Προχθές, στις 21 Αυγούστου, συμπληρώθηκαν 105 χρόνια από τα γεγονότα της απεργίας των μεταλλωρύχων στη Σέριφο. Η σύρραξη εκεί είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους τέσσερις εργαζόμενοι και να τραυματιστούν δεκάδες άλλοι.
Άνοιξε όμως το δρόμο για το οκτάωρο και για ορισμένα από τα δικαιώματα των εργαζομένων στην Ελλάδα, που σήμερα πάντως τόσα χρόνια μετά, μόνο δεδομένα δεν είναι. Μέχρι τότε λοιπόν, υπήρχαν μόνο υποχρεώσεις, ειδικά στο συγκεκριμένο ορυχείο που ήταν υπό την ηγεσία της γερμανικής οικογένειας Γρόμαν.
Το αφεντικό, ο Γεώργιος Γρόμαν, είχε την αίσθηση του φεουδάρχη, στοχεύοντας αποκλειστικά στο κέρδος και οι εργάτες παρά τη σκληρή καθημερινή δουλειά απλώς μπορούσαν να συντηρούνται έως έναν βαθμό. Αρκετά χρόνια μετά την ίδρυση του ορυχείου, εκατοντάδες μεταλλωρύχοι, με επικεφαλής τον Κώστα Σπέρα, έφτιαξαν το σωματείο των εργαζομένων.
Ο Σπέρας δούλευε αρχικά ως καπνεργάτης στην Αλεξάνδρεια κι εκεί μυήθηκε στις αρχές του αναρχοσυνδικαλισμού. Από τότε κι έπειτα δούλευε πάντα υπέρ του συμφέροντος των εργατών. Η εξέγερση και τα γεγονότα της Σερίφου αποτελούν ένα τρανό παράδειγμα αγώνα και άνοιξαν τον δρόμο στο εργατικό κίνημα για περισσότερες διεκδικήσεις.
Σήμερα, είναι δεδομένο ότι στις εργασιακές σχέσεις υπάρχουν πολλά προβλήματα.
Μέσα σ’ όλα, υπάρχουν και οι επιπτώσεις της πανδημίας. Η κατάσταση μπορεί να εκτραχυνθεί το επόμενο διάστημα που θα ξεκινήσουν οι αναστολές εργασίας των ανεμβολίαστων εργαζομένων- όχι μόνο των υγειονομικών.
Όσον αφορά στο μισθολογικό κομμάτι, η αύξηση της τάξης του 2% στον κατώτατο μισθό που έταξε ο Πρωθυπουργός, μόνο ως ειρωνεία μπορεί να ερμηνευθεί. Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Έχει σημασία να θυμόμαστε την ιστορία τώρα που έχουμε τόσα προβλήματα και ανοιχτά μέτωπα στα εργασιακά.
Από την άλλη βέβαια, παρά τον ντόρο και τις αλλαγές των τελευταίων χρόνων σε αρκετούς κλάδους, οι περισσότερες απεργιακές κινητοποιήσεις έχουν καθαρά συμβολικό χαρακτήρα. Αρκεί μια σπίθα για ν’ αλλάξει αυτό; Η ιστορία μέσα στα χρόνια κάνει στροφές και πισωγυρίσματα.
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα έχει σίγουρα δύσκολη δουλειά γιατί εδώ και χρόνια η ελληνική κοινωνία βιώνει μια συνεχιζόμενη οικονομική και όχι μόνο δυσκολία.
Από το Καστελόριζο και τις δηλώσεις του τότε Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, μέχρι τα απανωτά μνημόνια και τη σημερινή πανδημική και κλιματική κρίση, οι περισσότερες συζητήσεις περιλαμβάνουν τις εξής λέξεις: δυσκολία, ανεργία, φτώχεια, καταστροφή.
Ο κοινωνικός ιστός είναι επί της ουσίας ξεχαρβαλωμένος. Έχω γράψει στο παρελθόν για την έλλειψη οράματος που υπάρχει στην κοινωνία και για την επιτακτική ανάγκη πριν αφήσουμε πίσω μας την πανδημία, να κοιταχτούμε καλά στον καθρέφτη για να μπορέσουμε να πάμε παρακάτω.
Θα έχει ενδιαφέρουσα δουλειά ο ιστορικός του μέλλοντος, όπως έχουν πάντα οι ιστορικοί που καταγράφουν τα γεγονότα.
Λάμπρος Αναγνωστόπουλος
Πηγή : https://www.enallaktikos.gr/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου