Ρεαλισμός ή ο ύπνος του δικαίου;

 

 Γράφει ο Dimitris Milossis

Στις στιγμές της μέγιστης δυσκολίας που περνάει ένα άτομο, μια οικογένια ή μια ολόκληρη χώρα υπάρχουν δύο βασικές επιλογές: Να σκεφτεί τι ρεαλιστικές προοπτικές του παρουσιάζονται (ακόμα και αν αυτές δεν τον ικανοποιούν) ή να ονειρευτεί μία ειδηλιακή κατάσταση που θα τον κάνει να νοιώσει όμορφα. Το θέμα είναι τι είναι εφικτό. Και η Ιστορία έχει λόγω ύπαρξης ώστε να μας....
οδηγεί στις επιλογές μας.

Το 1981 η Ελλάδα ήταν μία χώρα με ελάχιστο εξωτερικό χρέος αλλά και πολλές ειδικές συνθήκες: Οι συντάξεις ήταν μικρές, οι κοινωνικές παροχές ήταν περιορισμένες, πολλά εισαγώμενα είδη όπως τα αυτοκίνητα ήταν πολύ ακριβά, το χρήμα (βλέπε δάνεια) ήταν πολύ ακριβό ενώ παράλληλα τεράστιες κατηγορίες Ελλήνων δεν πλήρωναν κανένα φόρο. 

 

Και τότε ήρθε ο Ανδέας Παπανδρέου, ο λαοπρόβλητος ηγέτης. Πολλαπλασίασε τις συντάξεις, διόρισε εκατοντάδες χιλιάδες σε διάφορες θέσεις που εξασφάλισαν εισοδήματα στους διορισμένους και χρήμα στην αγορά. Τα νοσοκομεία είχαν υλικά, γιατρούς, τεράστιες δωρεάν παροχές, το κράτος χρηματοδοτούσε τα πανηγύρια στα χωριά, φθηνές διακοπές σε πολλούς. Το χρήμα έγινε φθηνό, οι τράπεζες δίνανε σε όλους δάνεια χωρίς εγγυήσεις.

 

 Και οι Έλληνες ήταν φυσικά ευτυχισμένοι, ο Παπανδρέου έγινε εικόνισμα σε χιλιάδες σπίτια. Μετά ήρθαν ο Σημίτης και ο Καραμανλής που την ώρα που έσκαγε η βόμβα στα χέρια τους μετέφεραν το χρέος αργότερα και πήραν νέα δάνεια.

Από που βρέθηκαν τα λεφτά; Από την εκτίναξη του χρέους από το 15% του ΑΕΠ σε πάνω από 100% το 1989 και σήμερα σε δυσθεώρατα ύψη. Κοινώς δανειστήκαμε δισεκατομμύρια με ομόλογα που λήγουν τώρα και το κράτος δεν έχει φυσικά να τα ξοφλήσει. Θα μου πείτε: "Τα έχουμε ακούσει αυτά χιλιάδες φορές" και θα έχετε δίκιο.

 

 Όμως από ότι φαίνεται δεν τα ακούσατε. Γιατί και σήμερα πριμοδοτείται στις δημοσκοπήσεις ένας νέος Ανδρέας Παπανδρέου. Που μιλάει για διορισμούς με βάση τις (πραγματικές όντως) ανάγκες, για μονομερείς ενέργειες άρνησης χρέους (εκείνα τα δανεικά που έλεγα πριν...) για κατάργηση των ελάχιστων επενδύσεων που γίνονται. Μα αυτές οι πολιτικές χρειάζονται χρήματα και "λεφτά ... δεν υπάρχουν".

Δεν τον έχω ακούσει ποτέ να μιλάει για μέτρα που θα ενισχύσουν την επιχειρηματικότητα, θα οδηγήσει εκείνες τις κατηγορίες που δεν πλήρωσαν ποτέ φόρο στην εφορία που θα συνεχίσουν τον περιορισμό του Δημοσίου κυρίως μέσω της αξιολόγησης και της απόλυσης των ανίκανων και του διορισμού ή αναβάθμιση ικανών. Και δεν απαντάει στο πολύ απλό ερώτημα: "Με ποια χρήματα θα ασκήσει τις πολιτικές του;"

Η Κύπρος, με πολύ δυσκολότερες γεωπολιτικές συνθήκες και με προσεγμένες ενέργειες εξασφαλίζει σε μερικά χρόνια ένα εισόδημα από το φυσικό αέριο και ίσως το πετρέλαιο. Μικρό εισόδημα αλλά και ένα πολύ μεγαλύτερο που θα πάει σε ξένους και θα εξασφαλίσουν την ύπαρξη της. Ποιος θα αγγίξει τον χώρο επιχειρηματικών κινήσεων του Ισραήλ και των ΗΠΑ;

 

 Και ως τότε, αριστερή της κυβέρνηση προσπάθησε να αποφύγει την τραγική μέγγενη της Τρόικας αλλά δεν βρήκε πουθενά αλλού χρήματα. Και μπαίνει στο μνημόνιο. Γιατί; Μα γιατί έκανε τα ίδια λάθη και φαλίρισε.

Η εποχή των οπαδικού χαρακτήρα πολιτικών τοποθετήσεων είναι που μας οδήγησε ως εδώ. Επίσης ο πολιτικός τσαμπουκάς (ΚΚΕ, Χρυσή Αυγή, ΑΝΕΛ) πέθανε. Αν νομίζουμε πως οι ξένοι θα τρομάξουν και θα ανοίξει πάλι η βρύση των δανείων πλανόμαστε. Το θέμα είναι ποιος θα προτείνει εφαρμόσιμες λύσεις, ή τουλάχιστον θα μας οδηγήσει προς εκείνη την κατεύθυνση. Σήμερα δεν υπάρχει τέτοια πρόταση αλλά την βλέπουμε να χτίζεται μέρα με την μέρα...

Πηγή : http://kafeneio-gr.blogspot.gr