Ακτοπλόοι προς δημάρχους: Περιορίστε τις απαιτήσεις ή καλύψτε το κόστος.

«Η αποχώρηση και η πώληση πλοίων φαίνεται επιβεβλημένη. Πρέπει να τονίσουμε ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση πρέπει να περιορίσει τις απαιτήσεις στις αναγκαίες ή διαφορετικά να συμμετάσχει στο κόστος κάλυψης των εξόδων των δρομολογίων. 

Σε μια περίοδο κρίσης δεν μπορούμε να μιλάμε για πολυτέλειες και μάλιστα όταν δεν θέλουμε να τις πληρώνουμε». Αυτό επεσήμανε, μεταξύ άλλων, ο πρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Επιβατηγού Ναυτιλίας (ΣΕΕΝ) κ. Μιχάλης Σακέλλης, στο 2ο Posidonia Sea Tourism Forum σε πάνελ σχετικά με την ακτοπλοΐα.

Όπως είπε ο κ. Σακέλλης, «η πτώση της κίνησης έχει αποτέλεσμα την ανάγκη προσαρμογής του ακτοπλοϊκού στόλου στα νέα δεδομένα. Υπάρχουν γραμμές όπου τα πλοία εκτελούν το 50% των δρομολογίων που έχουν τη δυνατότητα να εκτελούν ενώ σε άλλες η πληρότητα των πλοίων είναι εξαιρετικά χαμηλή λόγω της εκτέλεσης δρομολογίων χωρίς να υπάρχουν οι αντίστοιχες συγκοινωνιακές ανάγκες».

Αναφέρθηκε στις επενδύσεις που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια ωστόσο αναγνώρισε πως χρειάζονται διορθώσεις αφού το 20% των επιβατών εξυπηρετείται με πλοία μεγάλης ηλικίας που φθάνουν τα 40 έτη και που πρέπει να αντικατασταθούν.

Σχετικά με τα ταχύπλοα είπε ότι χωρίς αυτά η ακτοπλοΐα θα αντιμετώπιζε τεράστια προβλήματα λόγω της συγκέντρωσης πολλών συμβατικών πλοίων τη χειμερινή περίοδο χωρίς να υπάρχει μεταφορικό έργο, ενώ τη θερινή περίοδο θα υπήρχαν προβλήματα στην κάλυψη των συγκοινωνιακών αναγκών. Ωστόσο πρόσθεσε ότι η επιβολή υποχρεώσεων για δρομολόγια και επάνδρωση τη χειμερινή περίοδο κατέληξε στην απόσυρση από τις γραμμές 7 ταχυπλόων εκ των οποίων τα τρία πουλήθηκαν.

«Το σοβαρό αυτό πρόβλημα επιλύει ο νόμος που ψηφίστηκε πρόσφατα, ο οποίος δίνει δυνατότητα στα πλοία αυτά να εκτελούν δρομολόγια για 4 μήνες, γεγονός που θα ανακουφίσει τις εταιρείες από σημαντικά έξοδα χωρίς την παραμικρή επίπτωση στην εξυπηρέτηση των γραμμών» σημείωσε ο πρόεδρος του ΣΕΕΝ.

Χωρίς αλλαγές η συχνότητα και ο αριθμός των δρομολογίων

Ο κ. Σακέλλης επεσήμανε ότι τα δρομολόγια εκτελούνται κανονικά, ενώ και για το καλοκαίρι δεν προβλέπονται αλλαγές σε σχέση με το 2012 σε ό,τι αφορά στον αριθμό και στη συχνότητα των δρομολογίων. 

Τόνισε ακόμη ότι οι 7.000.000 ξένοι τουρίστες που περνούν και θα περάσουν τις διακοπές τους στα νησιά όχι μόνο θα εξυπηρετηθούν από τα πλοία μας αλλά θα απολαύσουν και ποιοτικές υπηρεσίες. «Στηρίζουμε την τουριστική μας ανάπτυξη και την οικονομία της πατρίδας μας».

Τόνισε επιπλέον ότι μεγάλο θέμα παραμένει το ύψος των ναύλων «που οπωσδήποτε επηρεάζεται από παράγοντες κόστους, τους οποίους δεν μπορούμε να ελέγξουμε, όπως π.χ. τα καύσιμα, αλλά και από παράγοντες που σαφώς ελέγχουμε ή και δημιουργούμε. 

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η επιβολή υψηλής φορολόγησης, κρατήσεων υπέρ τρίτων και υποχρεώσεων στην επάνδρωση και στην εκτέλεση δρομολογίων που δεν χρειάζονται, τελικά επιβαρύνουν τα εισιτήρια, τον επιβάτη τον νησιώτη ή τον τουρίστα».

Επηπεάζονται οι ναύλοι

Ο πρόεδρος των ακτοπλόων τόνισε ότι «η εκτέλεση δρομολογίων χωρίς να εξυπηρετούν καμία συγκοινωνιακή ανάγκη, δηλαδή δρομολογίων τιμωρίας και σπατάλης καυσίμων και συναλλάγματος, όπως και οι υποχρεώσεις επάνδρωσης, είναι παράγοντες που επηρεάζουν σημαντικά τους ναύλους. Για παράδειγμα, η εκτέλεση δρομολογίων κατά τη χειμερινή περίοδο από τα ταχύπλοα συνεπάγεται έξοδα για την κάλυψη των οποίων οι ναύλοι κατ' άτομο έπρεπε να επιβαρυνθούν από 7-13 ευρώ ανάλογα με τη γραμμή και το πλοίο».

Άλλος σημαντικός παράγοντας που επηρεάζει τους ναύλους, πρόσθεσε, είναι η ανάγκη εξυπηρέτησης δύο λιμανιών στο ίδιο νησί και στις περιπτώσεις αυτές επιβαρύνεται το κόστος μεταφοράς άρα και τα εισιτήρια, επιμηκύνεται το ταξίδι ενώ σε πολλές περιπτώσεις το πλοίο αναγκάζεται να εκτελέσει λιγότερα δρομολόγια σε ακατάλληλα ωράρια με αποτέλεσμα την απώλεια σημαντικών εσόδων αλλά και προβλημάτων στην εξυπηρέτηση των νησιών.

Αναφερόμενος στις λιμενικές υποδομές σημείωσε ότι η ακτοπλοΐα σε σχέση με τα τεράστια και πολυδάπανα έργα που απαιτούνται για τις οδικές μας μεταφορές, προσφέρει δωρεάν δρόμους αλλά θέλει λιμάνια, τα οποία δυστυχώς δεν υπάρχουν ενώ ακόμα και στα έργα που έχουν γίνει, υπάρχουν περιπτώσεις σοβαρών λαθών γιατί δεν προέβλεψαν τις εξελίξεις σχετικά με το μεταφορικό έργο άλλα και το αναγκαίο μέγεθος των πλοίων που θα τις κάλυπταν.

Πηγή :http://www.cycladitis.gr 

Διαβάστε Περισσότερα

100.000 φωνές υπέρ της παράκτιας αλιείας!

Χθες η Greenpeace παρέδωσε στους εκπροσώπους του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Κοινοβουλίου και Επιτροπής περισσότερα από 100.000 χάρτινα καραβάκια!

Τα καραβάκια αυτά, φτιαγμένα και υπογεγραμμένα από πολίτες που έγιναν για λίγο «καπετάνιοι», δηλώνουν την κοινή στήριξη στην παράκτια αλιεία και την απαίτηση για ριζική μεταρρύθμιση της Κοινής Αλιευτικής Πολιτικής (ΚΑλΠ). Σε αυτή την προσπάθεια, οι Έλληνες «καπετάνιοι» είχαν πολύ ισχυρή παρουσία, σε αντίθεση με τον Έλληνα Υπουργό…

Τα χάρτινα καραβάκια συλλέχθηκαν στα λιμάνια εννέα χωρών, μεταξύ αυτών και της Ελλάδας,  στο πλαίσιο της μεγάλης ευρωπαϊκής περιοδείας του πλοίου της Greenpeace, Arctic Sunrise για ζωντανές θάλασσες και βιώσιμη αλιεία. Τα καραβάκια παραδόθηκαν στην ιρλανδική προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), εκπροσωπούμενη από τον πρέσβη Tom Hanney, στον εκπρόσωπο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ulrike Rodust και στην Επίτροπο Αλιείας της ΕΕ Μαρία Δαμανάκη.

 Οι εκπρόσωποι του Κοινοβουλίου, του Συμβουλίου και της Επιτροπής συναντιούνται σήμερα σε μια από τις τελευταίες κοινές τους συνεδριάσεις για να καταλήξουν σε συμβιβαστική συμφωνία.
Παρά την τόσο θερμή στήριξη και δραστηριοποίηση του κόσμου στη χώρα μας, ο Έλληνας Υπουργός Αλιείας, Αθ. Τσαυτάρης, στις συναντήσεις των Ευρωπαίων Υπουργών αλιείας για την αναθεώρηση της ΚΑλΠ, συντάχθηκε με τις μεγάλες αλιευτικές δυνάμεις (ιδίως Γαλλία και Ισπανία) και αντιστάθηκε σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις.

«Τα καραβάκια αυτά αποτελούν μια μικρή γεύση του τεράστιου κύματος υποστήριξης από τους πολίτες της Ευρώπης για τον τερματισμό της υπεραλίευσης και έχουν σαν στόχο να μην αφήσουν τους πολιτικούς να ξεχάσουν τι διακυβεύεται από τις σημερινές διαπραγματεύσεις», δήλωσε η Άντζελα Λάζου Dean, υπεύθυνη της εκστρατείας για το θαλάσσιο περιβάλλον στο ελληνικό γραφείο της Greenpeace. «Δυστυχώς, ο Έλληνας αρμόδιος Υπουργός κ. Τσαυτάρης συνεχίζει να αγνοεί αυτές τις φωνές και να υπερασπίζεται για ύποπτους λόγους τα συμφέροντα της καταστροφικής αλιευτικής βιομηχανίας»,

πρόσθεσε η Λάζου Dean.
Η Greenpeace υποστηρίζει τη λήψη μέτρων για την αποκατάσταση των ιχθυαποθεμάτων έως το 2020 το αργότερο, τη μείωση του υπέρογκου αλιευτικού στόλου σε βιώσιμα επίπεδα, την προώθηση της χαμηλής κλίμακας βιώσιμης αλιείας και οικονομικές κυρώσεις για τις χώρες που αδυνατούν να εφαρμόσουν τους κανόνες.

 Επίσης καλεί τον Έλληνα Υπουργό Αλιείας, εφόσον δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων στη διαδικασία αναθεώρησης της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, να δράσει προς όφελος της βιώσιμης αλιείας και της προστασίας των ελληνικών θαλασσών και να προχωρήσει άμεσα στη δημιουργία θαλάσσιου καταφυγίου στις Βόρειες Κυκλάδες, ως το πρώτο βήμα ουσιαστικής στήριξης της ελληνικής αλιείαςκαι των παράκτιων ψαράδων.

Πηγή : http://www.greenpeace.org

Διαβάστε Περισσότερα

Η ΜΕΡΚΕΛ ΕΔΙΩΞΕ ΤΟ ΦΑΣΜΑ ΕΜΠΟΡΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΕ – ΚΙΝΑΣ

Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Πριν από δέκα – είκοσι μέρες, στις Βρυξέλλες, επικρατούσε κλίμα οικονομικού πολέμου εναντίον της Κίνας σε ορισμένους εμπορικούς τομείς. Στις 8 Μάη οεπίτροπος Εμπορίου της ΕΕ Κάρελ ντε Χεχτ πρότεινε να επιβληθούν στα κινεζικής προέλευσης φωτοβολταϊκά τόξα δασμοί ύψους από το 37% έως το 69% της αξίας τους! 

Γερμανικές κυρίως και κάποιες ιταλικές εταιρείες παραγωγής φωτοβολταϊκών είχαν ζητήσει να εξεταστούν οι επιδοτήσεις που δίνει η κινεζική κυβέρνηση στις αντίστοιχες κινεζικές εταιρείες, δημιουργώντας συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού.
Αστεία φυσικά η δικαιολογία για έναν κλάδο που στην Ευρώπη έχει επιδοτηθεί σκανδαλωδώς η ανάπτυξή του την τελευταία δεκαετία. Η ουσία της διαμάχης έγκειται στο ότι η ραγδαία ανάπτυξη της κινεζικής παραγωγής φωτοβολταϊκών σε συνδυασμό με τις εξαιρετικά φθηνότερες τιμές τους έχει εκτοπίσει σχεδόν από την ευρωπαϊκή αγορά τα… ευρωπαϊκά φωτοβολταϊκά!

Τα κινεζικά φωτοβολταϊκά ελέγχουν πλέον πάνω από το 80% της αγοράς της Ευρώπης, η οποία από μόνη της συνιστά το 50% της παγκόσμιας αγοράς φωτοβολταϊκών! «Φωτοβολταϊκά – οι Βρυξέλλες σε πλήρη επίθεση» ήταν π.χ. ο τίτλος δισέλιδου αφιερώματος της γαλλικής εφημερίδας «Λιμπερασιόν» εκείνες τις μέρες.

Ο υπότιτλος ομολογούσε τα πάντα με ειλικρίνεια: «Για να βοηθήσει τους Ευρωπαίους βιομήχανους που βρίσκονται σε μεγάλη δυσκολία, η Κομισιόν θέλει να επιβάλει επειγόντως δασμούς στις εισαγωγές με προέλευση την Κίνα, το νούμερο 1 παγκοσμίως αυτού του τομέα, με αχτύπητες τιμές». Μία εβδομάδα αργότερα, η επίσης γαλλική «Μοντ» επεδίωκε με ανάλυσή της να γενικεύσει τον εμπορικό πόλεμο της ΕΕ με τον ασιατικό γίγαντα: «Η Ευρώπη κατηγορεί την Κίνα ότι αναπτύσσεται εις βάρος των ”27” της ΕΕ –

Οι Βρυξέλλες θέλουν να εξετάσουν τις δημόσιες επιδοτήσεις και τα δάνεια με εξευτελιστικά επιτόκια των οποίων απολαμβάνουν οι κινεζικές εταιρείες τηλεπικοινωνιών» ανέφεραν οι δικοί της τίτλοι.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Γερμανία ενθάρρυνε την επιθετική στάση της Κομισιόν προκειμένου να πετύχει μέσω διαπραγματεύσεων κάποιες παραχωρήσεις που το Πεκίνο αρνείται πεισματικά να κάνει, παρά τις προσπάθειες και τις πιέσεις που του ασκούν οι Γερμανοί μέσω της ΕΕ τα τελευταία χρόνια. Σε καμιά περίπτωση όμως το Βερολίνο δεν θέλει εμπορικό πόλεμο εναντίον της Κίνας. Ο λόγος είναι απλούστατος: τα γερμανικά οικονομικά συμφέροντα στην Κίνα είναι πολύ σοβαρότερα από τα συμφέροντα των Γερμανών βιομηχάνων φωτοβολταϊκών. Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί.

Το 2008 πουλήθηκαν στην Κίνα 1 εκατομμύριο γερμανικά αυτοκίνητα, όταν στην ίδια τη Γερμανία είχαν πουληθεί 2,2 εκατομμύρια γερμανικά αυτοκίνητα. Το 2012 στη Γερμανία πουλήθηκαν πάλι… 2,2 εκατομμύρια γερμανικά αυτοκίνητα, αλλά στην Κίνα πουλήθηκαν… 2,8 εκατομμύρια! Το 2007 οι άμεσες γερμανικές επενδύσεις στην Κίνα ανέρχονταν στα 2,2 δισεκατομμύρια ευρώ αλλά το 2011, παρά τη φαινόμενη οικονομική κρίση στην Ευρώπη, οι γερμανικές επενδύσεις στην Κίνα κυριολεκτικά απογειώθηκαν και έφτασαν στα 10,6 δισεκατομμύρια ευρώ - δηλαδή σε πέντε μόλις χρόνια σχεδόν πενταπλασιάστηκαν! Τα σχετικά στοιχεία αφθονούν.

Αν συνυπολογίσει κανείς ότι το 2012 οι γερμανικές εξαγωγές συνολικά προς την Κίνα ανήλθαν στα 66,6 δισ. ευρώ και οι κινεζικές εξαγωγές στη Γερμανία στα 77,3 δισ. ευρώ, αντιλαμβάνεται ότι δεν υπήρχε καμιά περίπτωση να αφήσει το Βερολίνο να οδηγηθεί η ΕΕ σε εμπορικό πόλεμο με την Κίνα.

Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα κατά τις συναντήσεις που είχαν την Κυριακή στο Βερολίνο η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ και ο Κινέζος πρωθυπουργός Λι Κεσιάνγκ, ενώ τη Δευτέρα ο Λι, συνοδευόμενος από τον υπουργό Εμπορίου της χώρας του Γκάο Χουτσένγκ, συναντήθηκε και με τον υπουργό Οικονομίας της Γερμανίας και ηγέτη των Ελεύθερων Δημοκρατών Φίλιπ Ρέσλερ.

Εκεί ο Ρέσλερ αποκάλυψε δημοσίως ότι η Γερμανία τάχθηκε στο πλαίσιο της ΕΕ εναντίον της επιβολής των δασμών στα κινεζικά φωτοβολταϊκά και μάλιστα ασκώντας την επιρροή της κατόρθωσε να βάλει τις 17 από τις 27 χώρες της ΕΕ να απορρίψουν την επιβολή αυτών των δασμών!

Ενθουσιασμένος ο Κινέζος πρωθυπουργός Λι δήλωσε ότι η Κίνα με τη Γερμανία αποτελούν ένα «ονειρεμένο ζευγάρι»! Τέλος συναγερμού. «Η Γερμανία ανατρέπει τα σχέδια της ΕΕ για εμπορική μάχη με την Κίνα» ήταν χθες ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου που σηματοδοτούσε την αποτροπή του «πολέμου».
*Δημοσιεύθηκε στο ¨ΕΘΝΟΣ” την Τετάρτη 29 Μαίου 2013
Πηγή : 

Διαβάστε Περισσότερα

Σαν …τρεις σταγόνες νερό

Δημήτρης Μηλάκας

Τα κόμματα της συγκυβέρνησης  αντιμετωπίζουν το πρόβλημα που προκύπτει από την (πολιτική) συμβίωση: Αρχίζουν να μοιάζουν σαν δυο (τρεις στην περίπτωση τους) νερό. Κάτι το οποίο, εν τέλει, υπονομεύει την ίδια τους την ύπαρξη.

 

 Ειδικά των δύο  (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) μικρότερων. Πρέπει λοιπόν να «φωνάξουν» ότι διαφέρουν. Τα μικρά (κόμματα)  για να μην εξαφανιστούν και το μεγάλο (ΝΔ) για να δείξει ποιος είναι το αφεντικό. Το αποκαλούμενο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο μοιάζει να δημιουργήθηκε για να προσφέρει αυτήν την δικαιολογία (ιδεολογικής) διαφοροποίησης. Απ τη μια οι υποτιθέμενοι κεντροαριστεροί σοσιαλδημοκράτες, από την άλλη η Δεξιά του Σαμαρά.

Καλή η προσπάθειά τους, μόνο που είναι  πολύ περισσότερα  αυτά που ενώνουν τα τρία κόμματα, παρά αυτά που τα χωρίζουν.
Τα δεσμά των μνημονίων που έχουν υπογράψει, όσο κι αν γίνεται προσπάθεια να καλυφθούν αποτελεί την κοινή πολιτική βάση των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης. Στα θεμέλια αυτής της πολιτικής βάσης βρίσκεται και η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία την οποία υπηρετούν στην πράξη.

Γιατί η υλοποίηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων συνεπάγεται  επιλογές  ιδεολογικού χαρακτήρα. Για παράδειγμα η εξαΰλωση του κοινωνικού κράτους, η ιδιωτικοποίηση της παιδείας, της υγείας, η εκποίηση  των δημόσιων επιχειρήσεων στρατηγικού χαρακτήρα (ΔΕΗ, Νερά κλπ) το ξεπούλημα, λιμανιών αεροδρομίων,  νησιών, νησίδων, ιαματικών πηγών και πάει λέγοντας) αποτελούν ένα ξεκάθαρο νεοφιλελεύθερο  μοντέλο διακυβέρνησης.

Αυτό το μοντέλο υπηρετούν, προκειμένου να μοιράζονται τα ψιχία της εξουσίας οι σοσιαλδημοκράτες κεντροαριστεροί του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Και γι αυτό, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις εξαφανίζονται/ ενσωματώνονται στη «μεγάλη παράταξη» που φιλοδοξεί να οικοδομήσει ο Σαμαράς.

Αυτός απ την πλευρά του (ο Σαμαράς)  βρίσκει την ευκαιρία να επιδείξει την ισχύ του. Γνωρίζει ίσως ότι δεν οι εταίροι του στην κυβέρνηση δεν πρόκειται να τον ρίξουν για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Γνωρίζει επίσης, ότι τόσο ο Βενιζέλος όσο και ο Κουβέλης τρέμουν το ενδεχόμενο των εκλογών.  Μπορεί, λοιπόν, να τους αγνοεί και να δείχνει (προς την κοινωνία) ότι αυτός είναι που κυβερνά με τη «δεξιά» του πυγμή.

Αυτήν τη δεξιά που τόσο «απεχθάνονται», αλλά με την οποία τόσο αρχίζουν να μοιάζουν οι δυο μικροί συνεταίροι του Σαμαρά…

Πηγή :http://seisaxthia.wordpress.com/ 

Διαβάστε Περισσότερα

New Deal λιτότητας με ανάπτυξη

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες φιλολογούν για την ανεργία των νέων, ανησυχούν για κοινωνικές εκρήξεις και αναζητούν πολιτικό συμβιβασμό για τη διαχείριση της κρίσης


Αν συνέβη στη Σουηδία, μια από τις πιο «προστατευμένες» από την κρίση οικονομία, γιατί να μη συμβεί στη Γερμανία, στην Ολλανδία ή στη Γαλλία; Ίσως αυτό είναι ένα ερώτημα που απασχολεί την ευρωπαϊκή ελίτ τις τελευταίες ημέρες, καθώς συνεχίζεται η απρόσμενη έκρηξη φτωχών νέων μεταναστών σε γειτονιές της Στοκχόλμης.




Κάποιες ανάλογες ανησυχίες είχαν κινητοποιήσει τους Ευρωπαίους ηγέτες τον Δεκέμβριο του 2008, όταν η Αθήνα φλεγόταν μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ήταν η περίοδος που χρηματοπιστωτική κρίση κορυφωνόταν και οι 27 της Ε.Ε. αποφάσιζαν να σώσουν τις εκτεθειμένες στις τοξικές φούσκες τράπεζες, εκτοξεύοντας πύρινα καρφιά κατά των «άπληστων golden boys».

Υποβόσκει μια ανάλογη κοινωνική ανησυχία στις ευρωπαϊκές ηγεσίες σήμερα. Η συχνότητα με την οποία αναφέρεται στην ανεργία των νέων ο Βόλφγκαγκ Σόιμπλε είναι ενδεικτική. Και οι αναφορές του δεν είναι απαραίτητα υποκριτικές.

Πρώτον, διότι το κόμμα του και η κυβέρνηση του έχουν μπροστά τους τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Και δεύτερον, διότι προφανώς ο ίδιος και οι ομόλογοί του αντιλαμβάνονται ότι η κατάσταση που διαμορφώνεται, ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό Νότο, είναι κοινωνικά και πολιτικά μη διαχειρίσιμη.
Ντελόρ και Σρέντερ

Ενδεικτικό είναι και το άρθρο που συνυπέγραψαν ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν Ζακ Ντελόρ και ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ και δημοσιεύτηκε στους New York Times και πολλές ευρωπαϊκές εφημερίδες. Ντελόρ και Σρέντερ επισημαίνουν την «αντίδραση στην ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης» που καταγράφεται σε χώρες με υψηλό κοινωνικό κόστος προσαρμογής όπως η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία και, απευθυνόμενοι στη Γερμανία, της ζητούν να δώσει στους ασθενείς εταίρους της την ευκαιρία που είχε και η ίδια για χαλαρότερους όρους προσαρμογής το 2003-2004, όταν μαζί με τη Γαλλία είχε παραβιάσει τον «χρυσό κανόνα» του Μάαστρχιτ για έλλειμμα 3% και χρέος 60% του ΑΕΠ.

 Οι δύο «συνταξιούχοι» πολιτικοί εισηγούνται έναν «εμβολιασμό» των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων με μέτρα ενίσχυσης της ανάπτυξης. Και αντλώντας εμπειρία από το παράδειγμα της ίδιας της Γερμανίας θυμίζουν ότι «το χρονικό χάσμα μεταξύ της λήψης των επώνδυνων αποφάσεων και των ορατών αποτελεσμάτων τους μπορεί να διαρκέσει έως και πέντε έτη….με αποτέλεσμα να δημιουργούνται προβλήματα στους πολιτικούς…»

Εν κατακλείδι, είναι λάθος το δίλημμα λιτότητα ή ανάπτυξη, τα δυο στοιχεία πρέπει να συνυπάρξουν, λένε Σρέντερ και Ντελόρ και προτείνουν συνεργασία κυβερνήσεων, συνδικάτων και επιχειρήσεων για μια πρωτοβουλία στήριξης της απασχόλησης των νέων.

Οι δυο «γκουρού» του ευρωπαϊσμού, εκτός από το γεγονός ότι εκπροσωπούν τις παλιές καλές μέρες του γαλλογερμανικού άξονα, άθελά τους φωτίζουν με αποκαλυπτικό τρόπο πόσο ρηχή είναι η αντίθεση γύρω από τη λιτότητα που γονατίζει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες.

 Ο Σρέντερ υπήρξε ως καγκελάριος ο εισηγητής της «Ατζέντας 2010» που επέβαλε δεκαετές πάγωμα στους μισθούς των Γερμανών εργαζομένων, συρρίκνωσε δραστικά τα συστήματα κοινωνικής προστασίας και πρόνοιας και πετσόκοψε τα επιδόματα ανεργίας.

 Ο Ντελόρ, από την άλλη, υπήρξε ο εμπνευστής του ιδιότυπου «κεϊνσιανού» μοντέλου ευρωπαϊκής – κρατικής χρηματοδότησης των χωρών της Ε.Ε. (τα μετέπειτα ΚΠΣ) που, ανεξάρτητα από τις διακηρυγμένες προθέσεις του, κατέληξε στο να χρηματοδοτεί τον διχασμό των ευρωπαϊκών οικονομιών σε πλεονασματικές και ελλειμματικές.

Κι ως γνωστόν αυτό το μοντέλο κατάληξε στην ακραία σημερινή εκδοχή, με τη Γερμανία σχεδόν μοναδικό νικητή του ενδοκοινοτικού ανταγωνισμού και τις λοιπές χώρες να φλερτάρουν έντονα με τις κοινωνικές και πολιτικές κρίσεις.

Ο συμβιβασμός

Ο Σρέντερ και ο Ντελόρ περιγράφουν επί της ουσίας το πλαίσιο ενός πολιτικού συμβιβασμού στον οποίο θα μπορούσαν να καταλήξουν οι ποικίλες πτέρυγες της ευρωπαϊκής ελίτ. Κυρίως η γερμανική ηγεσία, που επιμένει στη σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή, και η γαλλική που θέλει να προωθηθεί παράλληλα ένα είδος «New Deal».

Ο συγκερασμός των δύο «σχολών σκέψης» ουσιαστικά καταλήγει σε μια πιο ομοιόμορφη διάχυση της λιτότητας και μια ανάλογη διάχυση των ευκαιριών απασχόλησης, αλλά στα όλο και χαμηλότερα στάνταρτς που κατοχυρώνουν οι μεταρρυθμίσεις. Περισσότερες, αλλά πολύ φθηνότερες και χωρίς προστασία θέσεις εργασίας είναι το νέο ευρωπαϊκό ιδεώδες «ευημερίας» που προτείνεται.

Αυτό διανθίζεται με υποσχέσεις για «φορολογική δικαιοσύνη», με μεγαλύτερη επιβάρυνση των πλουσιότερων, κυνήγι της φοροδιαφυγής και περιορισμό των φορολογικών παραδείσων (βλέπε έκτακτη σύνοδο κορυφής την περασμένη Τετάρτη), με κατοχύρωση της «συνυπευθυνότητας» των μεγάλων καταθετών (άνω των 100.000 ευρώ) στις μελλοντικές τραπεζικές διασώσεις (βλέπε σχέδιο τραπεζικής ένωσης) και με άλλα μεγαλεπήβολα που πρόκειται να απασχολήσουν τις προσεχείς ευρωπαϊκές συνόδους, με πρώτη αυτή του Ιουνίου.

Η γερμανική στάση

Καταλύτης όλων είναι η στάση της κυβέρνησης Μέρκελ, που δεν θέλει με τίποτα να διαταράξει τον εκλογικό της περίπατο (όπως μέχρι στιγμής φαίνεται). Το πρόβλημα είναι πως δεν είναι η μόνη κυβέρνηση στην Ε.Ε. που έχει εκλογική δοκιμασία μέχρι το τέλος του χρόνου. Ανάλογη πρόκληση αντιμετωπίζουν η κυβέρνηση της Αυστρίας (Σεπτέμβριο) και της Πορτογαλίας (Οκτώβριο), ενώ σε εύθραυστο πολιτικά έδαφος στηρίζονται οι κυβερνήσεις της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας και φυσικά της Ελλάδας.

Κι αυτές δεν είναι οι μόνες πολιτικές αβεβαιότητες για το υπό ανίχνευση νέο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο της Ευρώπης.

 Το ΔΝΤ αναμένεται να επανέλθει δριμύτερο στις πιέσεις του προς τη γερμανική ηγεσία για το νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους και ήδη έριξε μια προειδοποιητική βολή με πρόσφατη έκθεσή του (με αφορμή τη διένεξη της Αργεντινής με τους πιστωτές της) στην οποία επισημαίνει ότι το ελληνικό PSI έγινε με μεγάλη καθυστέρηση και ήταν πολύ περιορισμένο. Και οι πιέσεις αυτές αναμένεται να κλιμακωθούν στη σύνοδο του G8 (17 Ιουνίου) και στην αντίστοιχη του G20 (5 Σεπτεμβρίου).

Όλες αυτές οι διεργασίες, που υποτίθεται ότι στηρίζονται σε ανησυχίες για τις αντοχές της κοινωνίας, ιδιαίτερα της άνεργης νεολαίας, γίνονται, φυσικά ερήμην τους.

 Κάθε «φράξια» της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ προσπαθεί με τον τρόπο της να διασώσει ότι απομένει από τη λεγόμενη «ευρωπαϊκή ιδέα», η απήχηση της οποίας στις κοινωνίες υποχωρεί θεαματικά. Και κανείς δεν ξέρει πόσο «ασφαλής» είναι η απόσταση από αυτή την υποχώρηση μέχρι μια κοινωνική έκρηξη τύπου Στοκχόλμης.
Πηγή: “Δρόμος της Αριστεράς”, το είδαμε στο Αριστερό Βήμα

Διαβάστε Περισσότερα

Γιατί είμαστε οι Έλληνες, αυτοί που είμαστε

Έτυχε να παρακολουθήσω πρόσφατα μια συνέντευξη της Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ και η ακόλουθη φράση της νομίζω συνοψίζει σε 5-6 λέξεις τι συνέβη στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες: «Πήγαμε από τα τσαρούχια στα Todds πολύ γρήγορα».

Με την ευκαιρία αυτή, μπορούμε να κάνουμε μια αναδρομή ξεκινώντας από τη χρονική περίοδο που ονομάζουμε «πτώση του Βυζαντίου».

Χωρίς να χρειάζεται να αναφερθούμε ειδικά σε ιστορικά γεγονότα μικρά ή μεγάλα, μια είναι αναμφισβήτητα η κατάσταση που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο πώς διαμορφώθηκε αυτό που σήμερα ονομάζουμε σύγχρονη Ελλάδα: τα τετρακόσια χρόνια υποτέλειας στη οθωμανική αυτοκρατορία.

Συνήθως, εύκολα αναφερόμαστε σε μια περίοδο σαν να πρόκειται απλά για ένα γεγονός, η διάρκεια του συγκεκριμένου γεγονότος όμως είναι τεράστια.

Σε τετρακόσια χρόνια, υπολογίζοντας για την εποχή σαν μέσο όρο ζωής των ανθρώπων τα πενήντα χρόνια, σημαίνει πως είκοσι γενιές έχουν ζήσει όλη τους τη ζωή υποτελείς, κάτω από την έντονη επίδραση μιας ξένης κουλτούρας.

Την κουλτούρα αυτή εδώ την ονομάζουμε «ανατολίτικη», ώστε να δώσουμε γενικά το στίγμα της, χωρίς να μπούμε σε διαδικασία ανάλυσης και κριτικής της.

Όλες ανεξαιρέτως οι κουλτούρες άλλωστε, κουβαλάνε τα υπέρ και τα κατά τους, τα οποία συχνά κιόλαςείναι υποκειμενικά.

Οι τέχνες, η μουσική, η διατροφή, ακόμα και ο τρόπος ντυσίματος της ανατολίτικης κουλτούρας, η οποία επιπλέον διαφέρει πολύ όσον αφορά τη θρησκεία, άσκησαν μεγάλη επιρροή και ενίοτε υιοθετήθηκαν από τους υποτελείς Έλληνες, αλλά το σημαντικότερο είναι η νοοτροπία σχέσης αφέντη-σκλάβου η οποία επικρατούσε, εφαρμοζόταν και εκφραζόταν από τον ανώτατο άρχοντα τον Σουλτάνο προς τον περίγυρο του, μέχρι και ανάμεσα στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα.

Ένας λαός λοιπόν υπό διάλυση, έπρεπε να επιβιώσει σε συνθήκες υποταγής σε μια αυτοκρατορία η οποία όχι μόνο εμπότιζε τα δικά της ήθη, έθιμα και πολιτισμό, αλλά είχε επίσης δικαίωμα στη ζωή των Ελλήνων ανά πάσα ώρα και στιγμή.

Δεν είναι δύσκολο να συμπεράνουμε τι βίωνε συναισθηματικά αυτός ο λαός και πώς αυτό επηρέαζε τη συμπεριφορά του στην πάροδο των αιώνων με τις γενιές να έρχονται και να παρέρχονται.

Η σκλαβιά δεν ήταν απλά μια έννοια, αλλά μια αδιάκοπη έκδηλη και φανερή κατάσταση σε καθημερινή πράξη.

Ένας Οθωμανός, πρακτικά μπορούσε να υποβάλλει σε οποιουδήποτε είδους εξευτελισμό και εξαναγκασμό τον υπόδουλο Έλληνα, σε εργασία ή σε ό,τι ενίοτε τον εξυπηρετούσε.

Ταπείνωση, απογοήτευση, έχθρα, μίσος και πάνω απ' όλα φόβος, ήταν μόνο κάποια συναισθήματα από τα πολλά που άφησαν βαθιά μέσα του το αποτύπωμά τους, υποχρεώνοντας τους Έλληνες να γίνουν «συνένοχοι» σε μια αέναη αντίσταση κατά της εξουσίας του κατακτητή.

Όσοι ήταν σκληροί και δυνατοί πήραν τα βουνά αποζητώντας την καθημερινή αίσθηση ελευθερίας, ενώ οι πιο αδύνατοι έπρεπε να ζούνε με τον καθημερινό φόβο της απώλειας, της ίδιας τους της ζωής.

Κάποιοι υιοθέτησαν την μουσουλμανική κουλτούρα θέτοντας επίσημα και φανερά τους εαυτούς τους στην υπηρεσία της, εξασφαλίζοντας έτσι την επιβίωση τους, όπως άλλωστε ήταν το μέγα ζητούμενο.

Οι δυνατοί ήταν οι μάγκες, αυτοί που δεν δεχόντουσαν καμία εξουσία πάνω τους και την αντιμάχονταν σε κάθε ευκαιρία και ο απλός λαός έμαθε να την υπομένει, παθητικά αντιστεκόμενος και μισώντας κάθε έκφραση της.

Οι λίγοι που την αποδέχτηκαν ήταν αυτοί που σήμερα θα ονομάζαμε γλείφτες.

Κατόπιν της απελευθέρωσης του 1821 υπήρξαν μερικές οικογένειες που κατάφεραν να αποκτήσουν εξουσία πάνω σε έναν βασανισμένο βάναυσα λαό, ο οποίος είχε χάσει την εθνική του ταυτότητα.

Η περίοδος των εκατόν τριάντα ετών που μεσολάβησε από την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού μέχρι τη δεκαετία του πενήντα, υπέφερε από πολέμους και αποδεκατισμούς, με κύριο σκοπό την ανάκτηση της κυριαρχίας του τόπου και των κατοίκων του, από διάφορα συμφέροντα.

Τη δεκαετία του εβδομήντα πλέον, την οποία οι σημερινοί σαραντάρηδες και πάνω, έχουμε ζήσει, εγκαθιδρύθηκε στην Ελλάδα οριστικά ως σήμερα το δημοκρατικό πολίτευμα.

Οι βαθιές εγγραφές όμως παραμένουν, με αποτέλεσμα στην πραγματικότητα το πολίτευμα πρακτικά να είναι κάτι ανάμεσα σε φεουδαρχικό και σοσιαλο-δικτατορικό, με το λαό να συνεχίζει να συμπεριφέρεται σαν υποδουλωμένος και έρμαιο της μοίρας του, ζητώντας από την εκάστοτε εξουσία να αναλάβει τις τύχες του, αποποιούμενος ουσιαστικά κάθε ευθύνης των πράξεων του.

Η σχέση με μια δημοκρατική εξουσία φαντάζει αδύνατο να μπει σε ένα υγιές «καλούπι» και οι απόλυτα εγωπαθείς συμπεριφορές τύπου «εγώ να είμαι καλά και οι υπόλοιποι ας πάνε να πνιγούν», κυριαρχούν στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, ειδικά στα αστικά κέντρα που γιγαντώνονται στην αναζήτηση μιας πιο πολιτισμένης ζωής.

Οι φόβοι, ο φθόνος, η κακεντρέχεια και η ανίατη έλλειψη εμπιστοσύνης προς όλο μας τον περίγυρο και ειδικά προς πάσα μορφή εξουσίας, είναι η βαθιά πληγή που έχει μείνει στον χωρίς ταυτότητα ελληνικό πληθυσμό, που πασχίζει να ισορροπήσει και να βρει το εγώ του ανάμεσα στο αρχαιοελληνικό του μεγαλείο και στην επιρροή αιώνων της ανατολίτικης κουλτούρας. 

Η δε βυζαντινή περίοδος έχει καπηλευθεί από την κράτος εν κράτει εκκλησία, η οποία νομίζει και συμπεριφέρεται σαν να ζει ακόμα σε εκείνη την εποχή, κατά πώς την συμφέρει.

Εδώ ταιριάζει απόλυτα η ρήση που λέει πως ο κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν, με άλλα λόγια, εμείς οι ίδιοι έχουμε επιλέξει τι είδους ηγέτες θέλουμε και πώς θα μας συμπεριφέρονται.

Οι νέοι κρατούντες λοιπόν την εξουσία, πρακτικά συνεχίζουν να συμπεριφέρονται στο λαό όπως αυτός ζητάει, όπως έχει μάθει να του συμπεριφέρονται για αιώνες.

Όσο οι Έλληνες δεν μπορέσουν να ξεκαθαρίσουν ποιοι είναι, καταφέρνοντας να ξεπεράσουν κάποτε το σύνδρομο ενός ταπεινωμένου, βασανισμένου, υποταγμένου και προδομένου λαού, που δεν δικαιούται να πάρει την τύχη στα χέρια του, κοιτώντας αποδεχόμενοι την ιδιαιτερότητά τους που απορρέει από τη μίξη της αρχαιοελληνικής, βυζαντινής και ανατολίτικης κουλτούρας,  χωρίς να προσπαθούν να αντιγράψουν πρότυπα ξένα προς αυτούς, η ιστορία θα επαναλαμβάνεται σαν φαύλος κύκλος.

Πήγαμε λοιπόν, πράγματι, από τα τσαρούχια στα Todds πολύ γρήγορα.

Δεν καθίσαμε να φτιάξουμε το δικό μας παπούτσι όταν μας δόθηκε η ευκαιρία, αυτό που θα μας ταίριαζε και θα μας έκανε να αισθανόμαστε, όχι μόνο άνετα, αλλά και πραγματικά περήφανους που θα ήταν δικό μας, φτιαγμένο από τα χέρια μας και θα αντιπροσώπευε το είναι μας σήμερα, εμπεριέχοντας όλη μας την ιστορία.

Όπως κάθε μεγάλη κρίση είναι συγχρόνως και μια ευκαιρία να αναλογιστούμε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε και τι πρέπει να κάνουμε γι' αυτό, έτσι και τώρα, αν μπορέσουμε μέσα μας να δούμε ειλικρινά τους εαυτούς μας χωρίς φόβους και πάθη, θα βαδίσουμε σαν λαός, ώστε, όχι απλά να μη χαθούμε, αλλά να γίνουμε καλύτεροι από κάθε άλλη φορά.

  Robert Batis.

Πηγή : 

Διαβάστε Περισσότερα

Μεταξύ χρεών και… θανάτου χιλιάδες ανασφάλιστοι!

 Νάντια Καρατζιού

Θάνατος ή χρέος; Χιλιάδες ανασφάλιστοι πολίτες θα κληθούν να επιλέξουν μεταξύ των δύο. Το κόστος νοσηλείας και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης που αδυνατεί να πληρώσει ο ανασφάλιστος ασθενής μετακυλίεται στην Εφορία.

Εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες πολίτες έχουν απαντήσει στο βασανιστικό δίλημμα με τον εξής τρόπο:

«Επιλέγουν συνειδητά πλέον το θάνατο από το να κουβαλούν ένα χρέος που δύσκολα με αυτές τις συνθήκες μπορούν να διαχειρισθούν, καθώς κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να φυλακιστούν, αλλά και να επιβαρύνουν με αυτό τα παιδιά και τις οικογένειές τους», εξηγεί ο καρδιολόγος του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού, Γ. Βήχας.


Εξυπακούεται ότι με τις νέες στρατιές ανέργων που δημιουργούνται καθημερινά οι άνθρωποι που έχουν εξοβελιστεί από το κατ’ όνομα τουλάχιστον ακόμη δημόσιο σύστημα υγείας αποτελούν πια μια ευρύτατη κοινωνική πλειονότητα. Μπροστά σε αυτό το βατερλό του κοινωνικού κράτους, το αρμόδιο υπουργείο «απάντησε» με το «Εισιτήριο Ελεύθερης Πρόσβασης στην ΠΦΥ», το οποίο καταδικάστηκε σχεδόν από το σύνολο του ιατρικού κόσμου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι για το υπουργείο οι ανασφάλιστοι αριθμούν περί τους 200.000, καθώς τόσους θα εντάξει στο πρόγραμμα.

Αντίθετα, για τον πρόεδρο του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, Γ. Πατούλη, ανέρχονται σε 1,5 εκατομμύριο μαζί με τα προστατευόμενα μέλη. Οι υπολογισμοί του κ. Βήχα, πάλι, βάσει του αριθμού των περιστατικών που έχει δεχθεί το Κοινωνικό Ιατρείο του Ελληνικού, κάνουν λόγο για το 35% με 40% του συνόλου του ελληνικού πληθυσμού.

«Κοροϊδία»

«Αποτελεί όνειδος για τη σημερινή ιατρική πραγματικότητα. Η υπόσχεση δύο ή τριών κλινικών εξετάσεων, η δυνατότητα ενός πλημμελέστατου εργαστηριακού ελέγχου προκαλούν στον ιατρικό κόσμο βαθιά αγανάκτηση για την κοροϊδία που γίνεται εις βάρος των ανασφάλιστων της ζωής και της υγείας τους».

Τόσο ο κ. Πατούλης όσο και οι άλλοι γιατροί με τους οποίους μίλησε η «Κ.Ε.» εξήγησαν ότι το μεγάλο πρόβλημα για τον ανασφάλιστο είναι η θεραπεία και η εισαγωγή στο νοσοκομείο. Γιατρός γυναικολόγος, που κατέχει διευθυντική θέση σε δημόσιο νοσοκομείο, λέει: «Είναι καθημερινότητα πια η προσέλευση εγκύων που δεν αντέχουν το κόστος του ιδιώτη γιατρού και έρχονται σε εμάς.

Είναι χρέος της πολιτείας να εξασφαλίσει το κόστος της ανασφάλιστης εγκύου».
Προς το παρόν, το εισιτήριο της ελεύθερης πρόσβασης «φτάνει» μόνο για εργαστηριακές εξετάσεις και έχει περιορισμένη διάρκεια: «Τι θα γίνουν οι για 4 μήνες ασφαλισμένοι με τα εισιτήρια υγείας, χωρίς τη δυνατότητα νοσηλείας, επέμβασης ή φαρμακευτικής αγωγής; Ποιος θα καλύψει την επίτοκο υψηλού κινδύνου;

Ποιος θα δώσει τα φάρμακα στους χρόνιους ασθενείς, για να μην πεθάνουν;» διερωτάται ο κ. Πατούλης.

Μόνο για έχοντες
«Οι πολίτες δεν είναι ανασφάλιστοι από καλαμπούρι ή από αμέλεια. Είναι γιατί εργάζονται υπό καθεστώς μαύρης εργασίας ή γιατί έχουν μείνει άνεργοι. Υπάρχει η αντίληψη «όποιος έχει λεφτά να πληρώσει για την υγεία». Ολοι οι πολίτες πρέπει να έχουν δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και, στη συνέχεια, η Εφορία ας έρθει να κάνει τη δουλειά της.

 Να φορολογήσει τους κατέχοντες», εξηγεί ο Η. Σιώρας, καρδιολόγος και πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων του «Ευαγγελισμού».

Ο ίδιος εξηγεί ότι ο ανασφάλιστος ασθενής, κατά την τακτική εισαγωγή, θα προπληρώσει ένα ποσό. Με υπεύθυνη δήλωση αναφέρει την αδυναμία του για την καταβολή του, όμως δεσμεύεται να το αποπληρώσει στη συνέχεια. Στην περίπτωση που δεν το κάνει, το χρέος μετακυλίεται στην Εφορία. Μπορεί επίσης ένας ασθενής, προσκομίζοντας στη διοίκηση του νοσοκομείου τα απαραίτητα δικαιολογητικά που αποδεικνύουν αδυναμία πληρωμής, με σχετική απόφαση να απαλλαχτεί.


Φτωχοποίηση

Κάτι τέτοιο όμως συμβαίνει σπάνια. Προϋποθέτει να μην έχει κυριολεκτικά πού την κεφαλήν κλίνη. Υπό την έννοια ότι αφήνει απ’ έξω μια μεγάλη, κρίσιμη κοινωνική μάζα, που φτωχοποιήθηκε την τελευταία διετία.

 Οπως, για παράδειγμα, τον ασθενή που έχει ένα σπίτι, αλλά είναι πια άνεργος και αδυνατεί να πληρώσει χαράτσια και ασφάλεια.
Πριν από λίγες μέρες, ο κ. Βήχας έψαχνε εναγωνίως να μάθει αν είναι σε ισχύ ΚΥΑ του 2006, που προβλέπει ότι ασθενής ανασφάλιστος και με εισόδημα μικρότερο από 6.000 ευρώ νοσηλεύεται δωρεάν. Εκείνη την ημέρα οι γιατροί του Ελληνικού διέγνωσαν σε ανασφάλιστο ασθενή ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής.

Λόγω της μεγάλης πιθανότητας αυτό να υποστεί ρήξη και να αποβεί μοιραίο για τη ζωή του, επέμεναν να μεταβεί στο εφημερεύον νοσοκομείο, παρά τις ανησυχίες του ίδιου για την έλλειψη ασφαλιστικής κάλυψης και την αδυναμία του να πληρώσει νοσήλια. Με την είσοδό του κρίθηκε ότι χρήζει χειρουργικής επέμβασης, και αυτό έγινε…

«Θέσαμε πολλαπλώς το ερώτημα της χρέωσης της νοσηλείας του στη διοίκηση του νοσοκομείου. Ως απάντηση λάβαμε το έγγραφο που αναφέρεται στη συγκεκριμένη ΚΥΑ και στο οποίο τονίζεται ότι εάν ο ασθενής δεν εμπίπτει σε αυτή, τότε η διοίκηση του νοσοκομείου δεν μπορεί να εγκρίνει δωρεάν νοσηλεία.

 Ακόμη και μετά την έξοδο του ασθενή, δεν υπάρχει απάντηση εάν χρεώθηκε ή όχι νοσήλια», εξηγεί ο κ. Βήχας.

Πολύ αργά…

«Η συγκεκριμένη ΚΥΑ θεωρητικά είναι σε ισχύ. Προσποιούνται οι υπηρεσίες ότι την αγνοούν και αναγκάζουν τους ανασφάλιστους σε μια διαδικασία που κατευθύνει το οφειλόμενο ποσό των νοσηλίων σε χρέος του ασθενούς προς το Δημόσιο. Η κατάσταση αυτή αποτρέπει τους ανασφάλιστους να πηγαίνουν στα νοσοκομεία.

»Ερχονται όταν φτάνουν στο αμήν και είναι πολύ αργά για ουσιαστική ιατρική βοήθεια», εξηγεί ο Π. Παπανικολάου, νευροχειρουργός στο Νοσοκομείο Νίκαιας, μέλος του Δ.Σ. της ΕΙΝΑΠ και του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου.


Και προσθέτει: «Ουσιαστικά ο ΕΟΠΥΥ δεν πληρώνει ούτε για τους ασφαλισμένους του, καθώς είναι χρεοκοπημένος. Τα μοναδικά έσοδα των νοσοκομείων είναι η κρατική επιχορήγηση. Αρα πρέπει να σταματήσει η υποκρισία και να περιθάλπουν δωρεάν όλο τον πληθυσμό, ασφαλισμένους και ανασφάλιστους.

Οσο για τα 45 εκατομμύρια ευρώ που θα διατεθούν μέσω του Voucher για τους ανασφάλιστους, έτσι όπως εξαγγέλθηκε, ουσιαστικά αποτελεί δωράκι στις διαγνωστικές αλυσίδες του ιδιωτικού τομέα».
Πηγή: Εφημερίδα «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»

Διαβάστε Περισσότερα

«ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ» ΛΕΕΙ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ, ΕΝΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΒΟΥΛΙΑΖΕΙ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Αντιλαμβανόμαστε την πολιτική σκοπιμότητα της κυβέρνησης Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη να εξαπατήσουν τον ελληνικό λαό και να ωραιοποιήσουν την οικονομική κατάσταση της χώρας. Αυτό επιβάλλει το ιδιοτελές κομματικό τους συμφέρον, άρα από τη σκοπιά τους σωστά πράττουν τα κυβερνητικά κόμματα όσο υπάρχουν ανενημέρωτοι ή αφελείς πολίτες που τους πιστεύουν.

Επί της ουσίας όμως σε καμία περίπτωση οι κυβερνητικοί ισχυρισμοί δεν αντέχουν τη σύγκριση με την πραγματικότητα.

 Ας αρχίσουμε από τα θεμελιώδη. Βάσει των επίσημων στοιχείων της Γιούροστατ, της στατιστικής υπηρεσίας της ΕΕ, το 2009, πριν η Ελλάδα υπαχθεί σε καθεστώς Μνημονίου, το δημόσιο χρέος της σε απόλυτους αριθμούς ανερχόταν σε 299,68 δισεκατομμύρια ευρώ.
Υποτίθεται ότι πάνω από 200 δισεκατομμύρια χρέους «κουρεύτηκαν» σε ποσοστό 53%.

Υποτίθεται ότι με την «επαναγορά» των ομολόγων το χρέος μειώθηκε ακόμη περισσότερο. Υποτίθεται ότι με την καταβαράθρωση των μισθών και των συντάξεων και με το ένα εκατομμύριο περισσότερους ανέργους, ο ελληνικός λαός υπέστη αυτές τις πρωτοφανείς για καιρό ειρήνης θυσίες προκειμένου να συνεισφέρει και αυτός μέσω του καταποντισμού του βιοτικού του επιπέδου στη μείωση του υπέρογκου δημόσιου χρέους. Μάλιστα. Τι απέγινε λοιπόν μετά από τα «κουρέματα» και τις αιματηρές θυσίες των Ελλήνων;

Oπως μας πληροφορεί η Γιούροστατ, στα τέλη του 2012 το ελληνικό δημόσιο χρέος ανήλθε στα… 303,92 δισεκατομμύρια ευρώ!!!

Αντί να μειωθεί δηλαδή κατά περίπου 130 δισεκατομμύρια, το χρέος της Ελλάδας, μετά από όλα αυτά… αυξήθηκε κατά 4,24 δισ.!!! Από πρώτη ματιά, η μαθηματική επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Η εξήγηση είναι οικονομική και οφείλεται στον υπέρμετρο δανεισμό, αλλά εκφεύγει των ορίων αυτού του άρθρου.

Επειδή από μακροοικονομική σκοπιά σημασία έχει όχι τόσο το απόλυτο ύψος του χρέους, αλλά το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Το 2009 λοιπόν το ΑΕΠ της Ελλάδας ανερχόταν σε 231 δισ. ευρώ. Το 2012 -πάντα βάσει των επίσημων στοιχείων της Γιούροστατ- το ελληνικό ΑΕΠ είχε κατακρημνιστεί σε απίστευτο για καιρό ειρήνης βαθμό και βρισκόταν στα 193,75 δισεκατομμύρια ευρώ. Εφιαλτική μείωση κατά 16%!

Ευνόητο είναι έτσι την εποχή της μνημονιακής «θεραπείας», υποτίθεται, της ελληνικής οικονομίας το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ να καλπάζει με πολύ χειρότερους ρυθμούς από ποτέ!

 Ηταν 129,7% του ΑΕΠ το 2009, αλλά το 2012 είχε ήδη απογειωθεί στο 156,9% του ΑΕΠ παρά το «κούρεμα» κατά 53%! Ακόμη πιο ζοφερή είναι η προοπτική για το 2013, καθώς η ίδια η Κομισιόν εκτιμά ότι αν δεν ξανακουρευτεί φέτος το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, στο τέλος του χρόνου θα ανέλθει στο ιλιγγιώδες… 175% του ΑΕΠ!


Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ουσιαστικής χρεοκοπίας, πού τη βλέπει την… «ανάκαμψη» της ελληνικής οικονομίας και την «ανάπτυξη» ο Σαμαράς και η κυβέρνησή του; Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που θέλουμε να επισημάνουμε, για να αποδείξουμε ότι η ασκούμενη εναντίον του ελληνικού λαού πολιτική λιτότητας είναι η πιο εγκληματική σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αρκεί μια σύγκριση με τις δύο άλλες χώρες της Ευρωζώνης που βρίσκονται υπό μνημονιακό καθεστώς, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία.

Το 2009 το ΑΕΠ της Ιρλανδίας ανερχόταν σε 161,27 δισ. ευρώ και το 2012 σε 163,59 δισεκατομμύρια. Το 2009 το ΑΕΠ της Πορτογαλίας ήταν 168,53 δισ. και το 2012 ήταν 165,4 δισ. ευρώ.

Ενώ δηλαδή το ΑΕΠ της Ελλάδας στο διάστημα αυτό μειώθηκε κατά 16%, το ΑΕΠ της Πορτογαλίας μειώθηκε μόνο κατά 1,85%. Το ΑΕΠ της Ιρλανδίας μάλιστα αυξήθηκε (!) υπό το μνημονιακό καθεστώς οριακά κατά 2,32%. Μόνο στην Ελλάδα δηλαδή εφαρμόζεται τόσο εφιαλτική πολιτική στραγγαλισμού της οικονομίας της χώρας μας ακόμη και μεταξύ των χωρών που έχουν τεθεί υπό καθεστώς υποτέλειας μέσω Μνημονίου.

Οσο για την Κύπρο, είμαστε βέβαιοι ότι η κατακρήμνιση του ΑΕΠ θα είναι ακόμη χειρότερη και από την ελληνική.

 Γιατί μόνο η Ελλάδα πλήττεται τόσο βάρβαρα από την ΕΕ; Πέραν των στόχων εναντίον της χώρας μας και της Κύπρου που έχουν οι Γερμανοί, οι οποίοι καθορίζουν το περιεχόμενο του κάθε Μνημονίου, εγείρεται και το θέμα των ανύπαρκτων αντιστάσεων των Ελλήνων κυβερνητικών ηγετών, των υπουργών και των βουλευτών τους.

Εχουν βαρύτατες πολιτικές ευθύνες για την κατάσταση αυτή, καθώς η εθελοδουλία τους αποθρασύνει τους Γερμανούς και άλλους Ευρωπαίους επικυριάρχους. Κατάντησαν την Ελλάδα χλεύη της Ευρώπης
*Δημοσιεύθηκε στο “ΕΘΝΟΣ” την Τρίτη 28 Μαίου 2013
Πηγή : 

Διαβάστε Περισσότερα

Διεθνής υποβιβασμός της Ελλάδας

Λεωνίδας Βατικιώτης

Σε έναν από τους μεγάλους χαμένους της παγκόσμιας κρίσης εξελίσσεται η Ελλάδα με βάση διεθνείς συγκρίσεις. 

Στον αντίποδα μάλιστα δειγματοληπτικών ερευνών που έχουν ενδεικτική μόνο σημασία όπως αυτή που διενήργησε πρόσφατα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, σοβαρότερες έρευνες που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας υπογραμμίζουν την θεαματική «βουτιά» που καταγράφει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια στην παγκόσμια κατάταξη. 

Μία από αυτές τις μελέτες είναι της τράπεζας Credit Suisse, η οποία εκδόθηκε τον Οκτώβριο του 2012 και αναφέρεται στην εξέλιξη του παγκόσμιου πλούτου.

Η μελέτη της Credit Suisse είναι πιο αξιόπιστη από την αντίστοιχη μελέτη της ΕΚΤ (που κατέληξε στο απίστευτα βολικά για το Βερολίνο συμπέρασμα ότι τα νοικοκυριά της Νότιας Ευρώπης είναι πιο πλούσια απ’ τα αντίστοιχα βορειοευρωπαϊκά) όχι μόνο γιατί δεν είναι  δειγματοληπτική, ούτε μόνο επειδή στηρίζεται σε πιο πρόσφατα στοιχεία, που σημαίνει ότι λαμβάνει υπ’ όψη της τα δραματικά αποτελέσματα των εξοντωτικών πολιτικών λιτότητας. Κάτι που δεν έκανε η μελέτης της ΕΚΤ, χωρίς ωστόσο η συγκεκριμένη παράλειψη να ληφθεί υπ’ όψη από το Βερολίνο που ανησύχησε σφόδρα για τα βάρη που επωμίζονται οι «φτωχοί» πολίτες του για να σώσουν τους …άσωτους νοτιοευρωπαίους… 

Στην εγκυρότητα της έρευνας του ελβετικού χρηματοπιστωτικού ομίλου προσθέτει επίσης το γεγονός ότι στηρίζεται στη μεθοδολογία δύο καθηγητών του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ (Άντονι Σάροκς και Τζιμ Ντέιβις) οι οποίοι έχουν πραγματοποιήσει μια σημαντική συμβολή στην επιστημονική διερεύνηση του παγκόσμιου πλούτου με αφορμή τη συγγραφή ενός βιβλίου που θεωρείται βιβλίο αναφοράς (Personal Wealth from a Global Perspective, Oxford University Press, 2008).

Στο εξής στα «μικρομεσαία κράτη»

Η διαπίστωση που αφορά την Ελλάδα αν κάτι αναδεικνύει είναι τον υποβιβασμό της από το «κλαμπ» των χωρών που η μέση περιουσία των νοικοκυριών ανά ενήλικα υπερβαίνει τα 100.000 δολάρια, στην αμέσως κατώτερη κατηγορία των κρατών με μέση περιουσία από 25.000 έως 100.000 δολάρια. 

Για να μην μείνει μάλιστα καμιά αμφιβολία για τις αιτίες του υποβιβασμού της Ελλάδας (που σχετίζονται με την ύφεση που προκάλεσαν τα προγράμματα λιτότητας) οι συντάκτες της έκθεσης τονίζουν ότι τα χνάρια της Ελλάδας ακολουθούν πιστά Ισπανία και Κύπρος όπου ο μέσος πλούτος των νοικοκυριών βρίσκεται οριακά πάνω από τα 100.000 δολάρια, συγκεκριμένα στα 105.000 και 113.000, αλλά όχι για πολύ ακόμη…

 Στη λέσχη των «μικρομεσαίων οικονομικά κρατών» που βρίσκεται πλέον η Ελλάδα φιγουράρουν επιπλέον χώρες όπως Πορτογαλία, Μάλτα, Σλοβενία, Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία, Λιθουανία, Ρουμανία και από τον αραβικό κόσμο το Ομάν, το Μπαχρέιν, ο Λίβανος κι η Σαουδική Αραβία. Φαίνεται έτσι, ότι η Ελλάδα αντί να γίνει η Δανία του νότου όπως υποσχόταν ο Γιώργος Παπανδρέου που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου έγινε η Εσθονία του νότου ή το Μπαχρέιν του βορρά… 

Να σημειωθεί πως η Ελλάδα δεν ήταν η μοναδική χώρα που είδε τον πλούτο της να συρρικνώνεται ελέω λιτότητας. Το ίδιο συνέβη επίσης (σε αντίθεση με την Κίνα, την Ιαπωνία και τις ΗΠΑ) και σε άλλες χώρες όπως Γαλλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Ισπανία, Ουγγαρία, Ρουμανία, κ.λπ. Η «ελληνική ιδιαιτερότητα» επί του προκειμένου αφορά στην «αλλαγή κατηγορίας»…

Η υποβάθμιση της Ελλάδας έχει ξεχωριστή σημασία (υπογραμμίζοντας το γεγονός) επειδή συνέβη σε μία συγκυρία, από τα μέσα του 2011 ως τα μέσα του 2012, που ο μέσος πλούτος των νοικοκυριών σε διεθνές επίπεδο αυξήθηκε. 

Συγκεκριμένα, και με τους υπολογισμούς να γίνονται σε σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες (χωρίς δηλαδή τον παραμορφωτικό φακό της ανατίμησης του δολαρίου), ο παγκόσμιος πλούτος αυξήθηκε κατά 1% σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο. 

Είναι μια αύξηση που κρίνεται υποδεέστερη σε σχέση με προηγούμενα χρόνια, είναι ωστόσο εντυπωσιακή δεδομένου ότι καταγράφηκε σε μια πολύ δύσκολη οικονομική συγκυρία, έχοντας ως αποτέλεσμα ο καταγεγραμμένος πλούτος να φθάσει στα 223 τρισ. δολάρια ή στα 49.000 δολάρια ανά ενήλικο. Φυσικά, μέσοι όροι όπως ο συγκεκριμένος, κρύβουν στο εσωτερικό τους σημαντικές διαφοροποιήσεις. 

Δεν αποκλείεται δηλαδή πίσω από την μέση ακόμη και την συνολική συρρίκνωση του πλούτου να υπάρχουν εισοδηματικές ή κοινωνικές κατηγορίες που να είδαν τον πλούτο τους να αυξάνεται, να επωφελήθηκαν δηλαδή της κρίσης. Ακόμη κι αυτό το γεγονός όμως δεν υποτιμάει καθόλου τη σημασία που έχει η υποβάθμιση μιας χώρας στο πλαίσιο της διεθνούς κατάταξης και του παγκόσμιου ανταγωνισμού.

Στα κάτω της η …ελιά

Την ίδια κατεύθυνση με την Ελλάδα ακολούθησε συνολικά κι η ευρωπαϊκή ήπειρος που, μαζί με την Ινδία, ήταν οι μοναδικές περιοχές του κόσμου οι οποίες είδαν τα μερίδια τους στον παγκόσμιο πλούτο να συρρικνώνονται. Οι τρεις χώρες δε που κατέγραψαν ρεκόρ συνολικών απωλειών ανήκαν στο διευρυμένο κλαμπ της ελιάς»: Ιταλία (συνολικές απώλειες 286 δισ. ευρώ, Ισπανία 177 δισ. και Γαλλία 148 δισ.) 

Η μέτρηση του πλούτου των νοικοκυριών, σύμφωνα με τους συγγραφείς της έκθεσης, συγκεντρώνει το ενδιαφέρον λόγω του ότι προδιαγράφει κατά μεγάλο μέρος το τι θα συμβεί σε μια σειρά άλλους τομείς της οικονομίας, όπως η εξέλιξη του ΑΕΠ, η συσσώρευση του κεφαλαίου, οι καταναλωτικές τάσεις, οι τιμές των ακινήτων και η πορεία που θα ακολουθήσουν σχετικές «βιομηχανίες» όπως της φροντίδας υγείας. 

Έτσι δεν είναι καθόλου τυχαία η συρρίκνωση που καταγράφεται στις επενδύσεις οικιών στην Ευρώπη με βάση πρόσφατη ανακοίνωση της Γιούροστατ (29 Απριλίου 2013), βάσει της οποίας επενδύσεις των νοικοκυριών (δηλαδή αγορές νέων σπιτιών και ανακαινίσεις) και επενδύσεις σταθερού κεφαλαίου έχουν μειωθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, προδιαγράφοντας μια νέα περίοδο ύφεσης λόγω υποχώρησης των επενδύσεων…

Η σημαντικότερη αιτία πίσω από την συρρίκνωση που καταγράφτηκε στον πλούτο των νοικοκυριών είναι η πτώση στις τιμές των μετοχών.

 Οι χώρες δε που καταγράφτηκε ρεκόρ συρρίκνωσης της κεφαλαιοποίησης, σε επίπεδα άνω του 40%, είναι η Αργεντινή, η Σερβία και η Ελλάδα. Χαμηλότερη πτώση (άνω του 30%) καταγράφτηκε σε χώρες όπως η Πορτογαλία και η Ουκρανία.

Μείωση χρέους των νοικοκυριών

Τέλος αξίζει να αναφερθεί η σοβαρή επιβράδυνση που παρατηρείται στους ρυθμούς αύξησης του χρέους, που ξεκίνησε να συγκεντρώνεται το 1975 ως αντίβαρο στην κρίση που ξέσπασε τότε και τα τελευταία χρόνια μεγεθυνόταν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Με βάση την έκθεση της Credit Suisse από το 2000 ως το 2007 το χρέος αυξανόταν κατά 8% ετησίως, ενώ από το 2000 ως το 2012 το συνολικό χρέος αυξήθηκε κατά 81% ή 5% ετησίως. 

Το φρένο που έχει μπει φαίνεται από το γεγονός ότι αν από το 2000 μέχρι το 2007 το χρέος των νοικοκυριών αυξήθηκε από 18,8 τρισ. δολ. σε 38,8 τρισ. (σχεδόν δηλαδή διπλασιάστηκε μέσα σε 7 χρόνια) το 2012 αυξήθηκε ελάχιστα φθάνοντας τα 39,4 τρισ., ήταν δηλαδή σχεδόν σταθερό στα προ 5ετίας επίπεδα. Συνδέοντας δε, τις δύο τάσεις φαίνεται πως η «αλλαγή παραδείγματος» στην παγκόσμια οικονομία συνοδεύεται κι από μια νέα κατάταξη μεταξύ των χωρών…

(Επίκαιρα 16-22/5/2013)

Πηγή : 

Διαβάστε Περισσότερα

Πεδίον δόξης για τη ΔΗΜΑΡ

Του Νίκου Χρυσολωρά

Ομολογώ ότι δεν γνώριζα τίποτε για τον «ποσιμπιλισμό», μέχρι που διάβασα το εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του Παντελή Μπουκάλα, στην «Κ» της προηγούμενης Κυριακής (19/5). Για να μην τα πολυλογώ, ο ποσιμπιλισμός είναι μετριοπαθής σοσιαλδημοκρατική θεωρία, σύμφωνα με την οποία τα προοδευτικά κόμματα θα πρέπει να μάχονται καθημερινά για να πετύχουν «το καλύτερο δυνατόν» για τους πολίτες, μέσα, όμως, στα όρια του πολιτικά εφικτού. Σύμφωνα πάντα με τον Π. Μπουκάλα, η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση πιθανόν να αποφασίστηκε υπό το πρίσμα ενός διασταλτικά εννοούμενου ποσιμπιλισμού, δηλαδή με την ελπίδα ότι θα «αποκρούσει» ορισμένες πολιτικές και θα «βελτιώσει» άλλες, πάντοτε από την οπτική ενός προοδευτικού κόμματος. Ο αρθρογράφος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η ΔΗΜΑΡ απέτυχε μέχρι σήμερα στον στόχο της. Πράγματι, είναι αλήθεια ότι τα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα δεν αποκρούστηκαν, όπως ενδεχομένως θα ήθελε η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ ή θα ήλπιζαν ορισμένοι υποστηρικτές της. Επίσης, οι σοβαρές διαφορές με τον βασικό κυβερνητικό εταίρο οδήγησαν σε κρίσεις, όπως συνέβη με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Ομως, εάν πράγματι η ΔΗΜΑΡ ήθελε να κάνει ό,τι καλύτερο δυνατόν μπορεί για τους πολίτες, «πεδίον δόξης ποσιμπιλιστικό» υπάρχει. Δύο στελέχη του κόμματος έχουν αναλάβει τα κρίσιμα υπουργεία «Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης» και «Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων».  Αν δεν απατώμαι, σε κανένα από τα χαρτοφυλάκια που απαριθμούνται στους τίτλους των ως άνω υπουργείων τα πάμε καλά. Υποθέτω ότι είτε αριστερός είναι κανείς είτε δεξιός, θα ευγνωμονούσε τους υπουργούς της ΔΗΜΑΡ αν έβαζαν τέλος στο καθεστώς αρνησιδικίας που έχει καθιερωθεί στην Ελλάδα, λόγω των καθυστερήσεων στην απονομή δικαιοσύνης. Και αν ανεβεί μερικές θέσεις η χώρα μας στην παγκόσμια κατάταξη της οργάνωσης Διεθνής Διαφάνεια, το όνομα του κ. Ρουπακιώτη θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στην πολύπαθη νεότερη ιστορία του έθνους μας. Οσο για τη δημόσια διοίκηση και την ηλεκτρονική διακυβέρνηση; Αγαλμα θα στήσουμε στον κ. Μανιτάκη, αν σταματήσει να μας βγάζει το λάδι το κράτος με τη γραφειοκρατία. Επιτρέψτε μου να διηγηθώ, ως παράδειγμα, μια προσωπική μου εμπειρία: σε κάθε μου συναλλαγή με τον ασφαλιστικό μου φορέα, μου ζητείται να προσκομίσω ένα χαρτί από το ΙΚΑ ότι είμαι ασφαλισμένος μετά το 1993. Κάποτε παραπονέθηκα στον υπάλληλο του υποκαταστήματος «για ποιο λόγο με τραβάτε εδώ; αφού προκύπτει αυτομάτως από την ημερομηνία γεννήσεώς μου ότι είμαι ασφαλισμένος μετά το 1993! Το 1992 ήμουν 12 ετών, πως ήταν δυνατόν να εργάζομαι;». Ο υπάλληλος μου απάντησε ότι «αυτό δεν είναι τίποτα. Εδώ ζητάμε υπεύθυνες δηλώσεις από συνταξιούχους ότι “βρίσκονται εν ζωή”». Οπερ σημαίνει ότι το κράτος απειλεί τους υπογράφοντες ότι αν δηλώσουν ψευδώς ότι βρίσκονται εν ζωή, ενώ η αλήθεια είναι πως έχουν εγκαταλείψει τα εγκόσμια, τότε θα τους τιμωρήσει με τις νόμιμες κυρώσεις, δηλαδή με φυλάκιση τουλάχιστον τριών ετών (στο πουργατόριο υποθέτω)! Με άλλα λόγια, οι υπουργοί της ΔΗΜΑΡ δεν χρειάζεται να σώσουν τον κόσμο, μόνο να μας απαλλάξουν από τον παραλογισμό του, τουλάχιστον στον τομέα ευθύνης τους. Η «τρισκατάρατη» τρόικα όχι μόνο δεν θα τους εμποδίσει, αλλά θεωρεί μνημονιακή υποχρέωση της χώρας να αναμορφώσει τη δημόσια διοίκηση. Φτάσαμε μάλιστα στο έσχατο σημείο εκπεσμού να μας παρακαλούν οι ελεγκτές να απολύσουμε όσους δεν πατάνε το πόδι στην υπηρεσία τους και όσους έχουν προσληφθεί στο Δημόσιο με πλαστά πιστοποιητικά, για να πάρουμε στη θέση τους καταρτισμένους νέους, κι εμείς ψελλίζουμε κάτι γελοίες δικαιολογίες για τα πειθαρχικά συμβούλια που δεν συνεδριάζουν.  Σε ό,τι δε αφορά τον εκσυγχρονισμό της Δικαιοσύνης και τη διαφάνεια, να υπενθυμίσω ότι η αναίσχυντη Ευρωπαϊκή Ενωση προσφέρει έως και 95% χρηματοδότηση σε έργα και δράσεις προς αυτό τον σκοπό. Αν φταίνε οι νόμοι μας, η δικονομία μας ή δεν ξέρω τι άλλο, ποσώς με ενδιαφέρει. Δουλειά των υπουργών, άλλωστε, δεν είναι να σχολιάζουν την επικαιρότητα, ούτε να προβληματίζονται με τα κακώς κείμενα γενικώς και αορίστως. Ας ασπαστούν τον «ποσιμπιλισμό» και να είναι σίγουροι ότι με το τέλος της θητείας τους, εκτός από τις επιπλέον ψήφους, θ’ ακούσουν και μερικά «τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα» από ανακουφισμένους πολίτες.

ΠΗΓΗ Εφημερίδα Καθημερινή

Διαβάστε Περισσότερα

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ;

 ΣΕΡΦΙΩΤΙΣΑ 1935 ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΛΑΙΦ
Γράφει και επιμελείτε ο Γιάννης Γούναρης

Σειρά περιστατικών και αποκαλύψεων ανέδειξαν ότι, για να φτάσει ένα προϊόν στο ράφι, συχνά συμβαίνουν μικρά ή μεγάλα εγκλήματα. Δεν αποτελούν τον κανόνα, έχουν όμως επίπτωση στην υγεία και κηλιδώνουν τον πολιτισμό μας. Κυρίως μηδενίζουν αιώνες κατακτήσεων, αγώνες κοινωνικούς, μηχανισμούς ελέγχου και ισορροπίες. Κι όμως, ό,τι μας εκπλήσσει σήμερα, ήταν γνωστό από χτες.

Ο Απρίλιοςτου 2013  έδειξε με φόντο τις φράουλες το πρόσωπο μιας ομάδας συμπολιτών μας, που λαθροβιεί στο περιθώριο της κοινωνίας. Είναι πρωτομάστορες μιας κατά τόπους ασυντόνιστης μικρομαφίας, που στοιχειώνει τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής επικράτειας.

Οι έννοιες του ηθικά αποδεκτού και του εμπορικά δίκαιου, στέκονται δίπλα στη φρεσκάδα, τη νοστιμιά, τη διατροφική αξία. Το λίγο και πικρό ψωμί που τρώμε στις μέρες μας, το γάλα, το αβγό, το κρέας, το μαριδάκι, η λαχταριστή ντομάτα, όσα χρησιμοποιούμε στη μαγειρική μας, πρέπει να νοστιμίζουν τη ζωή και το πιάτο μας, όχι να μας βαραίνουν τη συνείδηση για τον απλήρωτο ιδρώτα και το αίμα εργαζομένων. Αν εταιρίες και κράτη, προσβάλουν τα καταναλωτικά ήθη και τους κανόνες παραγωγής, αν την τροφή μας ποτίζουν δεξαμενές αδικίας, να το γνωρίζουμε.

 Η συμπεριφορά μας στα παραγωγικά ζώα, η αλόγιστη χρήση φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων στις καλλιέργειες, οι πρώτες ύλες, οι ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, η παιδική και η καταναγκαστική εργασία, έχουν πολλαπλασιαστικό γινόμενο που καταγράφεται στο πιάτο μας. Πολύ απλά, ας έχουμε κατά νου ότι μαγειρεύοντας ψέματα, αργά ή γρήγορα θα τα βρούμε στο σερβίρισμα.
Βιώνουμε καθεστώς γαστρονομικής νιρβάνας, ως θύματα και ως θύτες, όπου ηθικό είναι το νόστιμο, και νόμιμο ό,τι είναι στον κατάλογο.

 Ο γόνος π.χ. έρχεται στο τραπέζι με δικιά μας -ημών των άπληστων καταναλωτών- συνυπευθυνότητα. Αν επιθυμούμε «τίμια κουζίνα», να μάθουμε να επικροτούμε το ηθικό, να επιβραβεύουμε το έντιμο. Να διακρίνουμε την απάτη.

Να μη μποϋκοτάρουμε συλλήβδην και άκριτα προϊόντα και υπηρεσίες, αλλά όσους παραβιάζουν κανόνες. Γιατί το ζήσαμε κι αυτό: είδαμε το άλυτο μυστήριο του διαδικτυανθρώπου, τον facebookενεργό πολίτη, αφορμής κι αιτίας δοθείσης, να ζώνεται τα φυσεκλίκια, να βαρά επί δικαίων και αδίκων. Και κοκκίνισαν οι «τοίχοι» από φράουλες και αίμα.


Έχουμε πανελλαδικά παραδείγματα κακοπερασμένων, κακοταϊσμένων, κακοπληρωμένων μεταναστών. Δεν γέννησαν οι φράουλες τη διαφθορά και την ανηθικότητα. Πολύ περισσότερο δεν τη γέννησε μια περιοχή. Σήμερα είναι η αγροτική παραγωγή, αύριο η αλιεία, η αμπελουργία, η ανθοκομία, η κτηνοτροφία, ο τουρισμός, η βιομηχανία, η οικοδομή, που θα περάσουν τη διαχωριστική γραμμή. Τότε πως θα αντιδράσουμε;

Θα μποϋκοτάρουμε και μάλιστα διεθνώς, τη γόπα του Αιγαίου, το Αγιωργίτικο, τα Ρουμελιώτικα τυριά, τα νεόδμητα ελληνικά σπίτια; Είμαστε έτοιμοι να μποϋκοτάρουμε και τον τουρισμό μιας περιοχής για τις αμαρτίες ενός εργοδότη; Μυρμηγκιές αθόρυβων, υπάκουων συνανθρώπων μας, νύχτα μέρα φροντίζουν να περνάμε καλά στις διακοπές.

Οι ίδιοι είναι που εργάζονται για να έχουμε στο χωράφι, στο καΐκι, στο ράφι, στην κουζίνα, την πρώτη ύλη της μαγειρικής μας. Ας τους προστατέψουμε λοιπόν με τις επιλογές μας.

του Δημήτρη Ρουσουνέλου, δημοσιεύτηκε στο τεύχος Μαΐου 2013

του περιοδικού “Γαστρονόμος”

Μερικές σύντομες παρατηρήσεις που είναι καθαρά προσωπική μου άποψη είναι οι παρακάτω:

1. Βλέπουμε τόσο γρήγορα το πρόβλημα με τον Καλλικράτη. Συγκεκριμένα, η αιγιαοπελαγίτικη κουζίνα είναι σήμερα χωρίς ενιαία πολιτική και χωρίς συλλογικό όργανο. Η Χίος μόνη της, η Σάμος επίσης, η Σαντορίνη να καπελώνει χωρίς λόγο όλες τις Κυκλάδες, η Κρήτη να ακολουθεί την γνωστή περπατημένη οδό των κρατικών φορέων που έχουν να επιδείξουν μόνο σκάνδαλα οικονομικής κακοδιαχείρισης και καταστροφής των τόσο αξιόλογων προϊόντων της, (πχ λάδι, αρωματικά φυτά, λαχανικά, μέλι, ρακί κα), οι Δωδεκανήσιοι να ετοιμάζονται να ασκήσουν την απρόσμενη εξουσία της Περιφέρειας, η Aegean Cuisine να ψάχνει να βρει την ταυτότητα μεταξύ των αζήτητων, η Ικαρία στο πουθενά κοκ. Τόσο δύσκολο είναι να υπάρξει μία κοινή πολιτική; Πόσα πρέπει να πάθουμε ακόμη για να καταλάβουμε ότι όπου μπλέκει το Δημόσιο πεθαίνει η πρωτοβουλία; Υπάρχει κανείς νησιώτης που να νοιώθει ικανοποιημένος με τον τρόπο που οι γνωστοί "ειδικοί" της Δημόσιας Διοίκησης χειρίζονται ή πρόκειται να χειριστούν το θέμα της μεσογειακής διατροφής;
2. Φίλτατοι Σαντορινιοί, σέβόμαι την άποψη σας, σεβόμαστε αυτά που έχετε κάνει έως σήμερα, όμως προς Θεού, δεν μπορείτε να μονοπωλείτε την αιγαιοπελαγίτικη κουζίνα. Δεν είστε οι μόνοι που τρώγατε όσπρια και ψάρια, δεν είστε οι μόνοι που κάνετε κρασί και που έχετε αμπελώνα, η κάπαρη υπάρχει και σε άλλα νησιά... Υπάρχουν και άλλοι νησιώτες, ίσως με πιο αξιόλογη παρουσία. Μην αφήνετε τις προσπάθειες ενός ξενικού marketing να διαμορφώσουν την άποψη ότι μόνο η Σαντορίνη υπάρχει και τίποτε άλλο.
3. Πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι η Μεσογειακή διατροφή είναι κληρονομιά όλων των νησιωτών. Πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι η διατροφή αυτή δεν είναι μόνο το φαγητό αλλά ο τρόπος ζωής μας, το φως του Αιγαίου, η φτωχή γη, το λίγο νερό, η μοναδική βιοποικιλότητα, ο σεβασμός στην ζωή της πέτρας. Κάθε προσπάθεια μονοπώλησης είναι καταδικασμένη να αποτύχει, μιας και δεν είναι ούτε αυθεντική ούτε αληθινή. Για την ακρίβεια θα έλεγα ότι κινείται στο χώρο του γελοίου, μιας και γελοίος είναι αυτός που προσποιείται ότι είναι κάτι που δεν είναι...

Τώρα, ας δούμε το θέμα του δικού μας νησιού της  Σερίφου
Υπάρχουν τόσα πολλά που μπορούν να γίνουν, τόσα πολλά που χάνονται, τόσα πολλά που γίνονται απο αξιόλογους συμπολίτες μας αλλά δυστυχώς δεν βρίσκουν την θέση που τους αρμόζει στα δρώμενα του νησιού.
Όλοι ξέρουμε την τόσο μεγάλη κληρονομιά του νησιού μας σχετικα με την διατροφή, τα έθιμα και τις συνήθειες.
Όλοι βλέπουμε πόσο πολύ ξεμακραίνουν μέρα μα την μέρα...
Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να ξανασκεφτόμαστε Σεριφιώτικα ;

1. Έχουμε χώρο για γεωργικές καλλιέργειες. Έχουμε χώρο για τυροκομικά προϊόντα. Έχουμε χώρο για μονάδες επεξεργασίας αλιευμάτων. Κρίμα που δεν έχουμε το όραμα. Κρίμα που δεν έχουμε τον Σύνεταιρισμό να στηρίξει τέτοιες έρευνες ή προσπάθειες. Κρίμα που δεν είχαμε τον σεβασμό στην παράδοση. Κρίμα που χάσαμε τους τρόπους, τις συνήθειες, ακόμη και τους ευλογημένους σπόρους που μας ερχόντουσαν απο το παρελθόν. Ναι, η δική μας γενιά έχασε την επαφή. Εμείς είμαστε οι ένοχοι, αλλοι με την απάθεια, άλλοι με την αμάθεια. Ποτέ δεν είναι αργά όμως. Μπορούμε να ξαναξεκινήσουμε, φτάνει να έχουμε όραμα, να ξέρουμε πού θέλουμε να φτάσουμε και τί θέλουμε να κάνουμε.
2. Είχε γίνει μία ανάρτηση στο παρελθόν  σχετικά με τις διατροφικές συνήθειες του νησιού. Φαίνεται καθαρά ότι έχουμε κρίση ταυτότητας, ότι ξεχάσαμε από πού ερχόμαστε και δεν ξέρουμε πού πάμε...
3. Προσωπικά πιστεύω ότι το θέμα της παράδοσης, πρέπει να το αντιμετωπίσουμε με σύνεση και προσοχή. Αρχικά αυτό που πρέπει να δημιουργήσουμε, είνα ιμία τράπεζα πληροφοριών. Μία εφαρμογή που ο καθένας να καταθέτει την συνταγή, την συνήθεια, τα λεγόμενα ή ότι άλλο πολύτιμο διαθέτει. Η γνώση της προηγούμενης γενιάς δεν πρέπει να πάει χαμένη. Εντύπωση μου έχει κάνει ένας γείτονας μου στην Χώρα  που ξέρει όλα τα χόρτα, αμέτρητες ιστορίες, συνταγές για κάθε τι της γης μας. ΑΥτή η γνώση φοβάμαι ότι θα χαθεί, όπως και τόσες άλλες.
4. Στον χώρο των παραδοσιακών συνταγών πιστεύω ότι δεν πρέπει να επεμβαίνει αυτό που λέμε νεα ελληνική κουζίνα. Είναι έλλειψη σεβασμού, κάτι σαν αν προσπαθούμε να βάλουμε κωλότσεπη στις φουστανέλες. Ας αφήσουμε την παράδοση σωσμένη και μόνη της και να δημιουργήσουμε νέες προσεγγίσεις αλλα μακριά απο την λέξη "παραδοσιακό" ή οτιδήποτε σχετικό.
5. Τέλος, θα αναφερθώ στην εποχικότητα των προϊόντων και στην ανάγκη συνέχισης της συνήθειας της νηστείας. Δεν έχω τις γνώσεις να κάνω επιστημονική προσέγγιση, ευτυχώς που η χώρα μας έχει λαμπρούς επιστήμονες όπως την Κυρία Αντωνία Τριχοποπούλουhttp://www.pastelishop.gr/?section=page&subcat=12543&lang= αλλα και τόσους άλλους. Απλώς αυτό που λέω είνα ιότι η εποχικότητα πρέπει να γίνε σεβαστή τόσο στις διατροφικές συνήθειες των σπιτιών μας όσο και στα εστιατόρια. Η νήστεια, είναι συμπηκνωμένη γνώση διατροφής, στενά συνεδεμένη με την Μεσογειακή και Υγειηνή διατροφή. Μην αφήσουμε να χαθεί αυτή η γνώση όπως και τόσες άλλες. Αναφορικά με την εποχικότητα, όλοι μας γνωρίζουμε το πρόβλημα, κανείς δεν κάνει κάτι. Πιστεύω ότι αν ρωτήσουμε τους μαθητές του Λυκείου για την εποχή της ντομάτας, λίγοι θα απαντήσουν σωστά... Η Μεσογειακή Διατροφή υπήρξε σαν μάθημα δραστηριότητας, υπήρξαν επίσης και πολύ αξιόλογα βιβλία. Κρίμα που τα σχολεία του νησιού μας ήταν αδιάφορα....

Σίγουρα η διοργάνωση μάις τέτοιας συνεδριακής εκδήλωσης πρέπει να γίνει στόχος γαι το νησί μας, για να παρουσιάσουμε τις θέσεις μας και την τόσο μεγάλη κληρονομιά μαςΠηγή : 

Διαβάστε Περισσότερα

ΦΩΤΙΣΜΟς ΣΤΗΝ ΣΕΡΙΦΟ

Γράφει ο Γιάννης Γούναρης
Ο φωτισμός είναι ένα στοιχείο της αρχιτεκτονικής του τόπου.

Η φύση μας προίκισε με σπάνια φωτεινότητα την ημέρα καθώς επίσης και με μοναδικά χαράματα και ηλιοβασιλέματα.

Όταν όμως έρχεται η στιγμή που ο Σερφιώτης , ο επιχειρηματίας, ακόμη και ο ιδιοκτήτης παραθεριστικής κατοικίας παίρνει την κατάσταση στα χέρια του, τότε αρχίζουν οι παραφωνίες…

Υπάρχουν τόσα πολλά κακά παραδείγματα, τόσα πολλά σημεία που φαίνεται η έλλειψη τάξης και αισθητικής, που είναι δύσκολο να ξεκινήσεις από κάπου.

Τηρώντας το πρωτόκολλο, θα ξεκινήσω από το κτήριο της Δημαρχίας.

Έχει δει κανείς την Δημαρχία βράδυ; Τα φωτιστικά που υπάρχουν ειναι 2 και είναι στίς δύο πλευρές του κτηρίου είναι διακριτικά έως ανύπαρκτα δίπλα τα μαγαζιά εχει το κάθε ένα διαφορετικό φωτισμό η πλατεία φωτίζεται ουσιαστικά απο δύο κολόνες ειναι μια πανέμορφη πλατεία που αν φωτισθεί σωστά  θα αναδείξει και την ομορφιά της.

3. Οι μύλοι, τι να πρωτοπεί κανείς…δεν υπάρχει κεντρικός φωτισμός ότι αποφασίσουν οι μαγαζάτορες ο ένας προβολείς ο άλλος χαμηλό  και διακριτικό φωτισμό κλπ υπάρχει μια φωτιστική αναρχία που αγγίζει τα όρια του κιτσ αυτο που την σώζει είναι η καλή διάθεση των ντόπιων και η σιωπή των επισκεπτών άσε που πλέον το τσιμέντο είναι ότι χειρότερο για τους μύλους χρόνια το λέμε αλλά κανείς δεν μας ακούει .

4. Ο φωτισμός στα σοκάκια μέσα στην Χώρα δεν έχει ταυτότητα. Άλλα φώτα βάζει η ΔΕΗ, άλλα ο Δήμος, αλλού λείπουν κολώνες, αλλού είναι σπασμένα, ΠΑΝΙΚΟΣ. ‘Πλίνθοι τε κέραμοι ατάκτως βαλλόμενοι’ όπως μαθαίναμε στα αρχαία..

5. Δυστυχώς το ίδιο ισχύει και στο καινούργιο λιμάνι, που κανείς δεν αλλάζει τα σπασμένα φωτιστικά.

6. ,, Κάστρο… Μαύρα και πού και πού πονηρά σκοτάδια…

7. Έρχονται μετά οι επιχειρηματίες, που φυσικό είναι να θέλουν να έχουν ένα κατάστημα που ξεχωρίζει. Το λογικό όμως είναι από την ποιότητα τους και τον χαρακτήρα τους και όχι από τον φωτισμό τους. Άλλος βάζει προβολείς που κάνει την νύκτα μέρα, άλλος κίτρινους, άλλος άσπρους, άλλος κλασσικές λάμπες πυρακτώσεως, άλλος LED, αναρχία…

Το ζητούμενο της ανάρτησης αυτής με λίγα λόγια είναι το παρακάτω:

• Να γίνει σε συνεργασία με κάποια πολυτεχνική σχολή αρχιτεκτονικής ή παρόμοιου αντικειμένου μία ολοκληρωμένη μελέτη για τον φωτισμό της Σερίφου.

• Τα συμπεράσματα της μελέτης αυτής να στηριχθούν από την Δημοτική αρχή αλλά κυρίως από όλους τους Σεριφιώτες , αφού καθιερωθεί σαν υποχρεωτικός κώδικας.

• Στόχος είναι να καθιερωθεί ένας τρόπος φωτισμού της Χώρας της Σερίφου , ώστε να αναδεικνύεται ο χαρακτήρας και η ομορφιά της.

• Ταυτόχρονα να απομακρυνθούν άμεσα όλα τα φωτιστικά σώματα που προκαλούν και ενοχλούν.

• Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στον φωτισμό των δρόμων. Πρέπει επιτέλους να φωτιστούν τα επικίνδυνα σημεία και να σταματήσουμε να βάζουμε κολώνες όπου έχουμε ψήφους και μόνο…

Οι τόσοι αξιόλογοι αρχιτέκτονες που δραστηριοποιούνται στο νησί, τι γνώμη έχουν για το θέμα αυτό; Ποια είναι η άποψη τους; Θα χαιρόμουν πολύ να την έβλεπα, ακόμη και αν είναι αντίθετη με την δική μου, μιας και εγώ δεν έχω σχετική παιδεία αλλά απλή λογική.



Μπορούμε να κάνουμε το νησί μας ένα στολίδι. Μπορούμε να αποφύγουμε την κιτσαρία. Δεν είναι το νησί μας αυτό που πάει να  μεταμορφωθεί. Πρέπει να σταματήσει η νοοτροπία ότι είμαστε ξέφραγο αμπέλι.
Πηγή : 

Διαβάστε Περισσότερα

Χτίζουν ανενόχλητοι στον αρχαιολογικό χώρο της Ρήνειας...Video

Την Ελλάδα της παρανομίας, της διαφθοράς, του ανύπαρκτου ελέγχου κατέγραψε το αποκλειστικό ρεπορτάζ του ALPHA στη Ρήνεια, το νησί δίπλα στην Δήλο, ίδιας αρχαιολογικής αξίας με το ιερό νησί. Σύμφωνα με τη νομοθεσία είναι ένας αρχαιολογικός χώρος μη επισκέψιμος, για κάποιους Μυκονιάτες όμως είναι το ιδιωτικό τους νησί με τις παραθεριστικές τους κατοικίες.

 Ο ALPHA όχι μόνο επισκέφτηκε το νησί, αλλά διανυκτέρευσε σε αυτό καταγράφοντας εικόνες που σοκάρουν. Περισσότερα από 60 παράνομα σπίτια με παράνομες επεκτάσεις παλαιών κελιών έχουν χτιστή πάνω στον αρχαιολογικό χώρο.

Η κάμερα του ALPHA κατέγραψε σπίτια με ηλιακούς θερμοσίφωνες και φωτοβολταϊκές μονάδες, εκσκαφείς και άλλα σκαπτικά μηχανήματα στις αυλές των σπιτιών, έτοιμα να πιάσουν δουλειά, αφού δεν υπάρχει κανείς να τους ελέγξει.

 Η Δήλος και η Ρήνεια είναι σύμφωνα με τον νομοθέτη το σημαντικότερο πανελλήνιο λατρευτικό και εμπορικό κέντρο της αρχαιότητας. Για το λόγο αυτό απαγορεύεται στα δύο νησιά η δόμηση και ειδικά για την Ρήνεια απαγορεύεται και η επίσκεψη, καθώς είναι γεμάτο με αρχαιολογικά ευρήματα.

 Ωστόσο, σε απόσταση αναπνοής από το ιερό του Ηρακλή ξεπροβάλουν σπίτια και σε ένα απ’ αυτά διακρίνεται ακόμα και κτιστή ψησταριά για μπάρμπεκιου. Μεταξύ των επισκεπτών μάλιστα είναι και τοπικοί άρχοντες της Μυκόνου και διευθυντές υπηρεσιών που έχουν την αρμοδιότητα ελέγχου στο νησί.

Την ίδια ώρα, ολόκληρος ο αρχαιολογικός πλούτος του νησιού είναι εκτεθειμένος όχι μόνο στο χρόνο, άλλα και στους τουρίστες, που ανεξέλεγκτα μπορούν να κλέψουν ό,τι θέλουν. Ακόμη, όπως αποκαλύπτει ο ALPHA, κάποιοι οργανώνουν ακόμα και κρουαζιέρες με παροχές διαμονής και διασκέδασης με μπάρμπεκιου πάνω στη Ρήνεια και δεν διστάζουν να τις διαφημίζουν και στο διαδίκτυο.

Δείτε εδώ το Video από το Δελτίο του Alfa:
Πηγή : http://mykonoszoo.blogspot.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

Kραυγή αγωνίας από τους εργαζόμενους στον Τουρισμό. Η μπαρούφα των 17 εκατ. τουριστών!

Η φωτογραφία της Τζάκι Ωνάση από επίσκεψη στις Μυκήνες και συγκεκριμένα στο φημισμένο εστιατόριο του Κολιζέρα

 Από την Ιόλη Πιερίδη 

Αποκάλυψη σοκ για το επικοινωνιακό παιγνίδι των καθεστωτικών Γκαίμπελς.
Κάτι αντίστοιχο με την ευαισθησία-φούμαρα του Σόιμπλε που αίφνης ανησυχεί μην χαθεί μια γενιά στις χώρες του Νότου.

Η αποκάλυψη του  “Κουρδιστού Πορτοκαλιού” αφορά την επικοινωνιακή μπαρούφα για τα 17 εκατ. Τουρίστες με την οποία γελάνε (κατά βάθος κλαίνε, θα δείτε γιατί) οι άνθρωποι που εμπλέκονται στον τουρισμό.

Σύμφωνα λοιπόν με φίλους ξεναγούς με τους οποίους επικοινωνήσαμε και οι οποίοι βρέθηκαν τις τελευταίες μέρες σε μέρη όπως η Κόρινθος, οι Μυκήνες, οι Δελφοί, η Επίδαυρος, οι Φίλιπποι οι τουρίστες σε σχέση με πέρυσι είναι ανύπαρκτοι-τους ψάχνουν με τα κιάλια.

Ζευγάρι Γάλλων τουριστών που έρχεται παραδοσιακά στην Ελλάδα 30 χρόνια αναρωτιόταν το Σάββατο στην Επίδαυρο

-Μα που είναι οι τουρίστες;

Κι αν νομίζετε ότι στις Κυκλάδες τα πράγματα είναι καλύτερα, αλλάξτε πλευρό.
Η μάλλον αυτό θα πρέπει να το κάνει η κ. Ολγα Κεφαλογιάννη-στο άκουσα του ονόματος της οποίας ένα μειδίαμα από τους εμπλεκόμενους στον τουρισμό τα λέει όλα.

Ούτε η Πάρος για παράδειγμα δεν έχει κόσμο σε σχέση με πέρυσι. Ευχάριστη έκπληξη ήταν το Πάσχα για το νησί-από κει και πέρα απογοήτευση για τις αφίξεις.

Οντως υπάρχει κάποια κίνηση  στις πτήσεις τσάρτερ στο ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ και αφίξεις κρουαζιερόπλοιων σε αντίστοιχα λιμάνια. Αυτοί όμως οι αριθμοί δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση να ακουμπήσουν το ονειρικό 17 εκατ. Ακόμη κι αν σε κάθε λιμάνι που θα κατεβαίνει ο ίδιος τουρίστας του κρουαζιερόπλοιου τον μετράνε διπλό και τρίδιπλο.

Η κατάσταση στις αφίξεις τουριστών είναι πολύ κάτω σε σχέση με την ατίστοιχη περυσινή περίοδο.
 

Oι αχυράνθρωποι του Σόιμπλε θα μας υποσχεθούν ότι τον Αύγουστο θα υπάρξει στην Αθήνα αστρική βροχή από 500εύρα. Κρατήστε ομπρέλα. Οι αδίστακτοι εξουσιαστές παίζουν επικοινωνιακά παιγνίδια σε βάρος ενός ολόκληρου λαού-σε βάρος των λαών της Ευρώπης.

Μη τσιμπάτε στις επικοινωνιακές παπαριές των καλοπληρωμένων- με το φορολογημένο αίμα μας- παπαγαλακίων.

Επικοινωνήστε με τους ανθρώπους που εμπλέκονται στον Τουρισμό για να μάθετε την αλήθεια…

Πηγή : http://www.kourdistoportocali.com

Διαβάστε Περισσότερα