Φιλοσοφία και αντίσταση

«Ο πυρήνας της φιλοσοφίας είναι το πρόβλημα του Θεού. Από τη λύση που δίνει το πνεύμα στο κεντρικό του πρόβλημα, εξαρτάται η όλη στάση του απέναντι στον κόσμο και τις αξίες. Γι’ αυτό, μια φιλοσοφία που δεν απάντησε ακόμα στην ερώτηση περί Θεού, παραμένει εισαγωγή στη Φιλοσοφία, προπαρασκευή της σκέψης προς σκέψη. […]

Η τάση και όχι το επίτευγμα, η προέλαση και όχι η κατοχή, συνιστούν, όχι μόνο την ιδιοτυπία του θεμελιώδους προβλήματος του πνεύματος, αλλά και την ίδια τη φύση του φιλοσοφείν. Φιλοσοφία δεν είναι μια συσσώρευση γνώσης αλλά μια πρόοδος αγώνα. Η ουσία της δεν έγκειται στην κτήση αλλά στην πρόσκτηση. Η φιλοσοφική σκέψη δεν αρχίζει ούτε τελειώνει με την άρση, αλλά με τη συνείδηση της άγνοιας. Αρχή της Φιλοσοφίας δεν είναι η γνώση, αλλά η αμφιβολία για τη γνώση. Φιλοσοφία είναι η υπέρβαση της εκάστοτε άγνοιας προς μια βαθύτερη άγνοια.

 

Η Φιλοσοφία αρχίζει όταν το σύνηθες καταστεί έκτακτο. Φιλοσοφείν σημαίνει erectoris ingenii, έρευνα του έκτακτου, αναζήτηση του Είναι από τον λόγο. Φιλοσοφείν είναι η ασυνήθης ερώτηση περί του Α-συνήθους, η μετουσίωση του αυτονόητου σε αυτονόηση. Με τη Φιλοσοφία, η σκέψη δεν εγκαταλείπει την τάση της προς το απόλυτο −η σκέψη ζει μόνον ως έκφραση ή αξίωση του απολύτου: ως απόλυτη πίστη ή ως απόλυτη απαίτηση. Απλώς, αντιλαμβάνεται βαθύτερα τη σημασία του απόλυτου και δεν θεωρεί πια τον εαυτό της ως εκπρόσωπό του, αλλά ως αυστηρή και υπεύθυνη αναζήτησή του.

 

Ως τάση του ασυνήθους προς το Ασύνηθες, η Φιλοσοφία είναι το “μεταξύ” ψευδούς και αληθινού Απολύτου. Το “ψευδές Απόλυτο” είναι η βεβαιότητα της γνώσης για την εγκυρότητα του περιεχομένου της, η πίστη της γνώσης στην αναμφίβολη αλήθεια της, η αυτοθέωση της γνώσης. Το “αληθινό Απόλυτο” είναι η απαίτηση της γνώσης που γνωρίζει τα όριά της. […]

 

Η ίδια η σκέψη άλλωστε πραγματοποιείται δια του καθορισμού των ορίων. Σκέψη είναι η δυνατότητα καθορισμού. […] Όποιος δεν μπορεί να χαράξει κανένα όριο, γνωρίζει δήθεν το παν και επομένως δεν φιλοσοφεί. Όποιος δεν μπορεί να οριστεί, δεν γνωρίζει τι γνωρίζει, δεν αίρει την άγνοια και επομένως δεν μπορεί ούτε να υπερβαθεί, άρα ούτε να συλλάβει το νόημα της υπέρβασης, δηλαδή να φιλοσοφήσει, διότι δεν έμαθε ακόμα να αμφιβάλλει. […]

 

Φιλοσοφία είναι η διαλεκτική της αμφιβολίας, η υπέρβαση από τον κόσμο προς τον λόγο του κόσμου. […]»

 

Σπύρος Κυριαζόπουλος, Προλεγόμενα στην ερώτηση περί Θεού (1957)

Πηγή : http://dangerfew.blogspot.gr/