Ήρωες

Δεν ξέρω πως προέκυψε. Στην αρχή η Μάρω είδε αυτή την παράταξη σαλιγκαριών. Κοίτα! Έμεινα να τα κοιτάω. 

Ακολουθούν ποιος ξέρει τι; Ποια σκέψη, ποια ιδέα, ποια τρέλα, ποια παρόρμηση, ποια εντολή; Που νομίζουν πως πάνε; 

Μια φάλαγγα κατ’ άνδρα. 

Η χρονική συγκυρία της επίθεσης στη Συρία, μου έφερε στο νου κάτι σαν στρατιωτική περίπολο. Συζήτηση περί πολέμου και εμβατηρίων. 

Μια ζουμάτη κουβέντα πατέρα κόρης που σίγουρα δεν εξαντλείται στη διαδρομή της επιστροφής μας στο σπίτι. – Σου έχω πει, ποιος είναι ο διαχρονικά πιο αγαπημένος μου Έλληνας συνθέτης; 

Ο Μάνος Λοΐζος. Αγαπησιάρης και αντιπολεμικός. 

Της τραγούδησα(!) ένα από τα πρώτα του. 

«Το τραγούδι του δρόμου»: 

«…Φύγε απ’ το δρόμο περιστέρι, 

γιατί θα βγω κι εγώ κυνήγι 

κι αν αστοχήσει μου το χέρι, 

θα ‘ν’ η ζωή σου τόσο λίγη…» 

 Συνήθως με διορθώνει όταν τραγουδάω. Αυτή τη φορά δεν ήθελε ή δεν τόλμησε… Τα σαλιγκάρια σε παράταξη οδηγούνται αυτοκαταστροφικά στο πουθενά. Να ξέρανε που πάνε. Ακολουθούν το ένα το άλλο. Ένα τόσο δα λιανό κλαράκι όμως, δεν θα τα αντέξει. Κάποια στιγμή θα έρθουν όλα κάτω. 

 Κάποια στιγμή χιλιάδες μικρά και μεγάλα παιδιά θα χρειαστεί να πολεμήσουν κι ανάθεμα αν θα ξέρουν το γιατί. Το ξημέρωμα είχαμε πόλεμο, εδώ δίπλα. Την άλλη μέρα ξυπνήσαμε δίχως. Χειρουργική την είπαν την επέμβαση κι ούτ’ ένας νεκρός. Μα ούτε ένας; Τί πόλεμος κι αυτός! 

Να ‘χεις εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς. Ήρωες! Να ‘χεις εκατομμύρια ξεριζωμένους και ‘κείνη την ημέρα, την πιο μεγάλη μέρα του πολέμου όπου Άγγλοι, Γάλλοι, Αμερικάνοι ξεσκάρταραν δεκάδες πυραύλους μέσα στην κατεστραμένη Συρία… ούτε ένας. 

Έτσι είπαν: Ούτε ένας! Το πιο πιθανό: Να μην έχει μείνει κανείς για να πεθάνει… δεν το είπε κανείς! 

 «Του ‘παν θα βάλεις το χακί 

θα μπεις στην πρώτη τη γραμμή 

θα μπεις στην πρώτη τη γραμμή 

και ήρωας θα γίνεις…»

 Πηγή : https://karvouna.wordpress.com