Σκοτεινές μέρες

 Το καλό στοιχείο στις σκοτεινές μέρες που περνά η ανθρωπότητα είναι, ότι εκείνο που θεωρούσαμε ξεχασμένο κάτω από το χαλάκι της συνείδησης, έρχεται ξανά στο φως . Όποιο και αν είναι αυτό. 

Γιατί δυστυχώς, σπρώχνουμε με όλους τους τρόπους, βασικά θέματα της ύπαρξης μας , σε μια περιοχή που η νύκτα της συνείδησης είναι ο αφέντης. Ζούμε την ζωή μας με την αυταρέσκεια, ότι είμαστε μάλλον αθάνατοι, ενώ στη πραγματικότητα είμαστε δραματικά ευάλωτοι στο παραμικρό. 

Προσποιούμαστε ότι είμαστε ηρωικά πλάσματα και αφήνουμε το φόβο με την πρώτη ευκαιρία να γίνεται ο μοναδικός μας σύντροφος. Αντιδρούμε συνεχώς για το οτιδήποτε και την ίδια στιγμή καταπίνουμε αμάσητα την πρώτη διαταγή. 

Με όλα αυτά και πολλά άλλα, νομίζουμε ότι ζούμε, ενώ η επιβίωση είναι το δραματικό καθημερινό μας καθήκον. Ζούμε με ψέματα γιατί η αλήθεια των πραγμάτων έχει πάψει να μας ενδιαφέρει. Δεν ξέρουμε πια να την αναζητάμε. 

 Είναι αποθαρρυντικό να βρίσκεσαι συνεχώς πίσω από τα γεγονότα, που στη συνέχεια οι επιπτώσεις τους θα σου καθορίσουν ένα πολύ μεγάλο μέρος της επιβίωσης σου. Χτες ήταν η οικονομική κρίση , σήμερα είναι ο κορωνοιός, αύριο θα είναι κάτι άλλο. Ενδιάμεσα, υπάρχουν τα εκάστοτε μέτρα, που για κάποιο λόγο είναι πάντοτε φρικώδη.

Όμως ανεξάρτητα από τα γεγονότα και τα μέτρα που παίρνονται για να εξομαλυνθεί η κατάσταση, που ομολογουμένως ποτέ δεν φτιάχνει, αλλά με κάποιο τρόπο γίνεται όλο και χειρότερη, υπάρχουν κάποιες παρενέργειες που δρούνε παράλληλα και είναι εξίσου σημαντικές.

 Όπως λόγου χάριν ο φόβος, που αποκτά δραματικές διαστάσεις και διαχέεται σε όλο το κοινωνικό ιστό και ύπουλα σου μιαίνει όλες τις κινήσεις σου. Δεν είναι κακό να φοβάται κάποιος, ούτως ή άλλως όλα γύρω μας σε προδιαθέτουν για να φοβάσαι, κακό είναι να μην μπορείς να δεις τίποτα πέρα από τον φόβο σου. Όπως και νάχει όταν σε κατακλύζει , όλοι το έχουμε νοιώσει αυτό, δεν είναι πολύ καλός σύμβουλος για να σκεφτείς καθαρά.

 Όμως ακόμα και στις πιο σκοτεινές ώρες το να μπορείς να σκεφτείς κάπως καθαρά, είναι πολύ σημαντικό. Γιατί όταν ο φόβος σε κρατάει από τα αρχίδια και δεν μπορείς να σκεφτείς , κάποιοι παραδίπλα οργανώνουν την επόμενη μέρα σου και ποτέ δεν την οργανώνουν με καλό σκοπό ή για την δική σου ευτυχία. 

Σημαντικά πράγματα αποφασίζονται πάντοτε στις σκοτεινές ώρες, που πάντοτε ενδύονται τον μανδύα του απολύτως αναγκαίου. Ποτέ σε αυτές τις στιγμές κανείς δεν σκέφτεται αν τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχτεί αλλιώς. Τα συμβαίνοντα κατακλύζουν το τοπίο και καταργούν την όποια ιστορία τους, που προδίκαζε την έκβαση τους. Υπάρχουν εργαστήρια που επεξεργάζονται ιούς για βιολογικό πόλεμο, αυτοί οι ιοί θα κάθονται αιωνίως φρόνιμοι μέσα στους δοκιμαστικούς σωλήνες, ή κάποια στιγμή θα θελήσουν να βγουν και παραέξω για να πάρουν αέρα ; 

Ατυχήματα πάντοτε συμβαίνουν !!! Υπάρχει λόγος να υπάρχουν αυτά τα εργαστήρια; Θα απαιτήσει κανείς να καταργηθούν ; Μάλλον όχι. Όπως δεν έγινε και πριν. Το Τσέρνομπιλ και στη Φουκοσίμα μας έφεραν πολύ κοντά στο χάος, αλλά επειδή την γλυτώσαμε, φροντίσαμε να ξεχάσουμε.
 Αντιθέτως, έχουμε πλημμυρίσει από πυρηνικά εργοστάσια που μας καθησυχάζουν, ότι είναι αρκούντως ασφαλή. 

Όταν θα γίνει η “στραβή” θα τρέχουμε να πάρουμε μέτρα και θα βγάζουμε δακρύβρεχτους λόγους στη τηλεόραση. Πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθούμε, ότι πάνω σε αυτό τον πλανήτη υπάρχουν πολύ επικίνδυνα αξεσουάρ και το χειρότερο είναι ότι τα χειρίζονται και επικίνδυνοι άνθρωποι. 
Όσο τα πράγματα ξεφεύγουν, τόσο ο κίνδυνος μεγαλώνει για “ατυχήματα”, για μέτρα, για ολοκληρωτικό έλεγχο ακόμα και σε περιοχές που μέχρι σήμερα το πρωί θα φάνταζαν σενάρια επιστημονικής φαντασίας.

 Ως πότε θα ξυπνάμε έκπληκτοι και φοβισμένοι ; Όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η επιστήμη είναι στο πλευρό μας, θα πρέπει να θυμούνται, ότι πολλά από τα φρικώδη που συμβαίνουν κατά καιρούς, η επιστήμη είναι εκείνη που τα έχει προκαλέσει. Η επιστήμη θέλει να τα αποδίδει σε αναγκαστικές παράπλευρες απώλειες και να καθησυχάζει την συνείδηση της αυτο- ναρκισσευόμενη με τα επιτεύγματα της και τις ελεύθερες ώρες της να διασκεδάζει, κοροϊδεύοντας την ηττημένη θρησκεία.

 Όμως οι κοροϊδίες δεν απαλύνουν τις ενοχές και τα λάθη και κυρίως δεν μπορούν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Η ανθρώπινη λογική επαρκεί μέχρι του σημείου, που θα πρέπει να υποταχτεί στο θαύμα και στο μυστήριο. 

Όταν αρχίζεις να χλευάζεις το μυστήριο και αποπειράσαι να το αντικαταστήσεις, τότε ανοίγεσαι στη προοπτική της καταστροφής. Ο άνθρωπος στη ιστορία του έχει υποστεί απίστευτα δράματα. 

Με κάποιο τρόπο έχει επιβιώσει, θρηνώντας κάθε φορά για τις απώλειες του. Επίσης, έχει μια άκρως ενδιαφέρουσα σειρά εμπειριών στο τρόπο με τον οποίο μπορεί να χάνει την ελευθερία του. 

Την όποια ελευθερία του. Δεν είναι ευχάριστες εμπειρίες αυτές για τον άνθρωπο, όμως θα πρέπει να του αναγνωριστεί, ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κατορθώνει να βρει το πέρασμα στη επόμενη φάση και να ανανεώσει την ανάγκη του να ζήσει ελεύθερος . 

Είτε με το χιούμορ, είτε με την αντίσταση, είτε με το κουράγιο του, είτε με ότι βρίσκει πρόχειρο στο δρόμο του, στέλνει συνεχώς το μήνυμα του στη ιστορία και στους καταπιεστές του, ότι είναι αναγκασμένος να ζήσει ελεύθερος και να αναζητά την εκπλήρωση της ύπαρξης του. Τα σχέδια που κατά καιρούς εξυφαίνονται για την καθυπόταξη του σε όλα τα επίπεδα , μπορεί να επιτυγχάνουν να ανακόψουν πρόσκαιρα την πορεία του, αλλά δεν μπορούν να ανακόψουν οριστικά τον δρόμο του. 

Άλλωστε στο δρόμο για την τελική λύτρωση, είναι πιθανό να χάσεις όλες τις μάχες εκτός από την τελευταία.
 Περνάμε μια δύσκολη περίοδο, απομονωμένοι στα σπίτια μας, με τον φόβο πάλι να θέλει να μας κυριεύσει. Γιατί αυτή είναι η δουλειά του φόβου να θέλει να μας κυριεύσει. Γύρω μας, μας περιτριγυρίζουν ειδήσεις για το παρόν μας και το μέλλον μας που δεν είναι καθόλου ευχάριστες. 

Τα συμβαίνοντα ανεβάζουν τα επίπεδα της αβεβαιότητας. Αυτά είναι τα αρνητικά, αλλά δεν υπάρχουν μόνο αυτά. Δεν είμαστε μόνο αυτά.
 Είμαστε και τα γέλια που περνάνε μέσα από τις γραμμές των τηλεφώνων και των πληκτρολογίων, η έκρηξη του χιούμορ, το κουράγιο, η λύπη μας για όσους χάνονται, ο αγώνας όσων βοηθούν μέσα στα νοσοκομεία εκείνους που αρρώστησαν,τα τραγούδια από τα παράθυρα, είμαστε η κοινωνία των ανθρώπων, που για κάποιες στιγμές μπορούμε να σκεφτούμε εκτός από το εγώ είμαι, το εμείς Είμαστε. 

 Μέσα στη σύγχυση και την ανασφάλεια, θα ήταν καλό αν μπορούσαμε να στρέψουμε την προσοχή μας στο σθένος μας, αυτή την κρυμμένη μας δύναμη, που θα μας δώσει τη δυνατότητα να αντέξουμε σε αυτό που συμβαίνει στο σήμερα αλλά και εκείνο που θα ξημερώσει αύριο
Αυτός ο κόσμος έχει πάψει προ πολλού να είναι ωραίος, αν υποθέσουμε ότι κάποτε ήταν. 

Δεν είναι στραβός ο γιαλός, εμείς αρμενίζουμε στραβά. Η ζωή είναι ωραία και την έχουμε φέρει ένα βήμα κοντά από την καταστροφή, ένα βήμα από την άβυσσο. Η “κατασκευή “είναι Βαβέλ και οι κατασκευαστές έχασαν τον έλεγχο της έργου τους. 

Τα μερεμέτια πια δεν ωφελούν. 

Τίποτα δεν μπορεί να συνεχίσει με γνωστές πατέντες και μπαλώματα. Σύντομα, αν συνεχίσουμε αυτήν την λογική , το πιο πιθανόν είναι να βρεθούμε στο κέντρο μια κρίσης-σύρραξης που μάλλον όμοια της δεν θα έχουμε γνωρίσει. Το βάθος αυτής της θλιβερής πραγματικότητας κρύβεται επιμελώς. 

Η απανθρωπιά που παρακολουθούμε με τον κορονοιο, είναι ο προάγγελος μιας γενικευμένης απαξίας απέναντι στη ανθρώπινη ζωή.

 Είναι, αυτή η ίδια η ζωή που οφείλουμε να προστατεύσουμε 

Πηγή :