Πες πες, όλο και κάποιος μπορεί και ν’ ακούει!
Πριν την ακούσει οριστικά, δηλαδή…
“πιάσε λίγο να διπλώσουμε τα σεντόνια”
“μου περνάς μια στιγμή την βελόνα”?
“έχει το νου σου λιγάκι στο φαί, πετάγομαι για ψωμί
“για έλα μωρέ να δεις, που σκάλωσε πάλι το ρημάδι το φερμουάρ?”
“έλα να κρατήσεις λίγο την σκάλα να κρεμάσω την κουρτίνα”
… “το απόγευμα να πιάσουμε μαζί να πάμε τις γλάστρες μέσα, έπιασε αέρας ………
Είτε απευθυνόταν στον πατέρα μου, σε μένα, σε κάποιο από τα αδέρφια μου, δεν υπήρχε μέρα που κάτι να μην χρειαστεί.
Σε κάτι να μας χρειαστεί,
όχι να μας διατάξει.
Διαβάζω διαρκώς τον τελευταίο καιρό καλέσματα κάθε μορφής περί
κοινωνικής αλληλεγγύης, κελεύσματα περί των αυτονόητων δηλαδή που δεν θα
έπρεπε καμια κρίση να μας τα υπαγορεύσει και σκέφτομαι καμιά φορά πως
και κάπως έτσι, από τα πιο μικρά και με τον πιο ύπουλο τρόπο, χάθηκε το
παιχνίδι με τις συλλογικότητες, με όλες τις σπουδαίες συμμετοχικές
διαδικασίες μας.
Από τότε που οφείλουμε όλα να τα μπορούμε μόνοι μας και να περηφανευόμαστε γι΄αυτό.
Και ξέρεις από το να διπλώνεις τινάζοντας το ασιδέρωτο σεντόνι στο κρεββάτι μέχρι να ισιώσουν οι άκρες για να μην υποχρεωθείς ή και γιατί κι ο άλλος κουρασμένος είναι, από το να φοράς κουμπωμένο το σουτιέν, από το να μη ζητάς από τα παιδιά το παραμικρό γιατί εκείνα ή “δεν ξέρουν” ή έχουν “τα διαβάσματά τους”, από το “έτοιμο είναι, ας φάει ο καθένας μόνος όποτε πεινάσει”, από το να συμπεριφέρεται σαν μόνος μέχρι οριστικά και αμετάκλητα ολομόναχος ο καθένας να ζει μέσα στο ίδιο σπίτι, δεν θέλει και πολύ.
Μια δυο ακόμη αυταπάτες δρόμος είναι. Μικρές. Πολύ μικρότερες από εκείνες της παντοδυναμίας του καθενός.
Πηγή : παραμιλητά,κείμενα |
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου