στου τουρισμού την εποχή Ι

Μέχρι πριν λίγες δεκαετίες τα ταξίδια ήταν δύσκολα γιατί δεν υπήρχαν δρόμοι, μέσα μεταφοράς, οργανωμένος τουρισμός, ξενοδοχεία αλλά και τουρίστες και οι άνθρωποι κάθε τόπου ήταν δεμένοι με τη γη, ή τη θάλασσα τους. Τουρίστες δεν υπήρχαν γιατί δεν υπήρχε τουριστικό προϊόν. Στην εποχή μας, βιογραφούμε τον εαυτό μας μέσω της οικειοποίησης αγαθών (σκουπίδια της κατανάλωσης) και τόπων. 

Όλοι σχεδόν «εν δυνάμει» τουρίστες θεωρούμε αυτονόητη την αρπαγή συμπυκνωμένων εικόνων, είτε φωτογραφίζοντας, είτε αγοράζοντας σουβενίρ, είτε τρώγοντας τοπικές ποικιλίες, κτλ. Ο παρατηρητής-τουρίστας, βιαστικός πάντα, αγωνίζεται να διαχειριστεί αυτό που του συμβαίνει - είναι σε ένα καινούργιο τόπο και δεν έχει ή καλύτερα δεν θέλει να έχει καμιά συναισθηματική σχέση με τίποτα από όσα βλέπει.

 Θέλει να επιστρέψει χωρίς απώλειες. Έτσι φωτογραφίζοντας ένα κάστρο ή τρώγοντας μια σπαραγγόπιτα θεωρεί ότι γίνεται κάτοχος του παρόντος του, ότι είναι συμμέτοχος σ’ αυτό που του συμβαίνει. Αποχωρεί ευχαριστημένος κλείνοντας πονηρά το μάτι, για άλλη μια φορά ξεγέλασε τον εαυτό του, έχει αποδείξεις ότι έζησε την εμπειρία. 

 Φυσικά αυταπατάται και στο βάθος το γνωρίζει, αλλά μπροστά στο καθημερινό μαρτύριο της ύπαρξης του, ταξιδεύει για να ξεχάσει. Ταξιδεύει για να ξεχάσει ότι ζει ελεύθερος αλλά ανίκανος να διαχειριστεί την ελευθερία του

fotamag.blogspot.gr