Τα πράγματα ξεκαθαρίζουν….

του  Αχιλλέα Ομήρου

       Ο ΣΥΡΙΖΑ για αλλού πορεύεται και όχι για εκεί που ως αριστερά θα όφειλε. Για την πορεία του αυτή τρίβουν τα χέρια τους ακόμα και τα νεοφιλελεύθερα δημοσιογραφικά όργανα, όπως π.χ. η αυστριακή DiePresse, που «από νεοφιλελεύθερη σκοπιά»(1)  - όπως αναγνωρίζει και το «συριζέϊκο» Left.gr, όπου και το διαβάσαμε – δημοσιεύει άρθρο με τίτλο «Ελλάδα: Πώς ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να σώσει την ευρωζώνη». Σύμφωνα με το δημοσίευμα «ο Αλέξης Τσίπρας αρνείται κατηγορηματικά ότι το κόμμα του θέλει να οδηγήσει την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης: «Είμαστε πιο φιλοευρωπαίοι από τους συντηρητικούς, οι οποίοι πρόδωσαν τους πολίτες της Ευρώπης», όπως λέει. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να σώσει την ευρωζώνη «μέσω ενός πανευρωπαϊκού ντιλ στα πρότυπα της Συμφωνίας του Λονδίνου για το γερμανικό χρέος του 1953», που θα συνοδεύεται από ένα «τεράστιο» επενδυτικό πακέτο για τις χώρες της κρίσης της νότιας Ευρώπης. «Η Ευρώπη πρέπει να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη στις χώρες της κρίσης», ζητά ο Τσίπρας, σύμφωνα με την Die Presse.

       Αυτά βέβαια δεν τα λέει η Die Presse. Τα λέει, όλο και πιο συχνά και στεντόρεια, ο ίδιος ο Τσίπρας. «Ως Ευρωπαϊκή Αριστερά, είμαστε πιο ‘’ευρωπαϊστές’’ από τους συντηρητικούς και τους νεοφιλελεύθερους του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, γιατί η δική μας πολιτική βασίζεται στις αξίες και τις αρχές τις αλληλεγγύης, της Δημοκρατία ς, της ισότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και συνοχής που υπήρξαν ο κινητήριος μοχλός της ευρωπαϊκής ενοποίησης, αμέσως μετά τον πόλεμο – δεν δηλητηριάζει την Ευρώπη με το νεοφιλελευθερισμό και δεν την διαλύει» [2]

       Ο Τσίπρας ασφαλώς και αγνοεί ποιες είναι οι «ρίζες» και οι σκοποί, οι ανάγκες, που οδήγησαν στη δημιουργία της Ενωμένης Ευρώπης, την ένταξη της Ελλάδας σε αυτήν – αρχικά βέβαια στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα – και επίσης φαίνεται να αγνοεί τι έλεγε τότε η Αριστερά στην Ευρώπη και βέβαια στην Ελλάδα. Αλλά δεν μπορεί, δεν επιτρέπεται να τα αγνοεί αυτά ένας άνδρας πια που θέλει να ηγείται της ελληνικής και ευρωπαϊκής αριστεράς. Εκτός και αν δεν πρόκειται πια για μια άξια λόγου αριστερά αλλά για μια ροζ αριστερά. Που μάλλον περί αυτής πρόκειται.

       Ο Τσίπρας – και κατ’ επέκταση ο ΣΥΡΙΖΑ – θεωρεί ότι οι συντηρητικοί πρόδωσαν τους πολίτες της Ευρώπης. Λάθος μέγα. Οι συντηρητικοί από την αρχή είπαν ανοιχτά τι επιδιώκουν. Ότι οι επιδιώξεις τους δεν συμβάδιζαν με τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζόμενων της Ευρώπης είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο. Και φυσικά, όπως πάντοτε γίνεται, οι συντηρητικοί ηγέτες της δεν είπαν ποτέ ότι τα σχέδια τους για την Ευρώπη θα καταστρέψουν κάποια χώρα ή τις εργαζόμενες τάξεις, έτσι ανοιχτά. Συντηρητικοί είναι. Αλλά ηλίθιοι σε τέτοιο βαθμό δεν είναι. Όμως το τι ήθελαν δεν το έκρυψαν. Απλά το διατύπωσαν έτσι ώστε ο λαός να μην καταλάβει τι του λέγανε. Όπως δεν καταλαβαίνει το χριστεπώνυμο κοινό τι λένε τα Ευαγγέλια.

       Ο Λευτέρης Ριζάς πολύ συχνά από δώ, τον ΟΙΣΤΡΟ και παλιότερα από το Monthly Review ή τα «Τετράδια», τα έχει γράψει πολύ αναλυτικά. Εγώ από αυτόν τα «δανείζομαι». Διαβάζω, λοιπόν, και αντιγράφω:

«Το 1977, πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη η «Τριεθνής Σύσκεψη» (διεθνής οργανισμός των πολυεθνικών εταιριών ΗΠΑ, Καναδά, Ιαπωνίας και Ευρώπης), στην οποία προήδρευσε ο Μπρζεζίνσκι –με συμμετέχοντες τους Χένρυ Κίσσιγκερ, Ντάβιντ Ροκφέλλερ, Γιόζεφ Στράους, Βατανούκι (εκπρόσωπος του ιαπωνικού κεφαλαίου), Τζιάννι Ανιέλλι κ.ά.– και η οποία κατέληξε σε σημαντικές αποφάσεις.

Η σύσκεψη είχε για μοναδικό θέμα συζήτησης τα μέτρα που έπρεπε να ληφθούν για να ξεπεραστεί η κρίση του καπιταλισμού. Οι λύσεις που προτάθηκαν συνοψίζονται σε έξι σημεία:

1. Προγραμματισμένες οικονομίες σε επίπεδο εθνικό και διεθνές, για να αυξηθεί το ατομικό εισόδημα.
2. Πειθαρχημένη εργασία.

3. Ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας.

4. Χρηματοδοτούμενα πολιτικά κόμματα.

5. Περιορισμένη εκπαίδευση.

6. Ελεγχόμενος Τύπος.

Οι «λύσεις» αυτές αποτελούσαν μια «μεγάλη στρατηγική», που θα επιδιωκόταν να εφαρμοστεί σε όλες τις εκβιομηχανισμένες μη σοσιαλιστικές χώρες, και είχαν σκοπό να αναστηλώσουν, κάτω από μια επιστημονική φόρμα, το καπιταλιστικό σύστημα διά μέσου ενός αυταρχικού περιορισμού της λαϊκής συμμετοχής στη δημοκρατική εξέλιξη των κοινωνιών. Δημοκρατία και καπιταλισμός δεν μπορούν να συμφωνήσουν πια, παραδέχονται σήμερα οι διασημότεροι οικονομολόγοι των πολυεθνικών εταιριών του κόσμου, κι ακριβώς γι’ αυτό κατέληξαν να προτείνουν τις «έξι λύσεις» για να μπορεί να κυβερνάται στο μέλλον μια «καπιταλιστική δημοκρατία».

Όλο το σχέδιο προβλεπόταν να βασιστεί στην κυριαρχία των ΗΠΑ πάνω σε μια Ενωμένη Ευρώπη που θα καθοδηγείται από ένα κέντρο εξουσίας. Σύμφωνα με δηλώσεις του Ανιέλλι, η «Ενωμένη Ευρώπη θα είναι χρήσιμη για να μπορέσει να διαλύσει το κομμουνιστικό βάρος στην Ιταλία και τη Γαλλία, βοηθώντας την Ευρώπη να ξαναβρεί την δύναμη για να διασώσει τη λειτουργία του κοινωνικού της συστήματος».

Η ουσία της στρατηγικής και των λύσεων: Πολυεθνική δικτατορία για να σωθεί ο καπιταλισμός.[17] Εύκολα μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει σε αυτές τις λύσεις όσα προωθούνται σήμερα σε εθνικό και πανευρωπαϊκό πεδίο: Δραστικός, μέχρι εξαφάνισης, περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας. Αντίστοιχος περιορισμός της λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατίας. Η διάσωση των συμφερόντων του αστισμού, του κεφαλαίου, των πολυεθνικών απαιτούν και τα δύο: καταπάτηση της εθνικής και της λαϊκής κυριαρχίας. Το ένα δεν μπορεί να υπάρξει, άλλωστε, χωρίς το άλλο την εποχή του ιμπεριαλισμού.

Εμπρός στο δρόμο που χάραξαν ο ιμπεριαλισμός και οι πολυεθνικές

Οι εγχώριοι στυλοβάτες του ιμπεριαλισμού, της εθνικής υποτέλειας και εξάρτησης υιοθέτησαν τα έξι αυτά σημεία και έχουν κάνει ήδη πολλά προς αυτή την κατεύθυνση. Προπαντός συνέχισαν και συνεχίζουν καθημερινά τον πόλεμο κατά του τρισκατάρατου έθνους και του εθνικισμού, της εθνικής ανεξαρτησίας και, συνεπώς, της λαϊκής κυριαρχίας.» [3]   

       Προκύπτει από αυτό το απόσπασμα ότι οι συντηρητικοί ευρωπαίοι σε συνεργασία με τους αμερικάνους «πρόδωσαν» του ευρωπαίους πολίτες; Μια χαρά υλοποίησαν τα σχέδια τους. Αυτό άλλωστε το ομολογούν οι πάντες [4]. Μπορούμε να πούμε μάλιστα ότι στην υλοποίηση τους ένα μερίδιο ανήκει και στην ευρωπαϊκή και ελληνική αριστερά – ιδίως την ευρωκομμουνιστική. Άλλωστε πολύ ισχυρή, κυρίαρχη τάση στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτή που καταπολεμάει την έννοια του έθνους και των εθνικών συμφερόντων[5], αναδείχνοντας παράλληλα ως σημαντικότερα τα ζητήματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως τα εννοεί η μεταμοντέρνα εκδοχή τους: ομοφυλόφιλοι, κλπ κλπ. Δηλαδή όπως τα όριζε ο Καρλ Πόππερ στο αποκαλυπτικό για τα σχέδια του καπιταλισμού/ιμπεριαλισμού έργο του «Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της».

       Ότι ο αστικός πολιτικός και πνευματικός κόσμος συμφωνούσε απόλυτα με μια τέτοια προοπτική, αμέσως μετά τον εμφύλιο, είναι κι αυτό γνωστό [6]. Συνεπώς ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ συλλαμβάνεται να αγνοεί την μετά τον πόλεμο  ευρωπαϊκή και ελληνική ιστορία.

       Την απαλλαγή της ανθρωπότητας, της Ευρώπης και της Ελλάδας από τις αιτίες της κρίσης δεν την βλέπει βέβαια να έρχεται μέσα από παρατεταμένους αγώνες ενάντια στον καπιταλισμό / ιμπεριαλισμό, αλλά από ένα «πανευρωπαϊκό ντίλ στα πρότυπα της Συμφωνίας του Λονδίνου για το γερμανικό χρέος του 1953» !!!

       Τι κρίμα που κανένας μέχρι τώρα δεν σκέφτηκε πώς η ιστορία θα είχε γραφτεί πολύ καλύτερα μέσω των διαφόρων διασκέψεων και συμφωνιών (ντίλ) στο παρελθόν. Θα είχαμε απαλλαγεί και από αυτά τα αισχρά που έγραψε ο Μαρξ και πίστευαν μέχρι τώρα οι σοσιαλιστές / κομμουνιστές για την ιστορία ως ιστορία της πάλης των τάξεων. Η ιστορία θα ήταν το αποτέλεσμα συνδιασκέψεων και ντίλς. Μα κι αυτό το είχε ονειρευτεί ο αξέχαστος μας Ιμμάνουελ Καντ όταν έγραφε για την «Αιώνια Ειρήνη». Όσο για τη διευθέτηση του γερμανικού χρέους το 1953, ο πρόεδρος μπερδεύει, όχι αυτό που πάει ο νους σας, αλλά τις εποχές και τις καταστάσεις. Ένα γρήγορο βλέμμα να καταδεχτεί να ρίξει στην ιστορία δεν θα επαναλάβει τις εμμονές των συμβούλων του.

       Ο Τσίπρας και η διευθύνουσα ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζοντας βέβαια την πλειοψηφία μάλλον των μελών του ή ίσως και τη δειλία τους να αντιταχθούν στην ηγεσία, με πολύ ταχείς ρυθμούς στρέφει το τιμόνι προς τα δεξιά, προτιμώντας να αναδειχθεί σε πρόθυμο συνεταίρο του κυρίαρχου σήμερα – όπως και χτες –  οικονομικο-πολιτικού μπλοκ στην Ευρώπη. Η προοπτική και μόνο της εξουσίας παίζει καταλυτικό ρόλο σε αυτή την – αναμενόμενη άλλωστε – καθολική μετάλλαξη του.

Σημειώσεις-Παραπομπές

 

1- http://left.gr/news/die-presse-mellon-anikei-ston-syriza#sthash.Vy7ujQBD.dpuf

2- Από τη συνάντηση Προέδρου ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, με Ανταποκριτές ευρωπαϊκών ΜΜΕ, διαπιστευμένους στις Βρυξέλλες   [10/01/2014]

3- βλ. Το εθνικό ζήτημα, η Αριστερά και η Δεξιά σήμερα

του ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ Γ. ΡΙΖΑ  Monthly ReviewΤεύχος Νο 15 (80) Μάρτιος 2006,

http://www.monthlyreview.gr/antilogos/greek/periodiko/arxeio/article_fullstory_html?obj_path=docrep/docs/arthra/MR15_rizasFS/gr/html/index

4 – βλ. και Tony Judt «Η Ευρώπη μετά τον πόλεμο», τ.1^ος , εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ – πρόσφατα διανεμήθηκε μαζί με την εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.

5- Σύμφωνα δε με τον Κυριάκο Μελέτη αυτή η «τάση» και οι άνθρωποι της συνιστούν την Πέμπτη φάλαγγα εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Βλ. ΟΙΣΤΡΟΣ 2/1/ 2014 στο «ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ  ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ  ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ  ΠΡΟΤΑΣΗΣ»

6- βλ. Ελ. Ριζά «Το εθνικό ζήτημα, η Αριστερά…»

Πηγή : http://seisaxthia.wordpress.com