Τα δώματα είναι "μπιλιασμένα".

Σεπτέμβρης 1920! Κάτω Χώρα φωτο Βαγγέλης Λάσκαρης 
Παλαιά, ως το 1950 - 1960 περίπου,στην Σέριφο αλλά και γενικά στις Κυκλάδες   τα σπίτια τα σκέπαζαν με ταράτσες – πλάκες. Ταράτσες χωμάτινες, οι οποίες γινόταν με ειδικό τρόπο και χώμα, το οποίο είχε ιδιότητες στεγανοποίησης.

Αυτό το ειδικό χώμα το φέρνανε από τη Μήλο και ονομαζότανε «πατιλιά», αλλά υπήρχε και κατά τόπους, αλλά μερικές φορές δεν έφτανε Οι βάσεις για να στηριχθεί η χωματοταράτσα, γινόταν με τον παρακάτω τρόπο. Αφού είχαν ανυψώσει τους πλάγιους πέτρινους τοίχους, ως το επιθυμητό ύψος, (2 – 3μ και πάχος περί τα 60 εκ.), έφεραν δοκάρια, (τράβες), από τη μία άκρη του τοίχου, ως την απέναντι και ανά 1 – 2μ περίπου, (μπορεί και πιο πυκνά, αλλά ίσως έφεραν και δεύτερη σειρά δοκαριών, κάθετα στα πρώτα, όπως φαίνεται στη φωτογραφία, 

(η οροφή εσωτερικά του χώρου), 

δηλαδή το ταβάνι, αλλά τοποθετούσαν και κάθετα δοκάρια στηριζόμενα στο έδαφος και υποβαστάζοντας τα δοκάρια της οροφής). 

Στη συνέχεια από πάνω και κάθετα προς τα προηγούμενα, στρώνανε τα καδρόνια, ανά  0,5 – 1μ περίπου και ακολουθούσε το «πέτσωμα», με μαδέρια.

Πάνω από τα μαδέρια, τοποθετούσαν καλάμια και άχυρο ή φύκια και σε πάχος περίπου 5εκ. Ακολουθούσε το ειδικό χώμα που αναφέραμε, σε πάχος περί τα 15 εκ., (αν και στις φωτογραφίες φαίνεται πολύ πιο παχύ στρώμα χώματος, αλλά ίσως να οφείλεται στη συντήρηση των τόσων ετών, που παρήλθαν και γινόταν με τον τρόπο που αναφέρουμε παρακάτω και έτσι απέκτησαν το πάχος, το οποίο φαίνεται να έχουν σήμερα).

 Το χώμα έμπαινε σκέτο και καθαρό από ξένα σώματα.Η συντήρηση γινόταν κάθε χρόνο, αφού είχαν σκουπίσει – καθαρίσει επιμελώς την επιφάνειά της, (σάρωναν τον χώρο με τις σκούπες, τις ονομαζόμενες σαρωνιές, τις οποίες κατασκεύαζαν από ειδικά άγρια χόρτα),φρύγανα  τοποθετούσαν χώμα, «πατιλιά», κάνοντας μικρούς λοφίσκους ανά διαστήματα και αυτό με τις βροχές έλειωνε και έρεε στους αρμούς, (τις σχισμές – τις χαραμάδες), όπου κάλυπτε – έφραζε τις σχισμές, της ταράτσας.

• Πολλές φορές, παρ’ όλη την συντήρηση, όταν έβρεχε, έρεε νερό μέσα στο οίκημακαι για λύση, τοποθετούσαν ύφασμα – σεντόνι ή κάτι παρόμοιο, πιασμένο από τις τέσσερις γωνίες του δωματίου. Τοποθετούσαν δε και ένα βάρος από πάνω, περίπου στο κέντρο του, όπου συγκεντρωνόταν το νερό. Από κάτω τοποθετούσαν μία λεκάνη και μάζευαν το νερό που έρεε.
• Συνήθως αυτές οι κατασκευές και οι συντηρήσεις, ετελούντο σε περιόδους ανομβρίας.
• Το χώμα δεν το βρέχανε, αλλά στεκόταν και δεν το παρέσυραν τυχόν δυνατοί άνεμοι, επειδή ήταν «βαρύ», ως χώμα.
• Η «πατιλιά», είχε πρασινωπό χρώμα.
• Υπήρχε και κάποιος πέτρινος κύλινδρος, τον οποίο κυλούσαν το χειμώνα, για να γίνεται συμπαγές το χώμα και να μη το διαπερνά η βροχή.
• Σε πολλά μέρη, έδιναν μία ειδική κλίση στην ταράτσα, ώστε να συγκεντρώνει τα νερά σε ένα ακριανό σημείο και από εκεί με «κάναλο», τα οδηγούσαν σε στέρνα,εκμεταλλευόμενοι με αυτό τον τρόπο το βρόχινο νερό.

Πηγή :