Είναι εύκολο να είσαι φλύαρος, δύσκολο να είσαι περιεκτικός. Και στην τέχνη είναι πρόκληση να φτάσεις στην απλότητα, τεμπελιά να τη «γεμίσεις με τόση ομορφιά». Ο Τζιμ Τζάρμους έχει κερδίσει αυτήν την πρόκληση και το «Paterson» είναι η απόδειξη, μια μικρή, απλή, σοφή ταινία.
Ο ήρωάς του, που υποδύεται ο Ανταμ Ντράιβερ, ψηλόλιγνος, γλυκός και μελαγχολικός σαν τον ίδιο, είναι οδηγός λεωφορείου και ανέκδοτος ποιητής. Τον λένε Πάτερσον και ζει στο Πάτερσον του Νιου Τζέρσεϊ.
Παρ' όλ’ αυτά, εντυπωσιάζεται από τα διπλά και ταυτόσημα στη ζωή, όπως από τα δίδυμα αδέλφια. Γράφει τα ποιήματά του στο μυστικό του τετράδιο, στον δρόμο, στο παγκάκι ή μπροστά από τον τοπικό καταρράκτη και ο Τζάρμους τα γράφει για μας, με το χέρι, στην οθόνη.
Δεν υπάρχουν πουθενά αλλού, παρότι η γυναίκα του, με τη μορφή της πανέμορφης Γκολσιφτέ Φαραχανί, τον παρακαλεί να πάει να τα βγάλει φωτοτυπίες, μην τύχει κάτι και χαθούν. Εκείνη, η Λόρα, έχει και κινητό και κομπιούτερ και iPad.
Είναι γεμάτη αισιοδοξία για τη ζωή, λατρεύει ό,τι είναι μαύρο κι άσπρο (στην κυριολεξία, ζωγραφίζει έτσι όλο τους το σπίτι και τα ρούχα της), έχει διαρκώς ένα νέο «όνειρο», να μάθει κιθάρα, να φτιάξει εκατοντάδες κεϊκάκια, και τα καταφέρνει, με τη θετική της ενέργεια και μπουρμπουλήθρες. Εχουν κι ένα σκύλο, ένα μπουλντόγκ, τον Μάρβιν. Κι η ζωή τους κυλά απλά, ρομαντικά, ίδια κάθε μέρα.
Ο Τζάρμους είναι ένας καλλιτέχνης γεμάτος όχι μόνο στιλ και coolness, αλλά και ψυχή: το κάθε πλάνο του, το κάθε γύρισμα της κάμερας, καθώς αποτυπώνει από κοντά το πρόσωπο του Πάτερσον, το βλέμμα του, το δέρμα της Φαραχανί, την πόλη του Νιου Τζέρσεϊ που μοιάζει να έχει μείνει στο ’50, είναι γεμάτο ζεστό φως και ομορφιά. Κινηματογραφική «καλοσύνη».
Μοντάρει τις σκηνές του σαν σύντομες καντέντσες, χωρίς ρίμα, αλλά με αρμονία. Γιατί αυτή εδώ δεν είναι μια τέλεια ταινία (ειδικά η Λόρα ως ηρωίδα είναι αδύναμη και υπερβολικά στρογγυλεμένη), αλλά είναι μια πολύ δική του ταινία.
Βγαλμένη από τις σελίδες του Γουίλιαμ Κάρλος Γουίλιαμς, δηλωμένα αφιερωμένη στην ποίηση του νεοϋορκέζικου μοντερνισμού, εκφράζει με τρυφερότητα το δικό του καλλιτεχνικό (και υπαρξιακό, ίσως;) δίλημμα: είναι ανάγκη να προσπαθείς για τα πολλά, να καβαλάς το κύμα της εποχής σου, ή είναι ΟΚ να ζεις στον μικρό, περιορισμένο κόσμο σου που γεμίζει τόσο πιο εύκολα;
Τραγουδά ο Μπινγκ Κρόσμπι στο μυαλό του Πάτερσον, «would you like to swing on a star, or would you rather be a fish», «θα ήθελες να κάνεις κούνια σ’ ένα αστέρι ή θα προτιμούσες να είσαι ψάρι;». Ο Πάτερσον προβληματίζεται μ’ αυτό το δίλημμα –δεν επιτρέπεται να θέλεις μόνο να είσαι ένα ψάρι και να είσαι ευχαριστημένος μ’ αυτό; Ναι, αν είσαι ο Τζιμ Τζάρμους, με μια προσωπική εσωτερική βιβλιοθήκη εικόνων, ζωής, πνευματικού πλούτου, εμπειρίας και δημιουργικών αριστουργημάτων, επιτρέπεται.
Πάντα ανεξάρτητος, στη ζωή και στο σινεμά του, ο Τζιμ Τζάρμους, μιλώντας στη συνέντευξη Τύπου της ταινίας, δήλωσε ακόμα αισιόδοξος: «Τα πράγματα αλλάζουν, ιδιαίτερα στην κινηματογραφική διανομή πια, οπότε αυτό επηρεάζει και το πώς χρηματοδοτούνται οι ταινίες.
Γίνεται όλο και πιο σύνθετο για τους δημιουργούς. Ωστόσο πάντα αναζητώ το νέο αίμα στο περιθώριο και εκεί υπάρχουν πολλοί ενδιαφέροντες νέοι κινηματογραφιστές. Δίνω έμφαση στα δώρα που συναντώ, παρά στις δυσκολίες. Kι αυτό προτρέπω όλους να κάνουν. Πρέπει πάντα να έχεις τη δύναμη να προσπαθείς γι’ αυτό που θέλεις και να μην απελπίζεσαι».
Πηγή : http://www.efsyn.gr/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου