ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΡΗΜΙΤΗΣ

Μια εκπομπή λόγου, σκέψης και άποψης, η οποία πρωταρχικό σκοπό έχει να συμβάλει στην κατανόηση των πολύπλοκων σύγχρονων προβλημάτων μέσω της εμβάθυνσης στην ιστορική, κοινωνική, οικονομική, και πνευματική βάση τους.

Ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος μιλά στον Γιώργο Μαλούχο για την πνευματική ουσία του ελληνικού προβλήματος . Μια δίωρη ζήτηση εφ’ όλης της ύλης για τα ζητήματα που βρίσκονται στον πυρήνα του πολιτικού και κοινωνικού προβληματισμού από τη μεταπολίτευση έως σήμερα. Πώς εντάσσεται σήμερα η χώρα μας στο Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι; Πού πρέπει να στρέψει το βλέμμα της η πολιτική ηγεσία; Ένας διάλογος που θέτει τα θεμέλια για περαιτέρω σκέψη και έρευνα.
"κατεβάστε το ηχητικό αρχείο" από το antifono.gr, 



Η ΦΙΛΟΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΡΑΜΦΟΥ
Γράφει ο Γιάννης Πατρώζος
 Ο Έγελος (Hegel) διαβάζει τον πνευματικό Νόμο!
Στελιος Ράμφος: Ζητείται Ελλάς from Αντίφωνο (antifono.gr) on Vimeo.


Δικαιωματικά κατά κάποιο τρόπο. Καθότι συνάδελφοι. Έγραψε και ο ίδιος ο Χέγκελ την Φαινομενολογία του πνεύματος και ολοκλήρωσε κατά κάποιο τρόπο τον Μάρκο τον Ερημίτη! Ο κ. Ράμφος, σαν Ιστορικός των Ιδεών, ανέλαβε με μεγάλη επιτυχία αυτόν τον μόχθο και φώτισε άπλετα το σύγχρονο και το παλαιό! Δεν χρειάστηκε να κάνει και πολλές περικοπές στο αρχαίο κείμενο.



 Αφήρεσε τον Χριστό, το Άγιο Πνεύμα, τις εντολές του Χριστού, την πτώση, απαξίωσε τα θαύματα, υποτίμησε την ελπίδα, χρησιμοποίησε σαν κλίνη του Προκρούστη αυτή τη φορά, την Στωϊκή φιλοσοφία του Χρύσιππου, αναβάθμισε την αίρεση της εποχής του “Μάρκου” σε κινητήριο παράγοντα της ιστορικής εξελίξεως (και έχει δίκιο σ’ αυτό το σημείο, γιατί και η δική του αίρεση έχει τις ίδιες προθέσεις, να προκαλέσει ιστορική εξέλιξη). Συνεχίζει δε όπως και στα προηγούμενα να βλέπει την πνευματική μας παράδοση με τα μάτια του Καρτέσιου και σαν θαύμα σχεδόν, να καταδικάζει την Ασκητική για αυτό που έκανε ο Καρτέσιος στην Φιλοσοφία, ο οποίος χώρισε την ψυχή από το σώμα, υμνώντας τον ταυτόχρονα (τον Καρτέσιο), επειδή μ’ αυτόν τον τρόπο ανακάλυψε το ΕΓΩ.


Τον ποντίφηκα, την γέφυρα ανάμεσα στην ψυχή και στο σώμα, το πνεύμα και την ύλη, το Άτομο, το άτμητο. Φαίνεται πως η σχέση του με τον Καρτέσιο είναι φροϋδική. Από τον φούρνο στην κατάψυξη! Χρησιμοποίησε για τις αναλύσεις του τα κεφάλαια 184, 185 και 186 (Περί Πνευματικού νόμου). Και από τα «226 κεφάλαια», το 32, το 146, το 223! Είναι ένα μάθημα κλειδί για τις προθέσεις και τις πεποιθήσεις του κ. Ράμφου, τους σκοπούς του, αλλά επίσης και για την “ορθόδοξη” γύμνια του. Όσο προχωρά τα μαθήματα τόσο πιο διαφανής γίνεται η μάσκα την αληθοφάνειας που φορά εδώ και χρόνια. Στο έργο του Αγίου Μάρκου έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο οι αιρετικοί Μεσσαλιανοί, τους οποίους πολεμά με τα κείμενά του!


Η αίρεση αυτή προσπάθησε να ρίξει την βαριά σκιά της στην προσευχή, τους ονόμαζαν και ευχίτες, και ιδιαιτέρως στην άμεση εμπειρία του Θεού! Ο κ. Ράμφος δεν απέδωσε σωστά τους ισχυρισμούς τους, διότι πράγμα παράδοξο είναι πολύ συγγενική η δοξασία τους με τα του Ράμφου. Ισχυρίζοντο ότι βλέπουν τον θεό με τα σωματικά τους μάτια, είχαν την αίσθηση του θεού και τόνιζαν τον ρόλο της θελήσεως, η οποία υποχρεώνει ακόμη και τον θεό να τους υπακούει! «Έπιαναν τον Θεό από το σακάκι» λέει χαρακτηριστικά. Δυο πράγματα δεν ζητά στην παράδοσή μας ο Ράμφος; Προδρομικά ίχνη της εσωτερικότητος και αποδοχή του σώματος;


Για να μας ταιριάξει με την σύγχρονη εποχή; Την εσωτερικότητα την επινοεί παραβιάζοντας τα κείμενα και την αποδοχή του σώματος την βρίσκει στους αιρετικούς. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να κάνει διάκριση! Πιστεύει πως η παράδοσή μας πολεμώντας την σάρκα, αρνείτο το σώμα! Σαν να μην γνωρίζει πως υπάρχει γλώσσα χωρίς σημαινόμενα που τυποποιεί τον Νου και τον καταστρέφει, η γλώσσα με την οποία γράφεται η σημερινή παραγωγή των Best Sellers. Το αντίστοιχο της σάρκας ακριβώς. Ένα είδος σώματος χωρίς ψυχή! Το σώμα το οποίο αναδεικνύεται μέσα από την Άσκηση και την πίστη είναι ακριβώς μια ενότης ψυχής και σώματος! Τι πίστευαν ακριβώς οι Μεσσαλιανοί; Πίστευαν σε μια έμφυτη συγκατοίκηση Χάριτος και αμαρτίας.


 Ότι δηλαδή η αμαρτία δεν είναι προϊόν κακής επιλογής ή προαιρέσεως, αλλά προέρχεται από μία εγγενή εγγραφή του καλού και του κακού στην ψυχή (παρόμοια με τον Αυγουστίνο). Αμφισβητούσαν λοιπόν το Βάπτισμα και τα Μυστήρια (διότι μας αγιάζουν και μας καθαρίζουν σιγά-σιγά από τις αμαρτίες). Το σχόλιο όμως του κ. Ράμφου είναι χαρακτηριστικής άγνοιας! Με την επιμονή τους στην άμεση εμπειρία του Θεού, οι μορφές έμμεσης επαφής με τον Θεό, όπως τα Μυστήρια, βρέθηκαν σε δύσκολη θέση! Την Ορθοδοξία φαίνεται πως την έμαθε από τον κληρικαλισμό! Διότι τα Μυστήρια είναι άμεση άφεσις αμαρτιών, δεν είναι συμβολικές τελετές! Είναι Χάρις την οποία είμαστε υποχρεωμένοι να κρατήσουμε δια της Ασκήσεως και να κάνουμε δική μας δια της προσευχής.


 Έθεταν δε οι Μεσσαλιανοί σε πρώτο βαθμό την θέληση! Δεν έχει ακούσει ποτέ του τον Κύριο να λέει πως οι βιαστές θα κερδίσουν την Βασιλεία των Ουρανών; Ας ακούσουμε για λίγο τι μας λέει επί του θέματος ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης στον “βίο του Μωϋσέως” για να πάρουμε μια ανάσα από τις αναθυμιάσεις του ψεύδους: «Καθετί που δεν προέρχεται από την θέλησή μας, δεν μπορεί κανείς να το ονομάσει ούτε αρετή ούτε κακία. Ώριμος τόκος θεωρείται εκείνος που κυοφορείται από το θείο φόβο και δια των της ψυχής ωδίνων γεννά την ιδίαν Σωτηρίαν. Εαυτών γαρ τρόπον τινα πατέρες γενόμεθα, όταν δια της αγαθής προαιρέσεως εαυτούς πλάσσωμεν τε και γεννήσωμεν και εις το φως προαγάγωμεν».


 Και συνεχίζει ο Άγιος: «Αυτός λοιπόν που γεννάται με την πνευματική αναγέννηση, γνωρίζομεν από ποιον γεννάται και τι είδους “ζώον γίνεται”. Γιατί “μόνον τούτο το είδος της γεννήσεως” έχει στην εξουσία του ο άνθρωπος, αφού μπορεί να γίνει ό,τι θελήσει. Αφού ανδρικώς γαρ τη φύσει εκβιασάμενος, σπεύσει το χείρον καθυποτάξαι τω κρείττονι και τη σάρκα δουλώσαι τω πνεύματι». «Άγονος γαρ ως αληθώς η έξωθεν παίδευσις, αεί ωδίνουσα και μηδέποτε ζωογονούσα τω τόκω». «Διδάσκει π.χ. και η κοσμική σοφία ότι είναι αθάνατη η ψυχή. Αυτό είναι μια γέννα σύμφωνη με την ορθή πίστη.


 Αλλά η μετενσάρκωση ή μετεμψύχωση είναι μια σαρκική και ειδωλολατρική ακροβυστία. Δέχεται ότι υπάρχει θεός, αλλά τον φαντάζεται υλικόν. Παραδέχεται τον Θεό Δημιουργό, όμως χρειάζεται το υλικό για να δημιουργήσει. Συμφωνεί ότι είναι και αγαθός και δυνατός, αλλά σε πολλά υποκύπτει στην ανάγκη της ειμαρμένης! Τα καλά των δογμάτων παρά τη έξω φιλοσοφία, ταις ατόποις προσθήκαις καταμολύνεται». Αυτές οι αβάσιμες προσθήκες κυριαρχούν σήμερα δυστυχώς και στους οικουμενιστές και στους αντι-οικουμενιστές! Οι προσθήκες που υπάρχουν στην διδασκαλία περί προσώπου, περί Θείας Ευχαριστίας, περί επισκόπου, περί συνόδων, περί καθολικότητος, όπως και περί ανθρώπου από το ένα μέρος, και από το άλλο η υπέρτατη ύβρις του κληρικαλισμού, πως χωρίς την μεσολάβηση του Ιερατείου δεν προσφέρεται η Χάρις.



Αυτό σημαίνει ακριβώς δυό γαϊδάροι μάλωναν σε ξένο αχυρώνα! Ας επιστρέψουμε στον φωστήρα μας όμως! Ο Μάρκος ο Ερημίτης λοιπόν αφιέρωσε την πνευματική του ζωή στην μάχη εναντίον αυτής της επικίνδυνης αιρέσεως! Η οποία σημειωτέον ήταν η συνέχεια των Μοντανιστών, οι οποίοι συνέχισαν ως Βογόμηλοι, Καθαροί, εναντίον των οποίων οργανώθηκε ολόκληρη Σταυροφορία, και η οποία αίρεσις υπάρχει μέχρι σήμερα σαν η εκκλησία των πεντηκοστιανών, με την οποία θα ενωθούμε από αγάπη! Ο Άγιος Μάρκος λοιπόν αποκορυφώνοντας την εναντίωσή του λέει πως εφόσον οι επιθυμίες τίθενται στην Κρίση του Θεού, έτσι και τα μέσα πρέπει να κρίνονται από τον Θεό και να συμφωνούν. Διαφορετικά τα μέσα αγιάζονται από τον άνθρωπο! Από εδώ λοιπόν οι ερευνητές των πανεπιστημίων της Δύσεως καταλαβαίνουν πως ο Άγιος Μάρκος έχει επηρεαστεί και κατά κάποιο τρόπο συνεχίζει τον Στωϊκό Χρύσιππο.


 Ακούμε πολύ συχνά από τους συγχρόνους διδακτορίσκους μας να λένε πως η «έρευνα όμως απέδειξε πως είναι ορθόδοξο και όχι αιρετικό ή το αντίθετο». Και γεννάται πάντοτε η απορία: Πώς είναι δυνατόν άνθρωποι άθεοι να γνωρίζουν τόσες διαφορές και τόσες λεπτές διακρίσεις; Και έρχεται η απάντηση! Αναγνωρίζουν κάτι ως ορθόδοξο για να προσθέσουν αμέσως μετά κάτι δικό τους και να το αφανίσουν. Όπως γίνεται στην περίπτωσή μας με τον Άγιο Μάρκο και τον Χρύσιππο! Ο οποίος έλεγε πως ο σκοπός είναι εκείνος που κάνει την πράξη αγαθή ή κακή. Βάλε τον σκοπό στην πράξη (ή την πρόθεση) και αυτή μεταμορφώνεται, παύει να είναι φυσική! (Όπως ακριβώς έδρασαν οι Σταυροφορίες, η αποικιοκρατία, ο εκχριστιανισμός της οικουμένης, όχι ο ευαγγελισμός. Όπως ακριβώς θα δράσει και σήμερα μετά την οικουμενιστική ένωση των Εκκλησιών ο επανευαγγελισμός της Οικουμένης).



 Αυτός ο κατά σκοπόν λοιπόν προσδιορισμός της αρετής ή της κακίας (όπου ο σκοπός αγιάζει τα μέσα) έχει ομοιότητα με τον λόγο του Αγίου Μάρκου! Αν είναι δυνατόν! Πώς είναι δυνατόν ένας έξυπνος άνθρωπος σαν τον Ράμφο να λέει τέτοιες ανοησίες; Επειδή έχει τον σκοπό του, και ο σκοπός του πιστεύει ότι τον σώζει από την βλακεία! Αποτέλεσμα του προσδιορισμού της αρετής ή της κακίας από τον σκοπό, λέει λοιπόν, είναι η δημιουργία ενός εργαλείου ηθικού ελέγχου. ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ!!! Αρχής του υποκειμένου! Διότι η πρόθεση χρειάζεται την συνείδηση! Και από εδώ και πέρα τον λόγο τον παίρνει ο Kant «Η εσωτερικότης αρχίζει να παίζει κυρίαρχο λόγο στην δικαίωση του ανθρώπου. Δεν ισχύει πλέον το παληό Νομικό σύστημα, της τυπικής συμμόρφωσης, δια των απαγορεύσεων του Νόμου. Το κέντρο του ανθρώπου μετακινείται προς τα μέσα! Όσο πλησιάζουμε την πρόθεση πλησιάζουμε τον εαυτό μας.


 Ο άνθρωπος αναλαμβάνει την ευθύνη του εαυτού του. Το βάρος της ευθύνης γίνεται ατομικότερο. Αυτή είναι και η κίνηση, η διαδρομή του πολιτισμού, εν γένει. Κτίζεται σιγά-σιγά η εσωτερική ζωή του ανθρώπου. Κτίζεται η εικόνα μιας εσωτερικής ζωής, κοντά στην πρόθεσή μας. Κοντά στο εσωτερικό κέντρο. Στην ανάγκη μας να πάρουμε την Μοίρα μας στα χέρια μας». Μετά από τόσο Kant, εμφανίζεται και λίγος Άγιος Μάρκος, για να σώσουμε και το όνομα των μαθημάτων. Φυσική βίβλος εστι η συνείδηση! Όποιος την διαβάζει στην πράξη λαμβάνει πείραν θείας αντιλήψεως. Η εξέταση τής συνειδήσεως είναι πνευματική άσκηση ανάλογη τής σωματικής, τού κανόνα ασκήσεως.


Όποιος δέν αντέχει την εξέταση τής συνειδήσεως, (όπως όλοι όσοι έχουν παραδοθεί στούς λογισμούς τους, όλοι όσοι προσπαθούν να προστατευθούν από τον έλεγχο τής συνειδήσεως, βαπτίζοντας τούς λογισμούς τους και τις άνομες πράξεις τους προσωπικά δεδομένα), ούτε την σωματική άσκηση αντέχει. Τό ποιόν τών πνευματικών μας αναγκών ελέγχεται με την συνείδηση. Γρήγορα όμως ο σοφιστής επανέρχεται εις εαυτόν: τα ίδια δίδασκε και ο Χρύσιππος. Συνείδηση είναι η εκ φύσεως προσαρμογή στον βαθύτερο εαυτό μας, με αναγνώριση τού ωφελίμου και τού βλαβερού (γιά τον βαθύτερο εαυτό μας).


Πώς κατορθώνει και γεφυρώνει τέτοιες αβυσσαλέες αντιφάσεις; Βαπτίζοντας τον εαυτό θεό και συμπεραίνοντας πώς όλοι τα ίδια λένε. Σ' αυτή την αλλαγή σημασίας στηρίζεται ο ανθρωπολογικός συγκρητισμός. Ακριβώς όπως και ο δάσκαλός του Ελιάντε έβλεπε όλα τα φώτα ίδια, όλους τούς θεούς, θεούς. Η συνείδηση λοιπόν είναι η επίγνωση μιάς βαθύτερης πραγματικότητος. Όπως δε την περιγράφει και ο Αββάς Δωρόθεος στα ασκητικά του, σαν άλλος Μάϊστερ Έκαρτ, είναι ο εσωτερικός λόγος πού έβαλε ο Θεός στόν άνθρωπο. Έσπειρε μέσα του κάτι θεϊκό, μιά σκέψη σαν σπινθήρα, που διακρίνει το καλό από το κακό, διότι για τον κοινό άνθρωπο το καλό και το κακό είναι ίδια. Με την συνείδηση επανερχόμαστε ακριβώς στο σημείο της πτώσεως, γινόμαστε σαν θεοί ακριβώς με την γνώση του καλού και τού κακού. Αυτή η θεότης ενδιαφέρει τον Ράμφο και κάθε ελεύθερο ή πληρωμένο στοχαστή της εποχής μας.



 Όχι ο αληθινός Θεός . Αυτή είναι η εκκοσμικευμένη αναπαλαίωση, που εξασφαλίζει η συνείδηση και η αυτοσυνειδησία με την βοήθεια τού υποκειμένου. Διότι με την αυτοσυνειδησία, με το τέλος, με την ολοκλήρωση του πνεύματος, ο άνθρωπος ξαναγίνεται ο παληός θεός του όφεως, όπως το επιβεβαίωσε και η Αγία Τριάδα. «Για δες, ο αξιοθρήνητος Αδάμ πού φεύγει σαν δαρμένο σκυλί από τον παράδεισο έγινε σαν κι εμάς». Ο άνθρωπος ο ίδιος γίνεται νομοθέτης τού καλού ή του κακού σήμερα με την κατάκτηση τής αυτοσυνειδησίας. Γίνεται ΠΡΟΣΩΠΟ. Η συνείδηση λοιπόν, συνεχίζει ο καλός μας αναλυτής, δεν είναι ακόμη αυτοσυνείδηση. Ο ασκητής δέν αναγνωρίζει τον εαυτό του. Δεν μπορεί να θεωρήσει τον εαυτό του. Δεν μπορεί να γυρίσει και να κυττάξει τον εαυτό του, όπως ο σημερινός άνθρωπος, ο οποίος θέλει να είναι αυτοσυνείδητος . Αναγνωρίζει μέν πώς η συνείδηση είναι ένθετος κριτής προθέσεων και σκέψεων, αλλά δεν μας ανήκει.



Την έχει βάλει ο θεός σαν ένα εσωτερικό φώς πού μας απαγορεύει να προδώσουμε τον κατ' εικόνα Θεού εαυτό μας. Έτσι εσωτερικεύονται εξωτερικοί κανόνες και η συνείδηση δέν μπορεί να γίνει αυτοσυνειδησία, που είναι το ζητούμενο για να μπούμε στην εξέλιξη. Ο Δωρόθεος λέει πως η συνείδηση είναι σαν ένα φώς πού διαπερνά παραπετάσματα, νέφη ψευδαισθήσεων πού έχουμε συσσωρεύσει πάνω σε πράγματα πού τα νομίζουμε ωφέλιμα, αλλά είναι απλώς ευχάριστα. Χαρακτηριστικό της συνειδήσεως είναι λοιπόν πώς βρίσκεται κάτω από ψευδοωφέλιμα πράγματα. Γι' αυτό και μιλούσαν για φυλακή της συνειδήσεως. Αυτό το μαρτύριο του ασκητού, πού δεν μπορούσε να ελευθερωθεί στην αυτοσυνειδησία, ερχόταν να μαλακώσει η Χάρις του Θεού, η οποία ταυτοχρόνως προσέφερε και την ωριμότητα τού ασκητού, την ενηλικίωσή του. Εάν υπήρχε η αυτοσυνειδησία δεν θα χρειαζόταν η Χάρις.



 Η Χάρις λοιπόν έρχεται να μαλακώσει ένα μεγάλο κενό, τής αυτοσυνειδησίας. Εάν δέν υπήρχε Θεός (όπως σήμερα), με εξωτερικές εντολές και κανόνες, δέν θα χρειαζόταν να κοροϊδέψουμε τον εαυτό μας, ότι κάνουμε το αληθινό, ενώ πράττουμε το ευχάριστο. Εάν ο νομοθέτης είναι ο εαυτός μας δεν θα υπάρχουν παραπετάσματα, άρα δεν θα χρειάζεται ούτε η χάρις για να ενηλικιωθούμε και να πάψουμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, όπως κάνουν τα μωρά τού πνεύματος. Θα φτάνει μόνο ο Διαφωτισμός για την ολοκλήρωση. Σ`αυτό το σημείο νομίζουμε πώς είμαστε υποχρεωμένοι να δούμε τις πηγές τού κ. Ράμφου με συντομία, και συγκεκριμένα τον αγαπητό Χέγκελ, με την βοήθεια του οποίου ο κ. Ράμφος ξεκλειδώνει το μυστήριο της Φιλοκαλίας. Στο επίπεδο της αυτοσυνειδήσεως, αφου έχουμε υπερβεί τις μορφές της αισθήσεως και της αντιλήψεως, έχουμε την εξίσωση του ΕΓΩ με τον εαυτό του.



 Η λανθασμένη έρευνα, του επιπέδου της συνειδήσεως έπεσε στο Μηδέν. Η αναζήτησή της έξω από τον εαυτό της αποτέλεσε μια μάταιη εντελώς προσπάθεια. Ο Ιερός της φόβος και η εξάρτηση της από ένα αντικείμενο τόσο πιεστικό και αφύσικο εξαφανίστηκαν. Τώρα πια το Εγώ είναι ίσο με το Εγώ. Πέρα απο το Εγώ δεν υπάρχει τίποτε που να μην είναι αυτό το ίδιο το Εγώ. Η πραγματικότης, υποθετική μέχρι τώρα και υποστασιοποιημένη σε μια απλησίαστη ανεξαρτησία, ταυτοχρόνως, δομική και κριτική, είναι πλέον ριζικά απαλλαγμένη νοήματος! Όλο της το είναι ήταν υποθετικό και γι’αυτό μη–είναι. Αυτό που υπάρχει, είναι η αυτοσυνειδησία σαν ολότης και καθολικότης: τίποτε δεν μπορεί να είναι έξω από αυτή, διότι απλώς θα ήταν ανύπαρκτο! [Όπως παλιά ο σχολαστικισμός πρόσφερε πολλές αποδείξεις περί της υπάρξεως του θεού, τώρα ο Ιδεαλισμός προσφέρει αποδείξεις περί της ανυπαρξίας του θεού].


 Η συνείδηση εξήλθε από την ανισότητά της η οποία εκφραζόταν από την διαφορετικότητα ανάμεσα στην βεβαιότητά της και στην αλήθεια της, και από την απελπισμένη της προσπάθεια να κατορθώσει να συμπέσουν οι δύο πλευρές μιας Ισότητος μη πραγματοποήσιμης και απαιτούσης πάντοτε περαιτέρω προσπάθειες! Η ανισότης της συνειδήσεως με τον εαυτό της έβρισκε την ρίζα της στην αντικειμενική υπόσταση η οποία ήταν, ταυτοχρόνως, συνέπεια: διότι το αληθινό, με το οποίο προσπαθεί να συμπέσει η βεβαιότητά της, ήταν προσωποποιημένο από το αντικείμενο ή από το αμετάβλητο εσωτερικό!



Από την στιγμή που εξηφανίσθη το αντικείμενο και κατέληξε να είναι συνείδηση η οποία είναι αντικείμενο στον εαυτό της, η συνείδηση ξαναβρίσκει τον εαυτό της και υπάρχει στην ταυτότητά της. Το μέτρο της αλήθειας της βρίσκεται σ’ αυτή την ίδια, και γι’ αυτό έλαβε και ένα τέλος η περιπλάνησή της στην αναζήτηση του Είναι σαν αλήθεια της. Αυτή η ταυτότης, επιπλέον γεννιέται απο την διάλυση του αντικειμένου και όχι απο ένα απλό ψυχολογικό κλείσιμο της συνειδήσεως στον εαυτό της, και επομένως απο την απόρριψη μιας επαφής με μία πραγματικότητα, η οποία πάντως συνεχίζει να υπάρχει και να ισχυρίζεται πώς είναι η αλήθεια. Το πραγματικό σαν την πλευρά της αντικειμενικότητος και της αλήθειας, έπεσε στη συνείδηση, διότι δέν υπήρξε ποτέ του έξω από αυτή, παρά μόνον σαν μιά στιγμή αλλοτριώσεως αυτής της ίδιας της συνειδήσεως.



 Αυτό το αποτέλεσμα, αχώριστο απο το αποτέλεσμά του, δηλ. από την πραγματοποίηση της συνειδήσεως, έγινε δυνατό λόγω της αυτοαρνήσεως του πράγματος και όχι λόγω της απορρίψεως ή της απωθήσεως του πράγματος. Είναι αυτό το πράγμα το οποίο καθώς επιβεβαιώνεται μηδενίζεται και όχι η συνείδηση η οποία επιβάλει την άρνησή της στο πράγμα, διότι διαφορετικά, το πράγμα το οποίο θα δεχόταν την άρνηση θα ξαναζωντάνευε εκμηδενίζοντας την συνείδηση. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Έτσι λοιπόν η αυτοσυνειδησία είναι μια μορφή του αυτοορισμού της συνειδήσεως. Η αυτοδημιουργία της συνειδήσεως και ο εκμηδενισμός του άλλου, ειδωμένα σαν μαρτυρία αυτής της ίδιας της αυτοδημιουργίας. Αυτή είναι η φοβερή και τρομερή οντολογία με την οποία μας μαστιγώνουν τόσα χρόνια Ζηζιούλας, Γιανναράς και Ράμφος. Ταυτότητες, Ταυτότητες, Ταυτότητες.


 Οι οποίες στην εκλαϊκευμένη τους εκδοχή είναι οικουμενισμός, αγάπη, συγκρητισμός. Λέγεται πως κάποια στιγμή ο Πλάτων είχε ορίσει τον άνθρωπο σαν ζώο δίποδο. Ένας κυνικός ένα πρωϊνό άφησε έξω από την πόρτα του ένα μαδημένο κοτόπουλο. Όταν τον ρώτησαν τί έκανε, απάντησε: Βρήκα τον άνθρωπο του Πλάτωνος. Έτσι λοιπόν μάθαμε τουλάχιστον πώς ο κ.Ράμφος, σαν αυτοσυνείδητος, είναι θεωμένος. Διότι αυτή τη δήλωση έκανε. Εάν υπάρχει αυτοσυνειδησία δεν χρειάζεται η χάρις. (Όπως λέει και η ψυχανάλυση εάν δεν υπάρχει καταπίεση από τον τρομερό πατέρα, δηλαδή εάν υπάρχει ελευθερία δεν χρειάζεται το κόμπλεξ).


 Πρόκειται για μιά νέα θέωση, χωρίς αγιότητα! Και μας προσκαλεί να τον μιμηθούμε, όπως ο ίδιος μιμήθηκε τους Γερμανούς πάτρωνές του με την σειρά, από τον Μάρξ, μέχρι τον Φίχτε, μέχρι τον Κασσίρερ, και ποιός ξέρει πόσους ακόμη... Ας δούμε για λίγο τις προκαταλήψεις με τις οποίες εργάζεται! "Η Ασκητική παράδοση εγκατέλειψε το σώμα χάριν της απάθειας"! Αναφέρεται σε μία παράδοση η οποία γεννήθηκε απο την ενσάρκωση του Αληθινού Θεού, η οποία δοξάζει την ενσάρκωση του Πνεύματος, διότι το σώμα επιτέλους εξαγιαζόμενο με το Βάπτισμα μπορεί να δεχθεί το πνεύμα όπως ακριβώς η Θεοτόκος δέχθηκε την υπόσταση την ίδια του Αγίου Πνεύματος. Μιά παράδοση η οποία θάβει τούς νεκρούς της στη γη, η οποία ψάλλει: «Φρικιώ και οδύρομαι όταν εννοήσω τον θάνατον» δηλ. τον χωρισμό της ψυχής από το σώμα.



 Νά τι λέει και ο καλός Ευάγριος εν προκειμένω: ΛΟΓΟΣ ΠΡΑΚΤΙΚΟΣ, κεφ. κθ΄. «Έλεγε δε ο Άγιος και πρακτικότατος ημών διδάσκαλος, ούτω δεί αεί παρασκευάζεσθαι τον μοναχόν, ως αύριον τεθνηξόμενον, και ούτω πάλιν τώ σώματι κεχρήσθαι, ως εν πολλοίς έτεσι συζησόμενον. Τό μέν γάρ φησί, τούς της ακηδίας λογισμούς περικόπτει, το δέ σώον διαφυλάττει το σώμα, και ίσην αυτού αεί συντηρεί την εγκράτειαν». Υποστηρίζει πώς οι Χριστιανοί επηρεάστηκαν από τούς Νεοπλατωνικούς της εποχής των. Και συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Οι Νεοπλατωνικοί με επικεφαλής τον Πλωτίνο μετάλλαξαν την Πλατωνική φιλοσοφία σε θρησκεία και γιαυτό χρησιμοποίησαν μέχρι αυτοκαταστροφής την θεουργία. Άς δούμε και την μεγάλη επιστήμη των λογισμών η οποία είναι μιά καθαρά Χριστιανική επιστήμη.


 Άς δούμε ξανά τον καλό Ευάγριο. Υπάρχει ένα μοναδικό στο είδος του ασκητικό ντοκουμέντο του Ευάγριου,το οποίο φέρει τον τίτλο: Λόγος Ευαγρίου περί των οκτώ λογισμών. Τί κάνει σ' αυτό του το έργο; Βρίσκει τις βιβλικές πηγές όλων των λογισμών και όλων των τρόπων αντιμετωπίσεώς των, τούς οποίους και έθεσαν σε εφαρμογή οι ασκητές. Οι λογισμοί ονομάζονται δαίμονες, κάτι που αφήρεσε από την ερμηνεία του ο Ράμφος διότι δέν πιστεύει στην ύπαρξή τους.



 Καταλήγει την εισαγωγή του ο Ευάγριος: «Γέγραφα δε και συντέθεικα πρός ένα έκαστον τών λογισμών αντίρρησιν από τών Αγίων Γραφών καταργητικήν αυτού». Ένα παράδειγμα : γενεσ.1. : "προς διαλογισμούς χωρίς κόπου της νηστείας την λογικήν γήν εργάζεσθαι ζητούντας +Ισσαχάρ ανήρ πολεμιστής αναπαυόμενος ανά μέσον των τρίβων, καί ιδών τό κατάλυμα αυτού ότι καλόν καί τήν γήν αυτού ότι πιών υπέθηκεν τον ώμον αυτού εις δουλείαν και εγένετο εις φόρον (γεν.49,14)". Υποστηρίζει πώς η απάθεια είναι απαραίτητη στην προσευχή και στην θέωση. Άς διαβάσουμε λίγες παραγράφους από την ερμηνεία στο άσμα ασμάτων του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης για να καταλάβουμε την παραποίηση.


Από τον έκτο λόγο: «Καί πάλιν εν μείζονι καταστάσει η νύμφη γίνεται φωνής δευτέρας προς αυτήν ελθούσης, δι ής παρορμάται καταλιπείν την εκ τού τοίχου σκιάν (τού νόμου) και εν υπαίθρω γενέσθαι και τή σκέπη τής πέτρας (πίστεως) εναναπαύσασθαι». Ξεχάσαμε την πίστη λοιπόν. Φυσικά αφου δεν την διαθέτουμε! "Τότε καταλιπούσα πάν το ευρισκόμενον ούτως εγνώρισε το ζητούμενον, το εν μόνω τω μη καταλαμβάνεσθαι τι εστιν, οτι εστι γινωσκόμενον. (Το οποίο μόνο στο ότι δεν καταλαμβάνεται τι είναι γνωρίζεται ότι είναι). Ού (του οποίου) παν γνώρισμα καταληπτικόν, εμπόδιον τοις αναζητούσι πρός την εύρεσιν γίνεται"! Τι σάτυρα παίζεται στα μαθήματα του κ. Ράμφου, είναι απερίγραπτο! Αυτή η απάθεια, που με τόση λύσσα θέλει να αναδείξει ο μέγας σοφός στα κείμενα τα ορθόδοξα, σημαίνει το άκτιστο του θεού, το άγνωστο, το άναρχο, το άρρητο, το οποίο όμως μπορεί τρόπον τινα να γίνει γνωστο, σαν δώρο, σαν αρραβώνας, στήν αγαπημένη νύμφη! Ας φτιάξουμε όμως ακόμη καλύτερη την ημέρα μας!


Η ορθόδοξη απάθεια, πάντοτε από τον Άγιο Νύσσης: «...η οποία (νύμφη) τότε δέχεται τη θεία Του Ενοίκηση, όταν επανέλθη στην κατάσταση εκείνη στην οποία ήταν κατ’αρχάς όταν πλάστηκε σύμφωνα με την αιτία που συνελήφθη! Νοώντας ως Μητέρα μας, την πρώτη αιτία της συστάσεως μας». Αυτά παθαίνουν όσοι αγνοούν την ΠΤΩΣΗ! Λέει λοιπόν ο μέγας ερμηνευτής ολοκληρώνοντας την έκθεση των ιδεών του: «οι ασκητές έβλεπαν το πνευματικό σε αντιδιαστολή με όλα τα άλλα. Το υλικό, το φυσικό, το πραγματικό.



 Το πνεύμα βασιζόταν σε ένα διαζύγιο. Σήμερα δεν χωρίζουμε το πνεύμα απο την ύλη. Η εποχή μας έχει ταιριάξει το πνεύμα με την ύλη». ( Πρότυπο νέας θεώσεως το Body-Building, πρότυπο νέου θεουμένου ο Σβαρτσενέγκερ) "Οι θρησκευτικές κρίσεις της εποχής μας οφείλονται στο γεγονός πώς επιμένουν να διατηρούν τις μορφές διαζυγίου στην εποχή μας"! Πάρτε διαζύγιο ο ένας απ’τον άλλον ελεύθερα αλλά προς Θεού μή χωρίζετε την ύλη απο το πνεύμα, είναι εντελώς ίδια. Τό έχει ανακαλύψει σήμερα πλέον η επιστήμη.


 Φροντίστε τον εαυτό σας. Ιδού νέα ποιώ πάντα. Διαλέξτε. Όργανα φρέσκα, γυμναστήρια, κρέμες, ενέσεις, μάσκες, πάρτε κόσμε. Θέλω σειρά, Θέλω σειρά. Καί ένα κλειδί παγκοσμιοποίησης στους Ινδουιστάς και Βουδιστάς της εποχής μας, ιδίως δέ στους έμπειρους διαλογισμού ακροατές του κ.Ράμφου. Για να ενωθεί επιτέλους η Δύση με την Ανατολή, τροποποιήστε ελαφρώς την μαγική λέξη ΟΜ του διαλογισμού, σε ΕΓόμ.μ.μ.μ...! (Εγώ είμαι). Για ακόμη μεγαλύτερη self confidence, υπερβατική, υπερουράνια

 Ευτυχείτε Γιάννης Πατρώζος