτης, οργανωτικός νους και πολύτιμος συνεργάτης, έλεγε χαρακτηριστικά: «Ασε να την πάθουν όπως ο Τσοχατζόπουλος.  

Ο Δασκαλάκης κατέβασε 30 άτομα από την Τρίπολη αλλά στο συνέδριο του έμειναν πέντε». Είχε στήσει ο Ζαγορίτης ολόκληρο επιτελείο επί της οδού Π. Ιωακείμ, ακριβώς απέναντι από το σπίτι του «εβερτικού» Δ. Σιούφα, και δεν το είχε πάρει κανείς είδηση. Ξενυχτούσαν κρυφά με τον Αχ. Καραμανλή μπροστά στις «μυστικές λίστες».

 Ο Αχιλλέας κρατούσε ένα παλιομοδίτικο στυλό με τέσσερα χρώματα και σημείωνε πόσες ψήφους θα πάρει ο κάθε υποψήφιος στο συνέδριο. Πάντα έβγαιναν περισσότερες για τον Καραμανλή αλλά δεν το έλεγαν.
 
Ο Σουφλιάς ανησυχεί 
 
Και το άλλο στρατόπεδο είχε υποτιμήσει τον Καραμανλή. Ο Κ. Μητσοτάκης το απέκλειε. «Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση» έλεγε ειρωνικά. Σε μια συνάντηση που έγινε στο στρατηγείο του Γ. Σουφλιά, στην οδό Βεντήρη, ο Π. Τατούλης επέμενε ότι «ο μικρός θα διεκδικήσει την αρχηγία». Οι παρόντες Μ. Λιάπης, Σ. Χατζηγάκης, Ν. Κάκκαλος, Κ. Χατζηδάκης, Β. Κοντογιαννόπουλος, Κ. Μπουρδάρα, Σ. Κούβελας τον διέψευσαν, σχεδόν χλευαστικά.

 Αργότερα, βέβαια, άρχισε να ανησυχεί ο ίδιος ο Σουφλιάς και ζήτησε να συναντηθεί με τον Αχ. Καραμανλή. Τον διαβεβαίωσε εκείνος ότι «δεν υπάρχει θέμα υποψηφιότητας του Κώστα». Επί τη ευκαιρία, σε εκείνη τη συνάντηση ο Αχ. Καραμανλής θα προτείνει στον Σουφλιά: «Αν αποκηρύξεις τον Μητσοτάκη, θα σε στηρίξουμε εμείς». Το σκέφτεται για λίγο ο Σουφλιάς, αλλά είναι πολύ αργά για να κάνει πίσω.

Οι πρώτοι βουλευτές που προσανατολίζονται προς τη λύση Καραμανλή είναι οι λεγόμενοι «λοχαγοί» της ΝΔ. Συναντώνται την πρώτη φορά στην Αθηναϊκή Λέσχη για φαγητό: Εμμ. Κεφαλογιάννης, Γ. Αλογοσκούφης, Ευ. Χαϊτίδης, Σ. Τσιτουρίδης, Β. Κορκολόπουλος, Αθ. Νάκος, Αθ. Δαβάκης, Γ. Καλός, Αν. Καραμάριος, Ν. Νικολόπουλος, Σπ. Σπηλιωτόπουλος. Ορισμένοι υποστηρίζουν την υποψηφιότητα Εβερτ, άλλοι συχνάζουν στο γραφείο του Γ. Σουφλιά.

Προβληματίζονται αλλά δεν βλέπουν τρίτη λύση. Υπόσχονται να αναπτύξουν κάποια δράση με ερωτήσεις στη Βουλή. Δίνουν συχνά ραντεβού στο καφενείο «Τζίμης» απέναντι από το βιβλιοπωλείο «Φίλοι του Βιβλίου». Χρησιμοποιούν το συνθηματικό Les Amis du Livre όταν κλείνουν τα ραντεβού. Αυτοαποκαλούνται «λοχαγοί», κατ' αντιστοιχία προς τους «λοχαγούς» του ΠαΣοΚ. Δεν υπάρχει στόχος και η ομάδα ξεφτίζει.

Οταν όμως ο βουλευτής Ι. Κεφαλογιάννης αρχίζει δημοσίως την εκστρατεία υπέρ της «λύσης Καραμανλή», τα στόματα λύνονται και οι μυστικές συναντήσεις με τον Καραμανλή δίνουν και παίρνουν επί δύο μήνες.

Στις 5 Φεβρουαρίου 1997 οκτώ από τους «λοχαγούς» τρώνε στο κέντρο Απαλούζα, στο Τουρκολίμανο. «Δεν τηλεφωνούμε στον Καραμανλή να έρθει;» προτείνει κάποιος. Ο Καραμανλής αρνείται να εμφανιστεί δημοσίως, προφασίζεται «ιδιαίτερα γαλλικά» και δίνει ραντεβού το ίδιο βράδυ.

 Η συνάντηση γίνεται στο γραφείο του Αθ. Δαβάκη, επί της οδού Μασσαλίας, στο Κολωνάκι. Στην παρέα των «λοχαγών» προστίθενται ο Γ. Ορφανός και ο Π. Ψωμιάδης. Εχουν την αίσθηση εκείνο το βράδυ ότι στο απέναντι πεζοδρόμιο υπάρχουν άνθρωποι του Μ. Εβερτ που παρακολουθούν τις κινήσεις τους. «Θα είσαι υποψήφιος;» τίθεται το ερώτημα. «Αν υπάρχουν κι άλλοι βουλευτές, ίσως...». Την ίδια απάντηση έδωσε μία εβδομάδα αργότερα στο ίδιο γραφείο. «Αν είμαστε 40-50, να το ξεκινήσουμε» είπε ο Καραμανλής και έφυγε.

Οι «λοχαγοί» αποφασίζουν να προσεγγίσουν τον αντιπρόεδρο της ΝΔ Ι. Βαρβιτσιώτη. Ο Αθ. Νάκος και ο Σ. Τσιτουρίδης ανεβαίνουν στο σπίτι του, στη Φιλοθέη. «Πρόεδρε, με Εβερτ και Σουφλιά πάμε σε τυφλή σύγκρουση, χρειάζεται τρίτη λύση» του προτείνουν. «Συμφωνώ, συμφωνώ» απαντά αμέσως ο Ι. Βαρβιτσιώτης, πιστεύοντας ότι θα προταθεί ο ίδιος για αρχηγός! Ο Βαρβιτσιώτης είχε μια μικρή ομάδα υποστηρικτών, οι οποίοι όμως απέβλεπαν περισσότερο σε μια «λύση Δ. Αβραμόπουλου». Εγιναν δύο-τρεις συναντήσεις με τον δήμαρχο Αθηναίων αλλά εκείνος αρνήθηκε να «ανεβεί στο τρένο», όπως έχει δηλώσει στη συνέχεια.
 
Συνάντηση στη Φιλοθέη 
 
Κλείνεται νέο ραντεβού με βουλευτές στην οικία Βαρβιτσιώτη. Η είδηση γίνεται γνωστή και τα γραφεία των άλλων υποψηφίων παίρνουν φωτιά. Τηλεφωνεί η Ντόρα Μπακογιάννη σε ορισμένους από τους «λοχαγούς» να έρθουν στο γραφείο της. Καταφθάνουν εκεί οι Γ. Καλός, Σ. Τσιτουρίδης, Απ. Σταύρου και Αθ. Δαβάκης.

Η συζήτηση ανάβει και οι «λοχαγοί» τής εξηγούν ότι αναζητούν μια «τρίτη λύση». «Αφού πάτε για τρίτη λύση, γιατί όχι εγώ;» θα ρωτήσει η Ντόρα. Της το απέκλεισαν, με τρόπο. «Πόσοι θα είστε στο ραντεβού της Φιλοθέης;» ξαναρώτησε κάποιον με αγωνία. Και όταν της είπαν ότι θα συγκεντρωθούν περίπου 30 βουλευτές, η Ντόρα Μπακογιάννη θα απαντήσει με βεβαιότητα: «Αν είστε πάνω από πέντε-έξι, να μου τρυπήσετε τη μύτη!».

Στις 19 Φεβρουαρίου 1997 καταφθάνουν στη Φιλοθέη, μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, οι βουλευτές: Γ. Αλογοσκούφης, Αθ. Βαρίνος, Χ. Βυζοβίτης, Αθ. Δαβάκης, Γ. Καλός, Γ. Καρασμάνης, Αν. Καραμάριος, Κ. Καραμηνάς, Β. Κορκολόπουλος, Θ. Λεονταρίδης, Λ. Λυμπερακίδης, Π. Μελάς, Αθ. Νάκος, Ν. Νικολόπουλος, Γ. Ορφανός, Ελ. Παπαγεωργόπουλος, Στ. Παπαδόπουλος, Χαρ. Παπαθανασίου, Β. Πάππας, Ευ. Πολύζος, Θ. Σκρέκας, Σπ. Σπύρου, Απ. Σταύρου, Ν. Τσιαρτσώνης, Σ. Τσιτουρίδης, Αντ. Φούσσας, Αθ. Χειμάρας, Π. Ψωμιάδης.

Στις 2 το πρωί, στο κεφαλόσκαλο της οικίας του, ο Ι. Βαρβιτσιώτης, πλαισιωμένος από τους βουλευτές, διαβάζει μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες ένα σύντομο κείμενο: «Με τα σημερινά δεδομένα πιστεύουμε ότι ήρθε η ώρα της εκλογής ηγεσίας του κόμματος από τη νέα γενιά της παρατάξεώς μας».
Πηγή : 

Διαβάστε Περισσότερα